LOGINShare
บทที่ 7 ลวนลาม
Last Updated:
2025-07-09 10:48:40เสียงนกร้องเบาๆยามเช้าอยู่ริมหน้าต่างแต่ไม่ได้ช่วยให้ลัญชนารู้สึกผ่อนคลายขึ้นเลยสักนิด แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านม่านเข้ามาแตะต้องปลายเตียง แต่เธอกลับนอนนิ่งลืมตามองเพดาน ไม่กล้าขยับ ราวกับกลัวว่าความทรงจำเมื่อคืนจะย้อนกลับมาชัดเจนอีกครั้ง
คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะยันตัวลุกจากเตียงอย่างเชื่องช้า มือเรียวเอื้อมเปิดประตูห้องนอนออกไปเงียบๆ ตั้งใจจะลงไปข้างล่าง แต่ทันทีที่ประตูเปิดออก สายตาเธอก็สบเข้ากับประตูห้องของพี่ชายบุณธรรมที่อยู่ตรงข้ามกันพอดี หัวใจเต้นดวงน้อยเกิดเต้นแรงขึ้นมาทันที มือที่ลูกบิดแน่น ก่อนที่ประตูจะถูกปิดลงช้าๆ ปัง… เสียงประตูปิดเบาๆ พร้อมแผ่นหลังของเธอที่แนบลงกับมันอย่างอ่อนแรง ดวงตาคู่สวยจ้องมองบานประตูสีเข้มของห้องตรงข้ามโดยไม่กระพริบ ก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะค่อยๆ แตะลงบนริมฝีปากของตนเองอย่างเผลอไผล เธอจำได้… จำได้ทุกสัมผัส ทุกจังหวะหายใจของเขาเมื่อคืน คิเลียนเข้ามาในห้องเธอหลังกลับจากผับ ในยามที่บ้านทั้งหลังเงียบสนิท เธอไม่ได้หลับ… แม้จะหลับตาอยู่ แต่เธอรู้ทันทีว่าเป็นเฮียคิเลียน กลิ่นของเขา… กลิ่นเหล้าผสมกับน้ำหอมประจำตัวที่เธอจำได้แม่นยำอย่างไม่เคยลืม ฝีเท้าหนักๆที่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ จากนั้นร่างสูงใหญ่ก็ก้าวขึ้นมาคร่อมอยู่บนร่างเธอบนเตียง ร่างกายของคิเลียนร้อนรุ่มราวกับไฟ ลมหายใจหนักๆเป่ารดแก้มเธอเบาๆ เธอรู้ว่าเขากำลังลังเล แต่เพียงไม่กี่วินาทีถัดมา ริมฝีปากหยักก็บดลงมาทับเรียวปากนุ่มของเธออย่างรุนแรงและหิวกระหาย จูบนั้นร้อนแรงจนแทบหลอมละลายสติของลัญชนา กลิ่นเหล้าที่กรุ่นอยู่ในลมหายใจเขา กับรสชาติที่เหมือนกับ… คืนนั้น คืนที่ทุกอย่างเลยเถิด มือหนาเลื่อนไล้ไปตามสัดส่วนของเธออย่างไม่สามารถหักห้ามใจได้ ลูบผ่านเอว สะโพก… ก่อนจะไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆจนแทบแตะถึงจุดที่เธอไม่ควรให้ใครสัมผัส ร่างเล็กครางลอดออกมาเบาๆ แม้พยายามจะห้ามไว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ เธอรู้ตัวทุกวินาที เธอมีสติครบถ้วน แต่กลับไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะผลักเขาออกเลย เมื่อร่างกายมันทรยศตอบสนองทุกสัมผัสที่พี่ชายบุณธรรมมอบให้ และเธอเองปฏิเสธไม่ได้เลยว่า…ต้องการเขาเหมือนกัน แม้จะรู้เต็มอกว่ามันผิด เรียวปากนุ่มถูกคนบนร่างบดขยี้แรงๆจนชํ้า แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น คิเลียนกลับชะงัก ดึงมือกลับอย่างรุนแรง “แม่งเอ้ย… กูกำลังทำเหี้ยอะไรอยู่วะ…” เสียงสบถของเขาเบาหวิวเหมือนได้สติกลับคืน แต่แทงลึกเข้าไปในหัวใจของเธอ คิเลียนหยัดกายลุกขึ้นจากร่างเล็กน่าจับกดของน้องสาวบุณธรรมอย่างจำใจ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องเธอด้วยฝีเท้าที่หนักปึกราวกับหงุดหงิดแม่งชิบหาย จนตอนนี้… กึก! เสียงบางอย่างดังขึ้นเบาๆ จากห้องของพี่ชายบุณธรรม ทำเอาหัวใจดวงเล็กกระตุกวูบ รีบก้าวฝีเท้าเดินลงด้านล่างก่อนคิเลียนจะเปิดประตูออกมาเจอเธอเสียก่อน ลัญชนาเดินลงบันไดด้วยฝีเท้าแผ่วเบา หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะจากภาพความทรงจำที่ยังคงตราตรึงอยู่ในใจ เรียวปากของเธอเหมือนมีรสสัมผัสของเขาติดไว้อยู่ตลอด หรือเธอติดใจเองกันแน่… แต่พอลงมาถึงด้านล่าง สิ่งที่แปลกกว่าความรู้สึกในหัวใจ ก็คือความเงียบของบ้านหลังนี้ ไม่มีแม่บ้าน ไม่มีแม้แต่การ์ดสักคน ไม่มีเสียงพ่อหรือแม่ แม้แต่เงาของใครสักคนก็ไม่มี ลัญชนาถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างโล่งใจ ป๊ากับคุณหญิงกลยาณีคงออกไปเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับผู้บริหารใหม่ที่จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งสัปดาห์ ส่วนแม่บ้านก็คงไปจ่ายตลาดเหมือนทุกเช้า ลัญชนาเดินเข้าครัวตั้งใจจะหาอะไรทำกินเองง่ายๆ ไข่สองฟองถูกหยิบออกมาจากตู้เย็น วางไว้บนเคาน์เตอร์ มือขาวหยิบชามมาเตรียมวางข้างๆ แต่ยังไม่ทันจะตอกไข่ลงชาม… ฟึ่บ! อยู่ๆก็มีวงแขนแข็งแรงจากด้านหลังโอบรัดร่างเธอแน่นจนสะดุ้งวาบ หญิงสาวร้องเฮือกเล็กๆด้วยความตกใจ ไข่ในมือแทบร่วง ก่อนที่มือใหญ่จะยึดมันไว้แล้ววางกลับลงบนเคาน์เตอร์ช้าๆ “…เฮียคิล!” เสียงเรียกหลุดออกจากปากอย่างไม่เต็มใจนัก พร้อมกับเรือนร่างที่แนบชิดอยู่กับอกเขาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว กลิ่นกายเขาอวลไปทั้งซอกคอ หน้าเขาซุกอยู่ตรงต้นคอของเธออย่างหื่นกระหาย ด้วยเสียงหายใจหนักๆที่ฟังดู… โคตรอันตราย มือหนาซุกซนไม่อยู่นิ่ง ลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องแบนราบ ลูบวนเบาๆเหมือนจงใจทำให้เธอเสียววูบวาบไปทั่ว “ฮ…เฮียคิล ปล่อยนัญเถอะค่ะ…” เสียงเธอสั่นอย่างพยายามประคองสติ แม้จะรู้ว่ามันแทบไร้ประโยชน์ “อืม…” เสียงครางต่ำในลำคอดังอยู่ตรงซอกคอเธอ ทั้งอู้อี้ ทั้งร้อนจัด ริมฝีปากร้อนแนบลงบนลำคอขาว กดปากจุ๊บลงเบาๆอย่างเสพติด ทำเอาลัญชนาสะดุ้งอีกครั้ง หดคอหนีอย่างเผลอตัว หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อยไม่เป็นจังหวะ ชุดนอนบางเบานี่เหมือนยิ่งปลุกอะไรในตัวคิเลียน มันบางจนเธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขาทะลุผ่านผืนผ้า แค่ชุดนอนธรรมดาแต่แม่งยั่วค..ชิบหาย “ฮ…เฮียคิล เดี๋ยวมีคนมาเห็น…” เธอพยายามห้ามอีกครั้ง ทั้งเสียงสั่น ทั้งร้อนผ่าวจนหน้าแดงซ่านโดยไม่รู้ตัว แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือมือหนาที่เลื่อนเข้ามาใต้เสื้อของผืนบางช้าๆ ลูบไล้ขึ้นเรื่อยๆจนแตะถึงเนินอก ลวนลามชัดๆ! “หึ เธอไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าเรื่องนั้น…เพราะทั้งบ้านมีแค่เธอกับฉัน… แล้วก็ทั้งวันด้วย” เสียงเขาต่ำลึก ข้างหูเธอ เรียวปากหยักกดลงเบาๆข้างไบหูเธออย่างนัวเนีย
Latest chapter
My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด บทที่ 20 เป็นห่วงจับใจ
แกร๊ก… ในขณะที่คนตัวเล็กหลับไหลไปด้วยความเพลียจากการร้องไห้ เสียงประตูห้องก็ดังแผ่วเบา ร่างสูงย่างเท้าเข้ามาเงียบๆ แทบไร้เสียงฝีเท้า เขาอดใจไม่ไหวที่จะไม่มาหาเธอ โดยเฉพาะในวันที่เกิดเรื่องแบบนี้ เขายิ่งเป็นห่วงเธอจนต้องแอบหากุญแจมาเปิด แม้จะรู้ดีอยู่เต็มอกว่าไม่ควร… แต่สุดท้ายเขาก็ได้พาตัวเองมานั่งลงบนเตียงข้างๆคนตัวเล็กแล้ว แววตาสลดทอดมองใบหน้าขาวนวลไร้พิษภัย ดวงตาคู่สวยของเธอบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักเป็นเวลานับหลายชั่วโมง มือหนาค่อยๆเอื้อมขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าเธอออกอย่างเบามือ สัมผัสนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและสำนึกผิด ก่อนที่สายตาคมจะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่ข้างตัวคนหลับไหล หน้าจอยังขึ้นสถานะ ค้างสาย หัวใจดวงใหญ่กระตุกทันที มือหนารีบหยิบมันขึ้นมาดู ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ‘ชนกันต์‘ ชื่อที่เขาจำได้แม่น ไอ้เด็กหน้าอ่อนที่เขาเคยเห็นแชทคุยกับลัญชนาอย่างสนิทสนม และยังจำได้แม่นว่าเคยเจอมันในงานวันเกิดเพื่อนคนตัวเล็กในผับคืนนั้น… เมื่อเห็นว่าทั้งคู่ค้างสายกันยาวนานถึงห้าชั่วโมง… ความหงุดหงิดและหึงหวงก็พวยพุ่งขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือหนากำโทรศัพท์แน่นจนข้อนิ้วขึ้นสีขาว ย
My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด บทที่ 19 ทรมานสุดใจ
“เฮียขอโทษ…” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยออกมาแผ่วเบา คล้ายคนที่ยังหาทางอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เต็มปาก ลัญชนาได้แต่ยืนนิ่ง ไม่กล้าเงยหน้ามองเขา ความรู้สึกหลายอย่างตีกันอยู่ในอก หัวใจดวงน้อยที่ปวดตึบๆยิ่งเต้นแรงกว่าเดิม กับคำถามอีกมากมายที่แล่นเข้ามาในหัว ในเมื่อเขาเป็นคนทิ้งเธอไว้แบบนั้นตั้งแต่แรก แล้วทำไมตอนนี้ถึงต้องมาพูดเหมือนไม่ได้ตั้งใจ… ลัญชนากัดริมฝีปากแน่น ก่อนที่น้ำตาจะเอ่อล้น ทรยศความตั้งใจที่พยายามเก็บไว้นานนับชั่วโมง เธอหลับตา สูดหายใจเข้าลึกหนึ่งที ก่อนจะเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามกดไว้เพื่อให้ฟังดูนิ่งที่สุด “เฮียขอโทษนัญทำไมคะ นัญไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนี่คะ ปกติเฮียไม่อยู่… นัญก็กลับบ้านเองอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องรู้สึกผิดเลยนี่คะ” เธอหันกลับมามองเขา สบตาแค่ครู่เดียวแล้วเบี่ยงหลบอีกครั้ง สายตาเขาทำให้ใจเธออ่อนแรงฮวบลงกว่าที่คิดไว้ “แต่เฮียผิด…” เขาตอบกลับทันที เสียงแผ่วและหนักใจ “เฮียคิดว่านัญกลับมาก่อนแล้ว… เฮียโทรหาตั้งหลายสาย แต่นัญไม่รับ นัญลองเช็กดูก็ได้…” คิเลียนพยายามอธิบายเสียงแผ่ว เขาไม่ได้อยากกล่าวแบบนั้นออกมาเลยสักนิดเพราะมันฟังดูเหมือนคำแก้ตัว แต่ก็อยา
My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด บทที่ 18 ใครกันแน่ที่มารยา
“…นัญ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยชื่อเธอแผ่วเบา แววตาเขาฉายแววรู้สึกผิดอย่างชัดเจน แต่เธอเห็นมันแวบเดียว เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น เพราะสิ่งที่ฝังแน่นในหัวไม่ใช่แววตานั้น… มันคือภาพตรงหน้าที่ซัดเข้ามาเต็มแรง คนทั้งบ้านนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน เสียงหัวเราะอบอวลอยู่ในอากาศ ในขณะที่ตัวเองถูกทิ้งให้ยืนหิวอยู่กลางห้าง… เขาทิ้งเธอไว้ตรงนั้น เหมือนคนไร้ค่า แต่กลับพาแฟนกลับมากินข้าวที่บ้านอย่างอบอุ่น เธอคงโง่จริงๆสินะ ที่คิดว่าเขาห่วง เธอคงหลอกตัวเองมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ ทั้งที่จริงแล้วเธอมันก็แค่ตัวแก้เหงาเวลาแฟนเขาไม่อยู่ ดวงตาคู่สวยเริ่มพร่าอีกครั้ง น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลก็จวนเจียนจะไหลซ้ำ แค่คิดก็เจ็บจนใจสั่น ริมฝีปากเล็กสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ ลัญชนายืนนิ่ง เหมือนลืมหายใจ ดั่งกับคนที่จมอยู่ในบ่อโคลนของความเจ็บปวดจนสติหลุดออกจากตัว “นัญ—” เสียงทุ้มของคิเลียนเรียกอีกครั้ง เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่… “อ้าว น้องนัญเพิ่งกลับมาหรอคะ” เสียงแหลมหวานแทรกขึ้นอย่างพอดิบพอดี เพนน่าเหยียดยิ้มหวานแบบที่หล่อนถนัด “พี่กับคิลต้องรีบกลับก่อน กลัวของที่ซื้อให้คุณน้าจะเสีย น้องนัญคงไม่โกรธใช่มั้
My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด บทที่ 17 ฝีเท้าหนักหน่วงไม่ต่างกับหัวใจที่ปวดหนึบ
เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าคฤหาสน์หรู สองหนุ่มสาวที่นั่งเคียงกันมาตลอดทางค่อยๆก้าวลงจากรถก่อนจะเดินเคียงแขนเข้าไปภายในตัวบ้านอย่างสนิทสนม “คุณน้า คุณอา สวัสดีค่ะ” เพนน่าเอ่ยเสียงหวานพลางยกมือไหว้ผู้ใหญ่สองคนที่นั่งเล่นอยู่ภายในห้องนั่งเล่นอย่างนอบน้อม ใบหน้าที่แต่งแต้มเครื่องสำอางประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ดูน่าประทับใจไม่มีที่ติ อดิศักดิ์รับไหว้ด้วยท่าทีสุขุม เฉยเมยอย่างคนไม่ถนัดแสดงออก เพียงพยักหน้ารับเบาๆโดยไม่ได้เอ่ยอะไรอีก แต่คุณหญิงกลยาณีกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง เพียงเห็นหน้าเพนน่าก็แทบจะวิ่งเข้ามากอดแน่นด้วยท่าทีดีใจตื่นเต้นจนเว่อร์วัง “ว้าย หนูเพนน่า~ คิดถึงจังเลยลูก ไม่ค่อยมาหาน้าเลยนะ” “เพนเพิ่งว่างเลยค่ะคุณน้า วันนี้เลยรีบแวะมาหาค่ะ เพนมีของฝากมาด้วยนะคะ เป็นของสุขภาพทั้งนั้นเลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวานพร้อมยื่นถุงของขวัญให้ด้วยท่าทีเอาอกเอาใจอย่างกับไปเทรนที่ไหนมา “ไม่ต้องลำบากเลยลูก ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น มาตัวเปล่าก็ยังน่ารักอยู่ดี” เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นเมื่อทั้งสองพูดคุยกันอย่างคุ้นเคย ราวกับผูกพันกันมานานนับปี บรรยากาศภายในตัวบ้านดูอบอุ่นสำหรับทุกคน แต่ยกเว้นอยู
My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด บทที่ 16 มารขัดขวาง
“เพนมานี่ได้ยังไง?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทันทีด้วยความประหลาดใจ เมื่อไม่คาดคิดว่าจะเจอเพนน่าในสถานที่แห่งนี้ “เพนแค่แวะมาเดินช็อปปิ้งเล่นๆค่ะ อยู่บ้านเบื่อๆเลยออกมาหาอะไรทำแก้เหงา แล้วนี่คิลพาน้องมาซื้อของหรอคะ? ไม่เห็นชวนกันเลย…” เพนน่าเอ่ยพลางเบียดตัวเข้าหา กอดลำแขนหนาแน่นขึ้น แสร้งทำเสียงงอนๆน้อยใจปลายประโยค พยายามแสดงความเป็นเจ้าของอย่างโจ่งแจ้ง คิเลียนเหลือบตามองเธอ ก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย “อืม…ผมพานัญมาเดินซื้อของน่ะ คิดว่าคุณไม่ว่าง ก็เลยไม่ได้ชวน ไว้คราวหน้าแล้วกันนะครับ” เขาตอบเสียงเรียบ แม้ถ้อยคำจะฟังดูนุ่มนวลสุภาพ แต่เนื้อในกลับห่างไกลจากคำว่าใส่ใจ นำพาเพนน่าเม้มปากนิดๆ ก่อนจะฉีกยิ้มอีกครั้งเหมือนไม่มีทางยอมแพ้ “งั้นไหนๆก็มาแล้ว คิลไปเลือกเสื้อผ้าร้านนั้นกับเพนหน่อยสิคะ ให้น้องนัญรอแถวนี้ก่อน ได้ไหมคะน้องนัญ?” เธอพูดเสียงอ้อน แนบใบหน้าลงกับต้นแขนเขาทำตัวน่ารักเอาใจแฟนหนุ่มสุดฤทธิ์ ก่อนจะค่อยๆหันมาพูดกับลัญชนาด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนเป็นมิตรแต่เจือความจงใจอย่างชัดเจน สายตาคิเลียนหันกลับมามองหน้าน้องสาวอย่างลังเล ขณะที่ลัญชนาที่ดูเหมือนจะยืนเหม่ออยู่ รีบเรียกสติตัวเองกลับมา
My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด บทที่ 15 อย่ามาขัดใจเฮีย
“โรคจิต!” ลัญชนาพึมพำเบาๆกับตัวเองหน้ากระจก พลางมองเงาสะท้อนตัวเองอย่างหงุดหงิดแกมเขิน ขณะที่ยังวนกับการเตรียมล้างหน้าอยู่ เสียงคิเลียนก็ดังแทรกผ่านเข้ามาอีกครั้ง ก่อนจะตามมาด้วยหัวของเจ้าตัวที่โผล่มาจากบานประตู “ทำเป็นบ่นไปได้น่า ทำอย่างกับฉันไม่เคยเห็นเรือนร่างเธอหมดแล้วงั้นแหละ แล้วเมื่อคืนฉันก็เป็นคนถอด… ก็ต้องรับผิดชอบใส่คืนให้สิ ผิดตรงไหน” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มกวนประสาท เล่นเอาคนฟังหันขวับกลับมาแทบไม่ทัน “เฮีย!!!” ลัญชนาตะโกนเสียงหลง ดวงตาวาววับด้วยความโมโหผสมความอาย “อะไรล่ะ คนอุตส่าห์เป็นห่วง กลัวว่านัญน้อยจะบวมจนยืนไม่ได้เลยกลับมาดูเลยนะ” น้ำเสียงที่ฟังดูห่วงใยแต่คำพูดกลับทำให้เลือดขึ้นหน้า ทำเอาคนฟังถึงกับปาระเบิดทันที ไอ้เฮียบ้า!! ปัก! ขวดโฟมล้างหน้าลอยเข้าใส่บานประตูเสียงดังจนอีกฝ่ายรีบหลบแทบไม่ทัน “ดุชะมัด ไปก็ได้!” เสียงหัวเราะแว่วๆจากอีกฝั่งประตูดังตามมา กวนประสาทฉิบหายเลย! “ไปเลยนะ!!” ลัญชนาตะโกนไล่หลังเสียงลั่น พลางรีบสาวเท้าไปปิดประตูเสียงดัง ปัง! แต่พอบานประตูปิดสนิทลงเท่านั้นแหละ… เงาร่างของเธอก็เอนแผ่นหลังแนบลงกับบานประตูเบาๆ หัวใจในอกกลับเต้นแรงต
You may also like
โทษทัณฑ์พิพาทใจ
ซูซี88.4K viewsล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
น้ำหมึกหิมะ96.6K viewsขย่มรักคุณหมอ (คุณหมอขาขายสเปิร์มให้ฉันที) NC-20
C31.6K viewsหลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี
ทานตะวันหลากสี57.8K viewsStop baby หมอขาอย่าร้าย
นญาดา1.8K viewsสุดท้ายกลายเป็นรัก (เซต รุ่นพี่)
พลอยแพรวา2.9K viewsดวงใจปฐวิน
หงส์ จันรัญจวน แม่พลอยหุง505 viewsบอสเอวดุ!!!
ซีไซต์3.2K views
