EP.16 กวางย้ายออกจากบ้าน

เช้าวันต่อมา

หน้าบ้าน

กวางยืนอยู่หน้าบ้านในชุดเรียบง่าย เสื้อยืดกางเกงยีนส์ มีกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ กระเป๋าสะพาย และกล่องพัสดุขนาดกลางวางกองอยู่หน้าประตู

เธอก้มหน้าลากของทีละชิ้นไปไว้ริมถนนเหมือนตั้งใจจะไม่ให้ใครเห็น แต่ไม่ทัน…เสียงฝีเท้าหนักๆเดินลงบันไดมา

“…มึงทำอะไร”

กวางชะงักมือทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นเธอไม่กล้าหันไปมองแต่ตอบออกมาเสียงเรียบ

“กวางจะย้ายออก”

เงียบ…

ก่อนเสียงหัวเราะเยาะเย็นจะดังขึ้นจากข้างหลังสิงโตยืนเท้ากำแพงแขนไขว้หน้าอกสายตาหยันเจ็บ

“จะไปอยู่กับมันเหรอ? ไอ้กระทิงนั่นน่ะ?”

“ไม่ค่ะ กวางหาหอใหม่ไกลหน่อย เพราะแถวนี้มีแต่หอของพี่ กวางไม่อยากอยู่ในที่ที่พี่เป็นเจ้าของ”

ประโยคสุดท้ายนั้นแทงใจดำสิงโตเต็มๆจนเขาเงียบไป

“ดี… ไปให้พ้นเลย” แต่ไม่ทันไรเขาก็โต้กลับด้วยคำพูดสุดปากแข็ง

“ยิ่งไกลยิ่งดี จะได้ไม่ต้องเห็นหน้ากันอีก”

กวางเม้มปากแน่นพยายามกลั้นน้ำตา เธอก้มเก็บกล่องใบสุดท้ายขึ้นลากไปริมฟุตบาท สิงโตยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับ ไม่ช่วย ไม่ห้าม แค่จ้องเธอจากด้านหลังเหมือนจะฝังภาพนี้ไว้ในหัว

“มึงเกลียดกูขนาดนั้นเลยเหรอวะ…” เขาพึมพำเบาๆกับตัวเอง หลังประตูบ้านปิดลง

เธอไม่ได้ยินและเขาไม่เคยพูดให้เธอได้ยิน

.

.

.

เวลาบ่ายแก่ๆ เสียงทีวีเปิดอยู่แต่ไม่มีใครสนใจสิงโตนั่งพิงโซฟาตาเหม่อมองหน้าจอที่ไม่รู้แม้แต่ว่ารายการอะไร ในมือมีเบียร์เปิดขวดหนึ่งกับโทรศัพท์ที่หน้าจอว่างเปล่า ไม่มีข้อความ ไม่มีสาย ไม่มีเสียงเรียก “พี่สิงโต” แบบที่เคยมีทุกวัน เขาพลิกตัวบนโซฟา ล้มตัวนอนหันหลังให้แสงแดดที่สาดเข้ามา

“แม่งเงียบเป็นบ้า…” เขาเคยบ่นว่าเธอเสียงดัง แต่ตอนนี้เสียงที่เงียบต่างหากที่ทำให้เขาแทบบ้า

หอพักใหม่ของกวาง

เย็นวันแรกของการย้ายเข้าหอพักเก่าๆแห่งหนึ่งไกลจากมหาวิทยาลัย กวางลากกระเป๋าเข้าห้องด้วยตัวเองหอบเหนื่อยหลังขึ้นบันไดชั้น 4

ทันใดนั้น...กระทิงก็โผล่พรวดเข้ามา

“กวาง! ย้ายมานี่จริงๆเหรอ? ทำไมไม่บอกเลย เดี๋ยวช่วยถือของ!” กระทิงไม่ถามเยอะ ไม่รุกเร้า แค่เดินเข้าไปช่วยยกกล่องโดยไม่พูดอะไรเพิ่ม

ในห้องเล็กๆที่แทบไม่มีเฟอร์นิเจอร์เขาก็ยกน้ำเปล่า 2 ขวดมาให้และนั่งลงข้างๆอย่างเงียบๆ

“ถ้าเหนื่อย… ร้องไห้ก็ได้นะ”

แค่ประโยคนั้น...กวางก็หลุดน้ำตา

ห้องนอนสิงโต

เขานั่งกดมือถือเลื่อนฟีดไม่ได้ตั้งใจจะเปิดดู แต่เจอสตอรี่เพื่อนในคณะแท็กกวางกับกระทิง

[ภาพกวางกับกระทิงนั่งกินข้าวแกงใกล้หอพัก]

แคปชั่น: “เพื่อนใหม่เพิ่งย้ายมาใกล้ๆกันเยยย 🤍”

( กระทิงย้ายตามมาอยู่ใกล้ๆกวาง เพื่ออยู่เป็นเพื่อนกวาง และเขาก็ไม่อยากอยู่หอที่สิงโตเป็นเจ้าของแล้วเหมือนกัน )

เสียงขวดเบียร์ในมือเขาหล่นกระแทกพื้นจนแตกแต่เขาไม่สนใจนิ้วที่สั่นเครือยังค้างอยู่บนจอ

“ไอ้เหี้ยกระทิง…”

เขาโยนโทรศัพท์ลงพื้นดังปัง แล้วหายใจแรงเหมือนจะขาดอากาศก่อนจะฟาดหมอนลงกับผนัง ลุกพรวดขึ้นมาเตะเก้าอี้อย่างบ้าคลั่ง

“จะเอากันให้ได้เลยใช่มั้ย?! มึงสองคน!”

.

.

.

บรรยากาศค่ำคืน – ด้านหน้าหอพัก

“ขอบใจนะกระทิง…ที่อยู่ข้างๆ ทุกคนก็ถามกันเยอะว่ากวางทำไมย้ายออก…”

“ไม่ต้องบอกใครก็ได้ เรารู้แค่ว่ากวางเจ็บพอแล้วพอ…อยู่ตรงนี้เสมอนะ ไม่ว่าเธอจะอยากให้เราอยู่ฐานะไหนก็ตาม” กระทิงไม่พูดเยอะแต่เอื้อมมือไปลูบหัวเธอเบาๆ รอยยิ้มของเขาอบอุ่นและสายตาก็จริงใจอย่างที่สุด

.

.

.

คืนวันศุกร์ – ผับราชสีห์

เสียงเพลงดังกระหึ่มแต่ทุกอย่างหยุดชะงักเมื่อสิงโตเดินชนไหล่กระทิงที่เพิ่งเข้ามากับเพื่อนกลุ่มดาวเดือน

“มึงมาอะไรที่นี่วะหรือจะมาเช็กสาขาผัวน้องสาวกู?”

เพื่อนๆรอบตัวชะงักรวมถึงมิกซ์และเม้าท์ที่อยู่ข้างสิงโต

“พี่พูดแบบนี้ทำไมวะพี่สิงโต” กระทิงถามอย่างโมโห

“ก็จริงไม่ใช่เหรอ ไอ้เหี้ยนี่แม่งตามแจน้องกูทุกที่…หรืออยากได้ของที่กูเคยมี?” เสียงตะโกนสุดท้าย ทำเอาทั้งกลุ่มดาวเดือนในผับเงียบสนิท

กระทิงกำมือแน่นแต่ไม่ตอบโต้เพียงเดินออกไปเงียบๆ

หน้าหอพักกวาง

หลังเลิกเรียนเสร็จ กระทิงขับรถมาส่งกวางและลงจากรถเดินมาส่งกวางเหมือนเคย เขาถือถุงของกินไว้ในมือและยังพกขนมที่กวางชอบติดมือมาเผื่อด้วย เหมือนรู้ว่าเธอจะลืมกินข้าว… เหมือนรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับเธอ

“รู้มั้ย… ตอนนี้ถ้ามีคนทำให้เราร้องไห้กับคนทำให้เราหัวเราะอยู่ตรงหน้า…ใจเราเริ่มเลือกคนที่ทำให้หัวเราะมากกว่าแล้ว…” กวางพูดแล้วยิ้มให้กระทิง

กระทิงยิ้มบางๆ ไม่พูดอะไร แค่ยื่นนิ้วก้อยให้เธอเกี่ยวไว้ กวางลังเล… แต่สุดท้ายก็เกี่ยว

ห้องทำงานส่วนตัวของสิงโต

แสงจากจอคอมพิวเตอร์สะท้อนเข้าตา สิงโตเปิดระบบฐานข้อมูลหอพักรอบมหาวิทยาลัย เขาไม่ได้ควบคุมทุกตึก… แต่มีสิทธิ์เข้าดูระบบได้ทั้งหมด

“มึงชื่อกวาง… มึงต้องไปอยู่ที่ไหน…” นิ้วกดค้นหาจากชื่อจริงของเธอ เมื่อเจอชื่อเธอขึ้นในระบบเขานิ่งไปนานมาก

“ไกลฉิบหาย… หอเฮงซวยนี่…”

เลื่อนดูรายละเอียดห้องพัก ขนาดเล็ก ไม่มีแอร์ ไม่มีที่จอดรถ

“มึงอยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไง”

เขานั่งเงียบอยู่อย่างนั้นทั้งคืน ไม่โทรหา ไม่ทักไป ไม่ปรากฏตัว

แต่วันถัดมา หอพักนั้นได้รับคำสั่งให้เปลี่ยนผ้าม่านใหม่ และส่งของใช้จำเป็นฟรีถึงหน้าห้อง

โดยไม่รู้ว่า… “คนสั่ง” คือใคร

สองวันก่อนวันเกิดกวาง

บ้านเกียรติภูมิ

บ้านเงียบ ไม่มีเสียงอ้อน ไม่มีเสียงงอแง ไม่มีเสียงเปิดเตาไฟตอนกลางคืน ไม่มีรองเท้าผ้าใบเล็กๆวางอยู่ตรงชั้นล่าง

ไม่มีอะไรเลย…

สิงโตเดินลงมาจากห้องในมือถือกล่องเล็กๆ สีชมพูซีด ภายในกล่องคือสร้อยคอเงินเรียบๆกับจี้รูปเครื่องหมาย “∞”

เขาวางกล่องนั้นไว้บนโต๊ะ… แล้วหยิบมันออกไปข้างนอก

เช้าวันเกิดกวาง

หน้าหอพัก

กระทิงซื้อดอกไม้มาให้กวางเองกับมือ เขายืนรออยู่หน้าหอพร้อมกับของขวัญเล็กๆเป็น “ตุ๊กตาเป็ด” ที่เธอเคยแอบบ่นว่าชอบ

“สุขสันต์วันเกิดนะ… ขอให้หัวใจเธอหายเจ็บเร็วๆนะกวาง”

เธอรับของขวัญไว้ อ้อมแอ้มตอบเบาๆ

“ขอบใจนะ… แต่เรายังไม่พร้อม…”

กระทิงพยักหน้าแล้วเอ่ยเบาๆ

“เรารอได้… แต่อย่าฝืนตัวเองเลยนะ แค่ยิ้มก็พอ”

อีกฝั่งถนน หน้าหอพักกวาง

สิงโตยืนพิงรถคันหรูของตัวเอง สูบบุหรี่เงียบๆเขาเห็นทุกอย่าง ทั้งตอนกระทิงยื่นดอกไม้ ทั้งตอนเธอยิ้ม ทั้งตอนเขาแตะไหล่เธอเบาๆ

มือเขากำแน่น จนบุหรี่หัก ไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้นและไม่มีใครรู้ว่า...กล่องของขวัญที่ควรจะมอบให้ในวันเกิดของเธอ ตอนนี้… ถูกวางทิ้งไว้ที่เบาะหลังของรถที่ไม่มีใครได้นั่งอีกเลย