EP.12 มึงจะคิดยังไงก็เรื่องของมึงกูเมา

วันต่อมา

มหาวิทยาลัย

ริมรั้วมหาวิทยาลัยหลังซ้อมดาวเดือนเสร็จ

“นี่ ถ้าเราไม่ได้ประกวดด้วยกันนะ…เราอาจจะไม่ได้เจอกันบ่อยแบบนี้ก็ได้เนอะ” กระทิงพูด

“เพื่อนในแก๊งยังไงก็ต้องเจออยู่แล้วมั้ยล่ะ~” กวางหันมายิ้มบางๆ

“แต่สำหรับเรา…ไม่เหมือนกัน” กระทิงสูดลมหายใจลึกๆ เหมือนกำลังตัดสินใจครั้งสำคัญ

“เราแอบชอบใครสักคน”

“อยู่ใกล้เขาเกือบทุกวัน…แต่ไม่เคยกล้าบอก จนคิดว่าถ้าไม่บอกตอนนี้ เราอาจเสียเขาไปตลอดชีวิต”

เธอชะงักมือที่ถือแฟ้มดาวเดือนแน่นขึ้นนิดหน่อย

“เราชอบกวางนะ”

“ไม่ใช่เพราะอยู่ทีมเดียวกัน ไม่ใช่เพราะบทซ้อมบนเวที…”

“แต่เพราะกวางเป็นกวางของทุกวัน เป็นผู้หญิงที่น่ารักเวลาเถียง เป็นคนที่ตั้งใจทำอะไรทุกอย่าง…”

“เป็นคนที่อยู่ตรงนี้ โดยที่เราไม่อยากให้หายไปไหนอีกเลย”

บ้านเกียรติภูมิ

กลางคืนในครัวบ้านหลังกลับจากซ้อม

“มึงไปซ้อมหรือไปให้มันจีบ?”

เสียงสิงโตเย็นเฉียบแต่ดวงตาแดงนิดๆ เหมือนเพิ่งกลับมาจากดื่ม

“เขาแค่บอกว่าเป็นห่วง”

“ห่วง? ห่วงเหี้ยไรนักหนา กูยังไม่เห็นใครมาห่วงกูขนาดนี้เลย!”

กวางตะโกนกลับ

“ก็เขาไม่เหมือนพี่ไง!! เขารู้ว่าอะไรคือคำว่ารู้สึก!”

สิงโตเงียบ

แค่สามก้าว เขาก็เดินมาชิดเธอแล้ว มือหนาคว้าต้นแขนกวางแน่นจนเจ้าตัวสะดุ้ง ริมฝีปากแนบลงมาทันที จูบแรง ชัดเจน…ไม่มีคำอธิบาย แค่รู้ว่า ห้ามไม่ได้อีกแล้ว

เมื่อเขาผละออก

“มึงจะคิดยังไงก็เรื่องของมึง กูเมา…”

แล้วเดินหนีขึ้นห้อง ทิ้งกวางยืนอยู่กับหัวใจเต้นรัว และน้ำตาที่คลอ

มหาวิทยาลัย

ลานกลางมหาวิทยาลัย ก่อนงานคณะจะเริ่มซ้อม บรรยากาศคึกคัก เต็มไปด้วยบูธ เต้นท์ และเพื่อนๆ ที่ช่วยกันจัดเตรียม

พระพายกำลังเซ็ตบอร์ดชื่อคณะ ปลากำลังซ้อมแนะนำตัวกับกวางและกระทิง

“เอ้าๆ กระทิง ใส่เสน่ห์หน่อย! กวางยิ้มหวานให้เพื่อนด้วย”

เสียงหัวเราะของกลุ่มเล็ดลอดออกมา

จังหวะนั้นเอง…เสียงเครื่องยนต์ของมอเตอร์ไซค์ราคาแพงดังขึ้น

สิงโตจอดรถแบบเบรกแรงๆใส่เสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนส์ซีด ข้อมือมีนาฬิกาแพงระยับและแววตาคมดุที่มองตรงไปยัง กวางและกระทิง โดยไม่ปิดบัง

“พวกมึงว่างมากหรอ?” เสียงของเขาเรียบ เย็น และเสียงเบากว่าปกติ…แต่มันทำให้ทั้งกลุ่มหันไปมอง

“พี่สิงโต นี่มันงานคณะนะ พี่มาอะไรแต่เช้า…” กวางถามด้วยความตกใจ

เขาไม่ตอบ มองข้ามเพื่อนทุกคนเดินเข้ามาหากระทิงตรงๆ

“มึงว่างนัก? หรือคิดว่าพอได้จับมือกับมันบ่อยๆ บนเวทีแล้วมึงจะได้มากกว่านั้น?”

บรรยากาศชะงัก

ทุกคนเงียบ

กวางเบิกตากว้าง

“พี่พูดอะไรของพี่!”

“มึงเงียบไปเลยกวาง!” เขาหันมามองกวางตรงๆ น้ำเสียงแข็งกร้าว รุนแรง…เหมือนไม่ใช่แค่โกรธ แต่มันคือ...ความกลัวจะเสียบางอย่าง

พระพายคว้าข้อมือปลาแน่น ปลาอ้าปากจะพูด แต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

“พี่สิงโต…ผมไม่เคยคิดอะไรไม่ดี ผมเคารพกวาง แล้วผม…” กระทิงกำหมัดแน่นแต่พยายามใจเย็น

“หุบปาก!” เสียงเขาดังลั่นจนหลายคนหันมามอง

แต่สิงโตไม่สน เขาเดินเข้ามาใกล้กวางมองต่ำลงมาจากความสูงที่ต่างกัน

“มึงอยากลองของเหรอวะ?”

“อยากรู้ใช่ไหมว่าการปล่อยให้คนอื่นเข้ามาในชีวิตมันเป็นยังไง?”

“ได้สิ เดี๋ยวกูจะหายไปให้หมดเลย…มึงจะได้รู้ว่ามันรู้สึกยังไง”

น้ำเสียงร้ายกาจ…แต่ในแววตามันสั่นไหวจนกวางเองก็ไม่รู้จะพูดยังไง เธอยืนอึ้ง…เจ็บ…และโกรธ

เย็นวันนั้นหลังเหตุการณ์วุ่นวายที่คณะ

เพื่อนทุกคนแยกย้าย แต่กวางยังนั่งนิ่งอยู่ที่ม้านั่งหลังตึกคณะเธอกัดริมฝีปากแน่นสายตาเหม่อมองพื้นหญ้าภาพคำพูดของสิงโตซ้ำๆ

“มึงอยากลองของเหรอวะ” / “เดี๋ยวกูจะหายไปให้หมดเลย…”

มันทั้งบาดลึก ทั้งสับสน ทั้ง…เจ็บ

เสียงรองเท้ากีฬาเดินเข้ามาใกล้กระทิงยื่นขวดน้ำเย็นให้

“กวาง…อย่าฝืนยิ้มก็ได้”

เธอรับขวดไว้ ไม่พูดอะไรจนกระทิงนั่งลงข้างๆ ห่างแค่ศอกเดียวแล้วพูดเบาๆ เหมือนกลัวลมหายใจจะทำให้เธอร้องไห้

“เราเห็นหมดนะ ว่าเธอเจ็บแค่ไหนเวลาเขาพูดแบบนั้น”

“เราไม่อยากให้กวางต้องอดทนกับอะไรที่ทำให้ร้องไห้”

เธอหันมามองหน้าเขาช้าๆในแววตาของเขา ไม่มีคำถาม ไม่มีดึง ไม่มีรุก มีแต่ความเข้าใจ…และอ้อมแขนที่อุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ

จังหวะนั้นเขายื่นมือมาให้

“อยากไปที่เงียบๆไหม? ไม่ต้องพูดอะไรเลยก็ได้ แค่ปล่อยให้ตัวเองหายใจบ้างก็พอ”

คาเฟ่ลับริมถนนหลังมหาวิทยาลัย

เสียงเพลงคลอเบาๆ แสงแดดตกกระทบแก้วมัทฉะลาเต้ตรงหน้ากระทิงยังไม่พูดอะไรเขาแค่…นั่งข้างเธอ ฟังทุกการถอนหายใจ และไม่เร่งให้เธออธิบายใดๆ

“กระทิง…”

“อืม?”

“ถ้าเรากำลังรู้สึกกับใครสักคน…ที่ทำให้เราทั้งเจ็บ ทั้งหัวเราะ ทั้งเหนื่อย ทั้งใจเต้นในเวลาเดียวกัน…มันแปลว่าเรากำลังโง่ไหม?”

เขายิ้มบางๆ

“มันแปลว่าเธอเป็นคนจริงใจ…และรักได้ลึกมาก”

“แต่คนที่เธอให้ความรู้สึกนั้นไป…เขา ‘เข้าใจ’ หรือยัง?”

บ้านเกียรติภูมิ

ห้องนอนสิงโต

เพล้ง!!!

ห้องของสิงโตมีเสียงแก้วแตก

“แม่งเอ้ย!” เสียงสบถดังลั่นแก้วในมือถูกขว้างไปที่กำแพงอย่างแรงเขาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นมือหนึ่งหยิบโทรศัพท์กดเบอร์ผู้จัดการผับ

“กูอยากรู้…ว่าไอ้กระทิงมันอยู่ที่ไหน ไปกับใคร กินข้าวกับใคร คุยกับใครบ้างหลังเลิกเรียน”

เสียงปลายสายลังเล

“มึงเงียบทำไม กูสั่ง!”

สิ้นประโยคนั้น เขากดวางหน้าก้มต่ำ ปลายนิ้วขยี้ขมับแรงๆ

ครืดด ครืดดด

เสียงโทรศัพท์สั่น เป็นลูกน้องส่งรูป

“กวางกับกระทิงนั่งร้านคาเฟ่ริมถนนหลังมอ”

เขาเบิกตากว้าง หัวใจเหมือนถูกบีบนิ้วขยี้หน้าจอแน่น

“หึ…มีเวลาระบายความในใจ แต่ไม่มีเวลาคุยกับกู?”

“ดี…ดีมาก” เขาคำรามกับตัวเองก่อนจะคว้าเสื้อคลุมบึ่งรถออกไปทันที

.

.

.

ไฟหน้ารถสะท้อนเข้าตัวตึกจอดหน้าร้านแบบไม่สนสายตาใคร สิงโตผลักประตูเข้าไปจนเสียงกระดิ่งตก

“สนุกกันดีไหมวะ?”

กวางชะงัก

กระทิงลุกขึ้นทันที

“พี่ตามมาทำไม” กวางตกใจแรง กลัวจะมีปัญหาที่คาเฟ่อีกครั้ง

“มึงนั่นแหละจะไปไหนกับใครก็บอกกูสักคำมั่งสิวะ! กูไม่ใช่คนในชีวิตมึงแล้วเหรอ?” คำพูดมันแรงพอจะเขย่าใจทั้งร้าน

แต่เขายังไม่ยอมถอยยังเดินเข้าหากวางตรงๆน้ำเสียงสั่นอย่างที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว

“หรือมึงจะให้กูหายไปจริงๆ?”

เธอสบตาเขาในแววตานั้นแม้จะมีความโกรธแต่ลึกๆ มันคือความกลัว…และเศร้าอย่างไม่ยอมรับ