บทที่ 8 ไม่รู้ทำไม

วันต่อมา

ไนท์ทรุดตัวนั่งเก้าอี้ไม้หินอ่อนหน้าตึกคณะที่มีเรนจิกับชินนั่งอยู่ก่อนนี้แล้ว 

“เดย์อ่ะ?” ไนท์ถามเมื่อไม่เห็นเดย์ ที่เดี๋ยวนี้จะมาเช้ากว่าใครเพราะนั่งรถมากับไอญดา

“นั่งเป็นเพื่อนไอ วันนี้น้องนานิไม่สบาย” ชินบุ้ยปากไปทางหน้าตึกคณะตรงข้าม

ไม่สบาย? เมื่อวานก็ดีขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ?

“อ่อ” ทั้งที่มีคำถามเต็มหัวแต่ก็ไม่ได้พูดออกไป

พอถึงเวลาพักเที่ยงสี่หนุ่มก็แยกย้ายกันไปทานมื้อเที่ยง

เดย์แยกไปทานมื้อเที่ยงกับไอญดาที่ตึกมนุษย์ ชินก็ตามไปอย่างเช่นทุกครั้ง ส่วนเรนจิกับไนท์กลับมาทานที่ตึกคณะวิศวะเหมือนเดิม 

“ป่ะแดกข้าว”

“มึงไปแดกกับพวกมันเลย กูมีธุระ” 

“ธุระอะไรตอนนี้วะ? บ่ายก็ต้องเข้าเรียนแล้ว”

“เดี๋ยวพิมพ์บอกถ้าเข้าไม่ทัน” ไนท์ตบไหล่เรนจิแล้วก้าวยาวออกไปอย่างคนรีบร้อน 

วันนี้เขาเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ เนื่องจากมีเรื่องที่ใครบางคนไม่สบายมากวนใจจนไม่มีสมาธิ ไม่รู้ทำไม แต่ที่แน่ๆ คือให้ทำเหมือนไม่รู้ว่าเธอป่วยไม่ได้ 

จนต้องเหยียบรถจากมหาลัยมาหาเธอถึงที่คอนโด แต่ดันขึ้นไปหาไม่ได้เนื่องจากระบบความปลอดภัยของทางคอนโด ที่ไม่อนุญาติให้ใครที่ไหนขึ้นไปก็ได้ ต้องติดต่อเจ้าของห้องให้ลงมารับ 

โชคดีที่เขามีเบอร์โทรของเธอ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะได้มาตั้งแต่เขาคบกับไอญดาซึ่งเธอกับเขาแลกเบอร์กันไว้เพื่อมีความจำเป็นต้องติดต่อกัน ซึ่งตอนนี้เขาคิดว่าจำเป็นนะ ขับรถมาเกือบครึ่งชั่วโมงยังไงเขาก็ต้องได้เจอเธอ

(ฮัลโลค่ะพี่ไนท์) 

“ได้ยินว่าเรายังไม่หาย เป็นไงบ้าง”

“ก็ไม่ได้แย่ไปกว่าเมื่อวานค่ะ แค่รู้สึกเหมือนมีกรดไหลย้อนเพิ่มนิดหน่อย พะอืดพะอม เหมือนอยากอ้วก แต่ก็ไม่อ้วก คิดว่าไปเรียนสภาพนี้ไม่น่าไหวเลยขอลาพักหนึ่งวันค่ะ”

“พอมีแรงลงมารับพี่ที่ล็อบบี้ข้างล่างไหม”

(ล็อบบี้? พี่มาหาเราเหรอ?) เสียงปลายสายถามกลับด้วยน้ำเสียงตกใจ แค่ไนท์โทรมาเธอก็แปลกใจแล้ว นี่เขาถึงกลับมาหาเธอเลย มันทั้งแปลกใจและตกใจ

“อืม ลงมารับหน่อยได้ไหมหรือแจ้งทางนิติให้ก็ได้”

(เออ..ได้ค่ะ เดี๋ยวเราแจ้งนิติให้นะคะ)

“ขอบคุณครับ” 

แกร๊ก~

นานิเปิดประตูออกมาด้วยหน้าซีดไร้สีเช่นปกติ ผมสีน้ำตาลอ่อนที่มักถูกดัดเป็นลอนสวยถูกรวบเอาไว้แบบลวกๆ ในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาขาสั้นผ้านิ่ม ชุดเดิมที่ใส่เมื่อวานตอนเย็น

“มาได้ไงคะ”

“ขับรถมา” คำตอบของไนท์ทำให้นานิกรอกตามองบนแล้วดึงประตูปิดลงหลังจากขยับหลบให้ไนท์เข้ามา

“รู้แล้วค่ะว่าขับรถมา เราหมายถึงมาได้ยังไง มาหาเราเหรอ”

“ซื้อข้าวเที่ยงมาให้” ไนท์ยกถุงพลาสติกในมือให้นานิดู แทนคำตอบว่าเขามาทำไม 

แต่ไม่มีคำตอบว่าทำไมต้องมาหาเธอ..

“แล้วพี่ทานยังคะ”

“ยังเลย”

“งั้นทานด้วยกันเลยไหมคะ” ดูจากถุงอาหารก็ไม่น่าจะมีแค่ของเธอคนเดียว ไนท์เองก็ยังไม่ได้ทานข้าวคงไม่ได้แค่ซื้อมาฝากเธอหรอก

“ครับ” 

“เดี๋ยวเราเอาอาหารไปแกะใส่จานให้ค่ะ” นานิยื่นมือไปขอถุงอาหารจากไนท์เพื่อจะทำหน้าที่เจ้าของห้องที่ดี ทว่าไนท์ไม่ได้ยื่นถุงอาหารให้ 

“เดี๋ยวพี่ทำเอง” ไนท์เดินนำไปที่ห้องครัว มาที่นี้ครั้งนี้เป็นครั้งสองแต่เขาทำตัวเหมือนคุ้นเคยเหมือนมาสิบครั้ง

“โจ๊ก” นานิยิ้มแห้งเมื่อเห็นเมนูที่ไนท์หยิบออกจากถุงมา เนื่องจากสองมื้อที่ผ่านมาเธอได้ทานเมนูที่ใกล้เคียงเมนูไปแล้วนั่นคือข้าวต้ม แล้วตอนนี้ไนท์ก็ซื้อโจ๊กมาให้อีก 

เข้าโหมดอาหารคนป่วยชัดๆ -_-’

“อาหารคนป่วยไง” 

“เราไม่ได้ป่วยขนาดนั้นเสียหน่อย” 

“อ้วกหมดใส้หมดพุงจนไปเรียนไม่ได้ แบบนี้ไม่เรียกป่วยอีกเหรอ”

“ป่วยนิดหน่อยเอง” นานิเถียงกลับเสียงเบา เมื่อเห็นสายตาดุคมของไนท์ที่มองมาคล้ายกับตอนที่ยูสึเกะดุเธอ

“นิดหน่อยก็ถือว่าป่วย เราไม่สบายท้องก็ทานของอ่อนไปก่อน”

“โจ๊กก็โจ๊ก” ตอบกลับไปเสียงหงอยๆ พร้อมทำปากยื่น ก่อนจะเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นว่าไนท์เทโจ๊กใส่อีกด้วยเหมือนกัน “ของพี่ก็โจ๊กเหรอ”

“อืม กินเป็นเพื่อนคนป่วย”

ทานมื้อเที่ยงเสร็จไนท์ก็อาสาเป็นคนล้าง ตอนแรกนานิจะขัดเนื่องจากตัวเองเป็นเจ้าของห้อง แถมมื้อนี้ไนท์ก็เอามาเสิร์ฟถึง เธอก็ควรเป็นคนล้าง แต่พอเห็นโดนสายตาดุคมคู่นั้นของไนท์ที่มองคล้ายบอกว่าอย่าขัดจิตอาสาเขาเธอเลยหุบปากฉับแล้วเดินตามไนท์เข้าไปห้องครัวเพื่อไปหยิบแจกันใส่ดอกไม้

นานิเปิดชั้นเก็บของเหนือศรีษะแล้วเอื้อมมือหยิบเอาแจกันทรงกลมที่ทำจากแก้วที่มันดูเหมาะกับดอกไม้ที่เธอสั่งมา ทว่าเอื้อมเท่าไหร่ก็ไม่ถึง 

”เดี๋ยวหยิบให้” เสียงก๊อกน้ำปิดลง ตามด้วยไออุ่นที่ทาบเข้ามาทางด้านหลัง

นานิยืนนิ่งเมื่อกล้ามเนื้อแข็งแกร่งเสียดสีกับแผ่นหลังในจังหวังที่ไนท์เอื้อมมือเหนือหัวเธอเพื่อหยิบแจกัน กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นโคโรนสำหรับผู้ชาย บวกกับกลิ่นกายหนุ่มที่ลอยแต๊ะจมูก ทำเอานานิหน้าเห่อร้อน หัวใจเต้นระส่ำ 

ไนท์ชะงักเมื่อรับรู้ถึงความใกล้ชิดที่เขาไม่ได้ตั้งใจ แค่เห็นคนตัวเล็กพยายามเอื้อมหยิบแจกันไม่ถึงเขาเลยจะช่วยแค่นั้นเอง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามาตรงอยู่ในท่าแนบชิดเกินจำเป็นแบบนี้ได้ยังไง

แจกันใบงามถูกวางลงตรงหน้า ก่อนไออุ่นจากกายหนาจะผละออกห่างนานิจึงหมุนตัวกลับมาเพื่อจะเอ่ยขอบคุณ

อุ้ย!

เธอคิดว่าไนท์ขยับตัวออกไปแล้ว ทว่าเขาแค่ขยับออกแค่เพียงนิดเดียว พอเธอหมุนตัวมาหน้าแทบชนเข้ากับแผงอกไนท์

“ขะ..ขอบคุณค่ะ” นานิเลื่อนสายตาขึ้นไปสบตาไนท์บอกขอบคุณไนท์เพียงแวบเดียวก่อนหลุบตาหนี และเพราะลมหายใจอุ่นร้อนที่ปัดเป่าบนหน้าผากเนียนทำให้เสียงที่เปล่งออกไปติดตะกุกตะกัก

“..” 

ไนท์ไม่ได้ตอบกลับและไม่ได้ขยับออก เขายืนนิ่งอยู่ที่เดิมทั้งที่รู้ว่าเขากำลังยืนเบียดคนตรงหน้าอยู่ แต่ระบบร่างกายเขากำลังรวนทั้งที่ควรขยับออก ทว่าเขากลับขยับเข้าหาเธอยิ่งกว่าเดิม

แขนแกร่งสองข้างทาบลงที่ไอร์แลนห้องครัว เท่ากับว่าตอนนี้ไนท์กักนานิอยู่ในอ้อมแขน ใบหน้าหล่อคมโน้มลงต่ำ กลิ่นหอมนุ่นละมุนเหมือนกลิ่นคาราเมลมันดึงดูดจนอยากเข้าไปดมใกล้ๆ 

ความใสของใบหน้าเนียมใสไร้เครื่องสำอางมันเชิญชวนอยากเขาอยากสัมผัส กลีบปากนิ่มสีแดงระเรื่อมันทำให้อยากลิ้มลอง 

นานิมีแรงดึงดูดอย่างบอกไม่ถูก ใจมันล่ำๆ อยากเข้าใกล้ จนไม่สามารถหยุดรั้งตัวเองได้

Rrr~

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงไนท์ก็ดังขึ้น ทำให้นานิกับไนท์ผละออกจากกัน 

นานิรีบเดินไปที่ไอร์แลนข้างหลังที่วางช่อดอกไม้ทิ้งไว้ด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ มือชื้นเหงื่อ หน้าร้อนผ่าว ก่อนหยิบดอกไม้ขึ้นมาตัดเพื่อแก้อาการเขินอาย

“อือ” ไนท์ตอบรับปลายสายสั้นๆ 

(สรุปเอาไง)

“เข้า แต่สายหน่อย ฝากบอกอาจารย์ด้วย”

(มึงอยู่ไหน)

“มาดูรอยสัก แค่นี้นะ”

ตื้ด!

ไนท์โกหกเรนจิแล้วก็รีบตัดสายเพราะกลัวเรนจิจะซักต่อ แล้วจะตอบไม่ได้

“พี่ต้องไปเรียนแล้ว”

“อะ..อ่อ..ค่ะ” ยังไม่เลิกเขินอีก วันนั้นเธอจูบเขาก่อนด้วยซ้ำ นี้แค่จมูกเฉียดแก้มเขินจนติดอ่าง