ผัวมาตาม

บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะปนกับเสียงดนตรีร้อนแรง ราวกับว่าคืนนี้ไม่มีใครมีพันธะ ไม่มีใครมีผัว ทุกอย่างจะถูกทิ้งไว้ข้างหลังประตู บาร์โฮล ไฟบนเวทีสาดสว่างขึ้นเมื่อดีเจสาวร่างเล็กในเสื้อครอปสุดเซ็กซี่หยิบไมค์ขึ้นมาพูด เสียงเธอแหลมใสแทรกเข้าไปในทุกโสตประสาท

“เอาล่ะค่าาา หนุ่มสาวบาร์โฮลคืนนี้ มันส์กันพอหรือยังคะ!”

"กรี๊ดดด"

เสียงกรี๊ดโต้กลับอย่างบ้าคลั่ง ทั้งบาร์กำลังอยู่ในจุดเดือดสุด ๆ เพลงแดนซ์ดังสะท้าน แต่เพียงเสี้ยววินาที ดีเจก็หรี่เสียงดนตรีลง ก่อนจะหัวเราะลอดไมค์แล้วประกาศประโยคที่ทำให้โต๊ะของมะนาวและเพื่อน ๆ ถึงกับตัวแข็งทื่อ

“ขอขัดจังหวะความสนุกสักครู่นะคะ มีข่าวฝากประชาสัมพันธ์ค่าาาา"

“แก๊งสาวแซ่บผัวมากตามค่าาาา ให้เวลาห้านาทีเคลียร์ตัวเองออกจากพื้นที่ ไม่อย่างนั้น ผัวจะมาตามถึงที่นะคะ!”

“เหี้ย!”

ดาด้าอุทานเสียงดัง มือที่ถือแก้วแทบทำตกเมื่อสิ้นเสียงประกาศผ่านไมค์ของดีเจสาวสวย เสียงหัวเราะและเสียงดนตรีที่เคยร้อนแรงเมื่อครู่เหมือนถูกดูดหายไปในอากาศ เหลือเพียงแรงสั่นสะเทือนจากหัวใจของแต่ละคนที่เต้นระรัวชนอกตัวเอง

"ไม่หรอกมั้ง ชื่อแก๊งแบบนี้ใครๆ ก็ตั้งได้ คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก" พริกแกงเอ่ยเสียงสั่นจากที่เคยมั่นใจและพยายามปลอบใจเพื่อน ตอนนี้กลับตัวแข็งเหมือนรูปปั้น

"มึงแน่ใจนะอีพริก กูรู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้" ดาด้า

"เออ..เมื่อหัวค่ำพี่ขุนยังบอกจะไปดริ้งกับพี่ทัพพี่เสืออยู่เลย ป่านนี้คงเมาหัวสุมกันอยู่ผับไหนสักแห่ง" พริกแกง

"สาธุ กูขอให้เป็นอย่างที่มึงว่า ไม่อยากจะคิดภาพที่ถูกพี่ขุนจับได้เลย พี่ขุนพอทน พี่เสือพอเลย นี่ยังไม่นับพี่ทัพอีก ตายกูตาย งานนี้กะเทยตายแน่ๆ" ดาด้า

"เกี่ยวอะไรกับมึงวะ กูเป็นเมียกูยังไม่กลัวเลย แล้วมึงจะกลัวเพื่อ? " มะนาวเอ่ยขึ้น แต่ในใจรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไม่น้อย

"มึงเป็นเมีย อย่างมากก็โดนจับกดลงเตียง แต่กูนี่สิ...กูเป็นคนชักชวนพวกมึงมา..ถ้าพี่เขารู้ว่ากูเป็นตัวตั้งตัวตี..ไม่รู้กูจะโดนอุ้มไปฆ่าหมกป่าที่ไหน" ดาด้าพูดไปพลางถอนหายใจอยู่หลายหน ทำหน้าทำตาอย่างกับคนที่เหลือเวลาอยู่บนโลกนี้อีกแค่ไม่กี่นาที

"มึงคิดมาก..พี่เขาคงไม่มาหรอก แต่ถึงมากูก็เอาอยู่..กูจะจัดการให้ไม่กล้าหือไม่กล้าอือเลยคอยดู" มะนาวพูดออกมาชัดถ้อยชัดคำ คนอย่างมะนาวไม่เคยกลัวใคร โดยเฉพาะผัว

"จริงเหรอ กูฝากชีวิตไว้กับมึงได้ใช่ม๊ะอีชะนี"

"ไม่ต้องห่วง มึงสบายใจได้ แดกๆให้สบายใจ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น" ปากพูดมือพรางหยิบแก้วเหล้ากระดกเข้าปาก ร่างเล็กโยกเบาๆไปตามจังหวะเพลง

"กรี๊ดดดด"

"ใครอ่ะ โคตรหล่อ"

"นั่นสิ หล่อกว่าหนุ่มในโฮลซะอีก"

เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วบาร์ เมื่อร่างสูงในชุดเชิ้ตดำก้าวเข้ามาพร้อมสายตาคมกริบที่กวาดหาใครบางคน หน้าตาแต่ละคนหล่อกินกันไม่ลง ยิ่งกว่าหนุ่มๆ ในบาร์โฮลเสียอีก แต่บรรยากาศกลับไม่ใช่ความฟินอีกต่อไป เมื่อสามสาวเริ่มรู้ชะตากรรมของตัวเอง เสียงกรี๊ดกร๊าดนั้น มันคือ...ลางร้ายสำหรับพวกเธอชัด ๆ

"ใครชื่อน้องมะนาวค่ะ ผัวมาตามกลับบ้านค่ะ" ดีเจคนสวยประกาศชื่อเต็มๆ ทำให้คนที่ถูกเอ่ยถึงตัวชาวาบ

"อีเชี้ย!! พ่อมึงมา! ! "

ดาด้าที่ดูจะตื่นตนกจนควบคุมตัวเองไม่อยู่สบถคำหยาบออกมาไม่พัก ตื่นตระหนกจนแทบลุกจากเก้าอี้ไม่ขึ้น มือที่ถือแก้วเหล้าอยู่สั่นจนแก้วกระแทกกับฟันกรอด ๆ คำสบถพรั่งพรูออกมาจากปากไม่หยุดเหมือนเป็นวิธีเดียวที่จะระบายความกลัว

“ฉิบหายแล้ว...กูยังไม่ได้หายงอนซะด้วยสิ” มะนาวถึงกับถอนหายใจดังพรืด หัวใจเต้นโครมคราม ทั้งที่เมื่อครู่ยังนั่งนอยด์ มั่นอกมั่นใจอยู่เลย แต่ตอนนี้ขามันชา ตัวชา แทบลุกไม่ขึ้น ไว้อาลัยให้กับตัวเอง

“งื้ออ กูตายแน่ ตายอย่างไร้ที่ฝังแน่ ๆ”

ดาด้าพึมพำคำครวญออกมา เมื่อรู้ว่าตัวเองคือคนชักนำเพื่อน ๆ ให้มาเที่ยวในบาร์โฮลแห่งนี้ บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ตอนนี้กลับกลายเป็นความเงียบกริบ เพื่อน ๆ มองหน้ากันเลิ่กลั่กเหมือนกำลังรอวันพิพากษา

"มึงตายกูก็ตาย"

พิ้งค์พลอย คนที่ปกติเรียบร้อยที่สุดถึงกับหน้าถอดสี หัวใจเต้นเหมือนกลองรัวในคอนเสิร์ต ขาแข็งเหมือนเป็นตะคริว เธอได้แต่เอามือกุมอกแน่นพยายามกลั้นไม่ให้กรีดร้องออกมา เพราะรู้ว่าถ้าพี่เสือเห็นเธอต้องโดนดีแน่

"กูไม่อยู่แล้วนะ ชิ่งก่อนละกัน" พริกแกงพูดจบคว้ากระเป๋าวิ่งออกทางหลังร้านทันที มันวิ่งเร็วยิ่งกว่าอะไร หันไปอีกทีหายออกจากร้านไปแล้ว อีพิ้งค์ก็เหมือนกัน เห็นเงียบๆ วิ่งเร็วฉิบหาย ทำให้ตอนนี้เหลือมะนาวกับดาด้าที่นั่งอยู่ด้านในสุด ผู้คนล้อมรอบเริ่มหนาแน่น ทำให้สองคนหนีไปไหนไม่ได้

"อีเชี้ย! เพื่อนเวร หนีเอาตัวรอดคนเดียวเลย" มะนาวได้แต่สบถตามเพื่อนรักที่พึ่งจะวิ่งหนีออกไป

"มึงอย่าไปสนใจมันตอนนี้ มึงหันไปสนใจทางโน้น" ดาด้าที่ยอมรับชะตากรรม เมื่อได้ยินชื่อของเพื่อนรักที่ดีเจสาวกำลังประกาศผ่านไมค์

“ใครชื่อมะนาว ผัวมาตาม...รีบยกมือค่ะ จะได้เอาไฟส่องให้เห็นชัด ๆ” ดีเจสาวสวยเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อถูกเร่งรัดมาจากเบื้องบน

แสงไฟสปอตไลต์หันไปส่องกวาดโต๊ะทีละแถวอย่างจงใจตามล่า ลูกค้าหลายคนเริ่มหันมามองกันพรึ่บ มะนาวตัวแข็งทื่อเหมือนถูกจับได้ว่าหนีออกจากบ้านมาเที่ยว

“มีไหมคะ...หรือกลับไปแล้ว?”

ดีเจเอ่ยซ้ำโต๊ะมะนาวแทบจะมุดลงพื้น แต่เสียงไมค์ก็ดังก้องอีกครั้ง แต่ครั้งนี้น้ำเสียงกลับเปลี่ยนไป เสียงทุ้มที่ดังลอดผ่านไมค์ ทำคนที่อยู่ด้านล่างถึงกับสะดุ้ง

“จะออกมาดี ๆ หรือให้พี่เรียกเรียงตัว...” จอมทัพเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง สายตากวาดมองรอบๆ

"อย่าให้เจอตัว..จะโดนดีไม่ใช่น้อย" เสือใต้เองที่สอดส่องสายตาไม่แพ้กัน ยืมหน้าตึงอยู่ข้างๆจอมทัพ

"พี่คงจะใจดีกับหนูมากเกินไปใช่ไหม" ขุนศึกที่ดูจะอารมณ์ดีตลอดเวลา แต่ดูใบหน้าของเขาในตอนนี้ ยิ่งกว่าใบหน้านิ่งๆของเสือใต้เสียอีก

“นับหนึ่งถึงสาม ถ้ายังไม่ออกมาอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน!” จอมทัพเอ่ยคำเตือนครั้งสุดท้าย มือหนากำเข้าหากันแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดออกมา พยายามข่มอารมณ์ให้ได้มากที่สุด

"เอาไงดีอีชะนี ผัวมึงหน้าอย่างโหด" ดาด้ากระซิบข้างหูของมะนาวที่ตอนนี้พยายามหลบอยู่ใต้โต๊ะในมุมมืด

"มึงเงียบๆดิ เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก" มะนาวกระซิบตอบ

“หนึ่ง!”

เสียงนับชัดเจนราวกับคำตัดสินโทษประหาร มะนาวหันไปมองเพื่อน ๆ ที่ต่างทำหน้าเหมือนกำลังดูหนังสยองขวัญ ฉากที่นางเอกกำลังจะโดนฆ่าตกรรม

“สอง!”

"อีนาววว" ดาด้าที่กลัวจนฉี่แทบเล็ด เอ่ยถามเพื่อนรักอีกครั้ง มะนาวเองทั้งกล้าๆกลัวๆ ไม่รู้ความกลัวนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆตอนนี้นั่งแทบไม่ติดแล้ว

“สะ...!”

“พี่ทัพขาาาาาาา....ผัวขาสุดที่รักกกกของเมีย!”

ไม่ทันให้จบคำ เสียงกรีดร้องปนเสแสร้งก็พุ่งออกมาจากปากของหญิงสาวตัวดีที่เพิ่งหน้าแดงหูร้อนเมื่อครู่ เสียงเธอดังก้องแข่งกับเพลงที่ถูกหรี่ลง แทบทำเอาคนทั้งบาร์หันมามองเป็นตาเดียว บรรยากาศอันเงียบกริบระเบิดออกด้วยเสียงฮือฮาและเสียงหัวเราะกึกก้อง แสงไฟสปอตไลต์พุ่งสว่างลงตรงโต๊ะของพวกเธอพอดี เผยให้เห็นใบหน้าของมะนาวที่ยิ้มแหย ๆ ปนสั่นสะท้าน ดวงตากลมเบิกกว้างพร้อมเสียงหัวใจเต้นรัวเหมือนกำลังจะหลุดออกมานอกอก ร่างสูงใหญ่ของจอมทัพ ก้าวเข้ามาช้า ๆ จากทางประตู ใบหน้าคมเข้มตึงเครียด แววตาเย็นเยียบตวัดมองตรงมาที่เธออย่างไม่ละไปไหน และในเสี้ยววินาทีนั้น...มะนาวก็รู้แล้วว่าคืนนี้ บาร์โฮล จะไม่ใช่พื้นที่ปลดปล่อยอีกต่อไป แต่มันจะกลายเป็น “สนามรบระหว่างผัวเมีย” ที่ดุเดือดที่สุดในรอบปี!