Chapter 3

"I'm so sorry, hindi na dapat tayo pumunta sa 'min." Hinawakan nang mahigpit ni Isaac ang kamay ni Angenette. Hindi niya lubos akalain na aabot sa punto na ipahihiya ito ng kan'yang mga magulang sa harapan mismo ng ibang tao.

Pagkatapos ng mainit nilang sagutan ng kan'yang mga magulang, nagpasya siyang umalis kasama si Angenette. Dinala niya ito sa park kung saan sila madalas na tumambay noon upang mapagaan ang pakiramdam nito.

Naupo sila sa isang bench at doon pansamantalang nagpahinga.

Tumingala si Angenette at tiningnan ang mga bituin sa kalangitan. "She's beautiful," mahinang sabi nito.

"Ha?"

Nilingon siya nito sa kan'yang tabi. "Si Hope."

Inalala niya ang hitsura ni Hope. Kumpara kay Angenette, higit na mas maganda nga ito rito. Bukod sa mestiza ay napaka elegante rin nitong tingnan mula ulo hanggang paa samantalang si Angenette naman ay simple lamang. Subalit sa kabila ng magagandang katangiang iyon ni Hope ay hindi niyon nakuha ang interes niya. Para sa kan'ya, si Angenette ang pinakamaganda sa lahat at siya ang babaeng mahal niya.

"Mas maganda ka sa paningin ko, Angenette. Inside and out," nakangiti at malambing niyang sabi. "Pasensya na sa mga sinabi ni Mama. Kung alam ko lang na iyon pala ang plano niya, hindi na lang sana kita dinala sa amin," paulit-ulit niyang paghingi ng tawad.

Hinarap siya ni Angenette at nginitian. "Ano ka ba, Isaac? Okay lang 'yon. Parang hindi mo naman ako kilala..." Masuyo nitong ikinulong ang mukha niya sa mga palad. "Hindi ang gano'ng klaseng mga salita ang makakasira sa pagmamahalan natin. Pangako, gagawin ko ang lahat para matanggap ako ng pamilya mo."

Napangiti siya. Hanga talaga siya sa katatagan ng loob nito.

Hinawakan niya ang mga kamay nitong nakahawak sa kaniyang mukha, saka dinampian ito ng halik sa noo. "Napaka palad ko na ikaw ang binigay Niya sa akin," sabi niya pagkatapos, tumingala na siya sa langit.

*****

"Bakit niyo naman po binastos nang ganoon si Angenette?" galit na sabi ni Isaac sa kan'yang mga magulang nang bumalik na siya sa kanilang bahay. Nadatnan niya ang mga ito sa living room na seryosong nag-uusap.

"We already talked to Hilda, and she also liked the idea of you and Hope getting married," sabi ng kan'yan ina na tila wala man lang narinig sa mga sinabi niya.

"That's absurd! Ang mga gusto niyo lang ba ang mahalaga sa inyo? Paano naman ang gusto ko?! Si Hope, payag ba siya rito?" protesta niya.

"Isaac, hindi ka namin pinalaki ng Mama mo para lang magpakatanga sa ganoong klase ng babae." Inihampas ng Papa Roland niya ang palad sa kaharap na mesa. "Hindi nababagay si Angenette sa pamilya natin. Ano na lang ang iisipin ng mga tao oras na malaman nila na ganoong uri ng babae ang kinababaliwan mo?"

"Wala akong pakialam sa sasabihin ng ibang tao! Mahal ko si Angenette at wala na kayong magagawa ro'n. Siya lang ang babaeng pakakasalan ko!" singhal niya. Hindi siya pinalaking bastos ng kaniyang mga magulang subalit hindi niya na makayanan ang ginagawa ng mga itong panlalait at pang-aapi kay Angenette. Hindi na sila makatarungan.

Hindi na napigilan ng ama niya ang sarili na murahin siya. "Wala kang utang na loob! Pagkatapos ng mga binigay namin sa'yo ito ang isusukli mo! Sige, sumama ka sa babaeng 'yon! Pero huwag ka nang umasa na may matatanggap ka pang mana sa amin ng Mama mo!" pagbabanta nito.

Ngumiti siya nang mapait. Akala siguro ng mga ito ay natatakot siyang mawalan ng mana. "Wala akong pakialam sa mana niyo. All I want is Angenette, that's all," sagot niya, saka padabog na nagmartsa patungo sa pinto.

Nadismaya ang mag-asawa sa ginawa ng kanilang unico hijo. Dahil doon ay mas lalo silang namuhi kay Angenette. Inilalayo nito ang anak sa kanila.

"Isaac! Isaac!" sigaw ni Lorna kay Isaac. "Roland, pigilan mo ang anak mo!" Tinangka pa niyang habulin ang anak subalit hindi niya na ito naabutan nang tuluyan na itong nakalabas ng bahay.

"Hayaan mo na siya, Lorna. Sa huli ay babalik din ang batang iyon sa atin," sabi ni Roland habang matalim ang mga tingin sa pintong iniwang nakabukas ni Isaac.

*****

Nakangiting pinagmamasdan ni Isaac ang biniling singsing para kay Angenette. Dahil sa matinding pagkadisgusto ng kan'yang mga magulang dito ay tila naging daan iyon para matulak siya na alukin na ito ng kasal.

Naglalakad siya sa sentro ng Duncan Mills nang mapansin niya ang nagkukumpulang mga tao sa tapat ng isang coffee shop. Nang matapat siya roon ay nakumpirma niya ang sanhi ng komosyon sa labas. Naroroon sa loob ng coffee shop si Hope at may shooting ito para sa isang commercial.

Hindi niya namalayan na nakangiti na siya habang pinanonood si Hope. Nakakaaliw kasi itong tingnan lalo pa't kitang-kita sa mukha nito na gusto nito ang ginagawa.

Napalingon sa kan'yang gawi si Hope at agad na ngumiti nang makita siya. Kinawayan siya nito at sinenyasan na pumasok.

Napatingin naman sa kaniya ang lahat ng mga nakikiusyoso sa labas. Dahil sa naiilang na siya ay nagpasya na lang siyang pumasok na sa loob.

Papasok na siya sa entrance nang bigla siyang hinarang ng guwardiyang nakabantay roon at pinaaalis siya. Mabuti na lang naging maagap si Hope at ipinaalam sa guwardiya na kilala siya nito kaya sa huli ay pinapasok din siya nito.

"Hi," bati sa kan'ya ni Hope nang makalapit siya.

"Is it okay that I'm here?" tanong niya nang mapansing siya lang ang hindi kasali sa crew nito.

"Of course. Don't worry, naka-break naman kami," tugon ni Hope sabay s****p sa hawak nitong iced coffee. "Gusto mo bang mag-kape?"

"Sure."

Matapos makuha ang in-order na kape, pumwesto sila ni Hope sa isang mesa na malayo sa mga katrabaho nito upang makapag-usap sila ng pribado. Magkaharap silang naupo sa isang tabi.

"It's crowded here," komento niya.

"Hindi ka ba komportable? Do you want us to move somewhere else?" nag-aalalang tanong ni Hope.

Umiling siya at sinimulan nang inumin ang kaniyang caffe latte. "It's fine."

"Ummm... Bakit ka nga pala nandito?"

"Day-off ko. I was just passing by tapos nakita kita rito."

"I see." Tumango-tango si Hope, saka muling s******p sa iced coffee nito.

Pareho na silang natahimik pagkatapos. Kapwa naiilang sila dahil sa nangyari no'ng nakaraang gabi.

Napalingon naman si Hope sa pintuan nang biglang pumasok si Zeke. Bitbit nito ang mga pinabili niyang pagkain. Nang dumako ang tingin nito sa kan'ya, sinenyasan niya ito na mamaya na lang sila mag-usap.

"That's Zeke. He's my best friend slash manager." Itinuro niya kay Isaak si Zeke.

"Talaga? Akala ko artista rin siya," sabi naman ni Isaac habang nakatingin kay Zeke na ngayon ay abala na sa pag-distribute ng mga pinamiling pagkain para sa kanilang crew.

Napakunot siya. "Talaga?"

Tumango si Isaac. "He has the looks."

Bahagya siyang natawa at napatingin uli kay Zeke. "Well, you're not wrong. Actually, marami sa fans ko ang may crush sa kan'ya."

"That's obvious," tugon naman ni Isaac sabay turo sa mga babae niyang fan sa labas ng glass wall. Nakatuon ang mga mata nito kay Zeke. Ang ilan pa sa mga ito ay kinukunan ito ng litrato.

"Minsan hindi ko mapigilang ma-guilty," sabi niya dahilan para muling mapalingon sa kaniya si Isaac. Bahagyang nakakunot ang noo nito.

"About what?" tanong nito.

Nakatingin pa rin siya kay Zeke. "About Zeke. Pakiramdam ko kasi wala na siyang oras para sa sarili niya. He's always busy arranging my schedules. Ni minsan nga hindi ko siya nakitang nakipag-date sa iba. Halos lahat ng oras niya nakalaan lang sa akin."

"Maybe he likes you that's why," tugon ni Isaac na agad na ikinabilog ng kaniyang mga mata.

"No!" natatawa niyang sabi. "I know his type at hindi ako 'yon."

"Okay." Tumango na lamang si Isaac.

Muli, katahimikan ang namagitan sa kanila.

Ilang sandali pa ay hindi na nakatiis si Isaac. "S'ya nga pala Hope... Pasensya na sa nangyari noong nakaraan, ha?" biglang sabi nito.

Hope unconsciously bit her lower lip and smiled. "Okay lang, huwag mo nang isipin 'yon."

"Nadamay ka pa sa problema namin," nahihiyang sabi pa ni Isaac.

Tipid at alanganing ngumiti si Hope pagkatapos, ipinatong nito ang mga braso sa mesa. "Isaac, can I ask you something?"

"Sure." Nakangiting tumango si Isaac. "Ano iyon?"

Huminga nang malalim si Hope dahil alam niyang posibleng magulat o mailang si Isaac sa itatanong niya.

"Kung wala ba si Angenette, ummm... papayag ka ba sa gusto ng parents mo na magpakasal sa akin?" nahihiya niyang tanong.

Hindi kaagad nakaimik si Isaac. Halata na hindi nito inaasahan na iyon ang itatanong niya.

"Bakit mo naitanong?" Naiilang itong ngumiti.

"I'm just curious." Nagyuko siya ng ulo.

"No, I won't," deretsahang sagot ni Isaac.

Kaagad siyang nag-angat ng tingin nang marinig ang tugon nito. Tila may mga karayom na tumusok sa puso niya dahil sa sinabi nito. "W-why not?"

Matipid na ngumiti si Isaac habang nakatingin sa kape nito. "Because I can't marry someone I don't love. It would be unfair for the both of us." Pinagsiklop nito ang mga daliri sa kamay na nakapatong sa mesa. "Ikaw ba?"

Matamlay siyang bumuntong-hininga at saka ngumiti nang tipid. "Noon pa man lagi kong sinusunod ang mga gusto ni Mommy."

Napakunot-noo si Isaac. "Are you saying na pakakasalan mo ako kung sakali man na iyon ang gusto ni Tita Hilda para sa'yo?"

Marahan siyang tumango. "Kung wala si Angenette, I will."

Hindi makapaniwala si Isaac sa mga narinig. Umusog siya at bahagyang inilapit ang mukha sa kaniya. "Pero paano naman ang gusto mo? Paano kung biglang dumating sa buhay mo ang taong mamahalin mo pero kasal ka na sa akin? That would be too complicated, right?"

Naramdaman niya ang panginginig ng kan'yang tuhod dahil sa pinaghalo-halo niyang nararamdaman. Pagod na siyang itago kay Isaac ang tunay niyang nararamdaman.

Pilit na pinalakas ni Hope ang loob at tinitigan si Isaac. "Honestly, I like you a lot, Isaac."

Natahimik si Isaac. Gulat sa isiniwalat ni Hope. Bakit nito sinasabi ang mga iyon sa kaniya ngayon?

Sinubukan niyang magsalita pero hindi niya alam ang dapat sabihin. Nakaawang lang ang kaniyang bibig habang nakatitig kay Hope.

"Kaso may iba ka ng gusto eh," dagdag ni Hope pagkatapos, nagpakawala ng isang pekeng tawa subalit hindi pa rin naitago niyon ang lungkot sa mga mata nito.

Magsasalita na sana siya ulit nang bigla nang tinawag si Hope ng Director para ipagpatuloy ang kanilang shooting.

"I have to go." Tumayo na si Hope. Tinapik nito ang balikat niya. "I wish you and Angenette all the best."

Bagama't may lungkot sa mga mata ay naramdaman niya ang sinseridad sa huli nitong sinabi. Napabuga na lang siya ng hangin habang sinusundan ng tingin si Hope patungo sa mga katrabaho nito.