Goodmorning everyone! Mas lalo na nating makikilala si Lorenzo kaya naman sumubaybay lang po kayo.
Napasinghap si Evelyn, saka napatawang inis. Napailing pa siya habang nilalapit ang mukha dito.“You didn’t even say sorry!” sumbat niya, nawalan na ng ngiti sa mga labi niya at napalitan iyon ng matalim na tingin.Muling tiningnan ni Lorenzo si Evelyn, ngayon ay kunot na rin ang noo nito at halatang pinipigilan ang sarili. “Don’t talk and look at me like I did it on purpose! Ginulat mo ako!” depensa niya, pero umirap lang si Evelyn at walang sabi-sabing kinuha ang kutsara nito na para bang sinadya talagang inisin siya.“What the f*ck again this time? That’s my spoon!” reklamo ni Lorenzo, napaatras pa ng bahagya habang sinusundan ng tingin ang ginagawa ni Evelyn. Lalo pa siyang nabigla nang gamitin iyon ni Evelyn para kumuha ng pagkain at isubo sa harap niya.“That’s my food!” sigaw niya, halos mapatayo sa galit dahil kumuha pa ito sa pinggan niya.Pero mariing ngumiti si Evelyn habang hindi inaalis ang titig kay Lorenzo. Nang-aasar ang bawat kagat at ramdam ang intentional na paglabag
Chapter 16Tahimik si Lorenzo habang kumakain, tila wala siyang balak magsalita. Ang bawat galaw niya ay maingat at walang kahit anong emosyon sa mukha—tila ba sinadya niyang maging malamig ang presensya niya.Meanwhile, Evelyn kept glancing around while eating, her eyes flickering between the man and the room, trying to read his emotions through his quiet demeanor.She noticed every subtle movement—the way he held his spoon with a certain tension in his wrist, the slight furrow of his brows every now and then, and the barely noticeable sighs that escaped his lips.Wala man itong sinasabi, pero para bang may mabigat na pasan na itinatago sa likod ng mapanatag na kilos. Hindi maiwasan ni Evelyn na mas lalong ma-curious sa tunay na nararamdaman ng lalaki, lalo na't tila mas pinipili nitong magtago sa katahimikan kaysa harapin ang lahat.Nang malunok na niya ang pagkain ay saka ito nagsalita, pilit na sinisira ang nakakabinging katahimikan sa pagitan nila.“Ano bang ginagawa mo rito magha
"What the fvck is your problem again?" iritang sambit nito, habang pasinghap na humarap sa kanya. Halatang kagigising lang o bagong ligo, ramdam ang inis sa pag-ikot ng kanyang mga mata.Pero agad namang bumaba ang tingin ni Evelyn sa katawan nito—nakaboxer lang, at basa pa ang buhok, may mga patak ng tubig na tumatagos mula sa kanyang balikat pababa sa matipunong dibdib at halos hindi na alam ni Evelyn ang sasabihin nang bumaba ang tingin ni Evelyn sa ibabang bahagi ng katawan nito.Malaki at mataba, iyon ang katangian ng nasa boxer nito na talaga namang nagpawala sa sarili ni Evelyn.Napalunok si Evelyn, at halos hindi na niya alam kung saan ibabaling ang tingin."What!?" muling tanong ni Lorenzo, mas iritado na ngayon dahil hindi naman nagsasalita si Evelyn.Nanatiling tahimik ang babae, pero hindi iyon dahil sa takot—napakurap lang siya nang ilang ulit habang nakatitig sa katawan nito. Hindi niya kasi maikakaila—ang ganda ng katawan nito, at kahit pa ilang beses niya na itong nakit
Chapter 14Chapter 14"Hindi nanaman ba siya kakain?" tanong ni Evelyn habang nakatitig sa pagkain na inihanda pa ni Manang Vilma bago sila umuwi ni Manong Hulyo sa bahay nila.May halong lungkot at inis ang tono ng kanyang tinig, lalo na't kitang-kita niya kung paano pinagpaguran ng matanda ang bawat putahe sa mesa.Tumingin pa siya sa antik na orasan na naka-display sa pader, sa kulay ginto nitong kulay ay kitang kita rin ang katagalan niya na ito.Nakita niyang alas nuwebe na ng gabi, at gaya ng inaasahan, wala pa ring balak bumaba ng may-ari ng bahay. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Evelyn.Ilang beses siyang umasa na maririnig niya ang yapak nito sa hagdan, pero nanatiling tahimik ang kabuuan ng mansyon—tahimik na halos nakakabingi."Haist!" Naiinis na ani nito at halos malukot na ang buong mukha niya.Napapailing na lang tuloy si Evelyn at saka tinignan ang buong paligid. Tahimik ang buong bahay at talagang may kakaibang lamig na bumalot sa paligid.Nasa dinin
Tumaas ang tinig niya ng bahagya, pero puno ng awa. "Pero mabait naman iyon, Iha. Palagi lang sumisigaw, pero mabait iyon. Iyan ang hindi naiintindihan ng ibang tao. Sa ilalim ng lahat ng galit at katahimikang iyon, may puso pa rin siyang marunong magmahal—napagod lang siguro. Kaya nga kahit na alam kong magagalit siya kasi dinala ka namin dito ay naglakas-loob pa rin kami dahil isa pa rin siyang doktor. At trabaho niya ang magligtas ng buhay—hindi lang basta bilang propesyon kundi dahil alam kong kahit paano, gusto pa rin niyang maging makabuluhan ang buhay niya.”Natigilan si Evelyn. Habang nagsasalita si Manang Vilma ay unti-unting naramdaman niya ang bigat ng mga salitang iyon. May lungkot sa tinig ni Manang, isang pag-alaala na tila hindi pa rin matanggap ng puso. Sa bawat salitang binibitawan ng matanda.Hindi lang basta malungkot si Manang Vilma. May kirot sa kanyang tinig na parang may kasamang paghihinagpis at pagsisisi. Halos mamasa ang kanyang mga mata habang tinutuloy ang k
Chapter 12“Tulungan na po kita, Manang Vilma!” masayang ani ni Evelyn at agad na kinuha ang bitbit ni Manang Vilma na mga plato para siya na ang maglagay noon sa kabinet. Ang bawat hakbang at kilos niya ay magaan at masigla, tila ba sabik siyang makatulong kahit pa nga hindi niya alam kung dati ba talaga siyang sanay sa ganitong gawain.Napailing si Manang Vilma habang pinagmamasdan ang liksi ng kilos ni Evelyn. “Ayos na ba ang sugat mo, Iha? Hindi ba parang mas maigi pang magpahinga ka kaysa tumulong? Ayos lang naman ako at kaya ko na mag-isa dito, sa ilang taon ako dito sa Mansion ng mga Salvatore ay nasanay na ako kaya ayos lang, iha. Maupo ka na diyan.”Napanguso si Evelyn sa sinabi ni Manang Vilma, kita sa mukha niya ang pagkadismaya. Mabilis siyang lumapit at inilagay nang maayos ang hawak na plato sa kabinet."Manang, hindi purket sanay ka na ay hindi mo na kailangan ng tulong," ani niya rito at inilingan na. “Hindi porke kaya mo na ay dapat mo nang akuin lahat.” May lambing sa