บทที่5 ถูกแกล้ง

แดนไทยเห็นภรรยาแต่งองค์ทรงเครื่องสวยยืนอยู่หน้าบ้านเขาไม่รู้หรอกว่าเธอกำลังจะออกไปไหน แต่หากไก่ของเขายังไม่กลับเข้าเล้าเขาจะให้เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น

"คุณเปิดเล้าไก่หรือเปล่า"

ชายหนุ่มจอดรถได้ก็เดินดุ่มเข้ามาหาดารารินทร์ที่กำลังยืนสวมรองเท้าส้นสูงอยู่หน้าบ้าน สาวเจ้าเหลือบสายตามองคนตัวโตอย่างไม่สบอารมณ์ หากรู้ว่าเขาจะกลับมาเร็วคงได้แจ้นออกไปก่อนแล้ว

"ทำไม"

ดารารินทร์ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ และยื่นมือหยิบกระเป๋าสีชมพูหวานราคาแพงหมายจะเดินออกไปที่เบนซ์คันหรูของเธอแต่ถูกชายหนุ่มขวางหน้าเอาไว้ก่อน

"ผมถามว่าได้เปิดเล้าไก่ไหม"

"เปิด ให้มันไปอยู่ที่อื่นจะได้ไม่ขันให้รำคาญหูเวลานอน ถอยไปฉันมีธุระ"

ดารารินทร์สารภาพเสียงห้วน ไม่ได้เห็นว่าการปล่อยไก่ออกไปจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร แดนไทยเริ่มกัดฟันมองคำพูดคำจาและท่าทีของหญิงสาวเขาก็รู้ได้เลยว่าเธอไม่ได้ใส่ใจว่าไก่พวกนั้นจะเป็นจะตายยังไง งานนี้เห็นทีต้องสั่งสอนคนเอาแต่ใจให้รับรู้ว่าการที่จะอยู่ที่นี่ไม่ใช่ว่าจะมาทำตามใจตัวเองทุกเรื่องได้

"คุณจะมาทำอะไรตามอำเภอใจตัวเองไม่ได้ ไปตามหาไก่มาให้ครบทุกตัวเดี๋ยวนี้เลย"

ชายหนุ่มคว้าหมับกระชากกระเป๋าจากมือของหญิงสาวที่กำลังจะเดินหนี

"เอากระเป๋าฉันคืนมานะ"

ดารารินทร์รีบเอื้อมมือคว้าของรักของหวงของตัวเองคืน เมื่อไม่ได้กลับมาง่ายๆจึงได้แต่ใช้เสียงแหลมๆเข้าข่มและมองค้อนแดนไทยอย่างเอาเรื่อง

"ถ้าคุณไม่ไปตามไก่มาให้ผม ผมจะเอากระเป๋านี่ไปเผาทิ้ง"

ชายหนุ่มชูกระเปาสีหวานขึ้นสูงเหนือหัวพร้อมคว้าไฟแช็คสีฟ้าออกจากกระเป๋ากางเกงยื่นมาตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังทำหน้ายักษ์ใส่เขา

"จะบ้าเหรอใบตั้ง5แสนเลยนะ อยากได้ไก่กี่ตัวเดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ก็ได้แต่อย่ายุ่งกับกระเป๋าฉัน"

ดารารินทร์รีบกระโดดคว้ากระเป๋า แต่ชายหนุ่มเอี้ยวตัวหนีและเดินถือกระเป๋าของเธอออกนอกบ้านไป อารมณ์ของดารารินทร์ตอนนี้แทบอยากจะข่วนหน้าชายหนุ่มให้เล็บมันจมลงไปในเนื้อของเขา กระเป๋าใบนี้เป็นคอลเลคชั่นใหม่ของแบรนด์ดังเธอตั้งใจว่าจะถือไปงานวันเกิดของมนชิดาลูกสาวนักการเมืองเพื่อนในวงสังคมไฮโซวันนี้ หากต้องเสียหายและไม่มีถือไปอวดใครๆเธอทำใจได้ยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ จึงรีบสาวเท้าวิ่งตามคนตัวโตไปและกระชากเสื้อของเขาเอาไว้

"นี่จะทำอะไรเอากระเป๋าฉันคืนมานะ"

"สิบตัว ไปจับมันคืนมาให้หมด"

คนตัวโตหันหลังมาประจันหน้าหญิงสาวพร้อมจุดไฟแช็คข้างกระเป๋าสีสวย วินาทีนั้นดารารินทร์หน้าเสียมือไม้สั่นเพราะห่วงกระเป๋าใบนี้ยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งสิ้น

"ได้ฉันไปจับมาให้ก็ได้ อย่ายุ่งกับกระเป๋าฉัน แล้วก็เอากระเป๋าฉันวางไว้เฉยๆ"

ปึก "อ๊ายย..กระเป๋าช้านนน"

ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวยอมทำตามคำสั่งได้ก็ละมือจนกระเป๋าราคาแพงหล่นล่วงลงพื้นดิน ดารารินทร์รีบก้มลงไปหยิบกระเป๋าขึ้นจากพื้นมากอดและปัดเศษดินออกด้วยท่าทีหวงแหน กัดฟันมองค้อนแดนไทยที่ยืนเท้าเอวอย่างเคืองแค้น

"ถ้าคุณไม่ไปตามไก่กลับมาให้ผม ของในห้องคุณโดนเผาหมดแน่”

“ชิ ไปก็ได้ คุณมันหมาบ้า”

ดารารินทร์รีบเดินเอากระเป๋าใบสวยวางเอาไว้ที่หน้าบ้านได้ ก็เดินกระฟัดกระเฟียดผ่านหน้าชายหนุ่มไปตามหาไก่ที่เธอปล่อยไปตั้งแต่เมื่อเช้า ไม่วายสบถก่นด่าชายหนุ่มไปตลอดทางที่ออกจากบ้านไป

หญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกสีดำกระโปรงสั้นใส่ส้นสูงวิ่งตามหาไก่ด้วยความทุลักทุเลจนจับมาได้เกือบครึ่ง เมื่อเดินหาบริเวณรอบบ้านไม่เห็นไก่ตัวไหนอีก จึงจ้ำอ้าวเดินไปหาตามไร่อย่างเร่งรีบเพราะฟ้าใกล้มืดเต็มที ตอนนี้ดวงตากลมโตกวาดมองหาแต่ไก่เท่านั้นไม่ได้สนใจว่าตัวเองกำลังเดินมาทางไหน เพราะอยากจะไก่พวกนั้นให้ครบเธอจะได้รีบกลับไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่เตรียมตัวไปงานวันเกิดของมนชิดา เพราะหากเธอไม่ไปออกงานวันนี้มีหวังถูกพูดถึงไปในทางที่ไม่ดีแน่ว่ากำลังเป็นคุณหนูไฮโซตกอับของจริงจึงไม่กล้าออกงานสังคม

"โอ้ย"

เมื่อเดินผ่านเนินดินผ่านไร่สองสามแปลงมาได้พักใหญ่ดารารินทร์ก็เจ็บข้อเท้าจนล้มลงไปกับพื้น เพราะส้นสูงที่เธอใส่มันไม่ได้เหมาะกับการเดินในไร่ในกงแม้แต่นิดเดียว

"เจ้าไก่ พวกแกอยู่ไหนเนี่ย ได้ยินเสียงฉันไหม ฉันเหนื่อยตามหาแล้วนะ"

สาวเจ้าบ่นอู้อี้ ค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล แถมตอนนี้ฟ้าก็เริ่มมืดลงกวาดสายตามองไปทางไหนก็ไม่เห็นจะมีไก่สักตัว ตอนนี้ทำได้แค่เดินต่อไปเท่านั้น

กะรัตเพชรมาหาหลานชายและหลานสะใภ้หลังจากปล่อยให้เข้าหอกันมาหนึ่งคืน อยากจะรู้ว่าทั้งสองสานสัมพันธ์กันไปถึงไหน แต่เมื่อมาถึงก็ต้องมารับรู้ว่าหลานเธอกำลังใช้ให้หลานสะใภ้ที่เป็นคุณหนูไม่เคยเข้าไร่เข้าสวนออกไปตามหาไก่กลับมาเข้าเล้าเสียอย่างนั้น

"แกจงใจแกล้งเธอใช่ไหม แกก็รู้ว่าไก่บ้านแกมันหากินเสร็จก็กลับเล้าเองได้ ยังจะให้เธอออกไปตามหาอีก นี่ก็ใกล้มืดแล้วด้วย"

กะรัตเพชรมีสีหน้าเป็นกังวลบ่นหลานชายอุก เพราะหากดารารินทร์เป็นอันตรายอะไรไปเธอไม่รู้ว่าจะมองหน้ารสสุคนยังไงเลย

"เดี๋ยวผมออกไปตามหาเธอเองครับ น่าจะไปไหนไม่ไกลหรอก"

“รีบไปเลย ย่าจะรออยู่ที่นี่”

คราแรกแดนไทยคิดว่าดารารินทร์คงไปไม่นาน แต่เมื่อเห็นว่าฟ้าจะหมดแสงลงทุกทีก็นึกห่วงหญิงสาวอยู่เหมือนกัน