Kabanata 1

Ang boyfriend ko ay si Justin Reed, isang prince charming sa social circle ng River City. Mula pa noon ay isa na siyang wild at magastos na tao, malakas siyang maglustay ng pera at pinalilibutan ng mga babae.

Sa loob ng tatlong taon naming relasyon, trinato niya ako ng maayos at nagpropose din siya. Ngunit kamakailan lang, naging interesado siya sa ibang babae.

Isa siyang bata at magandang college student na may maputing balat at eleganteng tindig. Hindi niya matanggihan ang kanyang pagiging inosente at kabaitan.

Para matuwa siya, hindi nagdalawang-isip si Justin na itulak ako sa dagat noong araw ng kaarawan ko.

…

Ngayong araw, napakalawak ng asul na kalangitan at walang kaulap-ulap. Gayunpaman, ang kalmadong tubig ay bigla na lang nagulo. Nagpumiglas ako sa tubig, naramdaman ko ang matinding kalungkutan habang pinagmamasdan ko ang mga tao sa yate.

Isang babaeng nagngangalang Jasmine Fox ang nakatayo sa gilid ng yate suot ang isang puting dress, inosente at maningning ang kanyang mga mata. Nang makita niya ang pagpupumiglas ko sa tubig, tinakpan ni Jasmine ang kanyang mga labi at ngumiti siya ng matamis. Kaakit-akit ang kanyang ngiti.

Nakisali din sa tawanan si Justin. Nakangiti siya ng masaya, at maging ang nag-aalala niyang ekspresyon ay nabawasan ng kaunti. Noong sandaling narinig niya ang paghingi ko ng tulong, lumulubog na ako.

Nalunod ako at mahirapang huminga.

Nalunod na ako noong bata pa ako, at mula noon, takot na ako sa tubig. Hindi ko gustong ipagdiwang ang kaarawan ko sa isang yate, ngunit hindi ko kayang tanggihan si Justin.

Subalit, noong nasa yate na ako, hindi lang ang mga kaibigan namin ang nakita ko kundi pati na rin ang isang magandang babae na hindi ko kilala.

Inalagaan siyang maigi ni Justin, binibigyan niya siya ng inumin at prutas, binigay din niya sa kanya ang unang hiwa ng cake. Ang pagiging atendido niya, na matagal niyang hindi ipinakita sa’kin, ay kakaiba para sa akin.

Agad kong naramdaman na may mali, pero hindi ko siya pinaghinalaan. Doon ko lang napagtanto noong tinulak niya ako papunta sa dagat.

Nagbago na si Justin.

Pinanood niya akong lumubog ng unti-unti, masaya niyang inangat ang sunglasses niya papunta sa noo niya, kumunot ang noo niya habang tinitingnan niya ako na nagpupumiglas sa tubig at sinabi niya na, "Stella! Talaga bang wala kang kwenta sa tubig? Tigilan mo na ang pagpapanggap, umahon ka na. Tuwang-tuwa na sayo si Jasmine, hindi mo na kailangang ituloy ‘yan.”

Nakakainis ang mapang-insultong tawanan nila.

"Justin, mukhang hindi talaga siya makalangoy!”

May sumigaw pagkatapos maramdaman na may mali sa nangyayari, at agad na hinagis ang lifebuoy papunta sa’kin, ngunit noong sandaling iyon, lumubog na ang katawan ko.

“Iligtas niyo siya!”

"Stella!"

Napakagulo ng eksena, at maraming tao ang nagtulong-tulong upang iligtas ako at dalhin sa yate, ngunit sa kabila ng ilang rounds ng CPR, hindi pa rin ako nagising.

Unti-unting lumamig ang katawan ko.

Nagsimulang mataranta si Justin, dali-dali niya akong dinala sa ospital at sinugod ako sa emergency room. Doon, inabot ng higit sa dalawang oras bago ako marevive ng mga doktor.

Nakahinga ng maluwag si Jonathan nang marinig niyang sabihin ng doktor na wala na sa panganib ang buhay ko.

Kung mas lumala pa ang mga bagay, tatawaging mamamatay tao si Justin.

Habang gusto niyang magpakasaya, hinding-hindi niya gugustuhing makulong.

Kinabukasan pa ako nagising sa ospital. Habang nakatingin ako sa kisame at nalanghap ko ang amoy ng disinfectant, napuno ng pagkalito ang aking mga mata.

Noong gumalaw ako, naramdaman ko ang matinding sakit sa ulo ko.

Inangat ko ang kamay ko at hinawakan ang aking noo, umungol ng mahina.

Si Justin, na kakabalik lang, ay nakita akong gising at nagmadali siyang lumapit sa’kin, hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ko. "Stella, nagising ka na sa wakas! Noong buong gabi kang walang malay, natakot ako na baka hindi ka na magising ulit.”

Bigka kong hinila palayo ang kamay ko, tinitigan ko siya ng may paghihina habang magkasalubong ang aking mga kilay. “Sino ka?!"