บทที่ 9 น้ำหยดลงหิน หินบอกว่ารำคาญ

อิสริยากลับบ้านด้วยความหนักใจ  และมีความตึงเครียดมากขึ้นเมื่อรู้ว่าพุฒิเมธมารอที่ร้าน

“พี่เมธมานานหรือยังคะ  เอ๋ไม่รู้ว่าพี่จะมาเลยเข้าร้านช้า”  เธอออกตัวเป็นเชิงบอกว่าเขาไม่ได้นัดไว้

“ครับ  ไม่เป็นไรพี่รู้ว่าพี่ไม่ได้นัดเอ๋ไว้  วันนี้พี่มีที่อีกผืนอยากให้เอ๋ไปดูนะครับ  รับรองว่าจะต้องชอบ” 

“ที่ไหนคะ”  อิสริยาสนใจเผื่อว่าที่ผืนใหม่ที่นายหน้าหนุ่มแนะนำจะดีกว่าที่ดินของสกนธี 

“นี่ครับ ที่สวยเนื้อที่ประมาณยี่สิบห้าหรือสามสิบไร่อยู่ในย่านเศรษฐกิจด้วยตรงตามเงื่อนไขน้องเอ๋ทุกอย่าง” ชายหนุ่มส่งภาพของที่ดินผืนที่ว่าให้เจ้าของร้านสาวดู

อิสริยารับมาแล้วต้องขมวดคิ้ว  นี่มันที่ของสกนธีนี่นา  “ที่ผืนนี้เจ้าของเขาขายเหรอคะ” 

“ครับ  ถ้าน้องเอ๋สนใจพี่ดำเนินการให้ได้เลย” 

“แน่ใจนะคะพี่เมธ  จริงๆ เอ๋ไม่คิดว่าเจ้าของที่เขาจะขายเลยนะคะ”  เธอย้ำ

“ขายครับ  ซื้อได้แน่นอนถ้างบไปถึงถ้าน้องเอ๋กับที่บ้านยอมทุ่มสักห้าหกร้อยล้าน”  พุฒิเมธยิ้ม

พุฒิเมธขอตัวกลับไปแล้วแต่อิสริยายังนั่งนิ่งที่เดิม  หญิงสาวพยายามคิดว่าเพื่อนรุ่นพี่ไปเอาเรื่องที่ดินผืนนี้มาได้อย่างไรว่าสกนธีจะขาย

เที่ยงวันนั้นสกนธีมาหาที่ร้านหญิงสาวจึงถือโอกาสพูดเรื่องที่ดินผืนนั้น

“คุณเคยบอกขายที่ผืนนั้นหรือเปล่า”

สกนธีกะพริบตาอย่างไม่เข้าใจ  ที่ผืนนี้เขาออกปากยกให้เธอไปแล้วตั้งแต่วันที่แต่งงานกันเมื่อเจ็ดปีก่อน  แล้วเขาจะเอาไปขายได้อย่างไร

“ไม่นี่  พี่จะขายได้ยังไงก็บอกยกให้เอ๋ไปตั้งนานแล้ว” 

แทนคำตอบอิสริยาส่งแฟ้มเอกสารที่พุฒิเมธทิ้งไว้ให้   ชายหนุ่มมองหน้าเธอและรับมาเปิดดู  สกนธีสีหน้าเปลี่ยนเมื่ออ่านไปได้ไม่เท่าไหร่  ยิ่งเปิดหน้าต่อๆ มาเขายิ่งเคร่งเครียด

“เอ๋เอามาจากไหน”  เขาถาม

“พี่เมธเอามาให้ค่ะ  เขาบอกว่าที่สวยราคาแรง”

สกนธีทำเสียงในคอ  ทำไมจะไม่สวยที่ผืนนี้เขาได้เป็นมรดกตกทอดมาจากปู่ย่าที่เคยเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ทั้งคู่  ท่านทั้งสองซื้อตั้งแต่ตอนที่ราคามันยังไม่แพง จะเรียกว่าสมัยปู่ย่าเป็นหนุ่มเป็นสาวก็ว่าได้  แล้วไอ้หมอนั่นได้ข้อมูลมาได้อย่างไรว่าเขาจะขาย

“เอ๋บอกมันหรือเปล่า  ว่าที่ผืนนี้เป็นของเรา” 

หญิงสาวส่ายหน้า 

“เปล่าค่ะ  ฉันไม่แน่ใจว่าคุณอาจจะเคยอยากได้ อาจจะเคยไปฝากขายที่ไหนไว้หรือเปล่า”

“เป็นไปไม่ได้  พี่ไม่เคยมีความคิดเรื่องขายที่” ชายหนุ่มเดาะลิ้นเป็นจังหวะอย่างกำลังใช้ความคิด

“งั้นเอ๋บอกมันว่า  สนใจที่ผืนนี้อยากคุยกับเจ้าของที่  พี่อยากรู้ว่ามันเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าเราอยากขาย” 

หากเป็นเรื่องอื่นเธอแน่ใจว่าคงไม่ให้ความร่วมมือเป็นแน่  แต่เมื่อมาเป็นเรื่องที่ดินและเกี่ยวข้องกับพุฒิเมธทำให้เธออยากรู้ว่าต้นสายปลายเหตุเป็นอย่างไร

“ได้ค่ะ  ส่วนเรื่องที่ป๊ากับเฮียบอกว่าอยากขอซื้อค่ะ”  

“ถ้าเอ๋อยากขายก็ขายไปสิ  เดี๋ยววันโอนพี่ไปเซ็นให้”  เขายังยืนกรานว่าที่ผืนนั้นเป็นของเธอจนหญิงสาวเริ่มโมโห 

“คุณสกนธี  เราคุยกันจริงจังสักทีเถอะ”

“พี่จริงจังแล้ว  มีแต่เอ๋นี่ล่ะที่คุยคนละเรื่องกับพี่ตลอด” 

เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้  ยกขาขึ้นไขว่ห้างราวกับกำลังสบายใจมาก

“พี่บอกว่ายกให้ก็ยกให้  แต่ถ้าที่บ้านเอ๋ป๊ากับเฮียไม่สบายใจก็ทำสัญญาเช่ามาก็ได้  อย่าซื้อเลยเก็บเงินสำรองไว้เรื่องค่าก่อสร้างกับหมุนในห้างดีกว่า” 

          ข้อเสนอของเขาเข้าท่าจนเธอขัดไม่ได้  อิสริยาหลุบตาลงมองเอกสารบนโต๊ะก่อนที่สกนธีจะพูดเรื่องต่อไป

“ส่วนเรื่องก่อสร้างพี่อยากให้เปิดเสนอราคา  พี่จะบอกเพื่อนให้มายื่นซองด้วยเราจะได้งานที่มีคุณภาพแล้วก็ไม่แพงเกินไป”

อิสริยาขมวดคิ้ว  เธอไม่อยากรับความช่วยเหลือจากคนที่นับแล้วว่าเป็นอดีตสามีแต่อีกใจก็เห็นด้วยว่าเขารู้เรื่องพวกนี้ดีกว่าเธอ  และเพื่อนของเขาที่เธอรู้จักล้วนเป็นคนดีกว่าสกนธีมาก  

ต่อให้วันหนึ่งถ้าเราสองคนต้องเลิกกันไปจริงๆ  ก็ไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องเลิกคบกับนักธุรกิจเหล่านั้น  ไม่ว่าจะเป็นสมิติหัวหน้าใหญ่ของกลุ่ม  หรืออัศราเจ้าของบริษัทก่อสร้างอีกคน  หรือแม้แต่ชานนท์หุ้นส่วนของสกนธีเองก็ล้วนแล้วมีความประพฤติดีกว่าพ่อของลูกเธอทั้งนั้น

“ฉันอยากคุยกับเพื่อนๆ คุณเอง น่าจะดีกว่านะคะ”  เธอลังเล

“ไม่ดีหรอก  เอ๋เป็นเจ้าของงานถ้ามาคุยกับพวกมันนอกรอบจะโดนครหานะว่าฮั้วกัน  ไม่ดีๆ พี่ไปคุยเองดีกว่า”

ช่างน่ารำคาญ  อย่าคิดว่ารู้ไม่ทัน!  อิสริยาคิดในใจ  หญิงสาวลุกขึ้นเดินออกจากห้อง

“คุณกลับไปได้แล้วค่ะ  ฉันจะไปรับลูก” 

“พี่จะไปด้วย  ลูกบอกว่าอยากให้พ่อแม่ไปรับด้วยกัน” 

หญิงสาวเม้มปาก  

“ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก  มันใช้ไม่ได้ทุกสถานการณ์หรอกนะคะ”  โดยเฉพาะในยามที่เธอหมดความรู้สึกไปแล้วแบบนี้

“พี่ไม่ชอบคตินั้น  ของพี่ต้องบอกว่าน้ำหยดลงหินทุกวัน  หินยัง...”  เขาเงียบเมื่อเธอขัดขึ้นมา

“หินมันบอกว่ารำคาญค่ะ  รำคาญมากคุณไปได้แล้ววันนี้เราคุยกันเยอะไปแล้ว” 

สกนธีทำเสียงจิ๊จ๊ะในคอ  เขามองเธอเหมือนจะค้อนแต่ก็ยอมกลับไปเมื่อเห็นว่าเธอเอาจริง

“กลับก็ได้  พรุ่งนี้พี่จะเอาโจ๊กมาฝากลูกแต่เช้า  ลูกบอกอยากกิน”