CHAPTER 2 – COLLISION

SETHIAH'S POV:

“Damn it!” Sinuntok ni Evander ang mesa, halatang inis pa rin. Malakas ang impact kaya napatalon ako kahit alam kong hindi naman ako ang pinagbubuntunan niya ng inis. Hinugot niya ang alaga niya at inalalayan akong makaupo sa gilid ng mesa. Ramdam ko pa ang init ng katawan niya sa balat ko, kaya’t halos hindi ako makatingin nang diretso habang inaayos niya ang blouse ko na parang wala lang.

“I’ll see you later, hon,” bulong niya, saka mabilis na hinalikan ako sa pisngi. Walang kahit anong guilt, walang kahit anong kaba na baka may makakita. Tapos ay kaswal siyang naglakad palabas ng opisina, parang walang nangyari, at sumenyas sa isang empleyado sa labas para sumunod sa kaniya.

Ako? Naiwan akong nakaupo, humihinga nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili ko. Inayos ko ang buhok ko sa pamamagitan ng kamay, hinila pababa ang blouse ko na medyo nagusot, at napatingin ako sa salamin sa dingding—halata pa rin ang pamumula ng pisngi ko.

“Shit,” bulong ko.

Naglakad ako palabas ng opisina, dala ang folder na kanina pa dapat nasa desk ko. At doon halos sumabog ang puso ko nang una kong makasalubong—si Clarisse Montenegro.

Kung may taong ayaw na ayaw kong makita pagkatapos ng ganito, siya ‘yon.

Matangkad, laging maayos ang postura, at may aura na parang siya dapat ang bida sa lahat ng eksena. Naka-pencil skirt at blazer siya, walang gusot, walang sablay, at syempre, kumpleto ang makeup na parang galing sa photoshoot. Tinaasan niya ako ng kilay, tapos mabilis na sinuyod ng tingin mula ulo hanggang paa.

“Wow, secretary ka nga pero mukha kang sabog agad sa trabaho,” biro niya na may halong pang-iinsulto.

Napakagat ako sa loob ng pisngi para hindi ako magreact. “Good morning din, Clarisse.”

“Good morning?” Tinaasan niya pa ako ulit ng kilay. “Sigurado ka bang ‘good’ pa rin ang tingin sayo ng boss natin kapag nalaman niya kung gaano karaming mali ang nasa reports mo? Grabe, girl, nakakadismaya. Sana naman kahit papaano, marunong kang mag-double check. Kasi, honestly, parang hindi secretary ang deserving title mo, eh.”

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Hindi dahil may mali ako sa report—dahil alam kong sinasadya niyang ipahiya ako sa harap ng ibang officemates namin. Pumintig ang sentido ko pero hindi ko siya pinatulan.

Alam kong iyon ang gusto niya—iyong madala ako sa init ng ulo, sumagot, tapos siya ang lalabas na professional sa harap ng lahat. Kaya tahimik akong dumiretso sa desk ko, kunwari walang naririnig. Pero syempre, ramdam ko pa rin ang bulungan niya sa isa pang empleyado sa gilid.

“Soon, alam kong mapapalayas ka na rito. Akala ko nga kanina eh… tsk! Sayang,” bulong niya, sapat para marinig ko.

Napakagat ako sa labi. Jusko, kung hindi lang ako nasa opisina, baka nasabunutan ko na itong impaktang makapal ang foundation. Pero pinigilan ko ang sarili ko. Huminga ako nang malalim at binuhos ko ang atensyon ko sa keyboard, kahit na nanginginig ang daliri ko.

Bandang hapon, meeting na.

Bitbit ko ang kape at ilang papeles habang papasok sa conference room. Hindi ko alam kung bakit, pero pakiramdam ko, lahat ng mata nakatingin sa akin tuwing pumapasok ako dito. Siguro dahil secretary ako ng CEO, kaya laging ako ang may dalang gamit niya.

Nasa unahan si Evander, naka-upo sa swivel chair niya, parang hari sa sariling kaharian. Sa likod niya, floor-to-ceiling glass wall na kita ang city view. Ang aura niya—untouchable, commanding, effortless.

Inilapag ko ang kape sa harap niya. “Here’s your coffee, sir.”

“Good job, Sethiah,” sagot niya, tanggap lang ng tasa, diretso sa trabaho. Walang malisya sa boses, walang bahid ng kung ano mang nangyari kanina sa opisina niya.

Pero ramdam kong nakatingin si Clarisse mula sa kabilang dulo ng mesa. Para bang ready siyang punahin kahit ang simpleng paglapag ko ng kape.

Nag-umpisa ang meeting. Iisa lang ang napansin ko—hindi ko kayang hindi mapansin ang kalandian ni Clarisse.

Tuwing may sinasabi si Evander, siya ang unang tumatawa. Kahit hindi naman nakakatawa. Tuwing may idea si Evander, siya ang laging bubulong ng “That’s brilliant, sir,” na parang echo machine. At ang pinaka-hindi ko kinaya? Minsan, sobrang lapit ng upo niya na halos tatama ang braso niya kay Evander kahit unnecessary.

“Sir, if you want, I can handle that project personally,” malambing niyang sambit habang nakatingin diretso sa mata niya. “I mean, I know how busy you are… baka kailangan mo ng extra hands.” Sabay kagat-labi, like seriously.

Napakunot ako ng noo. Klarong-klaro ang panliligaw sa tono, sa tingin, sa kilos. Pero si Evander? Kalma lang, tipid na ngiti, saka balik sa agenda. Wala siyang pinapakitang kakaiba, pero ako—ako ang nilulunod ng presensya ni Clarisse.

Sa tuwing titignan niya ako, may smug sa mga mata niya, parang sinasabi niya na—Kita mo ‘to? Hindi mo kaya tapatan ‘to.

Humigpit ang hawak ko sa ballpen.

Halos mawalan na ako ng pasensya, pero pinilit kong umupo nang tuwid at hindi magpahalata. Ako ang asawa, ako ang may karapatan. Pero hindi ko puwedeng ipamukha iyon. Hindi ko puwedeng ilabas ang baraha ko.

Tuloy-tuloy ang meeting. Pa-flirt si Clarisse, deadma si Evander, pero ako ang halos sumabog na sa inis. Nang biglang—

Bumukas ang pinto.

Lahat kami napatingin.

Siya?! Anong ginagawa niya rito?