ตอนที่ 9 ค่ายอาสา

หลายอาทิตย์ต่อมา

“พี่รหัสมึงมาอีกละ”

เสียงของปอนด์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามมารีนเอ่ยขึ้น พลางพยักเพยิดใบหน้าไปทางด้านหลังของเธอ ขณะนี้พวกเขาทั้งสามคนกำลังกินมื้อเที่ยงที่โรงอาหารของคณะ ทว่าหนุ่มรุ่นพี่ก็มักจะแวะเวียนมานั่งร่วมโต๊ะด้วยทุกครั้งที่มีโอกาส

“กำลังนั่งกินกันใช่ไหมครับ พี่ขอนั่งด้วยนะ”

นอร์ทเอ่ยด้วยรอยยิ้ม และไม่ต้องให้คนที่เขาเอ่ยปากถามอนุญาต ชายหนุ่มก็หย่อนก้นลงนั่งข้างมารีนทันทีที่พูดจบ

“มาทุกวันไม่เบื่อบ้างเหรอพี่” คูเปอร์เอ่ยถามรุ่นพี่

“ไม่หรอก” นอร์ทเอ่ยตอบ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้กับสาวข้างกาย

มารีนเห็นแล้วก็ลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่สายรหัสคงได้โดนเธอไล่ตะเพิดเหมือนกับคนอื่น ๆ ทั้งที่เธอก็ไม่เคยให้โอกาส แถมยังปฏิเสธทุกครั้งที่เขาชวนไปเลี้ยงข้าว ทว่านอร์ทก็ยังไม่ถือสาและเข้าหาเธอทุกครั้งที่พบเจอกัน

“พี่ได้ยินพวกชมรมจิตอาสาจะไปออกค่ายกัน น้องมารีนไปด้วยกันไหมครับ”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้ใจบุญขนาดนั้น” หญิงสาวปฏิเสธทันควัน

“ลองดูก็ได้นะครับ เผื่อจะติดใจปีหน้าอยากไปอีก พี่เคยออกค่ายปีละสองสามครั้ง ถือว่าได้ไปเที่ยวด้วย” นอร์ทยังคงพูดต่อ

“ถ้าพี่อยากไปก็ไปสิคะ ฉันไม่ได้อยากไปเที่ยวสักหน่อย”

“โอเคครับ พี่ไม่เซ้าซี้แล้วก็ได้ เอาไว้เราค่อยนัดกันวันหลัง”

“แล้วแต่พี่เถอะค่ะ”

ปอนด์และคูเปอร์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็เงยหน้าขึ้นมองสองคนนี้พูดคุยกัน พร้อมกับตักข้าวใส่ปากไปด้วย คนหนึ่งก็พยายามเข้าหา อีกคนก็ปิดกั้นทุกทางเพราะไม่อยากให้ความหวัง เห็นแล้วก็ไม่รู้ว่าควรเห็นใจใครดี

ทางด้านวายุ

“ไปออกค่ายอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมกับพี่ไหม”

กอหญ้า รุ่นพี่สาวสวยดีกรีดาวคณะปีสอง เรียนสาขาเดียวกันกับวายุ หลังจากเรียนเสร็จเธอก็เจอเขาที่ลานจอดรถด้านหลังตึกคณะจึงได้เดินเข้าไปหา

เมื่อไม่กี่วันก่อนทางชมรมจิตอาสาได้มีการประกาศรับสมัครนักศึกษาไปร่วมออกค่ายที่จังหวัดหนึ่ง เพื่อช่วยกันเก็บขยะริมชายหาด และยังมีกิจกรรมสานสัมพันธ์อื่น ๆ ให้ร่วมสนุกกันแบบสองวันหนึ่งคืน ซึ่งทางมหาวิทยาลัยที่พวกเธอเรียนก็ได้รณรงค์ให้พี่น้องสายรหัสชวนกันทำความดี เธอเห็นว่าเป็นโอกาสดีที่จะได้ชวนวายุไปออกค่าย และยังถือโอกาสไปเที่ยวทะเลด้วยกันจึงได้ลองมาชวนดู

“ก็ได้ครับ”

กิจกรรมที่ว่านี้จัดขึ้นในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า วายุเห็นว่าสอบเสร็จพอดีและเขาเองก็ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน นอกจากหมกตัวอยู่เพนท์เฮาส์ ไม่ก็กลับไปนอนที่คฤหาสน์ของครอบครัวจึงได้ตอบตกลง

“น่ารักมาก ให้มันได้แบบนี้สิน้องรหัสของพี่ เอาไว้เราค่อยคุยรายละเอียดกันนะ พี่ขอตัวก่อน”

“ครับ”

กอหญ้าโบกมือล่ำลาให้หนุ่มรุ่นน้องพร้อมกับรอยยิ้มหวาน คราแรกก็คิดว่าวายุจะปฏิเสธเสียอีก เพราะเขาเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวเงียบ ถ้าไม่สนิทกันจริง ๆ ก็แทบจะนับคำพูดได้เลย แต่นี่เขากลับยินยอมไปทำกิจกรรมร่วมกับเธอ ทำให้สาวรุ่นพี่ดีใจเป็นอย่างมาก

“ไอ้วา เมื่อกี้มึงคุยกับใคร”

มารีนที่เพิ่งเดินมาถึง และเห็นแผ่นหลังของผู้หญิงรูปร่างสมส่วน เพิ่งคุยกับเขาเสร็จแล้วเดินออกไป เธอเลยไม่ได้เห็นหน้าว่าเป็นใครกันที่ยืนคุยกับเพื่อนชายอยู่นาน

“นั่นพี่กอหญ้า”

“รู้จักกันได้ไง หรือว่ามาจีบมึงเหรอ”

“ป่าว เป็นพี่สายรหัสน่ะ มาชวนไปออกค่ายอาสา”

“แล้วมึงตอบว่าไง”

“ก็ตอบตกลง”

“ทำไมมึงใจง่ายแบบนี้วะ ใครมาชวนก็ไปด้วยหมดเลยเหรอ”

มารีนเผลอทำหน้าแง่งอน คำตอบของเขานั้นไม่ถูกใจเธอเลย ทำไมเขาถึงไม่ปฏิเสธ แต่จะว่าไปเพื่อนก็ไม่ได้ไปทำอะไรเสียหาย แค่ไปออกค่ายอาสาด้วยกันเท่านั้น

เอ๊ะ! ค่ายอาสา

ขณะที่ในหัวกำลังใช้ความคิดทั้งต่อว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า และพยายามทำความเข้าใจ มารีนก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อตอนกลางวันพี่สายรหัสของเธอก็มาชวนไปออกค่ายเหมือนกัน แสดงว่าใครก็ไปได้ทั้งนั้น

“ถ้างั้นกูจะไปด้วย”

วายุมองเพื่อนสาวอย่างเป็นคำถาม แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป แล้วเธอก็เป็นฝ่ายพูดต่อ

“กูก็แค่อยากไปทำความดีบ้างไม่ได้หรือไง หรือว่ามีแค่มึงกับพี่รหัสของมึงที่ไปกันได้แค่สองคน”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากไปก็ไปดิ”

“รีบกลับได้แล้ว อย่าลืมแวะร้านเบเกอรีก่อนถึงคอนโดให้ด้วย กูอยากกินบราวนี่ แล้วก็เค้กนมสด”

มารีนเอ่ยพลางคว้าข้อมือของเพื่อนตัวสูงเข้ามากอบกุม ออกแรงรั้งให้เดินตามกันไปที่รถของวายุ พร้อมเอ่ยถึงสิ่งที่ต้องการออกมา

*****

มาถึงวันออกค่ายอาสา

วายุเตรียมกระเป๋าเสื้อผ้าและของใช้จำเป็น ก่อนจะคว้ากุญแจรถเฟอร์รารีคันสีเหลือง เดินทางออกจากเพนท์เฮาส์แต่เช้าเพราะต้องไปแวะรับเพื่อนสาวก่อนจะออกเดินทาง

“เปลี่ยนรถคันใหม่อีกละ”

มารีนเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถก็หันไปเอ่ยถามเพื่อนสุดหล่อที่วันนี้แต่งตัวด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงยีน ดูเหมือนจะเป็นชุดธรรมดา แต่ทว่าราคาเสื้อผ้าแต่ละชิ้นนั้นหลักหมื่นขึ้นทั้งนั้น แถมยังเซตผมเป็นทรงพร้อมกระชากใจสาว ๆ เมื่อได้พบเจอ รวมถึงเรียกสายตาของเธอให้เผลอมองจนตาค้างอย่างลืมตัว

“คาดเข็มขัดด้วย”

“...”

วายุจ้องเข้าไปในดวงตาของเพื่อนสาวที่มองเขาตาไม่กระพริบ จึงถือวิสาสะเอื้อมมือเข้าไปดึงเข็มขัดนิรภัยแล้วคาดให้กับเธอ และเมื่อดวงตาคู่หวานเห็นใบหน้าหล่อเลื่อนผ่านในระยะใกล้ก็แทบลืมหายใจ เบิกตากว้าง ใบหน้าร้อนผ่าว พลันทำให้อกข้างซ้ายเต้นแรงขึ้นมา พอเขากลับไปนั่งที่เดิมเธอถึงได้ผ่อนลมหายใจออกมา

“เป็นอะไร พูดด้วยก็ไม่ตอบ หน้าดูแดง ๆ นะ มึงไม่สบายเหรอ”

“ปะ เปล่า เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกรุ่นพี่จะรอ”

“ไม่ต้องรีบหรอก กูขับรถไปเอง”

เนื่องจากไม่ได้มีข้อบังคับว่าจะต้องเดินทางด้วยรถบัสที่ทางชมรมจัดเตรียมเอาไว้ให้ เขาจึงตั้งใจจะขับรถพาเพื่อนสาวเดินทางไปกันเอง แล้วไปเจอกับกลุ่มจิตอาสาที่นั่นเลย

รถหรูเคลื่อนตัวไปด้วยความเร็ว เวลาผ่านไปสองชั่วโมงครึ่งก็ทำให้ทั้งสองเดินทางไปถึงทะเลก่อน และคำนวณจากเวลาที่รสบัสของกลุ่มจิตอาสาจะมาถึง ก็คงไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมง จึงได้มองหาร้านอาหารแถวนั้นและพามารีนไปนั่งกินข้าวกันก่อน

“อื้ม อร่อย แต่น้อยกว่าร้านของคุณยายนิดนึง”

คุณยายที่ว่าก็คือมารดาของคุณแม่ของเธอ และหลานสาวเจ้าของร้านอาหารริมชายหาดภาคใต้ ได้มาชิมอาหารของร้านริมทะเลแถบภาคกลางตอนล่างก็รับรู้ได้ถึงรสชาติของอาหารที่ถูกปาก และทำให้คิดถึงรสมือของผู้เป็นยายอยู่ไม่น้อย

“ไปกินร้านไหนบ้างแล้วบอกไม่อร่อย” เสียงทุ้มเอ่ยแซว

แม้มารีนจะถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดีไม่ต่างจากเขา แต่เธอก็เป็นคนกินง่ายอยู่ง่าย และทุกร้านทุกเมนูที่ทั้งสองได้ไปนั่งกินด้วยกัน เพื่อนสาวก็บอกว่าอร่อยทั้งนั้น ไม่แปลกที่จะมีรูปร่างแบบมีน้ำมีนวล ไม่ผอมแห้งหรืออวบอั๋นจนเกินไป

“ไอ้นี่ก็แซวอยู่ได้ กินข้าวไปเลยไป”

เธอว่าพลางตักอาหารที่อยู่ตรงหน้าวางลงในจานของวายุ เพื่อให้เขาก้มหน้ากินข้าวแทนการโต้แย้งเธอ หลังจากกินอิ่มก็ได้เวลาไปรวมกลุ่มกับนักศึกษาคนอื่น ๆ ที่คงใกล้จะเดินทางมาถึงกันแล้ว