Kabanata 3

Inudyok ng news anchor ang publiko na lumayo sa mapeligrong lugar, binibigyan diin ang pagiwas sa potensyal na aksidente.

Naupo ng diretso si Flynn, kita sa mukha niyang hindi siya makapaniwala. “Ipinasara nila ang Wild Valley?”

Nagsalubong ang mga kilay ng nanay ko ng may sumagi sa isip niya.

Tumayo bigla si Flynn, kita ang sabik sa mukha niya ng hampasin niya ang hita niya. “Ang galing nito! Ang camping trip natin ay ang huling maalamat natin na ginawa! Hindi ako makapaghintay na sabihin ito sa mga kaklase ko! Siguradong maiinggit sila, lalo na at dahil hindi sila nagkaroon ng pagkakataon na mag camping doon bago ito ipasara.”

Unti-unting nagrelax ang ekspresyon ng nanay ko.

“Sige na, tama na ang kaligayahang parang bata. Nakapili na ba kayong dalawa ng regalo para sa kaarawan ng lola ninyo?”

Ang ama ko, na nakasimangot kanina, ay mukhang gumaan ang loob. “Sa pagkakataong ito, dapat kayong umisip ng mga salita para sumipsip sa kanya.”

Umirap si Flynn. “Tinutulungan ako lagi ni Whitney na pumili ng regalo para kay lola. Magugustuhan ito ni Lola. Hindi na ninyo kailangan mag-alala.”

Matapos iyon, ibinalik niya ang kanyang atensyon sa laban sa TV.

Noong nabanggit ang pangalan ko, bumalik sa mapanglait na ekspresyon ang nanay ko, at tumalikod siya para bumalik sa kuwarto niya.

Matapos maupo sandali sa kama, kinuha niya ang phone niya at habang walang pakielam, binuksan niya ang aming chat history.

Walang bagong mga text.

Ang huli naming pag-uusap ay parang lumang alaala na ngayon, at ang mga sandali naming pag-uusap ay parang kakaiba.

Hindi maipaliwanag na emosyon ang naramdaman niya, pinindot niya ang voice message button at batid sa boses niya ang inis ng magsalita siya ng ilang segundo.

“Whitney, umuwi ka na dito bukas, at puwede ko ayusin para lumipat ka na ulit dito sa amin. Kung magtatago ka pa din, nangangako akong tatapusin na ang ugnayan natin!”

Matapos iyon, inihagis niya ang phone sa isang tabi at nahiga, nakatulog na siya.

Naupo ako doon, gusto ko umiyak, pero wala kahit isang luha ang lumabas.

Anim na buwan na ang nakararaan, grumaduate ako, pero namiss ng mga magulang ko ang seremonya kung saan nangako silang dadalo dahil nagasgas ang tuhod ni Scarlett.

Pagkatapos, ng sabihin ko na disappointed ako, ginamit nila ang edad ko bilang palusot para paalisin ako ng bahay.

Dahil natakot sila na baka malaman ng lola ko at sermonan ang nanay ko, inilihim nila ito.

Hindi ako naglakas loob na gamitin ang mga koneksyon ng lola ko para makatulong sa paghahanap ng trabaho.

Alam ng nanay ko na ginugol ko ang buhay ko para makuha ang approval nila ng ama ko.

Iyon ang kahinaan ko.

Basta takutin niya ako na tatapusin niya ang ugnayan namin, magmamadali ako para humingi ng tawad at masasabik na ayusin ang lahat.

Pero ngayon, wala na akong kapangyarihan para gawin ito dahil dalawang buwan na akong patay.

Noong magising ang nanay ko, gabi na.

Tinignan niya ang kanyang phone, ang nakita lang niya ay message mula sa malapit niyang kaibigan.

Si Tita Lilian.

[Huy, Ginny. Naalala ko na galing kayo kamakailan lang sa Wild Valley. Sana okay lang ang lahat.

[Kumusta si Whitney? Sinubukan ko siyang tawagan, pero hindi siya sumasagot.]

Matapos makita ang message ni Tita Lilian, naantig ang puso ko.

Sa nakalipas na mga taon, maliban sa lola ko, si Tita Lilian ang iilan sa mga taong nagmamalasakit sa akin.

Madalas ko sinasabi ang magagandang mga balita sa lola ko, at sa mga mahihirap na punto ng buhay ko, si Tita Lilian lang ang tatapik sa balikat ko at sisiguruhin ako, “Kailangan lang ng nanay mo ng oras para mag-isip. Mahal ka niya.”

Lagi akong naniniwala doon.

Hanggang sa subukan ko siyang tawagan bago ako namatay, at paulit-ulit niya akong binabaan ng tawag.

Doon ko napagtanto kung ano ang ‘maliit na kasinungalingan.’

Baka dahil sa hindi sa pagiging willing ko kaya nananatili akong nasa tabi ng nanay ko kahit na namatay na ako.

Hindi ko iyon gusto.

Hindi ko gusto masaksihan ang masaya nilang pamilya habang nasa kabilang buhay ako.

Pinisil ng nanay ko ang ilong niya at nagtype ng sagot.

[Anong malay ko kung saan siya pumunta? Ang kaarawan ng nanay ko ay magaganap na sa loob ng ilang araw, at kailangan mo dumalo kasama ako.]

Malapit si Tita Lilian sa pamilya namin.

Agad siyang sumangayon, idinagdag na ibinili niya ako ng gawang kamay na scarf ni Sophia Dallas, na matagal ko ng gusto.

Tumigil ang nanay ko habang nagtetext.

Napagtanto niya na ang scarf na ipinareserve ko kay Tita Lilian ay para sa kanya.

Habang maaga pa lang sa taon, itinanong ko sa kanya ung anong gusto niyang matanggap para sa Mother’s Day, at kaswal niyang ipinakita ang video habang nag-iiscroll siya sa social media.

Tinandaan ko na iyon doon pa lang mismo.