บทที่ 18 คนหน้ามึน

วันนั้นอิสริยาไม่ได้ไปส่งลูกเพราะว่าสกนธีเสนอตัวไปส่งเอง  เธอเห็นว่าน้องเพียงมีความสุขดีจึงไม่อยากขวางสองพ่อลูก  หญิงสาวถือโอกาสเคลียร์งานที่ร้านหลังจากที่วานนี้ออกไปดูที่กับพุฒิเมธ  และมีการปะทะเล็กๆ กับสกนธีในรถยนต์จนเธอไม่มีสมาธิทั้งวัน

นอกจากดูแลร้านตัวเองแล้ว  หญิงสาวยังมีหน้าที่หลักช่วยเรื่องระบบหลังบ้านของห้างค้าส่งของที่บ้านอีกด้วย  ในเรื่องของการดูแลด้านการเงินการบัญชีและระบบเงินเดือน 

          ตอนบ่ายเธอเข้าไปที่สำนักงานของห้างค้าส่งเพราะเป็นวันเซ็นสัญญาจ้างก่อสร้างห้างใหม่  ซึ่งตัวอิสริยาเองต้องเข้าไปในฐานะกรรมการบริหารและหุ้นส่วนคนหนึ่งของห้าง  จึงได้พบกับสกนธีที่มากับ ชานนท์และทีมกฎหมายของทั้งสองฝ่าย

          “ดีนะ  ที่อาเอ๋กับผัวไม่ได้จดทะเบียนกัน  ไม่งั้นใครรู้จะหาว่าฮั้วกันเองอีก” เสียงหนึ่งดังขึ้นหลังเสร็จสิ้นการลงนามในสัญญา

          “เอาราคาที่เซ็นไปเช็กก็ได้  ว่าฮั้วกันยังไงบริษัทเขาลดให้เราจนแทบไม่มีกำไร จะพอจ่ายค่าแรงคนงานหรือเปล่ายังไม่รู้เลย” 

เสี่ยกวงว่าใส่หน้าญาติคนหนึ่งที่เป็นผู้ถือหุ้นของห้างอย่างไม่เกรงใจ  ชายสูงวัยพูดต่อ

“แล้วลูกสาวลูกเขยอั๊วจะจดทะเบียนกันไหม  ก็เป็นเรื่องของอีสองคนมันคงไม่เกี่ยวกับคนนอกครอบครัวอย่างลื้อหรอกจริงไหม” 

อิสริยามองไปที่ญาติคนนั้นนิ่งไม่พูดอะไรเพราะถือว่าบิดาออกหน้าแทนแล้ว  หญิงสาวกวาดสายตาไปสบตากับสกนธีที่กำลังมองเธออยู่พอดี  เขาเดินมาหาเธอหลังจากที่สั่งงานทีมงานแล้ว

“เดี๋ยวพี่ไปรับลูกเองก็ได้  เอ๋จะกลับเลยไหม” 

“ค่ะ  กลับเลยดีกว่า” 

ตอนแรกหญิงสาวคิดว่าจะอยู่คุยกับครอบครัวต่อ  แต่เมื่อเจอคำพูดของญาติๆ ทำให้เธอเซ็งและเลือกจะกลับออกมาเลยพร้อมกับสกนธี  เนื่องจากเรื่องความระหองระแหงกับสามีจนเธอต้องย้ายมาอยู่ที่ร้าน  ไม่มีญาติคนอื่นทราบนอกจากพี่น้องและบิดามารดา

          “งั้นเอ๋ไปกับเก่งเลยนะ พี่จะอยู่เคลียร์งานต่อ”  อังกูรบอกน้องสาวเพราะว่าวันนี้ตอนที่น้องสาวมาเขาเป็นคนไปรับอิสริยามาจากร้าน

          หญิงสาวยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาเห็นว่าใกล้เวลาที่ลูกจะเลิกเรียนแล้วจึงจะเลยไปรับน้องเพียงกลับบ้านด้วยกัน

“ฉันไปเองได้  คุณไปทำงานเถอะ”  เธอบอกเมื่อเดินออกมากับสกนธีถึงลานจอดรถ

“เมื่อเช้าพี่รับปากลูกว่าจะมารับหลังเลิกเรียน  พี่ไม่อยากผิดสัญญากับลูก”  ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อนพลางเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับให้แม่ของลูก  ทำเป็นไม่เห็นอาการที่เธอถอนใจแรงๆ ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งในรถยนต์

“เย้...  วันนี้พ่อแม่มาด้วยกัน” 

น้องเพียงรีบวิ่งมาหาพ่อแม่ที่รอรับหน้าโรงเรียน  เด็กหญิงมีท่าทางดีใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นว่าทั้งสกนธีและอิสริยามาด้วยกัน

ทั้งสองไปรับลูกกลับจากโรงเรียนด้วยกัน  สกนธีอยู่รับประทานมื้อเย็นกับลูกตามที่น้องเพียงร้องขอก่อนที่เขาจะขอตัวกลับไปทำงานต่อ

“พ่อกลับก่อนนะคะลูก  ช่วงนี้พ่อต้องทำงานเยอะ”  สกนธีย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้าคุยกับเด็กหญิง

“พ่อทำงานที่นี่ไม่ได้เหรอคะ  เมื่อวานยังนอนที่นี่ได้เลย”  เด็กหญิงอ้อน

“ที่นี่ไม่มีโต๊ะทำงานของพ่อค่ะลูก”  อิสริยาตอบแทน  เธอรู้จาก ชานนท์ว่าสกนธีต้องทำงานเพิ่มขึ้นในช่วงนี้  เพราะเขารับงานของครอบครัวเธอไปดูแลให้เองในตำแหน่ง  Architect Director  แล้วยังมีงานอื่นๆ ที่เขาต้องทำตามปกติ

“งั้นก็ซื้อโต๊ะทำงานใหม่สิคะพ่อ” 

“ไม่ได้ค่ะลูก  พ่อต้องใช้สมาธิทำงานค่ะ  ที่นี่มีแต่เสียงลูกแจ้วๆ เสียงการ์ตูนก็ด้วย  พ่อเขาทำงานไม่ได้หรอกค่ะ”

“ได้ๆ พี่ทำได้  ถ้าเอ๋อนุญาต”  สกนธีรีบพูด  เขานึกไปถึงอดีตที่เคยดุเวลาน้องเพียงพูดหรือเล่นเสียงดังเวลาเขาทำงานที่บ้าน  

“พี่ขอโทษนะที่เมื่อก่อนเคยว่า เคยบ่นเวลาลูกเล่น”  เขาพูดเสียงเบาลงให้ได้ยินเพียงสองคน  มองท่าทางของอิสริยาก็รู้ว่าเธอกำลังคิดเรื่องเดียวกัน  ชายหนุ่มเริ่มท้อเมื่อมองกลับไปในอดีตก็เห็นแต่ความผิดพลาดของตัวเองเต็มไปหมด

“นะคะแม่... ให้พ่อมาทำงานที่นี่นะคะ”  น้องเพียงกระตุกมือมารดา  หญิงสาวเม้มปากอดทนไม่อยากหลุดคำพูดร้ายๆ ออกมา

“น้องเพียงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนค่ะ  แม่ขอคุยกับพ่อแป๊บนะคะลูก”  

เด็กหญิงลังเล  แต่ด้วยความที่เธอไม่เคยขัดคำพูดของมารดาจึงทำได้เพียงว่า  “พ่ออย่าเพิ่งไปนะคะ  รอหนูออกมาก่อน”  เด็กหญิงหันไปมองสกนธีที่รีบพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว

“ค่ะ  พ่อจะรอหนูออกมาก่อน”  ได้ยินดังนั้นน้องเพียงจึงยอมเดินตามพี่เลี้ยงเข้าไปในห้องแต่งตัว

“ฉันว่าคุณควรรักษาระยะห่างระหว่างเราให้มากกว่านี้สักหน่อย  ฉันอึดอัด” อิสริยาพูดขึ้นทันทีที่คล้อยหลังลูกสาว

“พี่ไม่ได้อยากทำให้ลูกอึดอัด แต่พี่อยากขอโทษ อยากไถ่โทษ  เอ๋เป็นคนบอกเองว่าถ้าพี่ไม่สม่ำเสมอลูกจะเสียใจไม่ใช่เหรอ”  ชายหนุ่มถอนใจยาว  ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าเธอไม่เต็มใจกับการที่มีเขาวนเวียนทั้งในเรื่องงานและเรื่องในบ้าน 

“แต่พี่ก็ไม่อยากไปๆ มาๆ มาแล้ว  เอ๋ก็รู้ว่าช่วงนี้พี่ทำงานหนักแต่ก็ไม่อยากให้น้องเพียงรู้สึกไม่ดีอีกถ้าพี่หายไป” 

“คุณหมายความว่ายังไง  จะมาอยู่ที่นี่เหรอ”  เธอเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

“พี่อยากดูแลลูก  ถ้าเอ๋ไม่อยากให้พี่ดูแลเอ๋ก็ไม่เป็นไร  ตึกนี้มีสามชั้นห้องข้างบนก็ว่างไม่ใช่เหรอ”  สกนธีรู้แปลนตึกนี้ดีเพราะตอนซื้อเขาเองก็มีส่วนด้วยครึ่งนึง

“มันว่างแต่ฉันไม่ได้ตกแต่ง  ไม่ได้ทำอะไรเลย”  ปกติชั้นสามอิสริยาใช้เป็นที่เก็บของจุกจิก จิปาถะทั่วไปโดยใช้พื้นที่บริเวณห้องโถง  ส่วนภายในห้องสองห้องที่กั้นไว้เดิมยังคงสภาพแรกเริ่มอยู่ 

“พี่ทำเองได้  แต่ถ้าเอ๋ยังอึดอัดที่พี่มาอยู่ชั้นสามงั้นพี่จะไล่ร้านกาแฟข้างๆ ออกแล้วไปอยู่แทน”  ชายหนุ่มเพิ่งนึกได้ว่าเขามีสิทธิ์ที่ตึกนี้ครึ่งหนึ่ง  และต่อให้มันดูไม่เป็นวิธีของสุภาพบุรุษแค่ไหน  หากถึงตาจนและไม่มีทางอื่นแล้วเขาก็ต้องทำ

“คุณจะบ้าเหรอ  เขาทำสัญญาเช่าถูกต้อง ไม่ได้ทำอะไรผิดสัญญาด้วยแล้วอยู่ๆ จะไปไล่เขาออกได้ไง”  

ชายหนุ่มหรี่ตามองคนที่กำลังโวยวายแทนลูกบ้าน 

“เอาเป็นว่าถ้าเอ๋ไม่อยากพี่ให้ไล่ไอ้หมอนั่นออกไปหาร้านอื่น พี่จะมาตกแต่งชั้นสามเป็นห้องทำงานกับห้องพักในระหว่างที่เรายังไม่อยากย้ายกลับบ้านละกัน  แล้วระหว่างที่ยังตกแต่งไม่เสร็จพี่ก็คงต้องขอรบกวนพื้นที่ชั้นสองไปก่อนนะครับ”