บทที่ 17 ข้อตกลงในการดูแลลูก

เช้าวันรุ่งขึ้นสกนธีตื่นจากเสียงดังก๊อกแก๊กของแม่บ้านที่มาทำความสะอาด  ชายหนุ่มลุกไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ลงไปเอามาจากในรถ  เขาจึงได้เห็นว่าบริเวณชั้นสองจะมีแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาด  ในโซนห้องครัวแม่บ้านจะช่วยเตรียมอาหารสดไว้ให้อิสริยามาปรุงเองสำหรับอาหารมื้อเช้า 

เธอไม่ต้องตื่นแต่เช้ามืดเพื่อมาเตรียมอาหารสำหรับครอบครัว  ทำงานบ้าน  แต่งตัวให้ลูก ดูแลให้รับประทานมื้อเช้าและไปส่งลูก ทำทุกอย่างเองแบบในตอนที่ยังอยู่กับเขาอีกแล้ว

‘นอกจากช่วยแบ่งเบาภาระไม่ได้  เรายังทำให้เอ๋เหนื่อยขึ้นด้วยการไม่ยอมให้มีแม่บ้าน  มึงคิดอะไรอยู่วะตอนนั้น’  เขานึกด่าตัวเองที่เคยหลุดปากตำหนิว่าเธอไม่ดูแลตัวเอง  ตอนนี้เมื่อมีโอกาสทบทวนจึงรู้ว่าอิสริยาจะเอาเวลาที่ไหนไปดูแลความสวยความงามแบบตอนก่อนแต่งงาน  ในเมื่อเธอต้องดูแลทุกอย่างในบ้านคนเดียว

เขาเดินเข้าไปในครัว  เห็นอิสริยายืนหันหลังให้เธอกำลังทำอะไรที่หน้าเตา 

“มีอะไรให้พี่ช่วยไหมเอ๋” 

หญิงสาวเหลือบมองด้วยหางตา ก่อนจะมองเตาที่หม้อข้าวต้มกำลังเดือด 

“ไม่เป็นไรค่ะ  ขอบคุณ”  เธอได้ยินเสียงเขาเดินมาหาจึงไม่ตกใจ  “คุณจะกลับเลยก็ได้ค่ะ  ถ้าลูกตื่นเดี๋ยวฉันบอกเองว่าคุณกลับไปแล้ว” 

“วันนี้ให้ลูกไปกับพี่ก็ได้  พี่ไปส่งเองจะได้เลยไปทำงานต่อเลย”  เขาต่อรอง

“เรื่องลูก...  ฉันว่าเรามาตกลงเรื่องแบ่งกันดูแลให้เป็นเรื่องเป็นราวน่าจะดีกว่า"  และถ้าเขาทำไม่ได้เธอจะได้ถือเป็นข้ออ้างในการกันเขาออกไปจากชีวิตของเธอและน้องเพียง  หญิงสาวคิดในใจ

“แล้วเอ๋คิดไว้ว่ายังไง  จะให้พี่มาช่วยเลี้ยงลูกที่นี่ก็ได้ถ้ายังไม่อยากกลับบ้าน”   เขาไม่แน่ใจว่าบ้านเรือนหอหลังนั้นจะมีความทรงจำที่ดีสำหรับเธอมากน้อยแค่ไหน  หากว่าอิสริยาไม่อยากกลับไปอีกแล้วเขาก็เข้าใจเหตุผลดี

“ไม่ต้องถึงขนาดมาช่วยเลี้ยงหรอกค่ะ  เอาเป็นว่าฉันจะให้คุณไปรับลูกสัปดาห์ละสองวันให้คุณเลือกมาว่าวันไหนสะดวก  ไปรับแล้วมาส่งที่นี่กับวันเสาร์มารับลูกไปเรียนดนตรี”

“พี่อยากให้ลูกไปนอนค้างด้วยบ้าง”  สกนธีต่อรองซึ่งเขาแน่ใจว่าเธอไม่มีวันยอม

“ไม่ได้ค่ะ” 

เธอจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเขามารับลูกไปนอนค้างด้วยแล้วจะดูแลได้ทุกเรื่อง

“คุณขออย่างอื่นเถอะค่ะ”

“งั้นพี่ขอมาค้างที่นี่กับลูกด้วยอาทิตย์ละสองวันได้ไหม  จะให้ลูกไปกับพี่หรือให้พี่มาที่นี่ก็แล้วแต่เอ๋ตัดสินใจ  หรือว่าถ้าเอ๋ไม่ไว้ใจให้พี่พาลูกไปนอนบ้านเอ๋จะไปด้วยก็ได้”

ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะคิดหรือตอบอะไรก็มีเสียงแทรกดังขึ้นมาระหว่างเขาและเธอ 

“พ่อจะมาอยู่ด้วยกันที่นี่เหรอคะ  เย้... ดีใจจัง”  

เสียงร้องอย่างดีใจของน้องเพียงทำให้สกนธีลอบถอนใจอย่าง     โล่งอก  รู้ดีว่าอิสริยารักลูกเกินกว่าที่จะยอมให้น้องเพียงผิดหวัง

“มากินข้าวค่ะน้องเพียง เดี๋ยวแม่ไปส่งที่โรงเรียนนะคะ”  เธอวางมือจากหน้าเตา ปิดแก๊สและเรียกลูกให้รับประทานมื้อเช้า

“คุณเก่งรับกาแฟไหมคะ”  แม่บ้านของอิสริยาถามทำให้ชายหนุ่มขยับตัว

“ผมชงเองดีกว่าครับ ขอบคุณ” 

ชายหนุ่มมองไปรอบๆ พื้นที่ครัวขนาดกลางนั้น นี่เป็นอีกเรื่องที่ย้ำให้เขารู้สึกว่าตนเองบกพร่องอย่างยิ่ง  ตัวเขาเองถือว่าเป็นสถาปนิกมือทองคนหนึ่ง  ได้ทั้งรางวัลและชื่อเสียงการันตีผลงานแต่ภรรยาจะรีโนเวตตึกเป็นที่พักเขากลับไม่รู้เรื่อง

“พี่ขอกาแฟกินแก้วนะเอ๋  เดี๋ยวค่าใช้จ่ายในบ้านเมื่อก่อนที่ไม่ได้จ่าย พี่จะชดเชยให้แล้วก็ต่อไปพี่จะให้ทุกเดือน” 

เขาพูดเมื่อวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ  รู้สึกหนักใจเมื่ออิสริยาทำเหมือนไม่ได้ยินและเขาก็รู้ว่าแค่เรื่องเงินไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้เธอคิดจะรักหรือเลิกกับตัวเอง

แต่เขาทำเพราะเป็นหนึ่งในหน้าที่ที่ไม่ได้ทำมานาน  ไม่ว่าเธอจะอยากได้หรือไม่ เขานึกย้อนไปถึงวันหนึ่งในอดีต  วันนั้นเราก็กำลังกินมื้อเช้าแบบนี้  ต่างกันแค่ว่าน้องเพียงยังเป็นเด็กเล็กๆ วัยสองขวบเศษเท่านั้น

สี่ปีก่อน 

‘เดี๋ยววันนี้พี่โอนเงินเดือนให้นะเอ๋  เงินน่าจะเข้าบัญชีตอนบ่ายวันนี้’ 

‘ยังไม่ต้องให้เอ๋หรอกค่ะ  พี่เก็บไว้ก่อนเดี๋ยวงานจะขาดสภาพคล่อง’

‘ไม่ๆ อันนี้ไม่เกี่ยวกัน  พี่มีเงินเดือนพี่เอาส่วนของเงินเดือนมาให้เอ๋ไง  ค่าใช้จ่ายในบ้านเราน่ะ ไหนจะลูกอีก’ 

‘นั่นล่ะค่ะ  ถึงพี่จะมีเงินเดือนแต่บริษัทช่วงนี้การเงินยังไม่ปกตินี่คะ  เก็บไว้เผื่อสำรองดีกว่าค่ะ  ของเอ๋ยังมีเงินจากร้านกับเงินก้อนที่พี่ให้ตอนแต่งงานมันยังอยู่อีกเยอะค่ะ’ 

ตอนนั้นบริษัทที่เขาและชานนท์ลงหุ้นกัน  มีการทำงานผิดพลาดจนถูกปรับเพราะผิดสัญญา ส่งงานไม่ทันเป็นจำนวนหลายสิบล้าน  ทำให้ทั้งเขาและชานนท์ต้องรับผิดชอบในฐานะเจ้าของ  อิสริยานำเงินส่วนตัวส่วนหนึ่งที่เธอเคยได้ตอนแต่งงานกันมาช่วยเขาจ่าย  หลังจากที่ฟื้นตัวเขาทยอยนำเงินปันผลมาคืนเธอจนเธอบอกว่าไม่ต้องให้แล้ว  และไปๆ มาๆ เขาก็ไม่เคยได้โอนเงินเดือนให้เธออีกเลย

และอีกเหตุการณ์ที่พ่วงมาคือจากที่มีแผนว่าจะไปจดทะเบียนสมรสต้องเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด  เพราะบิดาของหญิงสาวเกรงว่าธุรกิจของลูกเขยที่ยังไม่มั่นคงอยู่ตัวจะทำให้ลูกสาวเดือดร้อนไปด้วย  ในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย  เสี่ยกวงจะยอมให้ทั้งสองจดทะเบียนกันได้หากชายหนุ่มพิสูจน์ตัวเองแล้วเหมาะสมมากพอ

“วันนี้พ่อจะไปส่งหนูไหมคะ”  เสียงของน้องเพียงทำให้ชายหนุ่มดึงความสนใจมาอยู่กับปัจจุบัน

“ไปสิคะ  แล้วน้องเพียงอยากให้พ่อไปรึเปล่า”  เขาพูดยิ้มๆ

“อยากค่ะ  คุณครูบอกว่าจะถึงวันพ่อแล้วให้หนูมาถามว่าคุณพ่อจะไปงานโรงเรียนไหมคะ” 

สกนธีกะพริบตาถี่ๆ  งานวันพ่อปีที่แล้วที่โรงเรียนลูกเขาได้ไป และน่าจะเป็นงานเดียวที่ได้ไปกับอิสริยาและลูกแบบเป็นทางการ

“ไปสิคะ  หนูบอกคุณครูได้เลยค่ะ”