บทที่ 8 ที่ดินสินสอด

สามชั่วโมงต่อมา พวกเขาทั้งหมดมาถึงสวนสัตว์เปิดเขาเขียวจนได้  อิสริยานั่งเบาะหลังปล่อยให้เด็กหญิงสุพิชชานั่งคู่บิดา เธอฟังเสียงพ่อลูกคุยกันด้วยความรู้สึกไม่คุ้นชิน  ไม่ชินทั้งการที่สกนธีมีเวลามาใส่ใจลูกสาว หรือไม่ชินกับการที่เธอได้ขึ้นมานั่งในรถยนต์ของเขาอีกครั้ง  ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอกับสกนธีใช้ชีวิตต่างคนต่างไป ต่างคนต่างอยู่  ช่องว่างที่มีในครอบครัวกลายเป็นเรื่องปกติจนเธอชินชา

หลังจากที่สกนธีจัดการเรื่องตั๋วเข้าชมสวนสัตว์แล้ว  พวกเธอก็ได้ขึ้นรถรางนำชมส่วนการแสดงต่างๆ  ตลอดระยะเวลานั้นอิสริยาแทบจะไม่ได้พูดอะไร  นอกจากเออออเวลาที่ลูกสาวหันมาคุยด้วย  นอกนั้นเธอเป็นฝ่ายเงียบปล่อยให้หน้าที่การดูแลเด็กหญิงสุพิชชาเป็นของพ่อเต็มที่

“เอ๋ดูอะไรเหรอ  พี่เห็นก้มหน้าก้มตามองดูแต่มือถือมาตลอดทั้งวันเลยนะ”  

สกนธีอดรนทนไม่ไหวจนต้องถามในขณะที่รอเด็กหญิงสุพิชชาเลือกไอศกรีม  เขาเห็นอิสริยาสนใจแต่อุปกรณ์สื่อสารในมือแทบจะตลอดเวลา

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” 

เธอเงยหน้าตอบมองเขาด้วยดวงตาว่างเปล่า  เธอกำลังคุยกับครอบครัวผ่านโปรแกรมแชตเรื่องที่ดินที่พุฒิเมธเสนอมา  แต่ดูเหมือนว่าจะมีปัญหาจุกจิกทั้งสองผืน  คงจะต้องดูของนายหน้ารายอื่นๆ  เธอคิดในใจ

สกนธีเม้มปาก  เขารู้จักเธอมากพอที่จะแน่ใจว่าคำว่าไม่มีอะไรแปลว่ามี  แต่เธอเลือกที่จะไม่บอกเขาหรือเล่าให้เขาฟัง  ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรต่อรู้ว่าความผิดของตนเองยังมีมาก

“กลับกันเลยไหมคะ”  อิสริยามองเวลาตอนนี้บ่ายแก่แล้ว  เธอชวนกลับเมื่อเห็นว่าลูกสาวได้ไอศกรีมตามที่สั่งและกำลังรอเงินทอนจากพนักงานขาย

“พี่อยากพาลูกกับเอ๋ไปทานข้าวก่อนได้ไหม”   สกนธีต่อรอง 

“คุณว่างเหรอคะ  ปกติเสาร์อาทิตย์ฉันไม่เคยเห็นคุณมีเวลาเลยนะ”  อิสริยาย้อนถาม  เมื่อก่อนตอนที่ยังอยู่ด้วยกันเสาร์อาทิตย์เขาไม่เคยว่าง  อย่าว่าแต่จะพาลูกกับเธอไปไหนมาไหน  แค่อยู่บ้านรับประทานอาหารด้วยกันยังยากมาก

สกนธีนิ่งอึ้งกับคำถามนั้น  เมื่อก่อนเสาร์อาทิตย์มีบ้างที่เขาทำงาน แต่ไปสังสรรค์กับลูกค้ากับเพื่อนร่วมงานกับลูกน้องก็บ่อย  บางทีก็ไปเพราะอยากไปถ้าจะพูดกันตามตรงคือเขาหาเรื่องให้ตัวเองออกนอกบ้านได้ทุกวัน  เรื่องที่รับปากลูกสาวไว้ว่าจะพาไปเที่ยวเขาไม่ได้ลืม  แต่คิดเอาเองง่ายๆ ว่าเมื่อไหร่ก็ได้  ครอบครัวรอเขาได้เสมอ

“เอ๋  พี่ขอโทษ พี่ไม่แก้ตัวกับเรื่องเก่าๆ แต่...” 

เขาพูดค้างเมื่อเธอผละไปหาลูกสาว ไม่อยู่ฟังเขาพูดจนจบเห็นสีหน้าติดรำคาญของหญิงสาวเขาก็ต้องเงียบทันทีแล้วเดินตามไป

“กลับบ้านกันนะคะลูก  เย็นนี้แม่มีงานต้องเคลียร์”  หญิงสาวพูดกับเด็กหญิงที่พยักหน้าทันที

“ค่ะแม่” 

เด็กน้อยทานไอศกรีมแบบโคน  เด็กหญิงนั่งลงกับม้านั่งในสวนสัตว์หน้าร้านไอศกรีมข้างๆ มารดา  สกนธีตามมานั่งขนาบข้าง

“หนูทำการบ้านเสร็จรึยังคะ”

เขาถามลูกสาว  เด็กหญิงพยักหน้ารับเพราะปากไม่ว่าง  รออีกครึ่งนาทีจึงมีเสียงเล็กตอบกลับมา

“เสร็จแล้วค่ะ” 

ครึ่งชั่วโมงต่อมาทั้งหมดจึงเดินทางกลับกรุงเทพฯ  ในขากลับขึ้นรถเพียงไม่นานเด็กหญิงสุพิชชาก็เริ่มหลับ  อิสริยาจับให้เด็กน้อยนอนหนุนตักเธอที่เบาะหลัง

“พี่ได้ข่าวว่าร้านของที่บ้านเอ๋จะถูกเวนคืน”  สกนธีทำลายความเงียบขึ้นมาในที่สุด  หลังจากที่เขาแน่ใจว่าลูกหลับสนิทแล้ว

“ค่ะ”  อิสริยาตอบแค่นั้น ไม่คิดจะขยายความใดใด

“แล้วจะทำยังไง  สร้างใหม่ไหม” 

ถามแล้วสกนธีก็รู้สึกว่าตัวเองโง่ขึ้นมาถนัดใจ  เพราะทางบ้านเธอคงไม่ล้มเลิกกิจการด้วยเหตุนี้แน่

“ค่ะ กำลังหาอยู่”  อิสริยาพูดยาวขึ้นอีกนิดนึง  ยาวขึ้นอีกสี่พยางค์

“พี่จะช่วยดูให้  เรื่องก่อสร้างไม่ต้องกังวลนะพี่ช่วยได้”  เขาเสนอตัว

“ขอบคุณค่ะ แต่คงขึ้นอยู่กับคนอื่นๆ ในบ้านด้วย”  อิสริยาไม่ปฏิเสธแต่ไม่ตอบรับ  เพราะการที่สกนธีจะเข้าไปคุยกับเฮียหรือพี่น้องคนอื่นๆ ของเธอรวมถึงบิดามารดา   น่าจะยากกว่าคุยกับน้องเพียงหลายเท่า 

สองชั่วโมงต่อมาเมื่อชายหนุ่มจอดรถที่หลังร้าน  เพราะอิสริยาบอกเขาว่าจะอุ้มลูกสาวขึ้นบ้านทางประตูเล็กด้านหลัง 

“พี่อุ้มลูกขึ้นไปให้”  เขาอาสา เธอจึงเปิดประตูและเดินนำเข้าไป

“คุณวางลูกบนโซฟาข้างบนแล้วกลับได้เลยค่ะ”   เธอบอกในขณะที่เขากำลังก้าวขึ้นบันได   หูของสกนธีก็ได้ยินเสียงที่พนักงานในร้านรีบมาบอกเธอทันที

“พี่เอ๋คะ  คุณพุฒิเมธมารอสักพักแล้วค่ะ” 

เช้าวันจันทร์ต่อมาอิสริยาไปส่งลูกที่โรงเรียนตามปกติ   จากนั้นเธอเข้าไปที่บ้านของครอบครัวเดิม

“เอ๋มาแล้วเหรอลูก  กินข้าวไหม”  มารดาถาม

“หนูกินมาแล้วค่ะม้า  วันนี้ป๊าจะคุยอะไรคะ”  เธอทานอาหารเช้ากับน้องเพียงทุกวัน  หญิงสาวอยากฝึกลูกให้ทานอาหารเช้าตามเวลาให้เคยชิน

“เรื่องเดิมน่ะลูก เรื่องที่มีคนเอาที่มาเสนอให้ป๊าเขาดูเมื่อวาน  ป๊าชอบเลยเรียกพวกเรามาคุยกัน” 

“อ๋อค่ะ  ป๊าอยู่ในห้องทำงานแล้วใช่ไหมคะ” 

“จ้ะ เข้าไปได้เลย” 

หญิงสาวเปิดประตูห้องทำงานซึ่งใช้เป็นที่ประชุมเรื่องงานของครอบครัวด้วย  เสี่ยกวงผู้เป็นบิดานั่งคุยกับอันธิกาลูกสาวคนเล็กอยู่แล้ว  เมื่อเธอเข้าไปทั้งสองจึงเงยหน้าทักทาย

“อาเอ๋มาแล้ว  มาดูนี่สิ” 

เสี่ยกวงส่งภาพถ่ายของที่ดินและสำเนาโฉนดมาให้เธอดู  อิสริยารับมาอ่านคร่าวๆ เห็นว่าเป็นที่ดินสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดยี่สิบห้าไร่อยู่ในย่านธุรกิจของเมือง  ไม่ห่างจากห้างเดิมของครอบครัวมากนักรูปทรงของตัวที่ถือว่าสวยมาก  และนอกจากนั้นยังเป็นโฉนดที่พร้อมโอน

“ที่สวยมากค่ะ”  เธอพึมพำและแน่นอนว่าราคามันต้องสูงกว่าที่ทุกผืนที่ดูมา  ขณะนั้นมารดาและอังกูรเข้ามาสมทบ  เมื่อทุกคนนั่งประจำที่แล้วเสี่ยกวงจึงเริ่มคุยเป็นการเป็นงาน

“เมื่อวานมีคนเอาที่ผืนนี้มาเสนอให้ป๊า  ป๊าว่ามันสวยดีแล้วทุกคนว่ายังไง” 

“ก็สวยค่ะแต่มันน่าจะแพง ราคาน่าจะเป็นหลายร้อยล้านเลยนะคะป๊า  แต่เอ๊ะ...”  อิสริยาชะงักเมื่อดูรายละเอียดอื่นๆ แล้วเธอคิดขึ้นมาได้

“นี่มัน” เธอเงยหน้าขึ้นมองทุกคนในห้องและเห็นว่าทุกคนมองมาอยู่แล้ว

“พี่เก่งเขาเอามาขายให้ป๊าเหรอคะ”  หญิงสาวจำได้ว่านี่เป็นที่ดินที่สกนธีเคยให้ในวันแต่งงาน  เป็นสินสอดที่เขาได้มาจากปู่ย่าที่เป็นข้าราชการแต่ดั้งเดิมเป็นที่ดินของตระกูลเขาที่ตกทอดมาเป็นมรดก

“เปล่า  อาเก่งเอามาให้ อีบอกว่ามันเป็นที่ของอาเอ๋ที่เขาเคยยกให้แล้ว ลูกไม่เอามาด้วยเขาเลยมาให้ไว้ที่ป๊า”  เสี่ยกวงส่ายหน้าปฏิเสธ

“เจ้จะเอายังไง  แต่นี่มันสิทธิ์ของเจ้นะสินสอดถือเป็นสินเดิมของเรา” 

“ก็ยังไม่ได้โอนยังไงก็ถือว่าเป็นของเขา”  อิสริยาพูดเรียบๆ เธอลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าสกนธีเคยเอาโฉนดที่ผืนนี้มาให้ดูในวันที่แต่งงานกัน

“เขาบอกว่ายินดีโอนให้เป็นชื่อเอ๋ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็ไปที่ดินได้เลย”  มารดาพูดขึ้นบ้างเมื่อเห็นท่าทีครุ่นคิดของลูกสาว

อิสริยามองหน้าสมาชิกทุกคน  “แล้วป๊ากับทุกคนคิดว่ายังไงดีคะ” 

“ป๊าบอกเขาไปแล้วว่าถ้ามันเป็นสินสอดจริง  เอ๋ต้องตัดสินใจเองว่าจะทำยังไงกับมัน  แต่ถ้าถามป๊าก็อยากให้เขาขายให้เรามากกว่า” 

อังกูรพยักหน้าเห็นด้วย  ธุรกิจของที่บ้านยังเป็นระบบครอบครัว เป็นระบบกงสีที่คนแบบน้องเขยไม่น่าจะเข้าใจ  ถึงอย่างไรเรื่องเงินก็เป็นเรื่องบาดใจได้เสมอ  ชายหนุ่มอยากให้ที่ผืนใหม่เป็นของครอบครัวเขาเอง หรือไม่ก็ต้องทำเรื่องเช่าอย่างเป็นเรื่องเป็นราว  กันปัญหาจุกจิกที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

“เฮียเห็นด้วยกับป๊า  ถ้าเอ๋คุยกับเขาให้เขาขายให้เราได้จะดีกว่า"

“แต่ถ้าเราซื้อตอนนี้เราอาจจะขาดสภาพคล่อง  ไหนจะค่าก่อสร้างอีกนะคะ”  อันธิกาแย้งขึ้นมาซึ่งก็เป็นความจริงอีกด้านเช่นกัน