บทที่ 34 หลงไหล

คิเลียนขับรถไกลออกจากดอนเมืองมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเข้าสู่อีกจังหวัดหนึ่ง บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนจากความวุ่นวายของเมืองใหญ่มาเป็นความสงบ อ่อนนุ่มด้วยธรรมชาติสองข้างทาง บ้านเรือนเรียบง่าย ผู้คนดูอบอุ่นเหมือนอยู่เป็นครอบครัวเดียวกัน

ริมทางเต็มไปด้วยร้านเล็กๆ ที่เรียงรายอยู่ตลอดแนวถนน บางร้านมีที่นั่งริมทางให้ลูกค้านั่งพักสบายๆ สัมผัสลมเย็นที่พัดผ่านอย่างช้าๆ

ลัญชนาที่พิงคางกับมืออยู่ เงยหน้าขึ้นมองรอบข้าง แววตาเริ่มเป็นประกายเหมือนเด็กที่ได้สัมผัสโลกใหม่ที่ไม่คุ้นเคย หัวใจที่เคยเหนื่อยล้าเริ่มเต้นแรงขึ้นด้วยความรู้สึกแปลกใหม่บางอย่าง

เธอผละหน้าออกจากขอบกระจก เปลี่ยนเป็นเกาะราวหน้าต่าง มองภาพรอบตัวด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

คิเลียนที่เห็นท่าทีของเธอ ก็อดยิ้มเอ็นดูไม่ได้

เขาค่อยๆชะลอรถ แล้ววนหาที่จอดอย่างใจเย็น พอรถจอดสนิท ลัญชนาก็เปิดประตูลงโดยไม่ถามอะไรสักคำ ออกไปเดินดูรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ

“หึ ชอบขนาดนั้นเลยรึไง”

ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ ล็อกรถเสร็จแล้วเดินตามมาประกบข้างเธอ

“นัญไม่เห็นรู้เลยว่ามีที่แบบนี้อยู่ด้วย”

“มีสิ” เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะชี้ไปที่ร้านเล็กๆ ริมทางร้านหนึ่ง “ป่ะ ไปร้านนั้นกัน”