เรื่องผัวๆเมียๆใครเขาอายกัน

@สามวันต่อมา – ที่มหาวิทยาลัย

อากาศยามเช้าของรั้วมหาวิทยาลัยคึกคักเป็นพิเศษ นักศึกษาต่างเดินขวักไขว่ไปตามทางเดิน มะนาวสะพายกระเป๋าผ้าเรียบง่าย ก้าวเท้าเข้ามาในคณะด้วยใบหน้าใสซื่อ แม้ใต้ตาจะมีร่องรอยหมองนิดๆ จากการถูก “พี่ทัพ” รบเร้าหนักหน่วงสามคืนติด ทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง เพื่อนรักอย่าง ดาด้า รีบโบกไม้โบกมือเรียกเสียงดังลั่น

"อีนาววววว! โผล่หัวมาเรียนได้สักทีนะมึง!"

เสียงแหลมสูงทำให้หลายคนในห้องหันมามอง มะนาวหน้าแดงเป็นลูกตำลึง รีบก้าวไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ เพื่อนรัก แต่ไม่ทันจะได้วางกระเป๋าดีๆ เสียงพริกแกงตะโกนแซวขึ้นมาทันที

"มึงอย่าบอกนะว่าที่หายหัวไปสามวัน...พี่ทัพไม่ยอมปล่อยให้มึงลุกจากเตียง!"

"มึงจะเสียงดังทำไมวะ...เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินกันพอดี"

มะนาวรีบเอามือขึ้นปิดปากพริกแกง เอ่ยห้ามเพื่อนรักอย่างร้อนรน ในขณะที่ดาด้าไม่ปล่อยให้รอดได้ง่ายๆ เอาแขนเท้าคางแล้วทำหน้าล้อเลียน

"โอ๊ยผัวโหดคลั่งรัก ทำโทษทั้งทีไม่เก็บงานให้ดีเลยนะ"

"อะไรของมึง?" มะนาวที่ไม่ทันได้สำรวจตัวเองก่อนออกจากห้อง เลยไม่รู้ว่าที่ดาด้ากำลังพูดถึงคือเรื่องอะไร

"มึงอย่าบอกนะว่ามึงไม่ได้สำรวจร่างกายตัวเองก่อนออกจากห้อง หรือรอยนี่พี่ทัพตั้งใจทิ้งเอาไว้แสดงให้คนอื่นรู้ว่ามึงมีผัวแล้ว" พริกแกงหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปมะนาว โดยส่วนที่ตั้งใจถ่ายให้เห็นคือรอยดูดเป็นจ้ำเลือดที่อยู่บริเวณลำคอขาวลากยาวมาจนถึงไหปลาร้าจุดที่คอเสื้อนักศึกษาปกปิดเอาไว้ไม่มิด

"เชี้ย! ไอ้พี่ทัพ ทำขนาดนี้เลยเหรอ"

มะนาวเบิกตาโพลงโตก่อนจะเอามือมาทาบปกปิดลำคอของตัวเองเอาไว้

"ดุเดือดเลือดพล่านกันน่าดูเลยนะ พี่ทัพจัดหนักจัดเต็มจนลุกไม่ขึ้นเลยสิท่า"

"อีด้าาาา! เพราะมึงนั่นแหละ มึงเลยที่เป็นตัวตั้งตัวตี ชักชวนให้กูแอบหนีเที่ยว" มะนาวเสียงสูง หน้าแดงเถือกขึ้นทันทีเหมือนลูกมะเขือเทศสุก

"กูชวนมึงแต่ก็ไม่ได้ลากหรือยังคับมึงไปนิ มึงอย่ามาโยนขี้ให้กู เดี๋ยวแม่ตบ" ดาด้าโต้กลับด้วยรอยยิ้ม เอ็นดูเพื่อนรัก ดูมันเขินจนไปไม่เป็นแล้ว

"กูว่าพี่ขุนหนักแล้ว เล่นกูจนเกือบเช้า แม่ง! พี่ทัพจัดมึงสามวันสามคืนเลยเหรอวะ ถามจริง ? มึงทนได้ไง" พริกแกงเอ่ยถามขนาดตัวเธอแทบจะคลานลงจากเตียง นี่มะนาวมันทนได้ไง แถมลุกมาเรียนได้เฉย โคตรเก่ง

"ทนเหี้ยอะไรล่ะ กูหมดแรงสลบไปคาท่อน ไอ้พี่ทัพก็ไม่รู้เก็บกดอะไรนักหนา กระแทกไม่ยั้ง แถมยังตื่นมาซ้ำอีก พอหมดแรงก็นอนพัก พอนอนอิ่มก็ตื่นมากระแทกต่อ นี่สอบเสร็จกูกะจะไปตรวจภายในดู มดลูกกูพังหมดแล้วมั้ง"

มะนาวถอนหายใจดังพรืด สามวันมานี้มันโคตรเหนื่อยโคตรล้า นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องมาสอบนะ แม่จะลาต่อจนถึงวันศุกร์เลยคอยดู

"สุดๆอ่ะผัวมึง อร้าย! กราวใจกะเทยมากกก" ดาด้าสายตาเปล่งประกาย จินตนาการไปเรื่อยเปื่อย ผัวเพื่อนมันโคตรหล่อ แถมยังเอาดุกว่าบรรดาผัวๆคนอื่นๆในแก๊งเสียอีก คลั่งรักสุดๆ ขี้หึง ขี้หวงเป็นที่หนึ่ง

"หึ...ชื่นชมกันเข้าไป คนจะตายอ่ะคือกู ดีแค่ไหนแล้วที่มึงไม่ได้จองวัดเตรียมสวดอภิธรรมจัดงานศพให้กู"

"สาเหตุการตายเวลาอ่านประวัติมึงคงจะเสียวท้องน้อยน่าดู"

พริกแกงทำท่าเปิดกระดาษสมุดเรียนล่องหน พลางอ่านเสียงจริงจังเหมือนพิธีกรข่าว

"สาเหตุการเสียชีวิต เพราะผัวจัดหนักเกินไป จนลุกไม่ขึ้น ขาดใจตายคาเอ็น ฮ่าๆๆ น่าหมั่นไส้"

"อีพริก มึงพูดให้มันดีๆ หน่อย!" มะนาวเถียงทั้งที่ใบหน้าร้อนผ่าว ส่วนดาด้าเสริมต่อทันที

"แล้วพาดหัวข่าวเช้าวันรุ่งขึ้น... สาวน้อยโดนผัวคลั่งรักขย้ำดับอนาถคาเตียง!"

"โอ๊ยยย แขกในงาน ไม่รู้จะเศร้าหรือจะขำดี ถ้าเป็นกูคงขำจนตับแข็ง" พริกแกงหัวเราะดังลั่น มีความสุขนะที่ได้ล้อเล่น แกล้งมะนาว

"เป็นการตายที่กะเทยโคตรอิจฉา"

"งั้นมึงก็ตายแทนกูตอนนี้เลยเป็นไง" มะนาวทำทียกฝ่ามือขึ้นจะตีแขนของดาน่าหมั่นไส้ แต่ก็ชะงักมือเอาไว้เสียก่อน

"หยอกๆน่า มึงจะซีเรียสเพื่อ? ผัวมึงออกจะคลั่งรักมึงขนาดนั้น นี่ขนาดมึงแอบหนีไปเที่ยวบาร์โฮล พี่เขายังไม่ว่าอะไรเลยสักคำ" ดาด้า

"เหรออออ หึ...ถ้ากูไม่ใช้มารยาหญิงยั่วยวนเขาบนเตียงอ่ะนะ ปานนี่ไม่รู้กูจะมีจุดจบยังไง" มะนาว

"ก็จบบนเตียงไง หรือไม่ก็ห้องครัวหรือนอกระเบียง" พริกแกง

"กูว่านะนอกระเบียงเร้าใจกว่า ลุ้นดี" ดาด้าเอ่ยขึ้น

"เลิกพูดกันเลยนะ! พวกมึงอ่ะหมกมุ่น" มะนาวหยิกแขนเพื่อนทั้งสอง แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ดาด้ากับพริกแกงหัวเราะคิกคักไม่หยุด เสียงหัวเราะดังสนั่นอยู่ในมุมห้อง มะนาวได้แต่ก้มหน้าซ่อนแก้มแดงระเรื่อ ขณะสองเพื่อนรักสาธยายไม่หยุด

"มึงเขินเหรอมะนาว ฮ่า ฮ่า ฮ่า อีชะนีน้อยมันเขินเป็นด้วยเว้ย" ดาด้า

"อีด้า! มึงนี่นะ…หยุดเลย" มะนาวหันไปทำตาเขียว แต่ยังไม่ทันโต้เถียงกันต่อ เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"ไหน ใครกันที่แกล้งเมียพี่?"

บรรยากาศเงียบลงในทันที ราวกับเวลาหยุดหมุน ดาด้ากับพริกแกงหันขวับไปมองพร้อมกัน ก่อนจะส่งเสียงกรี๊ดในลำคอ

"อร้ายยย พี่ทัพสุดหล่อ พูดถึงก็มาทันทีเลยนะคะ" ดาด้า

"ตายยากล่ะสิไม่ว่า" มะนาวเอ่ยขึ้นพร้อมทำหน้างอ ริมฝีปากชิดจมูก กอดอกเมินหน้าหนีไปทางอื่น

"เป็นอะไรครับ...งอนอะไรพี่อีก..หืม.." คนเป็นพี่เดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะเอามือหนาวางไว้บนหัวของคนเป็นน้อง ออกแรงขยี้ผมเธอเบาๆ พร้อมกับใบหน้าหล่อที่มีแต่รอยยิ้ม มีแต่ความเอ็นดูเมียรัก

"ยังจะมาถามอีก ไหนเมื่อเช้าพี่บอกไม่ได้ทำรอยไง แล้วนี่มันอะไร" มะนาวชี้นิ้วไปที่ลำคอของตนเอง ก่อนจะทำหน้างอดังเดิม

"ก็เมื่อเช้าไม่ได้ทำนิครับ ทำตั้งแต่เมื่อวานแล้วไหม" จอมทัพตอบกลับหน้าตาเฉย ท่าทางทะเล้นจนน่าหมั่นไส้

"ไอ้พี่ทัพ!!"

"อย่าเรียกผัวว่า ไอ้...เดี๋ยวจะโดนดีไม่ใช่น้อย"

"ชิ....."

"ขอโทษหรือยัง ทำตัวไม่น่ารักเลยนะครับ"

"ไม่น่ารักก็ไม่ต้องมารัก พี่อ่ะชอบทำให้หนูงอน"

มะนาวพูดเสียงเบา แต่น้ำเสียงน้อยใจฟังชัดจนคนเป็นพี่หัวเราะในลำคอ เขาโน้มตัวลงใกล้จนคนทั้งห้องแทบจะหยุดหายใจ ก่อนกดปลายจมูกโด่งลงแตะหน้าผากขาวของน้องเบา ๆ

"แต่พี่รัก… ถึงจะงอนยังไง พี่ก็รักอยู่ดี"

"อร๊ายยยย!" ดาด้าแกล้งกรี๊ดเสียงสูง มือกุมอกตัวเองเอาไว้ "กูไม่ไหวแล้วววว! กราวใจมากแม่!"

"คลั่งรักไม่แผ่วเลยนะคะพี่ทัพ ทำอีนาวมันเขินจนหน้าแดงได้ เก่งนะเนี้ย" พริกแกงก็ไม่ยอมน้อยหน้า เอ่ยแซวเพื่อนรักอีกครั้ง

"พวกมึงอ่ะ…หยุดพูดกันได้แล้ว!"

มะนาวหน้าแดงจัด รีบหันไปทำตาเขียวใส่เพื่อนทั้งสอง แต่ยังไม่ทันที่เพื่อนจะเถียงกลับ จอมทัพก็เอื้อมมือมาคว้ามือเล็กของน้องไปกุมเอาไว้แน่น สายตาคมจ้องมองคนตัวเล็กอย่าแน่วแน่

"งั้นก็ช่วยเป็นพยานหน่อย…ว่าต่อให้มะนาวจะงอนด้วยสาเหตุอะไร ไม่ว่าพี่จะผิดหรือไม่ พี่ทัพคนนี้จะเป็นคนง้อมะนาวเอง"

"อร้ายยยยย!" ดาด้ากับพริกแกงหันขวับไปมองหน้ากัน แล้วกรี๊ดพร้อมกันอีกรอบ

"อีนาวววว..กูอยากสิงร่างมึงซะตอนนี้เลย ผัวมึงคลั่งรักเกินไปแล้ว!!!"

"พี่ทัพ..พูดอะไรไม่อาย..คนอยู่เยอะแยะ!" มะนาวรีบดึงมือออก ตีแขนจอมทัพแรง ๆ หนึ่งที่ ไม่เพียงไม่โกรธ แต่คนเป็นพี่กลับยิ้มมุมปาก ก้มลงกระซิบข้างหูเสียงต่ำ

"อายทำไมครับ เรื่องผัวๆเมียๆใครเขาอายกัน ฟอดดดดด"

"พี่ทัพ!"

จมูกคมหอมแรงๆลงมาที่แก้มใส ก่อนจะยกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ มีความสุขที่ได้แกล้งให้เมียเขิน ยิ่งตอนนี้ที่เธอหน้าแดง มันโคตรน่ารัก คนดื้อๆ ซนๆ แก่นๆ เวลาเขินจนหน้าแดงมันน่ารักแบบนี้นี่เอง ด้านของมะนาวถึงกับกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก เสียงรอบข้างฮือฮากันไม่หยุด บางคนซุบซิบอย่างเขินอาย บางคนก็ชักดิ้นชักงอ อยากจะเป็นมะนาว