EP.14 มึงไม่ใช่น้องกู!

หลังคืนนั้น…

ติดต่อพี่สิงโตไม่ได้เลย

ไลน์ไม่อ่าน โทรไม่รับ แม้แต่ผู้จัดการผับก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน

กวางนั่งเงียบในห้องเรียนจ้องสมุดเลกเชอร์โดยไม่จดอะไรเลยเสียงอาจารย์กลายเป็นเสียงเบลอๆ มือจับโทรศัพท์แน่น…เลื่อนขึ้นเลื่อนลงในแชทที่ไม่มีการตอบกลับ

ข้อความสุดท้ายยังค้างไว้แบบนั้น:

“พี่อยู่ไหน…”

“กลับมาสักทีได้ไหม”

เย็นวันนั้น…

หลังซ้อมดาวเดือนเสร็จ กระทิงเดินมาหากวางหน้าคณะนิติศาสตร์แล้วส่งกระเป๋าที่กวางฝากกระทิงไว้แล้วยื่นให้กับเธอ เพราะรอบที่แล้วเป็นการฝึกซ้อมเดือน รอบถัดไปเป็นการฝึกซ้อมดาว พอกวางฝึกเสร็จการซ้อมวันนี้ก็จบลง

“เขายังไม่กลับมาเหรอ” กระทิงถามเสียงเบา

กวางส่ายหน้า

น้ำตาไหลช้าๆ โดยไม่รู้ตัวและไม่พูดอะไรสักคำกระทิงไม่ถามเพิ่มแค่ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้แล้วพาเธอเดินช้าๆ ผ่านลานคณะในยามเย็น…โดยไม่มีคำพูดใด

.

.

.

3 วันถัดไป

หน้าผับหรือร้านเหล้าราชสีห์

รถ BMW ดำด้านคันใหญ่ขับเข้าจอดเงียบ ไฟหน้ารถดับ และประตูเปิดออก…รองเท้าหนังราคาแพงเหยียบลงบนพื้นเปียกฝน

เจ้าของผับกลับมาแล้ว

สิงโตในเสื้อเชิ้ตดำยับๆ เคราเริ่มขึ้นตอๆ ใต้คางแววตาคล้ายไม่ได้หลับมาสามวัน

“มึง…ไปไหนมาเนี่ย!” เสือ ตะโกนถามจากหน้าผับ

เสือ พยัคฆ์ เพื่อนสนิทที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถม

“กูไม่ได้เป็นไร” เสียงสิงโตพูดขรึมๆหลังจากวอดไปสองช็อตเต็มๆ

“แล้วหน้ามึงคืออะไร หน้าคนไม่ได้เป็นอะไรเหรอ?” เสือยกแก้วขึ้นก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงกวนส้นตีน

มิกซ์ วางมือถือจากไลฟ์ดนตรีสด หันมามองเพื่อน

เม้าท์ เทเหล้าให้แบบไม่ถาม นิ่งๆ แต่รู้ว่าอารมณ์คืนนี้ “ไม่ธรรมดา”

“มึงเคย…เห็นใครบางคนแม่งยิ้มให้คนอื่น แล้วรู้สึกเหมือนจะระเบิดมั้ยวะ แต่แม่งยิ่งเห็น กูกลับยิ่งอยากผลักเขาให้ไกลๆ เพราะกูกลัว…ว่ากูมันไม่พอจะอยู่ข้างเขาอะ แล้วกูควรทำไงวะ?”

เสียงในโต๊ะเงียบ

“มึงนี่แม่ง…ตกหลุมรักเด็กแล้วไม่รู้ตัวเลยเหรอวะ สิงโต?” เสือทำหน้าขึงขังแบบจริงจังขึ้นมาทันที

“หรือว่ามึงรู้…แต่แกล้งไม่รู้ ” มิกซ์พูด

“หรือมึงกลัวว่าถ้าเธอรู้…แล้วเขาจะหนีไป” เม้าท์พูดน้ำเสียงนิ่งลึก

สิงโตยกแก้วขึ้นดื่มจนหมด น้ำตาไม่ไหล แต่ตาแดง สิงโตหัวเราะแห้งๆแล้วล้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะในมือยังถือแก้วเปล่าอยู่แน่น

“เด็กนั่น…เขาดีเกินไปสำหรับกูว่ะ”

3 วันที่แล้ว

สถานที่ : ชั้นบนสุดของโรงแรมหรูในเครือตัวเอง / กลางคืน

ไฟไม่เปิด ม่านปิดสนิท เหล้าเกลื่อนโต๊ะ โทรศัพท์ปิดเสียงตลอดเวลา

สิงโตนอนบนโซฟาหนังสีดำเสื้อเชิ้ตยับคาอก เปียกเหงื่อจากการหลับๆ ตื่นๆ ตลอด 72 ชั่วโมงที่ผ่านมา

เขาเปิดมือถือไม่ได้เพราะถ้าเปิด…เขากลัวว่าตัวเองจะเผลอโทรหาเธอ...น้องสาวไม่แท้

“…เด็กเวรเอ๊ย มึงจะเข้ามาในหัวกูทำไมขนาดนี้วะ แค่เห็นยิ้มให้มัน…มึงรู้มั้ยว่ากูอยากพังกำแพงทิ้งทั้งคณะ”

สิงโตไม่ได้กินข้าวนอนหลับเป็นพักๆ ฝันร้ายบ้าง ฝันถึงรอยยิ้มของกวางบ้าง ฝันว่าเธอกอดกระทิงฝันว่าเธอร้องไห้ ฝันว่าเธอมองเขาด้วยแววตา “ผิดหวัง”

จนในที่สุด…เขาลุกขึ้นมาจ้องตัวเองในกระจกบานใหญ่ดวงตาแดงก่ำ แก้มมีเครารกๆ ขึ้นจางๆ

“กูแม่งไม่ใช่พี่ชาย…กูก็ไม่ใช่ใครของเขาด้วยซ้ำ”

บ้านเกียรติภูมิ

กวางนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมที่เธอมักนั่งรอ ดวงตาบวมเล็กน้อยเพราะร้องไห้เมื่อคืนจากที่ไม่ได้ข่าวคราวของสิงโตเลย 3 วัน เธอพยายามไม่คิดมาก…แต่หัวใจมันก็ร้อนรนจนหยุดไม่ได้

เสียงประตูบ้านเปิดอย่างแรง กวาง หันขวับขึ้นมาด้วยสีหน้าตื่น

“พี่สิงโต!”

ชายหนุ่มในชุดดำ เสื้อยืดธรรมดา กางเกงยีนส์ซีด เดินเข้ามาพร้อมแว่นดำบนหน้า เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ…แค่ถอนหายใจแรงๆแล้วโยนกุญแจรถลงบนโต๊ะกระจก

“พี่หายไปไหนมา…หนูเป็นห่วงมากเลยนะรู้มั้ย? โทรไปก็ไม่รับ ไลน์ก็ไม่อ่าน คนอื่นก็ไม่รู้ พี่” กวางลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เดินเข้าไปหาด้วยแววตากังวล

“พอ…อย่าพูดเยอะ น่ารำคาญ” เสียงสิงโตขัดขึ้นมาแบบเฉียบขาด

“พี่รู้มั้ยว่ามันน่ากลัวแค่ไหน ที่อยู่ดีๆ คนในบ้านหายไปสามวัน…ไม่ติดต่อ ไม่บอก ไม่อะไรเลย…” กวางนิ่งค้าง สีหน้าเหวอไปชั่ววูบ ดวงตาเริ่มแดงขึ้นมาทันที แต่เธอยังยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ยอมถอย

“มึงจะเดือดร้อนทำไมหนักหนา กูก็แค่ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นมา…มันเรื่องของกู ไม่ใช่เรื่องของมึง” สิงโตปรายตามองอย่างหงุดหงิด ราวกับความเป็นห่วงของเธอเป็นแค่เสียงรบกวน

แววตากวางสั่นไหวอย่างรุนแรง เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาแต่สิ่งที่สิงโตพูดต่อมา มันเหมือนกระแทกใจเธออย่างแรงยิ่งกว่าเดิม

“แล้วก็จำไว้ให้ดีนะกวาง…มึงไม่ใช่น้องกู กูน่ะมีน้องสาวแค่คนเดียว ชื่อ ‘สาลี่’ เรียนอยู่เมืองนอก มึงแค่มาอาศัยบ้านกูอยู่ อย่าทำตัวเหมือนคนมีสิทธิ์ หัดรู้ที่ของตัวเองซะบ้าง” คำพูดทุกคำเหมือนค้อนทุบซ้ำที่ใจของเธอ น้ำตากวางไหลเงียบๆ เธอยืนนิ่ง ไม่พูดอะไรอีก ไม่ตอบโต้ ไม่ถามอะไรแล้ว แค่ถอยหลังออกมาเงียบๆ…เหมือนคนหมดแรงจะยืน

เธอหมุนตัวจะเดินกลับขึ้นห้องแต่สิงโตกลับพูดออกมาประโยคสุดท้าย…แบบเจ็บที่สุด

“ถ้าอยู่กับกูแล้วมันอึดอัดนัก…จะย้ายออกไปอยู่กับ ‘กระทิง’ ก็เชิญเลย”

เสียงประตูห้องของกวางปิดลงเบาๆ ไม่มีเสียงอะไรอีก นอกจากลมหายใจหอบสั่นของคนที่เพิ่งทำร้ายหัวใจใครบางคนโดยไม่รู้ตัว

ห้องนอนของกวาง

ไฟในห้องดับไปแล้วเหลือเพียงแสงจากโคมไฟหัวเตียง เสียงสะอื้นเบาๆดังขึ้นใต้ผ้าห่ม กวางนอนขดตัวอยู่บนเตียง น้ำตาไหลไม่หยุด เธอไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่สิงโต หรือเธอ…ทำผิดอะไร? คำพูดพวกนั้นยังวนเวียนในหัว

“มึงไม่ใช่น้องกู”

“ไปอยู่กับกระทิงก็ได้”

มือเล็กควานหามือถือใต้หมอนแต่ไม่กล้าโทรหาใคร…ไม่กล้าแม้แต่จะส่งข้อความ

ทันใดนั้น…หน้าจอสว่างขึ้น — กระทิงโทรมา

เธอรีบปาดน้ำตา หอบลมหายใจแรงๆกลั้นเสียงสะอื้นก่อนจะกดรับสายด้วยน้ำเสียงที่ฝืนอย่างสุดกำลัง

กวาง (เสียงเบา):

“ฮะ…ฮัลโหล…”

กระทิง (น้ำเสียงอบอุ่นและนุ่มลึก):

“ร้องไห้อยู่อะดิ…”

กวางเงียบ ไม่ตอบ…เพราะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เสียงสะอื้นดังออกมาเบาๆ

กระทิง:

“อย่าร้องนะกวาง…ไม่ร้องนะ เดี๋ยวตาบวมหมดเลย อยากให้กอดมั้ย? กอดแน่นๆแบบที่คนรักกันเขาทำ”

เงียบ…

กวาง (เสียงสั่น):

“…กระทิง…เราเจ็บจังเลย”

กระทิง (เสียงแผ่วลง):

“รู้…รู้ว่ามันเจ็บ แต่กวางไม่ได้อยู่คนเดียวนะ…ยังมีเราอยู่ตรงนี้”

กระทิงปลอบโดยไม่ได้ถามอะไรเธอสักคำว่าเธอไปเจอเรื่องอะไรมา