Stay tuned for more updates 🙂 Pa-like comment,, gem vote at rate ng book. Maraming salamat po 🫶
Pagkarinig ko pa lang ng boses ni Mama sa tawag, bigla nang tumiklop ang sikmura ko sa kaba."Maya, umuwi ka muna anak. Gusto kang makita ni Papa. May kailangan daw kayong pag-usapan."Hindi naman iyon kakaiba—matagal na naming routine ang mga biglaang paanyaya ng pamilya, lalo na’t palapit na ang birthday ni Lolo. Pero iba ang tono ni Mama ngayon, at mas lalong iba ang naramdaman ko. Masyadong… mabigat. Parang may nakabuntot na hindi ko maintindihan. Parang—parang alam na niya.Alam na ng Lolo ko ang tungkol sa amin ni Luigi."Okay po, Ma. Papunta na po," mahina kong sagot.Napatingin ako kay Luigi na tahimik na nagmamaneho sa tabi ko. Nakapikit ang mga mata niya habang sinasalo ang bigat ng kalsada’t ng katahimikang bumalot sa pagitan naming dalawa.“I have to come with you,” sabi niya. “If my father wants to talk, then I need to be there.”Ayoko sanang sumama pa siya, pero alam ko, hindi na kami p’wedeng magpaligoy-ligoy pa. Kailangan na naming harapin ang pamilyang unti-unti nang
Pagkababa ko ng tawag mula kay Elena, nanlambot ang mga tuhod ko. Halos hindi ako makahinga. Parang hindi totoo. Parang hindi posible.Naaksidente si Leo."Shit," bulong ko habang napahawak ako sa dibdib ko, trying to calm the chaotic thumping of my heart. Para akong sinampal ng guilt. I asked him to pretend tonight. I dragged him into this mess just to protect my secret. Tapos ganito ang ending?Hindi ko na alam kung ano ang uunahin ko—ang takot ko, ang konsensiya ko, o ang anxiety sa tiyan kong nagsisimula na namang manikip sa stress.Kinuha ko agad ang phone ko at nag-dial. Only one name flashed on my screen.Luigi.Nag-ring lang ito ng dalawang beses bago niya sinagot."Hello?" Mababang boses. "Did you do something to Leo?" diretsong tanong ko. Saglit na katahimikan sa kabilang linya. Parang nagulat siya. “What?” malamig pero may bahid ng gulat ang tinig niya. “Maya, what are you talking about?”“Naaksidente si Leo pagkatapos mo siyang kausapin. Don't tell me that's a coinciden
Pagbukas ko ng pinto ng powder room, ramdam ko pa ang bigat ng banta ni Victoria sa balikat ko—parang mahalimuyak na pabangong may lason. Huminga ako nang malalim, inayos ang lipstick na halos nabura sa kaba, at itinuwid ang likod. Kung may isang bagay na pinag-aralan ko sa show business, iyon ay ang paghawak sa eksena—kahit nanginginig na ang loob mo.Pagbalik ko sa dining area, agad kong namataan sina Leo at Luigi sa may bar. Magkalapit sila, nagsasalitang mababa; si Luigi nakatalikod sa akin, si Leo nakaharap. Ikinuyom ko ang palad ko sa gilid ng dress. The moment Leo’s gaze lifted and met mine, he excused himself from Luigi and strutted pabalik sa mesa namin na parang walang nangyari, pero nabasa ko sa mga mata niyang may bigat ang pinag-usapan nila. Nakasunod sa kanya ang tingin ni Luigi—matigas, mapagbantay—at ilang hakbang sa likod niya, naroon na rin si Victoria. She slipped her arm into Luigi’s, chin lifted, eyes glinting in triumph. The perfect fiancée in a perfectly staged
Hindi ko talaga alam kung anong pumasok sa isip ko at pumayag akong lumabas kasama si Leo Romano. Siguro dahil pagod na ako sa mga lihim. Sa mga tagpong kailangang itago, sa mga halik na hindi puwedeng ikuwento kahit kanino. Or maybe… maybe I just wanted to remind myself that I still had a choice. Na may option pa akong piliin ang isang lalaking hindi ikasisira ng pangalan ko. “You look stunning,” bati ni Leo nang sunduin niya ako sa lobby ng condo ko. Suot ko ang silk midi dress na champagne ang kulay—elegant, understated, at saktong-sakto sa isang hindi-formal pero classy dinner. “You don’t look too bad yourself,” sagot ko, half-smiling. Truth is, he looked great. Crisp white shirt, navy blazer, and that signature Leo Romano charm. Pero hindi ko naramdaman ang kilig na inaasahan ko. Wala ‘yung electricity, ‘yung tension. Wala ‘yung pakiramdam na parang lalabas sa dibdib mo ang puso mo sa kaba. Unlike kapag si Luigi ang kasama ko… Stop it, Maya. This is exactly why you said ye
Katatapos lang ng shoot ko para sa isang bagong beauty product endorsement. Pagod ang katawan ko pero hindi maitatanggi—masaya ako. Ang linis ng set, ang ilaw flattering, at kahit papaano, naramdaman kong may halaga pa rin ako sa industriyang halos nilamon na ako ng mga iskandalo. At least ngayon, I look like someone who's still in control. "Cut! That's a wrap!" sigaw ng director habang pumapalakpak ang mga staff sa paligid. Ngumiti ako at bahagyang yumuko bilang pasasalamat. Pagkababa ko ng mini-stage na may white roses backdrop, sinalubong agad ako ng stylist ko na si Renzo habang inaayos ang strap ng dress ko. “Girl, flawless ka today. 'Yung mata mo, nakaka-in love. Anong sikreto?” he teased. “Concealer and caffeine,” sagot ko habang nilalaplap ng camera flashes ang paligid ko. “Lies!” aniya sabay tawa. “That’s the look of a woman who’s in love.” Hindi ko napigilan ang mapangiting pilit. Kung alam lang niya kung gaano ka-komplikado ang ‘love’ na ‘yon… Pagkatapos
Pagdilat ng mga mata ko, unang tumama sa akin ang lamig ng aircon at ang bigat ng bisig na nakayakap sa bewang ko. Mainit ang hininga niya sa batok ko. Nakadikit ang katawan ko sa kaniya—hubo’t hubad. At wala kahit anong telang namamagitan sa amin. Dahan-dahan kong iniangat ang ulo ko. Doon ko siya nakita. Si Luigi. Mahimbing na natutulog. His features soft, vulnerable. Wala ang usual coldness sa mukha niya. Parang hindi siya ‘yung powerful attorney na kinatatakutan ng mundo. Ngayon, mukha lang siyang isang lalaking pagod. Isang lalaking payapang nakayakap sa isang kasalanan—ako. Napapikit ako nang mariin. Damn it, Maya… You did it again. Hindi ba sapat ang sakit kagabi? Ang kahihiyan? Ang trauma? Bakit sa halip na iwasan siya, hinayaan ko na namang sirain niya ang mga panata ko sa sarili? Hinayaan kong ang bisig niyang ‘yon ang magsilbing tahanan, kahit mali. Hinayaan kong halikan niya ako, paulit-ulit, hanggang sa matupok ang natitirang moralidad sa katawan ko. Hinayaan k