บทที่ 7 เรียนดนตรี

ไปเรียนดนตรี

สกนธีพาน้องเพียงมาถึงโรงเรียนสอนดนตรีก่อนเวลาเข้าเรียนเล็กน้อย พอมีเวลาได้คุยกับครูเรื่องรายละเอียดจนเป็นที่พอใจ ในคอร์สนั้นมีนักเรียนวัยเดียวกันกับน้องเพียงสองถึงสามคน

ความจริงแล้วทางโรงเรียนแนะนำว่าเด็กหญิงควรเรียนเปียโนก่อนเพื่อให้มีพื้นฐานดนตรี  และครูเกรงว่าน้องเพียงที่อายุห้าขวบนิ้วอาจจะไม่มีแรงพอที่จะกดคอร์ดได้  แต่สกนธีไม่อยากให้ลูกผิดหวัง เขาจึงตั้งใจพามาเรียนก่อนสักครั้งสองครั้งแล้วถ้าเด็กหญิงอยากเรียนต่อเขาจะตามใจ แต่ถ้ายังเรียนไม่ได้จริงเขาจะคุยกับน้องเพียงว่าครูขอให้เปลี่ยนไปเรียนเปียโนก่อน

ชายหนุ่มมาส่งลูกที่หน้าห้องเรียน

“พ่อจะรอหนูที่หน้าห้องนะคะลูก” 

“ค่ะคุณพ่อ  หนูไปแล้วนะคะ”  เด็กหญิงยกมือขึ้นบ๊ายบายกับคุณพ่อ   หน้าห้องเรียนมีชุดโต๊ะเก้าอี้ว่างๆ สกนธีจึงใช้เวลาในตอนนั้นดูงานเอกสารที่ค้างอยู่ ประชุมออนไลน์กับทีมงานและสั่งงานลูกน้องที่บริษัท 

เวลาผ่านไปสองชั่วโมงอย่างรวดเร็ว  เด็กหญิงสุพิชชาวิ่งมาหาคุณพ่ออย่างร่าเริง

“คุณพ่อขา หนูมาแล้ว”  

“เป็นไงคะลูก  เรียนสนุกไหม หนูชอบไหม”  สกนธีปิดแล็ปท็อป  เขาเงยหน้ายิ้มให้เด็กหญิงที่กำลังอารมณ์ดี

“สนุกมากค่ะคุณพ่อ  หนูชอบ”  เด็กหญิงพยักหน้าถี่ๆ  เธอลดเสียงลงแล้วพูดว่า

“คุณพ่อขา หนูหิวขนมแล้ว”  

สกนธีหัวเราะ เขาเก็บของบนโต๊ะย่อตัวลงอุ้มเด็กหญิงขึ้นมาพาเดินไปด้วยกัน

“หนูอยากกินอะไรดีคะ” 

“อยากกินไอติมค่ะ”  น้องเพียงบอกทันที  ชายหนุ่มพยักหน้ารับเขาเดินไปถึงรถยนต์พอดี  ชายหนุ่มเปิดประตูรถด้านคนขับให้น้องเพียงเดินข้ามเบาะไปที่นั่งด้านข้าง

ชายหนุ่มพาลูกสาวไปทานไอศกรีมร้านเดิมที่เคยแอบตามอิสริยาพาลูกไปทานคราวก่อน  เด็กหญิงเปิดดูเมนูชี้รายการที่อยากได้  สกนธีจึงสั่งกับพนักงานตามรายการนั้น

“ช็อกโกแลตซันเดย์หนึ่งครับ กับกาแฟเย็นหนึ่ง” 

“น้องเพียงอยากไปเที่ยวไหนไหมคะลูก”  เขาถามเด็กหญิงในขณะที่มองเธอทานไอศกรีม เธอทำท่าคิดเอียงคอ

“หนูอยากไปสวนสัตว์ค่ะแต่แม่ไม่ว่างสักที”  เธอพูดเสียงเบาลง เข้าใจว่าแม่ไม่ว่าง

“พ่อพาไปได้ค่ะ ไปสวนสัตว์เปิดไหมลูก” 

“ต้องถามแม่ค่ะ”  เด็กหญิงถูกสอนมาว่าจะไปไหนต้องถามแม่ก่อน  ถ้าแม่ไม่ให้ไปก็คือไปไม่ได้

“พ่อบอกแม่ให้เอง ก็ชวนแม่ไปด้วยไงลูก”  สกนธีบอกลูกสาว  เด็กหญิงมีสีหน้าดีใจทันที

“จริงด้วยค่ะ พ่อจะพาหนูไปจริงๆ นะ” 

ตอนเย็นชายหนุ่มพาเด็กหญิงมาส่งที่ร้าน  เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นอิสริยานั่งคุยกับใครที่ห้องทำงาน  ท่าทางไม่น่าใช่เซลขายสินค้า  เธอและแขกหันมามองเมื่อน้องเพียงเปิดประตูห้องทำงานไปหามารดา

“แม่ขาหนูมาแล้ว”  น้องเพียงเขม่นมองชายหนุ่มที่นั่งคุยกับอิสริยาก่อนจะกรีดร้องดีใจวิ่งไปหาชายคนนั้น

“ลุงพุฒ...”

สกนธีนึกออกทันที  พุฒิเมธ เพื่อนรุ่นพี่สมัยเรียนของอิสริยา สมัยเรียนรุ่นพี่คนนี้เคยชอบแม่ของลูกเขามากแต่เธอเลือกที่จะรับรักเขาในวันนั้น    แล้ววันนี้มันมาทำไม

“ว่าไงครับน้องเพียงไปไหนมาคะลูก  ลุงมารอตั้งนานมีขนมมาฝากด้วย”  ชายหนุ่มมองพุฒิเมธที่อุ้มลูกสาวเขาขึ้นมานั่งบนตักโดยที่อิสริยาไม่ได้ว่าอะไร 

ทำไมมันขัดตาแบบนี้ฟะ 

อิสริยาห่มผ้าให้น้องเพียงหลังจากที่เด็กหญิงหลับแล้ว  วันนี้ลูกสาวเธอมีเรื่องเล่าไม่หยุดปากตั้งแต่กลับมาจากเรียนดนตรี

'วันนี้พ่อพาหนูไปกินไอติมด้วยค่ะแม่'

'วันนี้สนุกมากค่ะแม่ หนูอยากให้แม่ไปด้วยจัง'

'พ่อบอกว่าจะพาหนูไปสวนสัตว์ แม่ไปด้วยนะคะ'

          เธอรับฟังลูกเงียบๆ ไม่ได้ขัดคออะไร จนถึงเวลาทานข้าว อาบน้ำเล่านิทานก่อนนอน  เด็กหญิงหลับไปอย่างรวดเร็วจากความเพลียเพราะมีกิจกรรมนอกบ้าน

อิสริยาเดินมาเปิดโทรศัพท์เมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้า  เป็นพุฒิเมธนั่นเอง

พุฒิ :  ที่สองผืนเอ๋ลองดูราคาก่อนนะว่าไหวไหม  แปลงแรกสิบไร่ ราคาสองร้อยห้าสิบล้านอยู่ไม่ไกลจากร้านเดิมของเอ๋  กับอีกแปลงแปดไร่ สามงานแต่อยู่ไกลออกไปหน่อยประมาณห้าสิบกิโล ราคาสองร้อยล้าน

พุฒิเมธส่งภาพในมุมต่างๆ ของตัวที่ทั้งสองแปลงมาให้เธอดู  ประมาณยี่สิบภาพและสำเนาโฉนด รายละเอียดต่างๆ ของตัวที่ดินแนบมาให้

“ขอบคุณค่ะพี่เมธ  เอ๋ขอดูก่อนนะคะแล้วถ้ายังไงเดี๋ยวเอ๋ติดต่อกลับไปค่ะ”  เธอพิมพ์ตอบไปพร้อมกับขอบคุณ 

พุฒิเมธเป็นนายหน้าขายที่ดิน จึงเป็นเหตุให้เธอติดต่อเขาในระยะนี้เพื่อหาที่แปลงใหม่ตามที่ครอบครัวให้ช่วยกันดู

เธอพิจารณาที่ด้วยความหนักใจ  ขนาดที่ดินกำลังดีแต่ถ้าเอาเงินจำนวนมากมาทุ่มกับค่าที่แล้ว ค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างน่าจะมีปัญหาแน่

วันรุ่งขึ้นสกนธีมาที่ร้านตั้งแต่เช้า  เธอขมวดคิ้วเมื่อแม่บ้านขึ้นมาแจ้งว่าเขามาหาน้องเพียง

“พ่อบอกว่าจะพาหนูไปเที่ยวสวนสัตว์ค่ะแม่  ให้พ่อขึ้นมานะคะ”  เด็กหญิงกระโดดด้วยความดีใจ เธอหันมาพูดกับมารดาแล้วเปิดประตูลงไปชั้นล่างโดยที่แม่ห้ามไม่ทัน

“คุณพ่อ”  เสียงเล็กๆ ที่มาก่อนตัวทำให้สกนธีหันมามอง  เขาเห็นน้องเพียงอยู่ที่หัวบันไดชั้นบน  ชายหนุ่มยิ้มให้ลูกสาวทันที

“ค่ะลูก พ่อมารับไปเที่ยว” 

“พ่อขึ้นมาก่อนค่ะ หนูยังกินข้าวไม่เสร็จ” เด็กหญิงกวักมือเรียกสกนธีมีทีท่าลังเล

“จะดีเหรอคะลูก แม่เขาจะว่าไหม”  ความจริงเขาเองก็อยากขึ้นไปดูส่วนที่เป็นที่อยู่ของภรรยาและลูก  แต่เกรงว่าอิสริยาจะไม่พอใจ

“ไม่ว่าค่ะ หนูบอกแม่แล้ว”  น้องเพียงยืนยันเด็กหญิงลงบันไดมาจูงมือพ่อขึ้นบ้าน  สกนธีจึงเดินตามลูกไปเงียบๆ

“พ่อนั่งตรงนี้ก่อนนะคะ”  เมื่อขึ้นไปถึงชั้นบนชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบห้อง  ที่ชั้นบนถูกตกแต่งไว้เหมือนบ้านอยู่อาศัยทั่วไป  ดูออกว่าเพิ่งรีโนเวตไม่นานสีห้องยังใหม่กริบ  ส่วนโถงถูกจัดเป็นห้องนั่งเล่นและพักผ่อน มีชุดรับแขก  โทรทัศน์เครื่องเสียง  โต๊ะทานข้าวอยู่ในบริเวณเดียวกัน

อิสริยาเดินออกมาจากห้องนอน เธอไปแต่งตัวใหม่เมื่อรู้ว่าลูกไปพาสกนธีขึ้นมาบนห้อง

“เอ๋ พี่มารับลูกกับเอ๋ไปสวนสัตว์เขาเขียว  ไปด้วยกันนะ”  สกนธีรีบพูดเมื่อเธอเดินออกมา  เขาเห็นเธอถอนใจแรงๆ ก็หน้าเสีย

“วันนี้เหรอคะ”  หญิงสาวย้อนถาม

“ค่ะแม่  หนูอยากไปนะคะ” 

น้องเพียงเขย่ามือแม่ เด็กหญิงมองมารดาแววตามีความหวังเต็มเปี่ยม

“หนูทานข้าวเสร็จหรือยังคะลูก”  เธอย้อนถามเด็กหญิง

“หนูกินใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ แม่ไปด้วยกันนะคะ”  น้องเพียงรีบตอบแม่

“ไปด้วยกันเถอะเอ๋  ลูกอยากไป...นะครับ” สกนธีรีบพูด

อิสริยานึกอยากว่าเขา  เธอเคยบอกเขานานแล้วว่าลูกอยากไปแต่เขาไม่เคยสนใจ  ตอนนี้ทำไมเกิดจะอยากพาไปขึ้นมา  แต่ก็ไม่อยากพูดแบบนั้นต่อหน้าลูก  เด็กหญิงเพิ่งร่าเริงได้ไม่นาน

“ค่ะ  ไปก็ได้แต่ฉันมีเวลาไม่มากนะ  น้องเพียงทานข้าวให้หมดลูก”  เธอหันไปคุยกับลูกสาวที่รีบวิ่งกลับไปทานอาหารเช้าต่อทันที

“ค่ะแม่  แม่มากินด้วยกันสิคะ  พ่อด้วย”