CHAPTER 3 — DANGEROUS JEALOUSY

SETHIAH'S POV:

“Good afternoon.”

Malalim. Baritone. Confident. Halos mag-vibrate ang boardroom sa boses na ‘yon. Napalingon lahat, pero ako? Para akong natigilan.

Nasa bungad ng pinto si Alessandro Cortez, CEO ng partner company. Crisp na navy suit, loosened tie, ngiting may kasamang yabang at init na sabay. He walked like the room belonged to him—like every single eye was obligated to follow him.

And just like that, my pen froze sa ibabaw ng minutes I was writing. Hindi ako makapaniwala. After all these years… siya? Nandito? Sa harap ko?

Dumiretso siya, halos brushing my shoulder nang dumaan. Diretso. Mata sa mata. Para bang ako lang ang tao sa silid na ito. Para akong kinuryente. Napakagat-labi ako nang bahagya bago umiwas ng tingin, kunwari busy. Pero hindi ako makahinga.

“Ms. Valeria, tama?” tanong niya, malalim at smooth, parang bulong kahit may iba pang nakikinig. “I must say, Evander’s company is fortunate to have such… efficient support.”

Napasikdo ako ng bahagya. Kahit pinilit kong gawing maliit ang ngiti ko, alam kong namula ako.

“Thank you, Mr. Cortez.”

“Please. Alessandro will do.” Yumuko siya, bahagyang inilapit ang mukha—enough para ramdam ko ang init ng hininga niya sa gilid ng aking pisngi bago siya umupo.

Ramdam ko rin ang isa pang presensya. Ang malamig na tingin ni Evander mula sa gilid. Hindi ko siya kailangang tingnan para maramdaman. Narinig ko pa ang pagbagsak ng ballpen niya sa mesa—mabigat, matalim ang tunog. Walang sinabi, pero sapat na para alam kong hindi siya natuwa.

Umupo si Alessandro sa tapat pero hindi pa rin tinatanggal ang tingin niya sa akin. Nag-adjust siya ng cufflinks niya, pero habang ginagawa ‘yon, nakadiretso pa rin ang mata niya sa akin—at may ngiting parang ako lang ang audience niya.

“Do you always take the minutes, Ms. Valeria?” tanong niya casually.

“Yes,” sagot ko agad, kahit ramdam kong ang dami ng matang nakatingin sa amin. “Part of my job.”

“Part of your job…” he repeated, mabagal, may diin. “Somehow I think you make it more than that. You make it look… elegant.”

Nag-init ang mukha ko. I shouldn’t feel this way. Hindi dapat. Pero bakit parang tumitibok ang dibdib ko nang mas mabilis sa bawat titig niya?

“I—thank you,” mahina kong sagot.

He leaned forward on the table, elbows resting, body angled directly toward me. His hand slid just near mine sa ibabaw ng mesa—halos dumampi. Napahigpit ako ng hawak sa ballpen ko.

“No need to thank me,” bulong niya, though loud enough para marinig ng iba. “I only state facts.”

Ramdam ko ang storm na sumisilip sa gilid. Si Evander. Hindi siya nagsasalita pero ang tensyon sa katawan niya ramdam na ramdam ko.

Nagpatuloy ang meeting—business talk, figures, strategies. Pero sa bawat punto ni Alessandro, his attention flicked back to me. His pen tapped lightly, at minsan sinasadyang gumulong sa side ng table ko. Nang inabot niya iyon, the back of his hand brushed mine deliberately—banayad, pero sapat para maramdaman kong sinadya niya.

“Sorry,” mahina niyang bulong, kasabay ng ngiti.

“So, Ms. Valeria,” he suddenly asked habang nakangiti, “how do you keep up with Evander’s pace? I’ve worked with him before… he can be quite demanding.”

I froze. All eyes turned to me. I forced a polite smile. “I manage, Mr. Cortez. It’s all part of the challenge.”

Alessandro chuckled, mababa at may bahid ng panunukso. “I’m sure you do. A woman like you… I imagine you’re capable of more than you let on.”

Napalunok ako. What does he mean by that? Bakit parang double meaning ang lahat ng sinasabi niya?

And then his eyes caught mine again—intense, playful. Like he was daring me to react.

Evander shifted beside me, his voice cutting sharp through the air. “We’re here to discuss business, Cortez. Not my assistant.”

Oh god. My stomach twisted. The tension between them was palpable, parang may spark sa hangin. But instead of backing down, Alessandro only smiled wider, cool and unbothered.

“Of course,” sagot niya, smooth. Pero bago siya bumalik sa report, ibinaling niya ulit ang tingin sa akin. “Later, Ms. Valeria. I’d like to hear more about how you manage.”

And my heart wouldn’t stop racing.

Natapos din sa wakas ang presentation. Pero bago pa ako makalabas ng boardroom, naramdaman ko ang biglaang pagkapit ni Evander sa braso ko. Hindi malakas, pero sapat para pigilan ako.

“Sumama ka sa akin,” malamig na bulong niya. Walang paliwanag. Diretso siyang naglakad palabas at wala akong choice kundi sundan siya.

Paglabas naming dalawa, halos hatakin niya ako hanggang basement parking. Wala siyang sinasabi, pero ramdam ko ang tensyon sa bawat hakbang niya. Pagpasok sa kotse, agad niyang pinaandar at mabilis kaming umalis.

Tahimik sa una. Ako, kinakabahan, nalilito, pero may init sa dibdib ko. Siya naman, matigas ang panga, nakatutok sa kalsada.

“Evander…” mahinang tawag ko.

Hindi siya sumagot. Pero imbes na salita, inabot niya bigla ang hita ko. Mainit. Mabigat. At dahan-dahan niyang pinasok ang kamay niya sa loob ng palda at panty ko.

Napasinghap ako.

“E-Evander—”

Hindi siya tumingin. Nakasalubong pa rin ang kilay niya habang hawak ang manibela ng kaliwa, at ang kanan, nilalaro na ang hiyas ko. Mabagal, mapang-asar. Hanggang sa ipinasok niya ang dalawang daliri niya.

“Oh, f-fuck…” Napakapit ako sa upuan, hindi makontrol ang sarili kong ungol.

Natawa siya, maliit pero mapanukso. “Quiet, baka mapansin pa tayo ng traffic enforcers.”

Pinilit kong pigilin ang ungol pero lalo lang siyang nang-asar, dinidiinan, binabagal. Halos mapapikit na ako sa sarap nang bigla niyang inalis saglit ang kamay niya, saka hinawakan ang kamay ko at inilagay sa ibabaw ng hita niya. Diretso sa bukol ng pantalon niya.

“Do something about it,” malamig niyang utos.

Halos automatic, binuksan ko ang zipper niya at pinasok ang kamay ko. Mainit. Matigas. Tumingin ako sa kanya, pero nakatutok pa rin siya sa daan, panga niyang lalo pang humigpit.

“Fuck…” bulong niya nang hawakan ko siya.

At hindi na ako nakatiis. Yumuko ako, gumapang pababa, at sinubo siya. Ramdam ko ang bigat niya sa bibig ko habang dinidilaan ko, paulit-ulit.

“Ugh! Fuck! Keep sucking!” Halos pasigaw ang ungol niya, sabay napaliko nang madiin kaya napabitaw ako at tumama ang ulo ko sa manibela.

Pareho kaming natawa nang saglit. Pero kasabay no’n, nag-init lalo ang katawan ko.

“Malapit na ba tayo?” tanong ko, hingal ang boses.

“Five minutes.”

Pagkarating namin sa bahay niya, walang pasabi, binuhat niya ako na parang bagong kasal. Diretso sa kwarto, diretsong nilapag sa kama.

Hinila ko siya pababa gamit ang necktie niya, halos maputol sa higpit. Dumiretso siya sa pagitan ng hita ko, pero bago pa siya makagalaw, bumulong ako, mababa, halos utos.

“Huwag na huwag mong titignan at kakausapin si Clarisse. Maliwanag ba?”

Yumuko siya at hinalikan ang paa ko pataas sa aking hita. Ang kanyang mga mata ay nangungusap tila uhaw na uhaw sa atensyon at haplos ko.