EP.15 ตามสืบเรื่องน้องสาวไม่แท้

ดาดฟ้าบ้าน

เวลาตีสองลมพัดแรง…ไฟดาดฟ้าสลัวๆชายหนุ่มร่างสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่า สูบบุหรี่ช้าๆ สิงโต ถอดแว่นดำออก…ดวงตาแดงก่ำแต่ไม่ร้องไห้เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้ามืดมนที่ไม่มีแม้แต่ดาว ในหัวมีแต่ภาพใบหน้าของกวาง ใบหน้าที่แดงเพราะร้องไห้ น้ำตาไหลจากดวงตาใสๆ เสียงของเธอที่พูดว่า “หนูเป็นห่วง” ยังติดอยู่ในหูเขา

เขาสูดควันเข้าเต็มปอดก่อนพ่นออกยาว

“ทำเหี้ยอะไรลงไปวะกู…”

สิงโตขยี้บุหรี่ทิ้งอย่างแรง กำหมัดแน่นราวกับกำลังลงโทษตัวเอง

“แม่ง…ทำไมต้องร้องไห้ให้กูด้วยวะ…”

“กูเป็นเหี้ยอะไรกันวะ…”

เขากำลังหนี…ไม่ใช่หนีคนอื่น แต่หนีความรู้สึกที่กำลังบ้าคลั่งในอกตัวเอง เพราะเขากำลังกลัวว่าจะรักคนที่ “ไม่ควรรัก” แต่ก็ เจ็บ ทุกครั้งที่เห็นเธอร้องไห้เพราะเขา

สองวันหลังจากคืนที่กวางร้องไห้

กวางประกวดดาว-เดือนเสร็จเรียบร้อยแล้ว และผลประกาศออกมาว่า...ทั้งกวางและกระทิงชนะการประกวดในครั้งนี้และทั้งคู่ได้เป็นดาวและเดือนของมหาวิทยาลัย

กวางยังไม่คุยกับสิงโตแม้แต่นิด กลับบ้านก็กอดหมอนขึ้นห้อง ส่วนสิงโตก็ทำเหมือนไม่สนใจ แต่จริงๆในใจวุ่นวายเป็นไฟ

ร้านเหล้าราชสีห์

ห้องทำงานชั้นสอง

ไฟในห้องสลัว โต๊ะทำงานไม้สักมีเอกสารกองอยู่แต่เจ้าของผับไม่ได้สนใจเอกสารสักแผ่น สิงโต นั่งเอนหลังบนโซฟา สูบบุหรี่มวนที่สองสายตาจ้องหน้าจอมือถือที่แชทเปิดค้างอยู่

ภาพในกรุ๊ปไลน์คณะนิติศาสตร์ที่เขาแอบเข้าไปอยู่เงียบๆ ที่มีกวางยิ้มอยู่ข้างกระทิงที่ชนะผลการประกวดดาว-เดือน

“มันสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรวะ…” เขาแตะมือถือแล้วกดโทรหาเสือเพื่อนสนิท

“คืนนี้ให้คนตามดูน้องสาวกูหน่อย ผู้ชายชื่อ ‘กระทิง’…เพื่อนของกวาง ดูว่ามันไปไหน อยู่กับใคร ทำอะไรบ้างตอนเลิกเรียน”

“ น้องสาว คนไหนวะ ” เสือพูดกวนประสาททั้งที่รู้อยู่แก่ใจ

คงจะไม่ใช่น้องสาลี่ที่เรียนอยู่ต่างประเทศหรอกมั้ง รายนั้นคงมีความสุขที่ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกับครอบครัว ใช้ชีวิตสุขสบายตามประสาเด็กวัยรุ่นจนลืมพี่ชายแล้วมั้งเพราะเธอไม่ติดต่อมาหาสิงโตกับเสือตั้งหลายเดือน

เสือ พยัคฆ์ ตอนนั้นเขามีอายุ 15 ปี เรียนอยู่โรงเรียนนานาชาติชื่อดังของประเทศไทย ซึ่งเขาเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปีที่ 4 โดยมีเพื่อนสนิทที่เรียนมาด้วยกันซึ่งเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนที่เขาเรียนอยู่ชื่อ สิงโต ราชสีห์ โดยสิงโตมีน้องสาวแท้ๆชื่อ สาลี่ สาริกา อายุ 11 ปี เรียนอยู่ประถมศึกษาปีที่ 6 เสือ สิงโต และสาลี่ เลยสนิทสนมกันมาตั้งแต่ยังเด็ก

“หึงน้องสาวไม่แท้ว่างั้น” เสือพูดกวนประสาทเพื่อนสนิทอีกรอบ

“เสือก”

“ได้เลยพ่อหวงของ ยังไม่ยอมรับก็แล้วแต่ กูจะส่งรายงานให้เป็นไฟล์ P*F ละกัน” เสียงปลายสายเงียบไป…ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“อย่ายิ้มให้มันมากนักกวาง…กูเริ่มระแวงแล้วนะ” สิงโตวางสายก่อนจะโยนมือถือลงโซฟาแรงๆมือข้างหนึ่งยกบุหรี่ขึ้นสูบอีกครั้ง

มุมเงียบของมหาวิทยาลัย

กล้องจากโทรศัพท์มือถืออีกเครื่องหนึ่งกำลังแอบถ่าย — กวางกำลังนั่งกินไอติมกับกระทิงใต้ต้นไม้หลังตึก

เสียงหัวเราะของทั้งคู่เบาๆแต่ชัดเจนพอให้คนดูรู้ว่า “มันเกินคำว่าเพื่อน”

เจ้าหน้าที่ที่ปลอมตัวเป็นนักศึกษา ส่งภาพไปยังเบอร์ของสิงโต

“ไฟล์ภาพล่าสุดส่งเรียบร้อยครับ กระทิงมีความเคลื่อนไหวกับน้องกวางหลังเลิกเรียน”

ตัดกลับมาที่สิงโต/ผับ

เขาเปิดภาพดู…ขยายหน้ากระทิง…ซูมมือของมันที่ยื่นซับไอติมเลอะมุมปากให้กวาง

มือของเขากำโทรศัพท์แน่น…กรามขึ้นเป็นสัน

“อย่าให้กูเห็นตอนอยู่กันสองคนอีกนะ…มึงจะเป็นเพื่อนแก๊งเดียวกันก็เหอะ…แต่ถ้าคิดจะแตะต้องคนของกู…กูไม่ปล่อยไว้แน่…” สิงโตพึมพำกับตัวเอง

บ้านเกียรติภูมิ

สิงโตกลับมาถึงบ้านเห็นรองเท้าผ้าใบของกวางวางคู่กับรองเท้าของผู้ชายที่ไม่ใช่ของเขาทั้งสองคู่เปียกฝนเหมือนเพิ่งเดินกลับมาพร้อมกัน

เสียงประตูบ้านปิดลงแรงๆพร้อมเสียงฝีเท้าหนักๆขึ้นบันได สิงโตในเสื้อยืดเปียกฝน กางเกงยีนส์ลุ่ยๆเดินลุยขึ้นชั้นสอง

หน้าห้องของกวางมีแสงไฟลอดจากใต้ประตูเขายืนมองอยู่สักพัก ก่อนจะ…

ปัง! ปัง! ปัง! เคาะประตูแรงจนมันสะเทือน

“ใครคะ!?” เสียงกวางในห้องตกใจ

“กูเอง เปิด!” สิงโตเสียงเข้ม ดิบ ห้วน

กวางรีบเดินไปเปิดประตูยังใส่เสื้อนอนตัวบางกับกางเกงขาสั้นใบหน้างุนงงปนตกใจ

“มีอะไรเหรอพี่?”

สิงโตไม่พูดเปล่า เดินเข้าห้องกวางทันทีโดยไม่ขออนุญาต

“รองเท้าใคร?” สิงโตเสียงเย็นชา

กวาง ชะงัก เลิ่กลั่ก

“…ของกระทิง เขาเดินมาส่งแล้วฝนตก เลยเข้ามาหลบแป๊บหนึ่ง”

สิงโตหันขวับมาทางกวางทันทีสายตาเหมือนกราดไฟใส่คนตรงหน้า

“มึงพามันเข้าห้องเหรอ?”

“ไม่ค่ะ เขาอยู่แค่ตรงห้องรับแขก” กวางรีบปฏิเสธ

“อยู่ตรงไหนก็เหอะ!!” สิงโตตะคอกเสียงดังจนกวางสะดุ้ง

“นี่บ้านกู ไม่ใช่หอรวมของมึง!”

“ทำไมพูดแบบนี้คะ เขาไม่ได้ทำอะไรเสียหาย!” กวางหน้าแดงด้วยทั้งอายและโกรธ

“แล้วมึงแน่ใจได้ไงว่ามันไม่ได้คิดอะไร? หรือมึงเองนั่นแหละที่เปิดทางให้มันเข้ามา?” สิงโตปากหมาแบบจงใจ

“…พี่ไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับกวาง” กวางน้ำตารื้น

“อย่าลืมนะว่ากูเลี้ยงมึงอยู่ มึงอยู่บ้านกู ใช้เงินกู!” สิงโตยังไม่ยอมหยุด

“ถ้ารังเกียจกวางขนาดนี้ กวางจะย้ายออก!” กวางเสียงสั่น

“เออ…ลองดูดิ” สิงโตหรี่ตามองริมฝีปากเหยียดนิดๆ

“มึงลองไปอยู่กับมันสิ…ดูดิว่า…มันจะดูแลมึงได้แบบที่กูดูแลไหม…”

เงียบไปชั่ววินาที

น้ำเสียงของสิงโตตกลง จนฟังดูเหมือนเจ็บ

“…แต่ถ้ามันทำมึงร้องไห้ขึ้นมานะ กูจะไม่ไว้ชีวิตมัน”

แล้วเขาก็หมุนตัวออกจากห้องทันทีปิดประตูดัง ปัง! ทิ้งไว้ ปล่อยให้กวางยืนน้ำตาคลอทรุดลงกับเตียงด้วยหัวใจที่สับสน

ดาดฟ้าบ้าน

ไฟสลัวๆจากเสาไฟเก่าบนดาดฟ้าส่องให้เห็นเงาผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างกำแพง ควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งในอากาศที่เย็นชื้นหลังฝน สิงโตยืนพิงกำแพงคีบบุหรี่ไว้ในมือสายตาเหม่อมองแสงไฟเมืองไกลๆ ริมฝีปากแน่น นัยน์ตาแดงเหมือนอดนอนหรืออาจเพราะความคิดมันกัดกินจากข้างใน

“แม่งเอ๊ย…” เขาสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่งก่อนจะพ่นควันออกแรงๆ

“แค่เห็นมันอยู่กับไอ้เด็กกระทิงนั่น…กู…จะคลั่งเอาให้ได้” มืออีกข้างกำโทรศัพท์แน่น หน้าจอยังค้างอยู่ที่เบอร์ของกวางแต่เขาไม่กดโทร ไม่ส่งข้อความ

เพียงแค่…

“กูแม่ง… เป็นบ้าไปแล้วจริงๆว่ะ…มึงไม่ใช่น้องสาวกู…แล้วจะมาหวงเด็กมันในฐานะอะไรวะ สิงโต…”

เสียงสุดท้ายของเขาแทบเป็นแค่เสียงลมหายใจ