Chapter 5

Ximena

“Why the fuck are you late?” Napaigtad ako dahil sa lakas ng boses niya. Sa totoo lang ay takot na takot ako habang nasa elevator pa lang dahil alam ko naman na late na talaga ako. Kahit ang mga secretary ay mukhang taranta na kahit na nakaupo lang ang mga ito sa kani-kanilang pwesto.

“I’m really sorry, Sir. Nagkaroon po ng banggaan at–”

“I don’t care!” Muli akong napaigtad. Hindi ko alam ang dahilan ng galit niya ngayon pero syempre, hindi ko papatulan ‘yon dahil isa lamang akong hamak na personal assistant niya. Wala akong “K” para sumagot.

“What the hell happened to you?” tanong niyang nakaturo sa akin. Napatungo ako sabay kamot sa aking ulo. Ang puti kong blouse ay puno ng dugo.

“May aksidente nga po sa dinaanan ko kaya naisipan ko po na maglakad na lang dahil mukhang matatagalan pang makausad kung hihintayin ko. Kaya lang po, yung nabaril ay–”

“Ang akala ko ay aksidente? Bakit may nabaril?” galit niyang tanong pero hindi na nakasigaw. Kundangan at ayaw akong patapusin sa pagsasalita eh.

“Nagsimula daw po sa banggaan at nagalit ang nasa 4 wheels, may dalang baril ayon.”

“At sinalubong mo ang binaril?” tanong pa niya. “Paano kung nagpaputok ulit yung naka 4 wheels at tinamaan ka?”

“Hindi naman na po–”

“Paano nga?” Hindi ko alam ang isasagot ko dahil pakiramdam ko, kahit na ano pa ang lumabas sa bibig ko ay iisa pa rin ang magiging reaksyon niya.

Galit.

“The fuck!” frustrated niyang sigaw ng hindi na ako nakapagsalita. “Simon!” 

“Sir,” mabilis na tugon ng lalaki. Ang mga secretary ay tahimik lang na nakikinig. Ni hindi makapag-angat ng tingin dahil ayaw nilang madamay.

“Buy her clothes. Yung maayos dahil may pupuntahan kami.” Pagkasabi niya non ay tinalikuran na niya kami.

“Hintayin mo na lang ako, Ximena.”

“Sige po, Sir.” Ayaw niyang magpatawag ng Sir, pero gusto ko. Maigi na may boundary sa pagitan namin para alam niya na professional ako.

Nakahinga ako ng maluwag ng mawala na sa paningin ko ang aking boss. 

“Okay ka lang Mena?” tanong ng isa sa tatlong babaeng secretary na si Joyce. 

“Oo, salamat.” Ngumiti ako dahil bakas sa kanyang mukha ang pag-aalala na malamang ay para sa akin at sa kanila, baka iniisip nila na pwede silang madamay.

Isang linggo na akong nagtatrabaho bilang personal assistant. Bukod sa pagiging mainitin ng ulo ng aking boss ay wala naman akong reklamo. Kailangan lang talaga na pakibagayan ko siya at waf gawin ang mga bagay na ayaw niya para hindi ako magkaproblema.

Pero hanggang ngayon ay hindi ko pa rin maisip ang tinanong niya sa akin noong isang linggo. Kung sigurado daw ba ako na tanging ang pagtakip ko sa bibig niya ang ginawa ko.

Hindi naman na siya nag-usisa pa kaya hindi ko na rin pinansin pa.

Naupo na ako sa aking upuan at magsisimula na sanang magtrabaho ng biglang tumunog ang telepono sa harap ko. Kinuha ko iyon agad dahil alam ko na ang boss ko ‘yon.

“Hello,” sabi ko.

“In my office, NOW.” Agad niyang binaba ang tawag at ako naman, parang asong nagkukumahog sa pagpunta sa kanya. Dama ko ang tingin na pinupukol sa akin ng mga secretary.

Kumatok muna ako bago pumasok. Ayaw na ayaw niya na basta basta na lang lumilitaw ang kahit na sino sa harap niya.

“May kailangan po kayo, Sir?” tanong ko ng makalapit na ako sa kanya. Nasa executive sofa siya habang nakatayo ako sa gilid niya.

“That’s the restroom.” Sinundan ko ng tingin ang nakasaradong pintuan. Alam ko naman ‘yon, pero bakit niya pa sinasabi sa akin? May ipapakuha ba siya?

“May kailangan po ba kayo don na kukunin ko?” tanong ko. Mahirap naman kasing manghula. Nagpaling siya ng tingin sa akin, at hindi ko alam ang kakaibang titig na binibigay niya. Nakayuko ako habang nakatingala naman siya. Pakiramdam ko ay 6 footer ako bigla.

“Clean up, may bathrobe doon, yun muna ang gamitin mo habang hinihintay si Simon.” For a moment ay hindi ako nakakibo.

“Mamaya na lang po ako maglilinis doon na lang sa restroom namin.”

Masamang tingin ang binigay niya sa akin kaya agad akong nag-iwas at tsaka nagsalita. “Sabi ko nga po, maglilinis na ako.”

Hindi ko na hinintay pa na magsalita siya at naglakad na ako papunta sa restroom na may shower. Hindi ko alam kung saan kami pupunta, pero siguro ay talagang importante ‘yon kaya kailangan ay hindi ako mashoho.

Alam ko ng restroom ito pero ngayon lang ako talaga nakapasok dito at masasabi kong maganda ito at malinis. Mukhang alaga sa linis ng utility. Malamang, baka kung hindi ay sisante kung hindi sigaw ang abutin niya sa amo namin.

Napansin ko na merong sabon at shampoo, pero nag-alangan ako kung gagamitin ko ba iyon o hindi. Maigsi lang ang buhok ko kaya naisip kong ‘wag ko ng basain.

Nag-halfbath ako at gusto ko sanang madaliin iyon ngunit nagbago ang isip ko ng malaman na wala pa nga pala akong susuotin.

Pero kahit medyo nagtagal na ako ay wala pa ring Sir Simon na dumating ng matapos ako. Nag-alangan akong gamitin ang nakatuping puting towel sa rack pero wala naman akong ibang choice. Kinuha ko yon ay tinuyo ang aking katawan. Pagkatapos ay sinuot ko na rin ang robe na nakahanger din malapit sa pinagkunan ko ng tuwalya. 

Humarap ako sa salamin bago ko niyuko ang aking sarili. Ang laki ng robe!

Pero okay na siguro ‘yon kaysa naman maigsi. Pinihit ko ang seradura ng pinto at tsaka sumilip para tingnan kung nandoon na ba ang damit ko.

Paglingon ko sa aking amo ay nakatingin na ito sa akin. 

“Ah, tinitignan ko lang po kung nakabalik na si Sir Simon,” nahihiya kong sabi ngunit hindi siya umimik. Sa tingin ko naman ay hindi malaswa ang itsura ko dahil mahaba nga ang robe. Isa pa, wala naman ibang makakakita sa akin. 

Yon ang akala ko dahil biglang may kumatok, kasunod ang pagbukas ng pinto at pumasok si Joyce.

“Sir, kanina pa po tumutunog ang cellphone ni Miss Mena,” sabi ng babae na sa aming boss nakatingin. Palapit na siya ng mapatingin sa akin. Ayun, nanlaki ang kanyang mga mata.

Hindi naman siguro ako matsi-tsismis.