ผัวเมียจะเคลียร์กัน

แสงไฟสปอตไลต์จับตามองไม่ต่างจากดวงตาหลายสิบคู่ในบาร์ ทุกคนเงียบกริบ รอเพียงว่า “พายุลูกนี้” จะพัดกระหน่ำรุนแรงแค่ไหน

“หึ...กล้ามาก...”

เสียงทุ้มต่ำของจอมทัพดังขึ้นอีกครั้ง ก้าวเท้าเข้าใกล้โต๊ะทีละก้าว ๆ จนรองเท้าหนังเงาวับหยุดลงตรงหน้าของคนตัวเล็ก มะนาวหัวใจแทบหยุดเต้น มือเย็นเฉียบจนเหงื่อแตกพลั่ก ก้มหน้าหลบตาแทบไม่กล้าเงยขึ้น แต่เสียงขู่ฟ่อจากเหนือศีรษะก็ดังมาไม่หยุด

“กล้าเล่นซ่อนแอบกับพี่ต่อหน้าคนทั้งบาร์?”

“ดูท่ามึงจะตายก่อนกูนะอีชะนี! ไหนมึงบอกมึงเอาอยู่ไง” ดาด้ากระซิบข้างหูเพื่อนรัก เนื้อตัวสั่นไม่แพ้กัน

"เงียบไปเลยมึง" มะนาวคิ้วขมวดยืนตัวตรงร่างกายแข่งทื่อราวกับนักเรียนกับลังจะถูกทำโทษ

"ไม่ตายวันนี้จะตายวันไหนวะ ดูพี่ทัพตอนนี้ดิ แม่ง..ทำกูสั่นจนฉี่จะแตกอยู่แล้วเนี่ย"

ดาด้าทั้งกระซิบอีกครั้ง แต่ก็รีบหุบปากเมื่อสายตาของจอมทัพหันมาจ้องขวับราวกับตัวเธอเองก็มีรอดเหมือนกัน

“พริกแกงอยู่ไหน??” ขุนศึกหันมาถามดาด้าด้วยสายตาดุดัน

"เออคือ...." ดาด้าเสียงสะดุด ลมหายใจแทบหยุดเมื่อสายตาคมกริบของอีกคนหันมาจ้องเธอราวกับจะจับเธอฉีกเป็นชิ้นๆ

"พิ้งค์พลอยก็มาใช่ไหม! ไปหลบที่ไหนบอกให้ออกมาเดี๋ยวนี้" เสือใต้

"พี่เสือ พี่ขุน ด้าขอโทษ สองคนนั้นวิ่งหนีออกไปแล้วค่ะ" ดาด้ายกมือขึ้นพนมแนบอก ก่อนจะทำหน้าทำตาออดอ้อนขออภัยรุ่นพี่สุดโหด

"เชี้ยเอ่ย! หนีมาเที่ยวโฮลยังไม่พอ ยังจะชิ่งหนีไปอีก ดื้อแบบนี้คงปล่อยเอาไว้ไม่ได้แล้ว"

ขุนศึกสบถออกมาก่อนจะหันหลังกลับ เร่งฝีเท้าเดินออกจากร้านในอารมณ์ที่สุดจะทน เมียที่โคตรจะดื้อป่านนี้ไม่รู้หนีไปไหนต่อไหนแล้ว ด้านเสือใต้เองไม่ต่างกัน สิ้นเสียงของดาด้าเขารีบสาวเท้าเดินออกจากร้านทันที เหลือเพียงจอมทัพที่กำลังยืนกอดอก จ้องมองเมียดื้อที่กำลังส่งสายตาออดอ้อนเขาอยู่

“พี่ทัพ...หนูแค่แกล้งเล่นเอง อย่าโกรธเลยนะคะ” เสียงเธอสั่นจนแทบไม่เป็นคำพูด แต่ยังทำเป็นใจดีสู้เสือ

จอมทัพโน้มตัวลงมา มือหนาคว้าข้อมือเล็กกระชากให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ร่างบางเซถลาเข้าชนอกกว้างอย่างแรง เสียงฮือฮาดังขึ้นรอบ ๆ แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง

“เล่น? หึ...” เสียงหัวเราะในลำคอเย็นเฉียบ ตามด้วยเสียงทุ้มที่บ่งบอกอารมณ์ชัดเจน

“เมียใครที่ไหนเขาเล่นแบบนี้กันฮะมะนาว! แอบหนีผัวมาเที่ยวบาร์โฮล ใครสั่งใครสอน ให้ทำนิสัยแบบนี้!”

ดาด้าสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงทุ้มเอ่ยคำที่เธอกลัวออกมา ใครสั่งใครสอน ก็ตัวเธอนี่แหละ สั่งสอน ส่งเสริม สนับสนุนมะนาวอย่างกับแฟนตัวยง

“กะ...ก็คนมันงอนผัวนี่นา พี่ทำให้หนูงอน แถมยังจะไปดริ้งกับเพื่อนอีก” มะนาวเถียงเสียงเบา หัวใจสั่นรัว แต่สายตาที่ช้อนขึ้นไปสบกับดวงตาคมเข้มของเขากลับสั่นระริก

“งอน?” จอมทัพกระชากแขนเธอเข้ามาใกล้จนใบหน้าห่างกันไม่กี่คืบ

“พี่ก็คิดว่าเราเข้าใจกันแล้วซะอีก...ตกลงว่างอนหรืออยากหาข้ออ้าง เพื่อไม่ให้พี่จับทำโทษต่อหน้าคนทั้งบาร์กันแน่?”

เสียงนั้นทำเอามะนาวแทบหายใจไม่ออก ใบหน้าร้อนวูบวาบ สายตาคนรอบข้างกลายเป็นแรงกดดันมหาศาล

“เอาไงดีล่ะมึง...ดูท่าผัวมึงจะเอาจริง” ดาด้ากระซิบเบา ๆ แต่แอบลุ้นหนักกว่าเจ้าตัวเสียอีก

ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่งอยู่เพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่จอมทัพจะโน้มลงมาใกล้อีกนิด เสียงทุ้มต่ำลอดออกจากริมฝีปากแนบหูของมะนาวชัดเจน

“คืนนี้...หนูไม่มีสิทธิ์หนี ครั้งนี้อย่าหวังว่าพี่จะยอมใจอ่อนง่ายๆ"

"เออพี่ทัพคะคือว่า..." ดาด้ากำลังจะเอ่ยแทรก บอกเขาว่าเธอเป็นคนชวนมะนาวมาเอง เพื่อแก้สถานการณ์ตึงเครียดให้กับเพื่อนรัก แต่ทว่า....

"ผัวเมียจะเคลียร์กัน คนอื่นอย่าเสือก พี่จะลากกลับไปเคลียร์เอง...เคลียร์บนเตียง”

เสียงนั้นชัดพอให้ทุกคนรอบ ๆ ได้ยิน และในทันทีที่จบประโยค บาร์ทั้งบาร์ก็แทบแตกเป็นเสี่ยงด้วยเสียงโห่ฮา จากบรรยากาศตึงเครียดกลายเป็นอารมณ์ของคนล้อมข้างที่แอบลุ้น ว่าการเคลียร์กันขอทั้งคู่จะดุเดือด เผ็ดมันส์ขนาดไหน บางโต๊ะถึงกับตบมือ บางคนชูแก้วเชียร์สนั่นราวกับกำลังดูมวยไฟต์ใหญ่

“จัดเลยพี่! เมียดื้อแบบนี้ ต้องโดนลงโทษ!” เสียงลูกค้าหนุ่มคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ทำเอาคนอื่น ๆ ร่วมวงเชียร์ทันที

มะนาวหน้าแดงก่ำเหมือนกุ้งต้ม ยื้อแขนที่ถูกเขาจับเอาไว้ออกสุดแรง

“ปล่อยนะ! คนเขามองกันทั้งบาร์แล้วเนี่ย!”

“ดีสิ ยิ่งมีคนดู ยิ่งดี ไอ้ผู้ชายพวกนั้นที่มันมองหนูจะได้รู้กันไปว่าเมียพี่...เป็นของพี่คนเดียว” จอมทัพตอบเสียงเรียบ ใบหน้าดุดัน แต่รอยยิ้มที่มุมปากกลับโคตรเจ้าเล่ห์

“โว้ยยยย! โคตรผัว! แสดงความเป็นเจ้าของเวอร์”

ดาด้าเองที่เคยกลัวจนตัวสั่น ตอนนี้บิดเร้าร่างกายเขินอายแทนเพื่อนรัก

"อยากมีผัวมาตามหวงแบบนี้บ้าง"

“ผัวบ้านพ่องมึงสิ! กูอายจนแทบจะมุดแผ่นดินหนีแล้วเนี่ย!”

มะนาวสะบัดตัวแรงจนผมปลิว แต่แทนที่จอมทัพจะปล่อย เขากลับกอดรัดเอวเล็กให้เข้าหาตัว

“จะดิ้นทำไมล่ะครับ...เมื่อกี้ยังกล้าเรียกพี่ว่าผัวขาเสียงดังอยู่เลย” เสียงทุ้มกระซิบชิดหูจนมะนาวขนลุกซู่

“โอ๊ยยยพี่ทัพ...หนูแค่พูดเพื่อแก้สถานการณ์เอง"

"กล้าพูดก็ต้องกล้ายอมรับ เหมือนกับที่กล้าหนีเที่ยวก็ต้องกล้ารับผลที่จะตามมา"

“จูบเลย ๆๆๆๆ!” เสียงเอ่ยแซมจากคนล้อมข้างดังขึ้น ทำให้คนเป็นพี่หัวเราะในลำคอออกมา พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาซุกซน

“เดี๋ยว ๆๆๆ ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด..!” มะนาวหันไปโวย ขณะที่คนทั้งบาร์ตะโกนเชียร์ จอมทัพหัวเราะในลำคอ เสียงต่ำแหบพร่าแต่ฟังแล้วทำมะนาวยิ่งใจสั่น

“ได้ยินไหมนาว...เขาเชียร์กันทั้งบาร์”

“ไม่เอา! หนูไม่..."

"อื้อออ”

ไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากหนาก็ทาบลงมาประกบปิดเสียงของเธอท่ามกลางเสียงโห่ฮาและเสียงปรบมือกึกก้อง บรรยากาศทั้งบาร์ร้อนแรงยิ่งกว่าดีเจเปิดเพลงแดนซ์มันส์ๆเสียอีก

“กรี๊ดดดดด! กูตายตรงนี้เลยได้มั้ย!!”

เสียงเพื่อนสาวอย่างดาด้าแทบแหกปอดเชียร์ มะนาวเองดิ้นพัลวัน แต่จอมทัพกลับยิ่งกอดแน่นราวกับประกาศศักดาให้คนทั้งบาร์รู้ว่า "เมียกู ใครก็ห้ามมายุ่ง! ห้ามมอง" เพียงไม่กี่นาทีต่อมาเขาอุ้มหญิงสาวขึ้นแนบอกหน้าตาเฉย ไม่สนสายตาของใครที่อยู่ในที่นี้ มะนาวแทบอยากมุดหน้าลงดินแต่ดันถูกอุ้มพาดบ่าเหมือนกระสอบข้าวสาร

“ไอ้ผัวบ้า! ปล่อยหนูลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!!

“อย่าดิ้นสิครับ เกิดพี่อารมณ์พุ้งพล่านขึ้นมา แล้วจับหนูกดต่อหน้าทุกคนตรงนี้ หนูจะยุ่งเอานะ” จอมทัพเอ่ยเสียงต่ำ แต่ประโยคนี้กลับทำเอามะนาวชะงัก หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม

“โอ๊ยยยย หนูไม่เล่นด้วยแล้วนะ ปล่อยได้แล้ว!”

เสียงหัวเราะดังลั่นบาร์อีกระลอก ตอนที่จอมทัพก้าวฉับ ๆ อุ้มมะนาวตรงไปยังประตูทางออก ลูกค้าในร้านต่างพากันลุกขึ้นยืนปรบมือส่งเสียงเชียร์

“ไปเคลียร์ต่อที่บ้านเลยพี่!!”

“อย่าลืมปิดไฟนะจ๊ะ!! ฮ่า ๆๆๆ”

“คืนนี้บาร์โฮลได้ตำนานใหม่แล้ว!”

มะนาวได้แต่เอามือปิดหน้าเพราะอายแทบขาดใจ ในขณะที่จอมทัพยิ้มมุมปากด้วยท่าทีผู้ชนะ ก้าวพ้นบาร์ไปพร้อมเสียงเชียร์ที่ยังตามมาถึงด้านนอก...ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและสายตานับร้อยคู่ จบลงด้วยภาพของชายหนุ่มที่อุ้มเมียดื้อกลับออกไปอย่างผู้ชนะ ท่ามกลางเสียงเชียร์ที่ยังคงดังก้องไม่ต่างจากบทเพลงท้ายค่ำ แต่สำหรับเธอแล้ว... นี่ไม่ใช่ค่ำคืนแห่งชัยชนะ หากเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของ โทษทัณฑ์บนเตียง ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง คืนนี้...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมียตัวดีที่กล้าแอบหนีมาเที่ยว จะต้องโดนอะไรบ้าง และหากไม่หลับคาอก ไม่หมดแรงคาเตียง... อย่ามาเรียกเขาว่า "จอมทัพ"