Chapter 1

"Hm.....ang sarap po talaga ng corn dogs niyo!"

My cravings never failed to make me satisfied. Halos maubos ko na ang tinda ni ate na corn dogs dahil sobrang sarap. I used to eat here, with Cyxziel, pero dahil nasa library siya. Hindi ko siya kasama.

Siguro, hahatiran ko nalang siya? Mayroon pa naman akong kalahating oras bago magsimula ulit ang sunod na klase ko.

"Pabili pa po ng isang box, para po sa friend ko." Mukhang nagtataka na din si ate sa'kin eh.

Pagkatapos niya magluto ulit, ibinox niya na ang mga binili ko at ibinigay sa'kin. Kinuha ko ang wallet ko sa bulsa at binigyan siya ng bayad.

"Keep the change na po." I said.

Aalis na sana ako nang magsalita siya. "Hindi ba't diyan ka naga-aral?" Sabay turo niya sa university na nasa tapat namin.

"Opo, bakit po?"

"Pwede ba pasuyo nito sa anak ko? Wala kasing pagkain 'yon eh. Baka magutom." She said and give me a box of a corn dogs again.

"At saka, ito din. Walang perang dala' yon, nagka-alitan kasi kami kaninang umaga. Ang laking pera ang kailangan niya, wala akong ganoon. Ito lang ang mayroon ako, pakisabi sana maintindihan niya."

Tumango ako at kinuha ang inilahad niyang pera sa'kin. "Anong course po ba ng anak niyo?"

"Hindi ko alam eh. Ang narinig ko lang sa kanya med."

Tumango ako at nagpaalam na. Sure naman ako na med-student ang anak niya kung med ang narinig niya sa anak niya. I still have 30 mins before my next class start.

Kung sa med building ako pupunta, there's a chance na makakasalubong ko ang damuho na 'yon. Med student' yon eh! He does not want to take over their company. Gusto niyang mag-doctor for his own sake.

Well, being a doctor is tiring but worth it too. Malaki ang sahod, habulin ng chicks.

At, kagaya nga ng sabi ko. Nasa second floor palang ako, nakasalubong ko na ka-agad siya. He was with his friends again. Akala ko ba busy?

"Hillary."

"Papasok ako! May ihahatid lang ako." I just said.

Alam ko kaagad ang sasabihin niya eh. "Where are you going? And, what was that for? Bakit ang dami?"

My eyebrows got furrowed. "Bakit ba ang dami mong tanong? Tabi ka. Kapag ako nahuli sa klase ko kasalanan mo!"

"Why me? Ikaw 'tong kung saan saan naglilibot."

"I am not roaming around!"

Nagdadabog akong hinanap ang classroom ng babaeng' yon.

Finally, nahanap ko din naman. Sa dulo pa pala ang room niya, ano ba 'yan!

Sumilip muna ako, chine-check kung may klase ba sila. Pero, mukhang kakatapos lang naman.

"Pst!" Tawag ko sa lalaking nasa bungad lang ng pintuan.

"Ako ba tawag mo?" He asked.

I nodded. Lumapit siya sa' kin at ka-agad na nagtanong. "Bakit?"

"Nandiyan ba ngayon si Kyla Candelario?"

Lumingon siya sa loob at ipinaikot ang mga mata niya bago humarap ulit sa'kin.

"Oo, nandito siya. Bakit? Anong kailangan mo sa kanya?"

"Ah, may ibibigay lang sana ako. Could you please call her for me?" I asked.

He sighed and nodded. Umalis siya para tawagin ang babaeng nagngangalang Kyla sa kung saan. Bakit parang iba ang pakiramdam ko sa babaeng 'to?

Tumingin ako sa relo ko para subaybayan ang oras. I still have 20 mins left.

"Sino may hanap sa' kin? Wala naman, eh!"

Humarap ako, I saw a woman with a pierce look. Ang dami niyang piercings sa bawat parte ng mukha niya. Sabi ko na eh, I have a bad feeling about this.

"Me! I was looking for you." I said.

She raised her eyebrow and crossed her arms. Napatingin siya sa bitbit ko at ka-agad na napatawa ng mahina. "Don't tell me, you are giving me that cheap corn dogs?"

What?!

"Cheap corn dogs? Are you for real, Ms. Kyla Candelario?"

"Yes! That's cheap! Alam mo kung isa ka sa may mga gusto sa'kin. I'm sorry to say, hindi ako nagkakagusto sa mga babae. Get lost, woman."

Please, tell me she was just kidding!

"I think there's a misunderstanding between us. I am here to deliver this, and I am not courting you. Your mom did."

I said and handed her the corn dogs. Nagulat ako nang bigla niya akong hilahin palayo sa classroom kung nasaan kami.

"Umalis ka na! I don't need those cheap corn dogs in my life!"

"Masamang nagsasayang ng pagkain, hija. Eat this, kung ayaw mo ipamigay mo. And, by the way. Magkano ba ang kailangan mo? It seems like you hated your mother because of that. Magkano ba ang forgiveness mo?"

She was just looking at me intentionally. I saw how she swallowed. She has a lots of piercings, mukha siyang bulakbol na babae. But, seeing her now makes me thinks na she really wants to fulfill her dream. Katulad nga ng sinabi nila, don't judge the book by its cover. Then, I can't judge her. There's a lot of reasons behind those hates.

"Okay, if wala ka pang masabi sa'kin ngayon. We can meet later." Kinuha ko ang kamay niya ibinigay ang isang box na corn dogs.

"Eat this, you must be hungry. Itong cheap na corn dogs na 'to ang nakapagpasaya ng araw ko ngayon. I hope your day too. Please, eat your mom's food. Don't be so ungrateful."

Napalabi siya at napatungo. "Magkita tayo sa coffee shop later, pagkatapos ng klase mo. You will need to discuss everything to me, okay? I think I can help you with this. Ito lang naman ang maitutulong ko sa mga katulad niyo."

I tapped her shoulder and turn my back against her. Sumulyap muna ulit ako sa relo ko bago mapagpasyahang bilisan ang paglalakad dahil may klase pa 'ko. Hindi ko tuloy naibigay' tong corn dogs kay Cyxziel.

Natapos ang lahat ng klase ko na wala akong ginawa kun'di paliparin ang isip ko. Oh my god. Nakakapagod kahit wala naman akong ginawang kahit ano.

I told you, I have never been interested in studying, and I also don't know why! Dumiretso ako sa locker ko para ibalik ang walang kwentang librong kinuha ko doon.

Hindi ko din naman siya nagamit, pabigat lang. Hindi ko na nga alam kung ang libro pa ba ang pabigat o ako eh.

"Ary, uwi na 'ko, ha. Chris is here na eh, alam mo naman ang kapatid ko na' yon, impatient masyado."

Tumawa naman ako, pero kalaunan ay tumango din. Okay, so? Paano ako uuwi ngayon kung wala akong magamit na kotse? I am pretty sure na nauna na umuwi si Klyde dahil kanina pang hapon tapos ang klase niya. At hindi siya nagi-stay dito dahil nagsasawa na siya.

He would rather study at home, than here. Paglabas ko sa gate, I saw a familiar woman there. Anong ginagawa niya diyan?

"Kyla?" I asked.

She turned her gaze on me and a little smile appeared on her lips. "Hi." Nahihiyang sambit niya.

Sabi ko sa coffee shop, hindi sa tapat ng gate. "Let's go to the near coffee shop first." She nodded and followed me.

Mayroon namang malapit na coffee shop dito, kaya doon na din kami nagstopped by. "Anong gusto mo?" I asked.

"Uhm.....kahit ano nalang."

Tumango nalang ako. "Two iced coffee please, thank you." I said.

"Let's sit there." Turo ko sa upuan malapit sa glass wall.

I heard her loud sighed. "So? Aren't you going to speak?" I asked.

Napalabi siya at yumuko. "Nahihiya ako sainyo......" She whispered.

"Why?"

"I don't even know you, but still, you are willing to help me. I don't really know what to say. Kahit nahihiya ako, I really take a risk for this. Kung para naman 'to sa kinabukasan ko, bakit hindi. This is for me and for my mom. I am doing this for the sake of the two of us."

I nodded. Dumating ang iced coffee namin kaya sumimsim muna ako bago nakinig ulit sa kanya.

"Are you willing to tell me your story? It is okay if you're not. I understand."

"My dad died when I was young, namatay siya sa heart attack na nagcause ng pagkahirap namin. We need to sell everything for my dad's treatment because of his ill. We gave everything on him just to make sure that he'll be okay. But, at the end. Lahat ng 'yon, nawala ng parang bula. He fought, but he did not succeed. Everything happens that time was really unlucky. We lose everything, we lose our wealth and my dad. Alam mo' yon, the difficulty of living a life you are not used to."

She swallowed so that her throat would not be blocked and she could stop the tears wanted to shed.

"Simula nang mamamatay ang daddy ko, lahat sila lumayo sa'min. No one wants to help us. None of them wanted to know how we were. Lahat sila may pakialam lang sa'min dahil may pera kami at kaya naming makipagsabayan sa kanila, but not until my dad died. Nalubog kami sa utang, no choice kami kun'di ibenta ang bahay namin dahil wala na kaming maipangbabayad pa kun'di ayon nalang." Sumimsim siya ng kaunti bago itinuloy ang kwento niya.

"The company that my daddy built, his brother took over and he continued to grow it. My dad was about to fall to the ground, but his brother saved it and now that he was at the top, he couldn't recognize us anymore. Well, kahit ganoon na ang sitwasyon ngayon. I can't hate him, he was the one who saved my dad's treasure, so sino ako para magalit? Kahit magalit ako, I can't even take over that company. Lalo na doctor ang gusto ko, hindi maging ceo."

"Isn't your uncle helping you? Even just a source of money? Your daddy still owns that company, he just grew it." 

"Noong una, yes. Tinutulungan niya kami. Binilhan niya kami ng bahay na matutuluyan at mga gamit. Pero, noong tumagal na, he didn't pay attention to us anymore, mama tried to go to the company to talk to him but he just pushed mama away." 

She really have a unforgettable past. Imagine, namatay ang daddy mo ng hindi mo man lang nakakasama ng matagal. Then, naranasan mo na ang poor childhood na kinakatakutan ng lahat. Or, it's just me? 

"Until I graduated in high-school. Si mama lang ang nagbubukod-tanging nagpapa-aral sa'kin. But now, I don't know if she can still do." 

"Financial problems?" 

She sighed and nodded. "Maayos naman ang buhay namin, kahit ganito lang. Okay lang sa'kin, but my mom pursued me. She's the one who pushed me to fulfill my dreams, kasi sabi niya gagawa siya ng paraan para maabot 'yon. I don' t need to worry about my financial, basta ako maga-aral siya magtra-trabaho. Pero, hindi ko alam kung kaya pa ba. Kung tama pa bang ipagpatuloy."

"Hala be, 'wag!" 

"Anong huwag?" Takang tanong niya. 

"Huwag kang susuko! Ano ka ba! Nasa kalagitnaan ka na oh. Ngayon ka pa ba susuko? You are already in the middle of a big test of your life that you should only think about is how you can overcome it and not to give up. Sa tingin mo, bakit ka tinulak ng mama mo for this? Dahil naniniwala siya sa'yo."

"She said, wala siyang ganoong kalaking pera, pero she never said na hindi siya gagawa ng paraan para makahanap no'n. Actually, you should be thankful. Your mom is a hardworking person, at lahat ng ginagawa niya ay para sa'yo. And still you don't appreciate that just because of the little thing happened between the two of you?"

I held her hand and shooked my head.

"Hindi ganoon, Kyla. Huwag ganoon. Appreciate your mom because she's too special to be hated. Love your mom more than she do. Kung may problema, don't be so disrespectful. Hindi mababawasan ang problema kung magiging bastos ka, learn to wait. Dadating ang tamang oras para ikaw naman ang makaramdam ng kaginhawaan sa puso mo. "

A bead of tears I saw dripping from her eyes.

"You can cry, you can let it out.....Anytime you want." 

I let go of her hand and took the handkerchief from my bag and handed it to her. 

Hinayaan ko muna siya mapagisa kahit sandali, pumunta muna ako sa cr para mag-ayos ng buhok. At saka ko lang napansin kung anong oras na. The old man in my house will surely mad right now. 

I opened my phone, pero drained na. Teka, hindi ko naman 'to nagamit ha. Bakit nalowbat? 

Lumabas ako ng cr at bumalik sa table namin. I saw her staring outside while the rain is pouring. Oh my god! Umuulan? 

"Hey, are you okay?" Unang tanong ko ng makaupo ako. 

"I am not, but I will get better soon."

"Good to hear that." 

Natahimik kami sandali bago ko basagin ulit ang katahimik. "So, I came up with a decision na alam kong sobrang makakatulong sa'yo. I hope you don't mind..." 

"What is it?" 

"I'm gonna recommend you to my dad. He can give you a scholarship, my dad can really help you. Pwede ka niyang pag-aralin sa ibang bansa, that was a high risk nga lang kasi maiiwan mo 'yung mother mo dito. But the outcome was good. It can make you satisfy. Or, what if isama mo' yung mother mo and you should live together there. Ako na ang bahala sa bahay na tutuluyan niyo, sa mga gamit."

Nanatili siyang nakatitig sa'kin habang nangingilid ang mga luha niya. 

"A-Are you for real?" Nauutal na tanong niya. 

"Yes, of course!" Natatawang sagot ko sa kanya. 

"Masyadong malaking bagay ang ino-offer mo, wala akong pamalit." 

"I'm not asking for anything in return. I help you because I want to and this is what you need." 

Tumayo siya, akala ko naman pupunta siya sa banyo para mag-ayos pero nagulat ako ng bigla siyang lumuhod sa harapan ko. 

She held my two hands and say "Maraming salamat! Maraming.......maraming thank you talaga! Hindi mo alam kung gaano mo ako pinasaya ngayon! You'll just know me earlier, but....but you helped me a lot. I really don't know what to say......"

"Study hard. Fulfill your dreams. Love your mom. Give her the love that she deserves and then live happily and contentedly." 

Masaya na ako na nakakatulong ako, I used to helped people when I was in my high-school days, kaso my marriage came up. So, natigil. Now, finally. I can help people who need my help again. 

Kahit sa maliit na detalye lang na pagtulong ang gawin ko. Gumagaan ang pakiramdam ko, It makes me feel so heaven. Ang sakit kasi sa puso makita ang mga taong nahihirapan. 

Parang sunod sunod ang tumutusok na tinik sa puso ko na ang hirap tanggalin. The only thing I know is to help them. Wala ng iba, kun'di 'yon lang. 

"Malapit lang dito ang bahay ko, ikaw? I can accompany you. Nakakahiya naman na inabot ka na ng gabi dahil sa' kin." She said. 

Kaagad akong umiling, kahit sa kaloob-looban ko natatakot din akong magcommute magisa. "Ah, no. It's okay! May grab pa naman eh......" 

Kaso, lowbat na 'ko! Hala paano na' to. Para akong nagpapanic na ewan! Baka galit na ang lalaking 'yon sa'kin. 

"Sure ka ba? Bakit parang hindi? Wala ka bang dalang sasakyan kanina pagpasok mo?" 

"I have! Pero, inaayos eh. I got into an accident this morning." 

"Is that so? Uhm......hintayin mo ako rito. Ibaba ko lang' tong gamit ko, then Ihahatid kita sa lugar mo." 

Hindi pa siya nakakaalis pinigilan ko na siya agad. Masyadong malayo ang bahay namin dito, baka kung anong oras na siya makauwi kung magkataon na ihatid niya pa ako. 

"Nako, huwag na. Malayo ang bahay ko, baka kung anong oras ka na makauwi. Magta-taxi nalang ako if ever na wala akong makitang grab."

Magsasalita na sana ulit siya ng biglang may bumusina ng malakas sa harapan namin. Parehas kaming dalawang muntik na mapatumba dahil sa gulat, hindi ko naman namalayan na may sasakyan palang pumarada sa harapan namin. 

Tumabi ako, akala ko naman pupunta siya sa shop kaya binusinahan kami kasi nasa gitna ako ng entrance. Pero hindi naman. 

Bumukas ang salamin no'n at ka-agad akong napalunok ng makita kung sino ang tao doon sa loob. 

His beautiful eyes were glaring at me, his two thick eyebrows met and it was obvious that he was really angry.

"Klyde......" Mahinang sambit ko at napakagat sa pangibabang labi dahil sa kaba. 

"President?" Kyla asked. 

Baguhan lang siguro si Kyla sa university. Ni hindi man lang niya alam na may asawa na 'ko. 

Mas lalo akong kinabahan nang magtanggal ng seatbelt si Klyde at lumabas ng kotse niya. "What do you think you are doing, Celestina?!" Sigaw niya sa' kin. 

Naitikom ko ang bibig ko at umiwas ng tingin. "Nakikita mo ba kung anong oras na, ha?! You're making me worried! Damn it!" 

Wala akong nagawa kun'di yumuko at kagatin ang pangibabang labi ko. 

"Sana naman nagtext ka, Celestina. Hindi mo ba alam kung anu-ano na ang mga scenario sa utak ko ang nabubuo dahil wala ka man lang sagot sa mga calls and texts ko?! Halos mabaliw na ako sa bahay dahil sa pagaalala sa'yo. Then, you are here! Having a conversation with a stranger?! Do you think you are normal, huh? You are really drving me into insane!" Galit na galit na asik niya.

Nameywang siya at napahawak sa ulo niya sa sobrang frustration.

"Please, don't be mad......" Mahinang saad ko.

"Don't be mad?! Sinong hindi magagalit sa'yo?! Kahit yata daga magagalit sa ginawa mo! Pinagaalala mo 'ko! I hate being worried, alam mo' yan!"

"Then, stop worrying! Sino ba kasi nagsabi sayong magaalala ka?! Wala naman 'di ba?! You are just humiliating yourself."

"Did you just come here to scold me and not to pick me up? Kasi kung' yan ang rason mo kaya ka nandito, pwes. Salamat ha. Sobrang salamat! I really appreciate it." Sarkastikong sambit ko.

"Stop being sarcas--" Hindi ko na siya pinatapos at nilagpasan na siya.

Nakakairita talaga ang lalaking 'yon. I am making him worried daw, bakit sino ba nagsabing magaalala siya?! Ako ba? Ako? Never ko naman hiningi sa kanya na alalahanin ako. Kaya ko ang sarili ko!