PROLOGUE

Masayang ikinasal si Bella sa kaniyang asawa na si Brent. Subalit, bulag si Brent. Ganun pa man ay walang ibang ginawa si Bella, kundi ang ipaglaban ito. Tunay ang kanilang pagmamahal. At walang makakapaghiwalay sa kanilang dalawa.

"Dad, I love him. I'm very sorry, hindi ko po talaga kayang mawala sa akin si Brent." Pagsusumamo niya sa kaniyang ama, matapos siyang pinipilit na makipaghiwalay.

"Ganyan ka na ba talaga, Bella! Pinalaki kita nang maayos. Pero, mas pinipili mo pa rin ang bulag na 'yon! Makakatulong ba siya sayo! Halata naman na hindi diba! Isa pa, ikaw ang tagapagmana ng lahat na meron ako! Ngayon pa lang mamili ka! Ang bulag na 'yon o ang ama mo!" Galit na galit na boses nito. Gulong-gulo naman ang puso at isipan ni Bella. Dahil, hindi niya rin kaya ang mawalay sa kaniyang ama. Ngunit, wala siyang magagawa dahil mahal na mahal niya si Brent.

"Dad, I'm very sorry. Mahal ko po talaga si Brent. Hindi ko pa talaga kaya na mawala siya." Umaapaw ang lungkot na kaniyang nadarama. Halos hindi niya mapigilan ang pagbuhos ng kaniyang luha.

"Ganun ba? Sige, hahayaan na kita. Mula ngayon malaya ka na. Basta huwag mong pagsisihan ang naging disisyon mo, total ang tigas naman ng ulo mo!" Tinalikuran siya ng kaniyang ama.

Matapos itong umalis, agad na napatayo si Bella sa kaniyang pagka-luhod. Bago siya tuluyan na umalis, maarahang napatingin muna siya sa kaniyang step sister at step mother. Sa itsura nito sobrang nalulungkot, ngunit sa loob ng mga ito ay lubos na natutuwa pa. Dahil una pa lang ay gusto nilang mawala si Bella sa buhay nila.

.....

Nakangiting bumungad si Bella sa kanyang asawa. Kahit hindi nakikita ni Brent ang kaniyang ngiti. Pinaramdam pa rin ni Bella, na masaya siya at hindi pinagsisihan ang kaniyang disisyon.

"Mahal ko, ayos lang ba sayo ang naging kasal natin?" Paglalambing na tanong ni, Bella.

"Of course, it's okay. Basta ikaw ang naging asawa ko. Mahal, ayaw kong mawala ka sa akin. Kahit bulag ako, sana hindi mo ako iiwan."

"Ano ka ba, matagal na tayong nagsasama. Isa pa, sabi ng doctor malaki pa rin ang possibility na gagaling ang mga mata mo. Sa ngayon hindi mo ako makikita, pero balang araw, makikita mo rin ang ganda ko." Biro pa ni Bella. Ngunit, taglay naman talaga niya ang ganda, mas lalo na kaniyang pag-uugali.

Matapos ang gabing ito. Maraming masasayang araw naman ang dumaan sa dalawang mag-asawa. Tila'y umiikot sa kanilang dalawa ang masayang mundo.

Isang araw, nakaramdam ng masama si Bella. Hindi man niya batid kung ano. Nais niya pa rin siguraduhin ang lagay niya. Dahil, araw araw na lang siya sumusuka. Kaya, kinagabihan nito nagpaalam siya kay, Brent.

"Mahal ko, bukas pala may lalakarin ako. Ayos lang ba sayo na maiwan kita ulit dito sa bahay?"

"Ahm, ayos lang naman. Basta sa akin ka pa rin uuwi ahh."

"Opo, uuwi lang ako sayo."

"Good. Oo nga pala, huwag mo itong huhubarin ahh. Ingatan mo 'to, dahil isa itong nagsisimbolo ng pag-ibig ko sayo." May bracelet na ibinigay si, Brent sa kaniya. Valuable din ang bagay na ito dahil pamana ito ng kaniyang ama.

"Salamat, mahal ko." Hinalikan ni Bella si Brent sa pisngi nito.

.....

Kina-umagahan, muling nagpaalam si Bella kay Brent. Agad naman na nagtungo si Bella sa hospital. Ilang oras din siyang naghintay sa resulta. Hanggang sa ibinalita sa kaniya ng doctor na nagdadalang tao siya. Dahil dito, lubos na kaligayahan ang kaniyang natamo. Excited siyang maka-uwi upang ipaalam ito kay, Brent.

Dali-dali naman siyang umuwi. Subalit, nang nasa tapat na siya ng kanilang bahay. Tila'y napalitan ang kaligayahan niya ng matinding kaba at pagkatakot. Subalit, patuloy pa rin siyang naging positibo. Nakangiti siyang pumasok sa loob. Ngunit, ilang tawag na niya sa kaniyang asawa ay walang sumasagot.

Hanggang sa makita niya ang isang sulat na nakalagay sa mesa.

"Sorry love, kailangan ko nang umalis. Pasakit lang ako sayo. Patawad, ang totoo hindi naman talaga kita mahal. Ang totoo, ginagamit lang kita para alagaan ako. Ito na rin ang takdang panahon para tumayo sa sarili ko. Ipapagamot ko ang aking mata, gusto kong makakita. Pero, sa pagmulat ng mga mata ko. Kahit anino mo lang ay ayaw kong makita." Nanlambot ang mga tuhod ni, Bella sa kaniyang nabasa. Halos napa-upo siya sa sahig dahil sa sobrang sakit.

Napansin niyang printed ang sulat. Kaya pumasok sa kaniyang isipan na hindi ito galing kay, Brent. Muli siyang tumayo, mabilis na napatakbo sa labas, tumawag ng sasakyan upang magtungo sa airport. Airport ang pumapak sa isipan niya dahil sa America lang naman siya ooperahan. At wala na rin siyang ibang maisip kundi ang sundan ang asawa niya. Naniniwala siyang hindi totoo ang naka-saad sa sulat.

Nang makarating siya sa airport. Gulong-gulo ang kaniyang emosyon pati na rin ang itsura niya. Halos maubos na ang kaniyang boses sa kaka-sigaw habang patuloy na bumuhos ang kaniyang mga luha. Ngunit, sa kabila ng lahat ay hindi na niya natanaw pa si Brent.