Kabanata 3

When I turned around the fancy flashes of the cameras welcomed me. Hindi ko inaasahan ang sunod-sunod nilang tanong.

"Miss, totoo ba ang napapabalitang boyfriend n'yo ang bokalista ng bandang Logistic?" The reporters asked.

Nabigla ako sa dami nila at sa sunod-sunod nilang tanong. Hindi ko rin alam ang isasagot kaya pinili kong maglakad at hindi nalang sila pinansin. 

"Miss Cherry, right? Gaano katotoo na pinagtangol kayo ni Rexon Del'torre sa nambastos sa inyo?"

"At ano itong napapabalitang may third party umano sa relasyon ninyo at iyon ay ang manager ng resto-bar na pinapasukan mo?" 

Natigilan ako sa tanong na iyon nang isang babae.

"Totoo rin bang may relasyon kayo ng manager mo at pinagsasabay mo sila ni Rexon?" she asked again and the smile on her face turned wide.

"No, that's not true!" My eyes flashes with anger.

"Kung ganon po, sino sa dalawa ang boyfriend mo?" she ask again with twitched lips.

The repeated burst of the camera irritates me. Kaya hindi ko magawang sumagot. Isa pa, why do I need to answer those issue? 

"Pakisagot lang, miss." Pagpupumilit nito.

"You bitch! hindi kayo bagay ni Rexon! Ilusyonada!" Narinig kong sigaw nang mga kabataan sa 'di kalayuan.

"Miss, pakisagot!" Pagpupumilit muli ng mga ito.

Tila doon ako nakaramdam ng pag-aalala dahil sa pagdagsa ng mga tao sa paligid.

They shouted at me. The anger and their eagerness to hurt ang siyang napakaba sa'kin ng husto.

Then suddenly, someone caught my attention. Walang pasabi nitong hinawi ang mga tao. He look straight into my eyes. And right now at this very moment I feel secure and I know... I'm now out of danger.

The murmur begins and leave them speechless. We dodge through the crowds as we hurried inside his car.

Again abot-abot ang kaba ko nang makaupo sa front seat at pumikit ng mariin.

"Wear your seat belt," he said in a cold tone.

Marahan kong sinunod ang kaniyang sinabi at sumulyap sa mga reporter na nasa labas na'ng kaniyang kotse.

I strongly gripped the strap of my seat belt and close my eyes. Ang kaba sa dibdib ko ay tila walang paglagyan sa bilis nitong magpatakbo at sa mga pangyayari. 

Ilang minuto rin ang naging byahe namin. Hindi ko rin alam kung saan kami patungo. Nang mapansin kong wala na ang mga paparazzi ay saka lamang ako nakampante.

He slow down his car and glance at me repeatedly. The silence went on so long that it became very uncomfortable for me. 

In fact I have this fear of awkwardness na magbukas ng usapan sa kaniya gayong hindi ko naman siya kilala. Pero sa huli ay pinili kong magsalita.

"Ah, salamat pala sa pagtulong sa'kin." I hold my breath for awhile and waited his to answer.

Pero bigla itong nagpreno na siya kong ikinalingon dito. "Pwede ka nang bumaba," he said.

Are you serious?!" I surprisingly said. 

Agad din akong lumingap sa paligid. I don't know where are we right now. And I'm not familiar with the place. Mabilis din akong  binalot ng kaba sa isiping maiiwan ako sa ganito kadilim na lugar.

"Yes.. I said, get out my car now!" He scolded. I saw his facial expression and the way he clenched his jaw hard at me.

Agad naumid ang dila ko sa kaniyang tinuran bago muling sumulyap sa paligid.

"I was saved you twice. Kung hihirit ka ng isa pa ay baka singilin na kita?" he said with twitched lips. 

So, pinamumukha niya sa'kin ang pagliligtas niya ganon ba? Umakyat ang dugo sa ulo ko at pinaningkitan ito ng mata.

"Salamat, hah?" I said with sarcasm. At piniling buksan ang pinto ng kaniyang kotse pero naka-lock ito.

I turn to face him again and fire him a glare. "Can you please open the door?" I said.

But he sat facing me with his big smirked on his face.

"Ganyan ka ba magpasalamat?" He crossed his arm over his chest and lift up his brows on mine.

Damn! Bakit ang hot niyang tingnan? Kahit medyo mayabang? Gusto ko na sanang magpahila sa hipnotismo nito pero bigla kong pinilig ang ulo ko at umayos ng upo.

Tinaasan ko ito ng kilay. "Then what do you what me to say, huh?" I leaned back to my chair and face the window.

"Can you say it in a nice way?" Sumulyap ako ng tingin dito at ganoon nalang ito ngumisi sa akin.

Bigla naman akong nakaramdam ng hiya sa inakto ko kanina.. How could I sounding so unfriendly to him, gayong siya ang naglitas sa'kin sa pagdumog ng mga reporter kanina. 

"Okay... Thank you for saving me." I bit my lower lip when he didn't even bother to say anything.

Tumaas lang ang kilay nito bago binuhay muli ang engine para paandaring muli ang sasakyan. And now I feel relieved sa isiping hindi ako maglalakad pauwi.

Pero agad umangat ang likod ko sa pagkakaupo nang mapagtantong sa ibang direksyon ito patungo.

"Where are we going?" I asked. Pero muli ay wala itong sagot. 

Stupid Cherry! Kung bumaba ka na kanina, e 'di sana hindi siya magkakaroon ng dahilan para dalhin ka sa kung saan. Kinalma ko ang sarili at humarap muli rito na may malapad na ngiti sa labi. 

"Pwede mo na akong ibaba d'yan sa may kanto," saad ko. 

"I have a gig to attend to, " he said and glance at his wrist watch.

"And?" clueless kong tanong.

"Samahan mo ako sa gig ko ngayong gabi." he answered cooly.

Nanlaki ang mata ko sa kaniyang tinuran. "What? No way! May trabaho pa ako!" Mariin kong tanggi. 

"I'm afraid that those reporter are still there and waiting for you. At kung babalik ka roon tiyak dudumogin ka ulit nila. You don't want that to happen again, right?" He countered.

"Pero makokompormiso ang trabaho ko. Teka, bakit ba ako ang pinuputakte nila ng tanong? Hindi ba  dapat ikaw?!" 

He just shrugged his shoulder and didn't bother to look at me. Parang wala itong pakialam sa trabahong naiwan ko doon. 

I heave a deep sighed and tried to control my temper. Dinukot ko sa bag ko ang aking cellphone at tinawagan si Calixto

"Cherry where are you? May nakakita daw saiyo kaninang pinagkakagulohan ng mga press?" Bakas sa boses nito ang pag-aalala. 

I bit my lower lip and gasped heavily.

"I'm sorry hindi na ako makakapasok ngayong gabi," I utterly said. 

"Alright, mas mabuting 'wag ka na munang bumalik dito." sagot niya.

"Pasensya na po, sir," I said in low tone. Tila mas lalong nawalan ng buhay ang boses ko. 

"Okay. Please keep safe," saad nito sa kabilang linya. Napangiti ako sa huli nitong tinuran.

"Yes, thank you... Ikaw din mag-iingat." Hindi ko na napigilan ang maharot kong sagot. Pakiramdam ko ay mapula na ang buong mukha ko. Tila may kung anong kiliti rin ang bumangon sa puso ko dahil sa pag-aalala niya.

Narinig ko pa ang bahagya nitong pagtawa dahilan para mas lalong lumawak ang mga ngiti ko sa labi. 

"Eherm..."

Sumulyap ako dito at hindi pinansin ang kaniyang ginawa. But he keep continue doing that thing while he was driving.

Agad na akong nagpaalam kay Calix at madiing pinindot ang cancel button bago humarap kay Rexon.

"So, totoo nga ang balitang ikinakabit saiyo ng mga reporters? May something sainyo ng boss mo." He started the conversation.

"How can you be so sure?" Pinaningkitan ko ito ng mata.

"Kaya pala malakas ang loob mong mag pa-phetics sa trabaho dahil sa boyfriend mo ang mismong manager n'yo." He chuckled lightly.

Sana nga ay magdilang anghel na lang ito sa kaniyang sinabi. Pero dahil hindi naman nga kami ni Calixto kaya abot-abot ang simangot ko sa kaniyang tinuran.

Mas pinili kong 'wag na lang itong sagotin. I don't have to explain myself to him at the first place.

"Silence means... yes." He clarify as he  turn his face at me. Napalunok ako nang salubongin ang mga titig nito.

Siguradong masasabunutan ako ni Jacky nito kapag nalaman niyang kasama ko si Rexon ngayon at malaya kong napagmamasdan ng ganito kalapit.

Ayoko naman itanggi ang paratang nito pero mas mabuting alam niyang may boyfriend na ako para matahimik na siya.

Sandali pa ako nitong pinagmasdan bago nagkibit balikat. He played his new piercing at the left side of his lip and lick it sexily. 

Huling kita ko rito ay sa kilay lang siya meron. Mas lalonh naging rock star ang datingan nito ngayon at mas lumakas ang appeal. Subalit hindi ko na iyon binigyan pa ng pansin dahil humalukipkip na ako ng upo.

Hindi na rin ito nagsalita dahil ilang sandali pa ay narating na namin ang Isang kilalang bar sa bayan ng San Gabriel.

Marami ng tao nang pumasok ako. Habang si Rexon ay sa back door dumaan. Madilim sa loob at kislapan lang ng disco ball ang nagbibigay liwanag dito.

I sat alone at the stole chair at the corner of the bar counter. Dahil madilim naman ay kampante akong walang reporter na lalapit sa'kin.

"What's your order ma'am?" The bar tender approaching me immediately.

"Ah, lemon juice lang." sagot ko. Agad naman itong tumalima kaya ako ngumiti.

Ilang minuto pa akong naghintay nang makarinig ng ilang sigawan at palakpakan mula sa mga manonood.

"Good evening." He spoke in low tone voice. Mabuti ay hindi wild ang audience ngayon kaya walang dahilan para ako kabahan.

Muli ay natuon ang tingin ko dito. He stood and comb back his hair gently. He look so masculine hot in his white shirt covered with black leather jacket. 

My heart skipped on its beat unexpectedly. His not so dark eyes. His prominent jaw. His groovy moves and that alluring smile...  Hindi pa man ito kumakanta pero para na akong nalalasing. Paano kung bumuka pa ang mga labi nito?

But one thing for sure he's so God damn hot.