Ximena's POV
“Sige na, love. Magaling kang magsalita kaya alam ko na mapapayag mo ang supervisor ko na bigyan pa ako ng chance. Kailangan ko ang trabaho kong ito lalo at nag-iipon ako ng para sa kasal natin…”
Nagulat ako sa sinabing iyon ni Julius. Boyfriend ko for 5 years. Hindi siya mayaman pero hindi rin naman mahirap. May maayos kasing trabaho ang mga magulang niya kaya hindi siya obligated to share sa pamilya nila.
“N-Nagpopropose ka ba?” alanganin kong tanong. Bigla siyang nagulat ngunit saglit lang at nakabawi na rin ito.
“Ayaw ko sanang malaman mo ang tungkol sa pag-iipon ko dahil gusto kong i-surprise ka. Kulang pa naman kasi kaya hindi pa sapat sa kasal na gusto kong ibigay sayo.”
“Alam mong hindi ako mapili. Kahit sa huwes ay okay na sa akin,” mahina kong tugon. Hindi naman sa pagiging atat, pero kagaya ng sinabi ko ay five years na kaming magkasintahan. Ilang beses na niyang hiniling na may mangyari sa amin ngunit nanindigan akong kailangan na mauna ang kasal. Aaminin ko, gusto ko na rin na may mangyari na sa amin dahil ayaw ko na maging dahilan iyon upang maghanap siya ng iba.
“Pero hindi ibig sabihin non ay yon na lang din ang ibibigay ko sayo. Kaya nga nakikiusap ako, kausapin mo lang ang supervisor ko na alam ko na madadaan mo sa pag-e-English mo. Vouch for me, okay?”
Mukhang kailangan na kailangan niya talaga ang tulong ko kaya naman tumango na ako bilang pagsang-ayon. Kakausapin lang pala eh, wala naman masama kahit na lalaki pa ang supervisor niya dahil dalawa naman daw kami na haharap. Isa pa, kasama ng supervisor niya ang pamilya nito.
Nasa isang mamahaling hotel kami, hindi ko maintindihan kung bakit dito pa niya ako dinala para mag-dinner, yun pala ay nandito din ang supervisor na sinasabi niya.
Kumain muna kami at sa buong oras na ‘yon ay dama ko ang pag-aalaga niya. Ang ngiti sa kanyang mga labi ay hindi nawawala kaya naman sobrang saya ko talaga.
Naisip ko ang sinabi niyang pag-iipon para kasal namin. Doon ko naramdaman yung butterflies sa sikmura na tinatawag nila. Dahil din sa sinabi niyang iyon ay napag-isip ko na siguro nga ay panahon para pagbigyan ko na siya sa matagal na niyang hinihiling sa akin tutal, may plano naman pala siya na pakasalan ako.
Kumain na kami at kahit na ayaw ko sanang uminom ay sinaluhan ko na rin siya. Konti lang naman kaya sigurado akong hindi ako malalasing.
“Nasa 10th floor siya, love. Tara na?” yaya sa akin ni Julius. Ngumiti ako at tinanggap ang kanyang kamay para maalalayan niya ako.
Sa elevator ay naramdaman kong bigla ang pagkahilo.
That’s odd. Konti lang naman ang ininom ko.
“Okay ka lang, love?” Tinignan ko si Julius at kita ko ang pag-aalala sa kanyang mukha. Naisip ko ang sinabi niya na pag-iipon para sa amin kasal kaya sinikap ko na ‘wag ipahalata sa kanya ang nararamdaman ko.
“Yeah, I’m fine.” Ngumiti pa ako para mas convincing. Pumulupot ang isang kamay niya sa bewang ko papunta sa likod at sumandig naman ako sa kanyang dibdib.
Habang naghihintay kaming huminto ang elevator ay tila lalong lumalala ang nararamdaman ko. Pero parang kaya ko pa naman.
“Naku, nakalimutan ko yata ang cellphone ko sa table natin.” Nag-aalala akong napatingin sa kanya, kalalabas lang namin ng elevator eh. “Wait lang, balikan ko. Pero kung gusto mong mauna na, sinabi ko naman na kay Sir ang pagdating natin ay pwede naman. Room 1006 lang.”
“W-Wait–” Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil agad na siyang humalik sa aking pisngi at sumakay na rin sa kabilang elevator.
Naiwan akong nagdodoble ang paningin kaya naman naisip ko na hindi ko na siya hintayin. Puntahan ko na lang ang silid ng kanyang supervisor at humingi ng tulong na pabilikin siya agad. Mukhang hindi ako tatagal at babagsak na rin.
Naglakad ako at sinisikap na tignan ang bawat numero ng pintuan. Hanggang sa napasandal ako sa pintuan na malapit lang sa akin na ginamit ko para maging gabay.
Ganon na lang ang gulat ko ng biglang bumukas ang pinto at kung hindi dahil sa mga kamay na sumalo sa akin ay baka sa sahig na ako pupulutin.
“Ganito na ba ang style ng mga babae ngayon? Doorbell tapos biglang tutumba?” Nagtaka ako sa sinabi ng boses ng lalaki. Nag-angat ako ng tingin ngunit hindi ko naman makita ng malinaw ang kanyang mukha.
Senglot na senglot na ang pakiramdam ko.
“Bakit ang dami mo?” taka kong tanong.
“Really? Lasing ka na agad? May ibubuga ka pa ba?” tanong na naman ng lalaki habang sa tingin ko ay sinasara na niya ang pintuan. Tanging ang malamlam na ilaw na nagmumula yata sa dalawang sulok ng silid lang bukas kaya madilim ang buong paligid. Ni hindi ko makita ang kanyang mukha.
“Please call Julius,” sabi ko habang sinusubukan kong tumayo ng tuwid. Ayaw kong isipin ng supervisor niya na wala ako sa hulog.
“I don’t do threesome, baby…”
“Huh?” Ano daw ang sabi niya? Saan naman niya nakuha ang bagay na ‘yon? Magsasalita na ako ulit ng bigla ko na lang naramdaman ang mamasa-masa kung anong dumampi sa mga labi ko.
Bigla kong nailabas ang dila ko para lasahan kung ano ‘yon ngunit biglang may humuli non kasunod ay sinipsip. The man is sucking my tongue!
Ang mga mata kong gusto nang pumikit ay biglang nanlaki kahit natural ng malalaki iyon. Agad umangat ang kamay ko para itulak ang mapangahas na lalaking nananamantala sa akin ngunit bakit parang pader siya na hindi matinag.
Naramdaman ko ang kamay niya sa aking tagiliran, kasunod ang paghapit niya sa akin palapit pa na halos kahit hangin ay hindi na makadaan sa pagitan namin.
Yung hilo ko kanina ay nadagdagan na ng init, pakiramdam ko ay nagliliyab na ang aking katawan. Ang halik niya ay tinutugon ko na ngayon dahil sa masarap na pakiramdam na binibigay nito sa akin.
Naramdaman ko ang pag-angat ng aking mga paa mula sa sahig kasunod ang pagpulupot ng mga binti ko sa bewang niya at ang aking mga kamay ay napunta na sa kanyang balikat hanggang makarating ito sa batok at likod na bahagi ng kanyang ulo kung saan nagsimula ng humagod sa hindi ko malamang dahilan.
May matigas na dumudunggol sa pagitan ng aking mga hita at sa tuwing ikikiskis ko doon ay mas lalo pang nagiging masarap sa pakiramdam.
Hindi ko alam kung paano nangyari pero, alam ko na hubad na kami pareho at ayaw ko na rin na tumigil pa sa pagpapalitan namin ng halik, haplos at pagdama sa katawan ng isa’t-isa.
“Urgh!” nabigla kong daing ng magsimula siyang itulos ang kanyang pagkalalaki sa loob ko. “Masakit!”
“Shit, I’m sorry. You should have told me that this is your first time,” mahinang sabi niya kasabay ang paghaplos sa aking pisngi. Banayad lang iyon, nakakatangay. Sa kanyang pagsasalita ay muli kong nalanghap ang amoy ng alak sa kanyang hininga. Malamang dahil sa paghahalikan namin ay lalo akong nalasing.
Dinama ko ang kanyang pisngi, merong maliliit na facial hair na nagdulot ng kiliti sa mga palad ko.
“Are you feeling okay now?” tanong niya maya-maya konti. Tumango ako, kasunod ang dahan dahan niyang paggalaw sa loob ko.
Uncomfortable at masakit pero bearable. Ang dahan dahan ay unti-unting bumilis hanggang sa naririnig ko na ang sarili kong boses na sumisigaw sa sarap. Iniengganyo siyang bilisan pa at diinan ang bawat tulos.
And him? He obliged without question. Bringing me to the heights sa hindi ko alam kung ilang beses. Hanggang sa ginupo na kami ng pagod at tuluyan ng nawalan ng malay.
XimenaDumating na ang mga order namin at tuloy ang kwentuhan, Ay, mali. Tuloy ang talentadong plastikan.Ang tamis ng ngiti ko, parang si Darna lang kung ngumiti pero si Valentina ang laman ng utak. Sa bawat “Haha, oo nga!” na sinasabi ko, may katumbas iyong “Gusto mo ng gulo, te?” sa isip ko.Sa totoo lang, dinamihan ko talaga ang order ko, pati dessert, appetizer, extra rice at ang pinakamahal na inumin sa menu, isinama ko na. Lalo akong ginanahan nang makita kong halos mapangiwi si Julius sa presyo habang pinipilit maging cool.Aba eh gusto mo pala akong gamitin bilang shortcut sa pera? Eh di maglabas ka muna ng wallet hanggang maubos ang laman.Gusto mo akong gawing investment?Sorry, mahal, walang ROI dito.Nakita ko talaga sa mga mata niya 'yung “ano ba 'to” moment habang tahimik lang si Mae, obvious na hindi makaimik. Nagkasya na lang siya sa pagkabigla at paminsan-minsang sulyap sa kinain niya, na halos hindi niya na nga ginagalaw.‘Yan ang gusto ko, yung pareho kayong kumak
XimenaPaglabas ko ng restroom, diretso na ako sa restaurant. May kaba sa dibdib, pero mas matigas ang loob. Kumpiyansa akong ako ang may hawak ng alas sa gabing ito at ang paborito nilang gawin sa iba? Sa akin nila ngayon mararanasan. Kaya kong umarte, magpaka-anghel kung gusto nila. Pero sa huli, sa akin pa rin ang huling halakhak.Gaano man kalaki ang inutang niyo, kayo din ang magbabayad. At babayaran niyo ‘to ng buo, pati interest.“Do you have a reservation, Ma’am?” nakangiting tanong ng receptionist. Mabuti na lang at kahit simpleng bihis lang ako, hindi niya ako tiningnan mula ulo hanggang paa gaya ng iba.“Reservation under Mr. Julius Mauricio?” sabay ngiti kong magiliw. Mahirap na. Baka isipin pa ng ale na hindi ako karapat-dapat sa presyuhan ng wine dito.“Yes, Ma’am. This way please.” Umuna na siya sa paglalakad, at sinundan ko, mataas ang noo pero magaan ang mga hakbang na parang wala lang, pero sa loob ko, sumisipa na ang adrenaline.Paglapit namin sa mesa, tumayo agad si
XimenaAlas-siyete ng gabi, nakatayo na ako sa harap ng Hotelier, isa ding high-end na hotel na paniguradong hindi basta-basta ang presyo. Para itong huling eksena sa isang pelikula kung saan ako ang bida at sila ang sasalo ng karma. Ang tanong lang ay kung paano ko gagawin.Napatingin ako sa façade ng gusali, eleganteng lighting, mga mamahaling sasakyang pumaparada, at mga taong mukhang mabango ang buhay. Siguradong malaki ang nakuhang pera ng mga hayop na sina Julius at Mae sa Zael na 'yon kaya naman wala lang para sa kanila ang gumastos dito.Kagaya ng sinabi ko noon pa, hindi naman salat sa buhay si Julius. Hindi siya mukhang naghihikahos. May trabaho ang parehong magulang niya, at may sariling kabuhayan din siya. Hindi siya mahirap, oo. Pero alam kong hindi rin siya basta-basta gumagastos kung wala siyang kapalit na makukuha. Hindi niya kayang magpaandar ng bongga kung hindi rin lang siya magbe-benefit sa huli.Ganyan siya. Laging may kapalit. Laging may dahilan sa bawat "kabaitan
XimenaPangatlong araw ko nang naka-bakasyon sa bahay, o dapat ko na bang sabihing, nakatambay. Hindi naman ako nababagot, sa totoo lang, dahil kasama ko sina Mama at tinutulungan siya sa gawaing bahay. Masaya akong masiguro na nakakatulong ako sa kanya kapag may pagkakataon. Pero habang naglalampaso ako ng sahig kanina, bigla akong napatigil."Bakit nga ba hindi na lang ako kumuha ng kasambahay?" Napabulong ako sa sarili.Napaisip ako agad kung okay lang ba ‘yon kila Tita. Baka sabihan akong maarte? O baka mas okay kung si Mama na lang ang tanungin ko mismo? Ayoko ring mapahiya o mapagsabihan ng "Aba'y may kaya ka na pala!"Sa gitna ng pag-iisip kong ‘yon, narealize kong wala ni isa sa opisina ang kumokontak sa akin. Walang tawag. Walang text. Tahimik ang buong mundo.Pati si Sir Simon na siyang OIC habang wala ang aming amo ay wala ring paramdam. Hindi ko alam kung dapat ba akong kabahan o mag-relax. Pero dahil sa tahimik na lahat, pinili kong magpaka-chill muna. Wala namang sunog na
XimenaKa-grabe talaga, uy!Gusto kong maglampahog sa sahig gaya ng mga mga bata na hindi nasusunod ang gusto, yung literal na dumudulas sa pag-iyak dahil hindi ako nakasama sa out of the country trip ni Sir Roccaforte. Alam mo ‘yung gigil na parang gusto mong kumagat ng unan? Gano’n.Nakakainis lang kasi ‘yung ka-meeting niya sa New York, nagkaroon ng emergency flight pa-Switzerland kaya bigla silang nagkita nang mabilisan bago umalis. Ang ending? Naiwan akong parang basang sisiw dahil hindi pa ready ang passport ko.Heto ako ngayon, nakahilata sa kwarto namin nila Mama, naka-pajama whole day, staring at the ceiling habang naka-loop ang sad playlist ko sa Spotify. Hindi ako pumasok, syempre, wala ang amo ko.Walang amo, walang pasok.Sounds fun, 'di ba?Pero ang totoo? Gusto kong sumama sa New York!Gusto kong maglakad sa Central Park, bumili ng hotdog sa tabi ng kalsada, at mag-selfie na parang hindi ako galit sa buhay. Isang linggo sana 'yon na makakaamoy ako ng imported na hangin,
Ximena"May passport ka ba, Ximena?" tanong ni Sir habang sabay kaming kumakain ng dinner sa loob ng office niya. Overtime kami dahil sa biglaang request ni Sir Simon, document daw na kailangan first thing bukas ng umaga. Kaloka talaga.Napatingin ako sa kanya at bahagyang umiling. “Wala pa po,” sagot ko.“I’ll ask Simon to process one for you. May out-of-the-country business trip ako sa susunod na linggo and I’m bringing you with me,” aniya na parang simpleng lakad lang ‘yon sa grocery.Napapitik ang puso ko. Out of the country?! Legit ba ‘to?Parang biglang may sumabog na confetti sa loob ng dibdib ko. Ngayon lang ako makakalabas ng bansa. Kahit na hindi naman iyon bakasyon dahil kasama si boss ay iba pa rin yung may maipo-post ako sa aking social media na bansang narating. Ngayon pa lang ay nai-imagine ko na ang itsura ni Tito kapag nalaman ito.Pero pinigilan ko ang sarili ko. Baka magmukha akong masyadong excited. Baka isipin niyang... clingy? Char... hahaha!"Why are you not talk