บทที่ 9 ใส่ใจ

วันศุกร์

หลังจากลาป่วยไปหนึ่งวันเมื่อตอนวันอังคาร วันพุธก็กลับมาเรียนได้ตามปกติ อาการป่วยของท้องใส้ก็ดีแล้วหรือจะเรียกว่าหายแล้วก็ได้ ซึ่งครั้งนี้หายเร็วกว่าปกติเนื่องจากมีคนคอยส่งข้อความมาเตือนให้ทานข้าวเช้า กลางวัน เย็น สามเวลาต่อวัน

มีคนใส่ใจขนาดนี้ไม่หายได้ยังไง^^

ทว่าเธอกลับไม่เห็นเขาตามเดย์กับชินมาทานมื้อข้าวเที่ยงที่โรงอาหารคณะที่คณะเธออีกเลย 

มีแต่ข้อความ แต่ไม่ได้เจอเจ้าของข้อความเลย 

“วันนี้มากันแค่สองคนเหรอคะ” นานิหันไปถามชินที่ถือจานข้าวที่พึ่งไปซื้อมาแล้วนั่งลงข้างๆ 

“ครับ ปกติก็มาแค่พี่กับไอ้เดย์นะ”

“แต่วันจันทร์พี่ไนท์กับพี่เรนก็มาด้วยหนิคะ” วันนั้นถือเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดเรื่องวุ่นวายของรักสามเศร้าของสองแฝดกับไอญดา 

“อ้อ.. วันนั้นไอ้ไนท์มันอยากลองของ แต่เผอิญรับไม่ไหว เลยต้องถอยตัวกลับไปตั้งหลักใหม่ก่อน” ชินตอบอย่างเล่นทีจริง พยายามทำให้เรื่องนี้มันไม่ซีเรียสเพราะตอนนี้ทุกอย่างระหว่างสามคนมันก็เคลียร์หมดแล้ว

“อ่อ” นานิฉีกยิ้มบางๆ ตอบรับคำบอกเล่าของชิน แม้ชินจะไม่ได้บอกตรงๆ แต่เธอเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการสื่อ

วันนั้นเธอเห็นไนท์เบนสายตาหนีทุกครั้งที่ไอญดากับเดย์กระหนิงกระหนิงกัน แม้เขาไม่ได้แสดงความรู้สึกออกทางสีหน้า แต่เธอเห็นว่านัยน์ตาคู่นั้นมันยังเศร้าอยู่

ซึ่งนี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลหลายๆ ข้อที่ทำให้เธอแกว่งเท้าหาเสี้ยน เสนอตัวเข้าไปดามหัวใจให้เขา

หน้าตึกมนุษยศาสตร์

บ่ายสามเรียนเสร็จนานิก็ไปยืนรอพี่ชายที่หน้าตึก เนื่องจากเมื่อวานตอนเย็นยูสึเกะได้แวะมาทานข้าวกับน้องสาวแล้วก็ยังค้างด้วย ตอนเช้าก็มีธุระที่ต้องผ่านทางมหาลัยเลยแวะส่งน้องสาวด้วยเพราะยังไงตอนบ่ายก็จะแวะเข้ามาหารุ่นน้องในมหาลัยอยู่แล้ว จะได้รับกลับบ้านด้วยกันเลย

“ฮัลโลค่ะ ยูสึเกะของหนูอยู่ไหนแล้วคะ?” นัดกันไว้บ่ายสามนี้ก็เลยมาหลายนาทีแล้วแต่เธอยังไม่เห็นพี่ชายเลย ซึ่งปกติยูสึเกะเป็นคนตรงเวลามาก

(นานิ โทดทีเมื่อกี้พี่ประชุมเลยไม่ได้พิมพ์บอก ประชุมเลิกช้านิดหน่อย แต่พี่กำลังออก อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่ คิดว่าไม่เกิน20นาที ให้ไอรอเป็นเพื่อนก่อนได้ไหม)

“ไอกลับแล้วค่ะ พอดีพี่เดย์ปวดแผล”

(อ่าวเหรอ เพื่อนคนอื่นล่ะ)

“คิมกับเอิงเอยไปเชียร์เขาแข่งว่ายน้ำค่ะ รีบพากันไปดูซิกแพ็กหนุ่มๆ นู้น” นานิหัวเราะปิดท้ายเบาๆ ก่อนรีบบอกพี่ชายให้หายห่วง “แต่หนูรอคนเดียวได้ ยังมีคนเรียนเต็มตึกเลย”

(โอเค งั้นเจอกันนะ)

“โอเคค่ะ”

ร่างสูงสาวก้าวยาวๆ ผ่านลานเกียร์มายังตึกตรงข้ามเพื่อไปเอารถที่จอดไว้ลานจอดรถหลังตึก ทว่าสายตาเขากลับสะดุดเข้ากับร่างบางของใครบางคนที่นั่งก้มหน้าก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ในมืออยู่คนเดียวตรงโต๊ะหินอ่อนหน้าตึก เท้าที่สาวก้าวอยู่จึงเปลี่ยนทิศทาง

“ยังไม่กลับอีกเหรอ” เลิกเรียนได้สักพักแล้ว ไอญดาก็พาเดย์กลับไปพักแล้ว เดย์ปวดแผลเนื่องจากลืมพกยาหลังมื้อเที่ยงมาด้วยวันนี้ส่วนเขาพึ่งไปคุยกับอาจารย์เรื่องการโอนย้ายเกรดมา 

“พี่” นานิเงยหน้าจากโทรศัพท์เมื่อได้ยินเสียงที่เธอจำได้ดีว่าเป็นใคร แล้วปิดล็อกโทรศัพท์หย่อนลงกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ข้างกาย “เรารอพี่ยูมารับ”

“ไม่ได้เอารถมา?” ไนท์ถามแล้วทรุดตัวลงนั่งที่นั่งตรงข้ามนานิ

“เมื่อคืนพี่ยูมานอนที่ห้อง เช้านี้เลยมาส่งค่ะ ตอนเย็นจะได้มารับกลับบ้านพร้อมกันเลย”

“กลับบ้านทุกวันศุกร์? ”

“ค่ะ พี่ล่ะคะ? ”

“แล้วแต่อารมณ์”

“แล้วศุกร์นี้ล่ะอารมณ์ไหนคะ”

“อารมณ์เมา”

“อารมณ์นี้ทุกศุกร์เลยไหมคะ” ศุกร์ที่ผ่านมาเขาก็เมาปลิ้นเลย ศุกร์นี้ยังอารมณ์เมาอีกเหรอ แบบนี้แสดงว่าอารมณ์เมาเกือบทุกๆ ศุกร์แน่

“หึหึ ก็ไม่ทุกศุกร์ แต่ก็เกือบๆ” ไนท์กระตุกยิ้มมุมบางพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอตอบนานิ

“อย่าเมาเหมือนวันนั้นอีกนะคะ”

“ไม่เมา เมาไม่ได้ ไม่มีคนไปส่งเหมือนคืนนั้น”

“^^” หือ? หยอดป่ะเนี่ย หยอดไม่หยอดไม่รู้แต่เธออ่ะเขินไปแล้ว คนส่งที่เขาว่าเธอใช่ไหม ใช่แหละเพราะที่ตอบไนท์สบตาเธอและสายตาเขาเหมือนบอกว่าเป็นเธอ

“อย่าดื่มเยอะนะคะ ดูแลตัวเองด้วย”

“ครับ คืนนี้ไปกับพวกไอ้เรน ไอ้ชิน ไม่ได้ไปคนเดียว”

“พี่”

“อืม? ”

“ถ้าพี่เมา พี่จะ….” หยุดไว้แค่นั้นก่อนเช็คสีหน้าคนฟัง ลังเลอยู่ชั่วอึดใจก่อนพูดให้จบประโยคที่พูดค้างไว้ “วันไนต์กับผู้หญิงคนอื่นไหม”

สถานะของไนท์ตอนนี้คือโสดสนิท เพราะฉะนั้นเขาจะไปมีใครก็ได้ 

รู้ว่าไม่มีสิทธิในตัวเขาแต่ตอนนี้เธอกำลังเสนอตัวเป็นผู้เยียวยาหัวใจให้เขา ถึงอีกฝ่ายจะยังไม่ได้ตกลง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธแบบร้อยเปอร์เซ็น คำถามนี้เลยเป็นเหมือนคำถามวัดใจ

ถ้าคำตอบของไนท์คือเยส ก็หมายความว่าเขาปฏิเสธข้อเสนอโดยสมบูรณ์ 

“ก็บอกแล้วไง ว่าคืนนี้จะไม่เมา” ไนท์สบตาคนตรงหน้าแล้วตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง 

“….” คำตามของเขาคืนโนว์ใช่ไหม? ใช่ไหม?

ตอบแบบนี้หมายความว่าเขาจะไม่ไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม จะไม่ไปถามวันไนต์กับใครเหมือนที่ทำกับเธอวันนั้นใช่ไหม

เมื่อเข้าใจความหมายของคำตอบ ที่แม้อาจจะไม่ได้เป็นคำตอบตรงๆ โต้งๆ แต่ความหมายมันก็ไปในทิศทางที่ดี ริมฝีปากเรียวสวยจึงเผยยิ้มด้วยความดีใจก่อนเปลี่ยนเป็นเม้มปากเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรแสดงอาการออกหน้าออกตาเกินงาม

“แล้วเมื่อไหร่พี่ชายเราจะมา”

“พี่ยูเลิกประชุมช้าเลยมาสายนิดหน่อยค่ะ ถ้าพี่อยากกลับ กลับเลยได้นะคะ เรารอเองได้ อีกแป๊ปพี่ยูก็คงถึงแล้ว”

“ไม่ได้จะกลับ อยู่เป็นเพื่อนได้ แค่เห็นว่าใกล้จะ 4 โมงเย็นแล้ว กว่าจะขับรถกลับบ้านอีก ไม่ทานข้าวเย็นค่ำเลยเหรอ”

หลายวันที่ผ่านมานี้ไนท์จะส่งข้อความเตือนข้าวเย็นในช่วงเวลา 5 โมงเย็นของทุกวัน 

“เดี๋ยวแวะซื้อแซนวิสกับนมรองท้องระหว่างทางไปก่อนก็ได้ค่ะ” ไม่ได้หิวหรอก แต่ปล่อยให้ท้องว่างนานหลายชั่วโมงไม่ดี ช่วงนี้คงต้องดูแลเอาใจใส่กระเพาะเป็นพิเศษ ถ้าไม่อยากให้โรคกระเพาะกำเริบและเป็นกรดไหล่ย้อนอีก

และในระหว่างที่นั่งคุยกันนั้น รถสปอร์ต Mercedes-Benz คันสีดำเงาวับก็แล่นเข้ามาจอดหน้าตึก ทั้งไนท์และนานิจึงหันไปมอง

ไนท์แค่เหลือบตาไปดูแป๊บเดียวแต่นานิยังมองอยู่ที่รถคันหรูแล้วขมวดคิ้วหรี่ตามองเนื่องจากรู้สึกคุ้นตา และพอเจ้าของรถลดกระจกฝั่งคนขับลงแล้วโบกมือให้…

“พี่มิลล์” 

ไนท์หันกลับไปมองที่รถคันหรูอีกครั้งเมื่อได้ยินนานิเรียกชื่อใครบางคน ให้เดาคงเป็นชื่อของเจ้าของรถดาวสามแฉกคนนั้น ดูก็รู้ว่าทั้งสองรู้จักกัน

สายตาคมดุมองสลับหนุ่มหล่อ หน้าตี๋ ใส่แว่นกรอบดำกับนานิกำลัง โบกมือทักทายกันด้วยรอยยิ้มกว้างเหมือนดีใจที่ได้เจอกันหนักหนา 

เห็นแล้วขัดตาฉิบหาย

พรึ่บ!

“จะกลับเลยใช่ไหมคะ” เมื่อเห็นไนท์ลุกขึ้นพรึดจึงเอ่ยถาม

“อืม” ก็เธอมีคนมารับแล้ว เขาคงไม่จำเป็นต้องนั่งเป็นเพื่อนแล้ว

 “ขอบคุณมากนะคะที่นั่งเป็นเพื่อน”  เอ่ยขอบคุณแล้วลุกขึ้นตามมือหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย 

“อย่าดื่มเยอะนะคะ เราเป็นห่วง” 

“อืม”

นานิหน้าเจื่อนเมื่อรอยยิ้มหวานถูกตอบรับเพียงแค่เสียงอึมในลำคอหน้า ก่อนไนท์จะสาวเท้าเร็วๆ เดินออกไป 

‘หรือเราวุ่นวายกับเขาเกินไป?’

นานิยืนมองตามแผ่นหลังหนาด้วยรู้สึกที่ไม่สบายใจ ทว่าก็ไม่รู้จะทำยังไง จะให้เดินไปขอโทษไนท์เพื่อนรักของพี่ชายก็รออยู่ที่รถ 

“หวัดดีค่ะพี่มิลล์  มาไงไปไงคะเนี่ย” ขึ้นรถมาก็ยกมือไหว้เพื่อนสนิทพี่ชายที่เธอเองก็นับถือเขาเหมือนพี่ชายอีกคน 

“ไอ้ยูบอกรถติดมากคงมารับเราช้า เลยให้พี่มารับก่อน พี่อยู่ในมอพอดีเพราะตอนแรกจะนัดเจอกันที่มอนี้แหละ แต่มันติดธุระเลยเข้ามาในมอไม่ทันเลยนัดกันไปดวลเกมส์ที่บ้านแทน” มิลล์ เจ้าของใบหน้าหล่อขาวตี๋ ตอบนานิอย่างเป็นกันเองขณะออกรถเมื่อเห็นผู้โดยสารรัดเข็มขัดเรียบร้อยแล้ว

“ดีเลยค่ะ หนูจะได้ไม่ต้องเล่นเป็นเพื่อนพี่ยู” สีหน้าท่าทางของใครบางคนเมื่อครู่นี้ทำให้อารมณ์เธอไม่ค่อยสดใสสักเท่าไหร่ บวกนอยด์ตัวเองนิดหน่อยที่เผลอทำตัวล้ำเส้น จุ้นจ้านวุ่นวายใส่เขาไม่มีอารมณ์เล่นเกมส์เลย

“ได้ไง เราต้องมาดวลกับพี่ด้วย นานๆ เจอกัน”

“แงง ดวลกันสองคนไปสิคะ หนูขี้เกียจแพ้”

“พี่บอกแล้วไงให้เราซ้อมมือไว้” มิลล์หันมาบอกด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

“ไม่เอาค่า เล่นแล้วหยุดไม่ได้ เดี๋ยวไม่เป็นอันทำการบ้านพอดี” ไม่ใช่ไม่ชอบเล่นเกมส์ ตรงกันข้ามคิดว่าตัวเองชอบและดูท่าจะติดงอมแงมได้ด้วย เพราะฉะนั้นตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

“วันนี้เอาเบาๆ ไม่ต่อสู้ ฟาดฟัน เรามาดวล beat saber กัน”

“โห เบามาก เหงื่อไหลพรากเลยนะนั้น แต่น่าสนแฮะ” มันคือเกมส์ที่ใช้ VR เป็นตัวช่วยในการเล่นที่ได้อรรถรสมากยิ่งขึ้นและต้องใช้ร่างกายในการขับเคลื่อนในการเล่นที่สมจริง

 ซึ่งเกมส์ที่มิลล์พูดถึงเวลาเล่นต้องเคลื่อนไหวค่อนข้างเยอะ เล่นเอาหอบเหมือนกันนะกว่าจะเล่นจบไปแต่ละเพลง แต่ก็ถือว่าเป็นเกมส์ที่เธอชอบอีกเกมส์หนึ่ง