ตอนที่26 ห้วงฝัน

“คุณคะ”

วินาทีที่ผู้หญิงคนนั้นหันหน้ากลับมามองเธอ ทำเอามนตรามัจฉาตัวชาวาบ เพราะคนตรงหน้ามีรูปร่างหน้าตาไม่ได้ต่างจากเธอแม้แต่น้อย วินาทีนั้นมนตรามัจฉารู้ได้ทันทีว่าตรงหน้าคือร่างกายของเธอในขณะที่มีขาทั้งสองนั่นเอง

“นั่นตัวของฉันนี่” ชมชีวันเห็นตัวเองก็ยืนอ้าปากค้างไม่ต่างจากมนตรามัจฉา

“นั่นร่างของฉันเหมือนกัน”

“คุณคือมนตรามัจฉาใช่ไหม”

“คุณคือคุณชมพูเหรอคะ”

“ใช่ ฉันเอง ฉันกับคุณสลับร่างกันจริงๆ ด้วย เรามาหาวิธีสลับร่างคืนกันดีไหม” ชมชีวันรีบปรี่เข้ามายืนตรงหน้ามนตรามัจฉาด้วยความหวัง คิดว่าอาจจะถึงเวลาแล้วที่เธอและเงือกสาวจะได้กลับไปอยู่ในที่ที่ตัวเองจากมาเสียที

“แต่ว่า ฉันต้องขอกลับไปลาท่านน้าก่อน แล้วเราค่อยมาสลับร่างกัน”

“มันไม่ได้ง่ายเช่นนั้นหรอกหนา”

ทั้งสองมองหาต้นเสียง ไม่นานนักเจ้าของเสียงที่เป็นชายสูงวัยร่างสูงใหญ่สวมโจงกระเบนสีขาวก็ปรากฎตัวขึ้น  

“คุณเป็นใคร แล้วมาที่นี่ได้ยังไง” ชมชีวันมองชายวัยกลางคนที่มีเรือนผมหยิกยาว ทั้งยังกระเซิงจนเหมือนไม่ได้เจอหวีมาหลายชาติ

“ข้านามว่าตรีทศ ข้าเป็นผู้สร้างห้วงฝันนี้ขึ้นมาเอง ให้พวกเจ้าทั้งสองได้พบเจอกันอย่างใดเล่า”

“ตรีทศ ครุฑที่ขโมยหัวใจสมุทรใช่ฤาไม่” มนตรามัจฉาเอ่ยถาม

“เฮ้อ...ข้าผิดเอง เพลานั้นข้าอยู่ในความคะนอง ข้าเพียงแค่อยากท้าทายความสามารถตัวเองเท่านั้น ครานั้นข้าคิดว่าเมื่อข้าได้หัวใจสมุทรมาเชยชมไม่นานจักเอาไปคืนยังที่เดิม แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มีลำแสงประหลาดสาดเข้ามาในตาของข้า จากนั้นข้าก็เข้าไปอยู่ในเมืองมนุษย์ แล้วข้าก็ได้พบกับบรรพบุรุษของเจ้า ชมชีวัน เราทั้งสองพบเจอกันในป่าตอนพรานช้างกำลังล่ากวาง เราทั้งสองสนิทกันมาก แต่แล้วในคืนจันทร์เต็มดวง จู่ๆ ร่างของข้าก็สลายกลายกลับมายังโลกมิติเดิมโดยที่หัวใจสมุทรมิกลับมาด้วย ข้าถูกองค์อิศวรลงทัณฑ์ให้ไม่เหลือกายหยาบ แลต้องเฝ้าผืนป่าแห่งนี้จนกว่าหัวใจสมุทรจักคืนมายังที่เดิมของมัน”

“หัวใจสมุทรอยู่ในบ้านของฉัน” ชมชีวันละล่ำละลัก

“ถ้าหัวใจสมุทรอยู่ที่บ้านคุณชมพู ตอนนี้มันก็อยู่กับฉัน อ้าว...เมื่อกี้มันยังอยู่ที่คอฉันอยู่เลย” มนตรามัจฉารีบควานหาสร้อยที่คอ ทว่าควานหาเท่าไรก็หาไม่เจอ

“ที่นี่มันในห้วงฝัน ของเจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยหรอกหนามนตรามัจฉา แล้วการที่จะให้หัวใจสมุทรกลับไปที่เดิมมันไม่ง่ายเช่นนั้น พวกเจ้าทั้งสองต้องหมั่นสร้างความดี แล้วทุกอย่างจักกลับมาเป็นดังเดิม ในวันที่หัวใจสมุทรส่องแสงประกายอีกครั้ง วันนั้นพวกเจ้าจักได้กลับไปในที่ที่จากมา ห้วงฝันนี้จักอยู่ได้อีกมินาน พวกเจ้าอยากพูดคุยสิ่งใดกันก็จงรีบเสียเถิด” ตรีทศเอ่ยจบร่างของเขาก็อันตรธานหายไปต่อหน้าต่อตาทั้งสอง

“อ้าว... ท่าน มาบรีฟกันแค่นี้เองเหรอ เฮ้อ...” ชมชีวันยืนขมวดคิ้วเท้าเอวด้วยความเสียดาย เพราะมีอีกตั้งหลายเรื่องที่เธออยากรู้

“จากนี้ไปเราต้องหมั่นสร้างบุญกันเยอะๆ นะคะคุณชมพู ตอนนี้ท่านพ่อท่านแม่ของฉันเป็นยังไงบ้าง”

“ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่กับพวกท่าน”

“ทำไมล่ะคะ”

“คุณไม่รู้สินะว่าที่พ่อกับแม่คุณห้ามไม่ให้คุณขึ้นบกเพราะกลัวว่าจะถูกพวกเผ่านกยักษ์จับตัวไปแต่งงานกับโอรสเมืองปักษิณพารา”

“ฉัน... ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย”

“เพราะคุณเป็นเงือกที่มีเรือนผมสีดำ การที่โอรสของเจ้าเมืองปักษิณพาราแต่งงานกับคุณ มันจะทำให้เขากลับมามองเห็น แล้วพ่อกับแม่คุณก็ต้องจำใจปล่อยฉันพาร่างคุณไปแต่งงานก็เพราะพวกเผ่านกยักษ์ขู่ว่าจะทำสงคราม”

“ฉันผิดกับท่านทั้งสองจริงๆ แล้วคุณเป็นยังไงบ้าง”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ถือว่าฉันมาเล่นเกมสนุกๆ  แล้วกัน แล้วฉันก็จะรักษาเนื้อตัวของคุณอย่างดีด้วย ฉันสัญญา”

“หากทำได้ฉันก็จะขอบคุณคุณมากๆ แต่ถ้าจวนตัว ฉันก็ไม่โกรธหรอก” มนตรามัจฉารู้ดีว่าโลกมิติที่เธออยู่ บุรุษมีเป็นใหญ่กว่าสตรีเพียงใด

“โน โน โน มันจะไม่มีวันนั้น แล้วทางบ้านฉันล่ะเป็นไงบ้าง” ชมชีวันส่ายหัวพัลวัน ในชีวิตเธอไม่คิดจะมีสามีไม่อย่างนั้นคงไม่ตกลงเป็นภรรยาปลอมๆ ให้อัคคี

“พี่ชบากับวีสบายดี คุณไม่ต้องห่วง แต่คุณอัคคี”

“ทำไม”

“ตอนนี้เขายังไม่ฟื้นเลย วิญญาณของเขายัง...”

ไม่ทันที่มนตรามัจฉาจะได้พูดจบตัวของเธอก็เหมือนถูกใครบางคนกำลังเขย่าจนหลุดออกจากห้วงฝันนั้น

“ชมพู ตื่น...”

“อืม” สาวเจ้าค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองภาพตรงหน้า เมื่อเห็นว่าเป็นชื่นชีวานั่งหน้าตาตื่นก็รีบลุกขึ้นนั่ง

“มีอะไรเหรอพี่ชบา”

“ก็คนมากันเต็มหน้าหอพักบอกว่าจะให้ชมพูไปขอหวยให้”

“อะไรนะ!”

สองพี่น้องออกมาจากบ้านกลางดึกด้วยสภาพที่ยังอยู่ในชุดนอน จะไม่ออกมาเวลานี้ก็เป็นไปไม่ได้ เพราะคนข้างนอกเข้ามากันเต็มรั้วของหอพักเพื่อจะมาขอเจอชมชีวัน บ้างก็ไปจุดธูปที่หน้าต้นไม้ใหญ่จนควันขโมงและส่งเสียงดังรบกวนลูกหอ

“ป้าขอโทษนะที่ทำให้เดือดร้อน” หญิงร่างท้วมที่ปะแป้งเย็นจนหน้าขาวรีบเข้ามาขอโทษขอโพยหญิงสาวทั้งสอง

“เกิดอะไรขึ้นคะป้าน้อย” มนตรามัจฉาเริ่มหวั่นใจแปลกๆ

“ก็ผัวตัวดีของป้ามันแอบได้ยินที่เราคุยกันในร้านว่าหนูชมพูคุยกับนางไม้แล้วขอหวยให้ป้าถูกรางวัลที่หนึ่งได้ มันเลยเอาไปบอกคนในชุมชน”

“ตกลงชมพูคุยกับนางไม้ได้จริงๆ ใช่ไหม” ชื่นชีวามองหน้าน้องสาวเธอเขม็ง หรือเธอต้องเปิดใจแล้วเชื่อในสิ่งที่น้องเธอเคยพูดจริงๆ

“เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยคุยกันนี่ชบา แต่ตอนนี้ต้องให้คนพวกนี้ออกไปจากที่นี่ก่อน” มนตรามัจฉามองภาพผู้คนตรงหน้าหอพักก็เริ่มกลืนน้ำลายไม่ลงคอ เธอจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้าดี