Mag-log inShare
บทที่ 6 อีตัวที่มันคิดจะแย่ง…
Huling Na-update:
2025-07-09 10:48:32“เพนน่า?”
หญิงสาวร่างสูงเพรียวในเดรสเกาะอกสีแดงสด รัดรูปจนเห็นสัดส่วนทุกโค้งเว้า ผิวขาวเนียน ผมตรงยาวถึงเอว แต่งหน้าจัดจ้านทุกเฉดลุคแบบนี้… ไม่มีใครอื่นแน่ นอกจาก เพนน่า แฟนสาวของเขาเอง “คิลมาผับ ทำไมไม่เห็นบอกเพนเลยคะ?” เสียงหวานที่พยายามอ่อนโยน แต่แฝงความเหน็บแนมตามประสาผู้หญิงที่ไม่ได้รับข่าวอะไรเลยจากคนรัก คิเลียนปรายตามองอีกฝ่ายนิ่งๆ มือยังค้างอยู่ตรงขวดเปล่า ริมฝีปากขบกันแน่นโดยไม่ตอบในทันที ก่อนที่ร่างบางของเพนน่าจะทรุดตัวลงนั่งข้างชายหนุ่มด้วยท่าทีเป็นเจ้าของเต็มร้อย แต่วินาทีที่ก้นเธอแทบจะยังไม่ทันสัมผัสเบาะ คิเลียนกลับคว้าข้อมือเพนน่าดึงขึ้นมานั่งบนตักอย่างแรง! หมับ! “อ๊ะ! คิล… ใจเย็นสิคะ” เสียงเพนน่าหวานแหบเอ่ยห้ามด้วยความตกใจ แต่รอยยิ้มกลับเยิ้มยั่ว เธอคิดว่าเขากำลังอยาก เพราะความเซ็กซี่ขยี้ใจของเธอแน่ๆ แต่เธอคิดผิด… เพราะสิ่งที่เขาทำไม่ใช่เพราะอยากรัก แต่เป็นเพราะอยากลบ คิเลียนซุกหน้าเข้าซอกคอขาวทันที สูดลมหายใจแรงจนเหมือนจะสูบวิญญาณอีกคน แต่กลิ่นที่ได้กลับทำเขาแทบอยากอาเจียน ฉุน แสบจมูกชิบหาย! แม่งโคตรต่างจากกลิ่นกายหอมหวานละมุนอ่อนๆจากยัยเด็กนั่นลิบลับ กลิ่นที่เขาติดใจ กลิ่นที่ยิ่งพยายามลืมก็ยิ่งตามหลอกหลอนอยู่ในโพรงประสาทเขาจนแทบเป็นบ้า คิเลียนหลับตาแน่น ภาพใบหน้าใสๆของยัยเด็กนั่นลอยมาอีกแล้ว ริมฝีปากเล็กๆที่มักจะสั่นระริกเหมือนกลัวเขาหลังจากคืนนั้น… ดวงตาใสๆคู่นั้นที่มองเขาอย่างสั่นไหว แม่งเอ๊ย… ทันใดนั้น คิเลียนก็ผลักร่างเพนน่าออกจากตักแบบไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะงงหรือเจ็บแค่ไหน “อ๊ะ…!” เพนน่าหน้าเสีย เพื่อนสองคนที่นั่งตรงหน้าถึงกับชะงัก ไอ้นี่มันเป็นบ้าอะไรอีกวะ? มือหนาหยิบขวดเหล้าขึ้นกระดกเข้าปากรวดเดียวหมด ก่อนจะคว้าขวดใหม่เปิดพรึ่บ เหมือนต้องการอะไรบางอย่างที่แรงกว่านี้มาล้างความรู้สึกที่เกาะแน่นในอก เขาไม่สนเสียงเรียกของแฟนสาว ไม่สนสายตางุนงงของเพื่อน ไม่สนอะไรเลยทั้งนั้น… “คิล…” เสียงเพนน่าเรียกเขาเบาๆอีกครั้ง แต่มันกลับกระตุ้นความหงุดหงิดในใจเขาหนักกว่าเดิม กลิ่นน้ำหอมของเธอ… เสียงเธอ… แม่งไม่มีอะไรสักอย่างที่ได้ใจเขาตั้งแต่กลับมา เพราะภาพเดียวที่ยังตามหลอกหลอนเขาไม่เลิก… ก็คือน้องสาวบุญธรรมที่นอนครางลั่นอยู่ไต้ร่างเขาเมื่อสามปีก่อน พร้อมทั้งแววตาใสซื่อที่มองเขาโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองคือเหตุผลของความคลั่งแทบบ้าในคืนนั้นทั้งหมด ฟึ่บ! อยู่ๆคิดเลียนก็ผุดลุกขึ้นจากโซฟาอย่างไร้สัญญาณ แรงลุกจนเพนน่าที่นั่งข้างๆสะดุ้งเฮือก สายตาของทุกคนรอบโต๊ะพลันเงยขึ้นมองเขาอย่างงุนงง ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มยืนตระหง่าน ดวงตาคมเข้มไร้แววอารมณ์ ใบหน้าเคร่งขรึมราวกับมีไฟมอดไหม้อยู่ในอกที่ไม่มีใครมองเห็น “กูจะกลับละ… ค่าเหล้าลงบัญชีกูไว้ได้เลย” เสียงทุ้มเรียบเย็นเอ่ยสั้นๆไม่มีแม้แต่แววลังเล ก่อนเขาจะหยิบเสื้อแจ็กเก็ตขึ้นมาพาดบ่าเตรียมพร้อมจะกลับบ้าน วรัทย์กับนาวินถึงกับเลิกคิ้วมองหน้ากันงงๆ “กลับ?” “มึงเพิ่งมาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลยนะเว้ย” “อืม ไว้วันอื่น” เสียงเรียบสวนตอบเพื่อนๆด้วยสีหน้านิ่งจนทั้งนาวีนและวรัทย์ได้แต่ปิดปากเงียบ ส่วนเพนน่าก็ถึงกับหน้าเหวอหนัก นี่เขาจะกลับทั้งๆที่เธอเพิ่งจะมาถึงได้ไม่กี่นาทีเนี่ยนะ? “ค…คิลจะทิ้งเพนไว้ที่นี่หรอคะ?” เสียงเธอสั่นเบาพยายามออดอ้อน เรียกร้องความสงสารจากแฟนหนุ่ม “เพนตั้งใจมาหาคิลเลยนะคะ… เพนคิดถึงคิลมากนะคะ… ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้อยู่ใกล้ชิดกันเลย” “อืม ตามมาสิ ผมไปส่ง” เสียงทุ้มเอ่ยตอบแฟนสาวเรียบๆ แต่ท่าทีรีบร้อนราวกับไม่อยากอยู่นานกว่านี้แม้แต่วินาทีเดียว คิเลียนหมุนตัวเดินออกไปก่อนโดยไม่แม้แต่จะหันมารอแฟนสาวที่ยังนั่งงงอยู่กับคำพูดของเขา ตลอดทางที่รถคันหรูกำลังขับเคลื่อนอยู่ตามถนน มีเพียงเสียงของหญิงสาวที่พยายามชวนคุยคำถามเบาๆ น้ำเสียงหวานฉ่ำ แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับมาคือคำตอบสั้น ๆ เพียงคำเดียว “อืม” เพนน่าได้แต่กำมือตัวเองแน่นเก็บกดอารมณ์ กระทั่งรถคันหรูมาจอดสนิทหน้าคอนโดสุดหรูของเธอ เพนน่าไม่รอช้า มือเรียวยื่นไปลูบต้นแขนแกร่งช้าๆอย่างมีจังหวะ “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ คิล…” เสียงเธออ่อนหวานเจือความยั่วเย้าชัดเจน ใบหน้าที่แต่งมาอย่างจัดจ้านโน้มเข้าซบลงแนบกับไหล่กว้างของเขา แต่ดวงตาของคิเลียนยังคงจับจ้องไปข้างหน้า มือจับพวงมาลัยแน่นราวกับกำลังฝืนอดทนกับอะไรบางอย่าง “ครับ” เขาตอบสั้นๆ เย็นชาจนบรรยากาศในรถแทบจะจับเป็นน้ำแข็ง “คิลคะ…” เธอครางเรียกเสียงเบา “ตั้งแต่คิลกลับมา เพนรู้สึกว่าเราเหมือนห่างกันไปมาก เพนไม่ชอบเลยนะคะที่ต้องอยู่ห่างจากคิล…” เธอกระซิบใกล้ หัวใจเต้นแรง มือค่อยๆเลื่อนจากแขนลงมาวางบนต้นขาแกร่ง ลูบขึ้นช้าๆจนแทบจะถึงจุดสำคัญของเขาแล้วด้วยซ้ำ “ผมเครียดๆเรื่องที่จะต้องรับช่วงต่อธุรกิจทางบ้านน่ะ ถ้าผมทำให้คุณรู้สึกแบบนั้นก็ขอโทษด้วยนะ” “เอาเป็นว่า… ถ้าคิลรู้สึกผิดจริง ๆ คืนนี้ค้างกับเพนดีมั้ยคะ?” เธอเอียงหน้า ประกบริมฝีปากลงบนแก้มเขาเบาๆแล้วลากริมฝีปากไปใกล้มุมปาก “เราจะได้กลับมา… ใกล้กันเหมือนเดิมไงคะคิล…” เธอจูบเขาเบาๆ คิเลียนตอบจูบ ไม่ได้ผลักเธอออก แต่ก็ไม่ร้อนแรงเหมือนอย่างเคย มือของเธอไต่ขึ้นมาจนถึงเข็มขัดของเขา แต่ทันใดนั้น— “พอแล้วเพน” คิเลียนจับมือเธอไว้แน่นแล้วผลักออกเบาๆ “ไว้วันอื่นนะ วันนี้ผมสัญญากับแม่ไว้ว่าจะกลับไปนอนบ้าน” เสียงเขาเรียบ… แต่ชัดเจน สายตานิ่งเหมือนคนไม่มีอารมณ์แม้แต่น้อย ใช่ เธอปลุกอารมณ์เขาไม่สำเร็จ แล้วเป็นครั้งแรกที่เธอทำพลาด ตั้งแต่กลับมาไทยไม่มีอะไรได้ใจเธอสักอย่าง เขาเปลี่ยนไป… แต่เพนน่าเหมือนจะรู้ถึงการจัดการกับสถานการณ์แบบนี้เป็นอย่างดี เธอเลือกที่จะไม่เซ้าซี้แล้วยอมเขาแต่โดยดี “เอางั้นก็ได้ค่ะ… งั้นเพนฝากสวัสดีคุณน้าด้วยนะคะ” เพนน่ายิ้ม… ยิ้มที่เต็มไปด้วยพิษร้ายเงียบๆ ก่อนจะหันไปหอมแก้มเขาอีกทีแล้วเปิดประตูรถลงมา “กลับบ้านดี ๆ นะคะ ฝันดีค่ะ เพนรักคุณนะคะคิล” “ฝันดีครับ” คําตอบกลับสั้นๆ ที่ไร้แม้แต่คำว่ารัก คำที่เธอรอแล้วรออีกมาตลอดสองปีที่คบกัน คำที่เขาไม่เคยพูดกับเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว…! เพนน่าปิดประตูรถลงช้าๆ ยืนมองไฟท้ายรถหรูที่ค่อยๆ แล่นหายไปในความมืด ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงเพลิงเม้มเข้าหากันแน่น แววตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองซ่อนอยู่หลังใบหน้ายิ้มหวานจอมปลอม “แม่ให้กลับบ้านงั้นหรอ…” เธอกระซิบในใจเยาะๆอย่างรู้ดีว่ามันเป็นเพียงข้ออ้าง คนอย่างคุณหญิงกลยาณีหรือจะขัดใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ที่มากไปกว่านั้นคือคนอย่างคิเลียนไม่เคยฟังใครง่ายๆหากเขาไม่จำยอมเอง… จะเป็นไปได้อยู่อย่างเดียวก็คือ มันต้องมีอีตัวที่มันคิดจะแย่งของๆเธออยู่เป็นแน่ เพนน่ากำหมัดแน่น แววตาขุ่นเคือง ซึ่งคนอย่างเธอจะไม่มีทางยอมให้ใครหน้าไหนมาแย่งคิเลียนไปจากเธอได้แน่ ผู้ชายคนนี้เป็นของฉันคนเดียว!
Pinakabagong kabanata
My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด บทที่ 20 เป็นห่วงจับใจ
แกร๊ก… ในขณะที่คนตัวเล็กหลับไหลไปด้วยความเพลียจากการร้องไห้ เสียงประตูห้องก็ดังแผ่วเบา ร่างสูงย่างเท้าเข้ามาเงียบๆ แทบไร้เสียงฝีเท้า เขาอดใจไม่ไหวที่จะไม่มาหาเธอ โดยเฉพาะในวันที่เกิดเรื่องแบบนี้ เขายิ่งเป็นห่วงเธอจนต้องแอบหากุญแจมาเปิด แม้จะรู้ดีอยู่เต็มอกว่าไม่ควร… แต่สุดท้ายเขาก็ได้พาตัวเองมานั่งลงบนเตียงข้างๆคนตัวเล็กแล้ว แววตาสลดทอดมองใบหน้าขาวนวลไร้พิษภัย ดวงตาคู่สวยของเธอบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักเป็นเวลานับหลายชั่วโมง มือหนาค่อยๆเอื้อมขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าเธอออกอย่างเบามือ สัมผัสนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและสำนึกผิด ก่อนที่สายตาคมจะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่ข้างตัวคนหลับไหล หน้าจอยังขึ้นสถานะ ค้างสาย หัวใจดวงใหญ่กระตุกทันที มือหนารีบหยิบมันขึ้นมาดู ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ‘ชนกันต์‘ ชื่อที่เขาจำได้แม่น ไอ้เด็กหน้าอ่อนที่เขาเคยเห็นแชทคุยกับลัญชนาอย่างสนิทสนม และยังจำได้แม่นว่าเคยเจอมันในงานวันเกิดเพื่อนคนตัวเล็กในผับคืนนั้น… เมื่อเห็นว่าทั้งคู่ค้างสายกันยาวนานถึงห้าชั่วโมง… ความหงุดหงิดและหึงหวงก็พวยพุ่งขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือหนากำโทรศัพท์แน่นจนข้อนิ้วขึ้นสีขาว ย
My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด บทที่ 19 ทรมานสุดใจ
“เฮียขอโทษ…” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยออกมาแผ่วเบา คล้ายคนที่ยังหาทางอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เต็มปาก ลัญชนาได้แต่ยืนนิ่ง ไม่กล้าเงยหน้ามองเขา ความรู้สึกหลายอย่างตีกันอยู่ในอก หัวใจดวงน้อยที่ปวดตึบๆยิ่งเต้นแรงกว่าเดิม กับคำถามอีกมากมายที่แล่นเข้ามาในหัว ในเมื่อเขาเป็นคนทิ้งเธอไว้แบบนั้นตั้งแต่แรก แล้วทำไมตอนนี้ถึงต้องมาพูดเหมือนไม่ได้ตั้งใจ… ลัญชนากัดริมฝีปากแน่น ก่อนที่น้ำตาจะเอ่อล้น ทรยศความตั้งใจที่พยายามเก็บไว้นานนับชั่วโมง เธอหลับตา สูดหายใจเข้าลึกหนึ่งที ก่อนจะเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามกดไว้เพื่อให้ฟังดูนิ่งที่สุด “เฮียขอโทษนัญทำไมคะ นัญไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนี่คะ ปกติเฮียไม่อยู่… นัญก็กลับบ้านเองอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องรู้สึกผิดเลยนี่คะ” เธอหันกลับมามองเขา สบตาแค่ครู่เดียวแล้วเบี่ยงหลบอีกครั้ง สายตาเขาทำให้ใจเธออ่อนแรงฮวบลงกว่าที่คิดไว้ “แต่เฮียผิด…” เขาตอบกลับทันที เสียงแผ่วและหนักใจ “เฮียคิดว่านัญกลับมาก่อนแล้ว… เฮียโทรหาตั้งหลายสาย แต่นัญไม่รับ นัญลองเช็กดูก็ได้…” คิเลียนพยายามอธิบายเสียงแผ่ว เขาไม่ได้อยากกล่าวแบบนั้นออกมาเลยสักนิดเพราะมันฟังดูเหมือนคำแก้ตัว แต่ก็อยา
My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด บทที่ 18 ใครกันแน่ที่มารยา
“…นัญ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยชื่อเธอแผ่วเบา แววตาเขาฉายแววรู้สึกผิดอย่างชัดเจน แต่เธอเห็นมันแวบเดียว เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น เพราะสิ่งที่ฝังแน่นในหัวไม่ใช่แววตานั้น… มันคือภาพตรงหน้าที่ซัดเข้ามาเต็มแรง คนทั้งบ้านนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน เสียงหัวเราะอบอวลอยู่ในอากาศ ในขณะที่ตัวเองถูกทิ้งให้ยืนหิวอยู่กลางห้าง… เขาทิ้งเธอไว้ตรงนั้น เหมือนคนไร้ค่า แต่กลับพาแฟนกลับมากินข้าวที่บ้านอย่างอบอุ่น เธอคงโง่จริงๆสินะ ที่คิดว่าเขาห่วง เธอคงหลอกตัวเองมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ ทั้งที่จริงแล้วเธอมันก็แค่ตัวแก้เหงาเวลาแฟนเขาไม่อยู่ ดวงตาคู่สวยเริ่มพร่าอีกครั้ง น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลก็จวนเจียนจะไหลซ้ำ แค่คิดก็เจ็บจนใจสั่น ริมฝีปากเล็กสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ ลัญชนายืนนิ่ง เหมือนลืมหายใจ ดั่งกับคนที่จมอยู่ในบ่อโคลนของความเจ็บปวดจนสติหลุดออกจากตัว “นัญ—” เสียงทุ้มของคิเลียนเรียกอีกครั้ง เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่… “อ้าว น้องนัญเพิ่งกลับมาหรอคะ” เสียงแหลมหวานแทรกขึ้นอย่างพอดิบพอดี เพนน่าเหยียดยิ้มหวานแบบที่หล่อนถนัด “พี่กับคิลต้องรีบกลับก่อน กลัวของที่ซื้อให้คุณน้าจะเสีย น้องนัญคงไม่โกรธใช่มั้
My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด บทที่ 17 ฝีเท้าหนักหน่วงไม่ต่างกับหัวใจที่ปวดหนึบ
เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าคฤหาสน์หรู สองหนุ่มสาวที่นั่งเคียงกันมาตลอดทางค่อยๆก้าวลงจากรถก่อนจะเดินเคียงแขนเข้าไปภายในตัวบ้านอย่างสนิทสนม “คุณน้า คุณอา สวัสดีค่ะ” เพนน่าเอ่ยเสียงหวานพลางยกมือไหว้ผู้ใหญ่สองคนที่นั่งเล่นอยู่ภายในห้องนั่งเล่นอย่างนอบน้อม ใบหน้าที่แต่งแต้มเครื่องสำอางประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ดูน่าประทับใจไม่มีที่ติ อดิศักดิ์รับไหว้ด้วยท่าทีสุขุม เฉยเมยอย่างคนไม่ถนัดแสดงออก เพียงพยักหน้ารับเบาๆโดยไม่ได้เอ่ยอะไรอีก แต่คุณหญิงกลยาณีกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง เพียงเห็นหน้าเพนน่าก็แทบจะวิ่งเข้ามากอดแน่นด้วยท่าทีดีใจตื่นเต้นจนเว่อร์วัง “ว้าย หนูเพนน่า~ คิดถึงจังเลยลูก ไม่ค่อยมาหาน้าเลยนะ” “เพนเพิ่งว่างเลยค่ะคุณน้า วันนี้เลยรีบแวะมาหาค่ะ เพนมีของฝากมาด้วยนะคะ เป็นของสุขภาพทั้งนั้นเลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวานพร้อมยื่นถุงของขวัญให้ด้วยท่าทีเอาอกเอาใจอย่างกับไปเทรนที่ไหนมา “ไม่ต้องลำบากเลยลูก ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น มาตัวเปล่าก็ยังน่ารักอยู่ดี” เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นเมื่อทั้งสองพูดคุยกันอย่างคุ้นเคย ราวกับผูกพันกันมานานนับปี บรรยากาศภายในตัวบ้านดูอบอุ่นสำหรับทุกคน แต่ยกเว้นอยู
My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด บทที่ 16 มารขัดขวาง
“เพนมานี่ได้ยังไง?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทันทีด้วยความประหลาดใจ เมื่อไม่คาดคิดว่าจะเจอเพนน่าในสถานที่แห่งนี้ “เพนแค่แวะมาเดินช็อปปิ้งเล่นๆค่ะ อยู่บ้านเบื่อๆเลยออกมาหาอะไรทำแก้เหงา แล้วนี่คิลพาน้องมาซื้อของหรอคะ? ไม่เห็นชวนกันเลย…” เพนน่าเอ่ยพลางเบียดตัวเข้าหา กอดลำแขนหนาแน่นขึ้น แสร้งทำเสียงงอนๆน้อยใจปลายประโยค พยายามแสดงความเป็นเจ้าของอย่างโจ่งแจ้ง คิเลียนเหลือบตามองเธอ ก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย “อืม…ผมพานัญมาเดินซื้อของน่ะ คิดว่าคุณไม่ว่าง ก็เลยไม่ได้ชวน ไว้คราวหน้าแล้วกันนะครับ” เขาตอบเสียงเรียบ แม้ถ้อยคำจะฟังดูนุ่มนวลสุภาพ แต่เนื้อในกลับห่างไกลจากคำว่าใส่ใจ นำพาเพนน่าเม้มปากนิดๆ ก่อนจะฉีกยิ้มอีกครั้งเหมือนไม่มีทางยอมแพ้ “งั้นไหนๆก็มาแล้ว คิลไปเลือกเสื้อผ้าร้านนั้นกับเพนหน่อยสิคะ ให้น้องนัญรอแถวนี้ก่อน ได้ไหมคะน้องนัญ?” เธอพูดเสียงอ้อน แนบใบหน้าลงกับต้นแขนเขาทำตัวน่ารักเอาใจแฟนหนุ่มสุดฤทธิ์ ก่อนจะค่อยๆหันมาพูดกับลัญชนาด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนเป็นมิตรแต่เจือความจงใจอย่างชัดเจน สายตาคิเลียนหันกลับมามองหน้าน้องสาวอย่างลังเล ขณะที่ลัญชนาที่ดูเหมือนจะยืนเหม่ออยู่ รีบเรียกสติตัวเองกลับมา
My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด บทที่ 15 อย่ามาขัดใจเฮีย
“โรคจิต!” ลัญชนาพึมพำเบาๆกับตัวเองหน้ากระจก พลางมองเงาสะท้อนตัวเองอย่างหงุดหงิดแกมเขิน ขณะที่ยังวนกับการเตรียมล้างหน้าอยู่ เสียงคิเลียนก็ดังแทรกผ่านเข้ามาอีกครั้ง ก่อนจะตามมาด้วยหัวของเจ้าตัวที่โผล่มาจากบานประตู “ทำเป็นบ่นไปได้น่า ทำอย่างกับฉันไม่เคยเห็นเรือนร่างเธอหมดแล้วงั้นแหละ แล้วเมื่อคืนฉันก็เป็นคนถอด… ก็ต้องรับผิดชอบใส่คืนให้สิ ผิดตรงไหน” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มกวนประสาท เล่นเอาคนฟังหันขวับกลับมาแทบไม่ทัน “เฮีย!!!” ลัญชนาตะโกนเสียงหลง ดวงตาวาววับด้วยความโมโหผสมความอาย “อะไรล่ะ คนอุตส่าห์เป็นห่วง กลัวว่านัญน้อยจะบวมจนยืนไม่ได้เลยกลับมาดูเลยนะ” น้ำเสียงที่ฟังดูห่วงใยแต่คำพูดกลับทำให้เลือดขึ้นหน้า ทำเอาคนฟังถึงกับปาระเบิดทันที ไอ้เฮียบ้า!! ปัก! ขวดโฟมล้างหน้าลอยเข้าใส่บานประตูเสียงดังจนอีกฝ่ายรีบหลบแทบไม่ทัน “ดุชะมัด ไปก็ได้!” เสียงหัวเราะแว่วๆจากอีกฝั่งประตูดังตามมา กวนประสาทฉิบหายเลย! “ไปเลยนะ!!” ลัญชนาตะโกนไล่หลังเสียงลั่น พลางรีบสาวเท้าไปปิดประตูเสียงดัง ปัง! แต่พอบานประตูปิดสนิทลงเท่านั้นแหละ… เงาร่างของเธอก็เอนแผ่นหลังแนบลงกับบานประตูเบาๆ หัวใจในอกกลับเต้นแรงต
Maaari mong magustuhan
น้องเมีย (Secret)
ลำเจียก21.7K viewsไลฟ์สดสยองขวัญ
เด็กสาวผู้กลืนกินวิญญาณ34.1K viewsร้ายรักอันธพาล 20++
ฅนบนดอย20.4K viewsหวนรักหนีลิขิต
ลูกพีชแสนสวย33.0K viewsคืนรัก ลิขิตหัวใจ
พิมพ์ธนภัส / เวณิตา24212 viewsมาเฟียตัวร้ายกับยายจอมซึน
Luffy.g247 viewsเทพบุตรในคราบซาตาน
ปีศาจชอนซา103 viewsย้อนเวลามาสะสางหนี้แค้นในยุค80
องค์หญิงโนเนม778 views
