Kabanata 4

Sa sumunod na araw, wala pa din balita tungkol sa akin sa pamilya.

Dumating sa bahay ng maaga si lola.

“Lola!” sambit ko, lumapit ako habang nakalutang sa tuwa.

Simula ng mamatay ako, lagi ko ng hinihiling na makita siya, pero ang espirito ko ay nakakapit sa presensiya ng nanay ko, imposible na iwan ko siya.

Mabuti na lang, pumunta ang lola ko sa akin. Para makita siya sa huling pagkakataon bago ako umalis at mabawasan ang sakit.

Bago ko pa siya mahawakan, lumapit bigla si Flynn, malambing siyang tinawag, “Lola!”

Sa nakalipas na mga taon, sumisipsip si Flynn sa lola namin gamit ang aming relasyon. Sa suporta ko, matagal na siyang tinanggap ni lola bilang ‘apo’, kahit na hindi sila magkadugo. Wala siyang intensyon na maging malayo din sa kanya.

Habang mahinhin na hawak si Flynn sa tabi niya, sinabi niya, “Tignan mo, ang laki mo na, at ang ingay pa din! Nasaan ang kapatid mo?”

“Scarlett!” sigaw ni Flynn.

Agad na tumakbo palabas si Scarlett. “Lola, nandito ka!”

Noong nakita siya ng lola ko, agad na nawala ang init ng pagtanggap niya sa kanyang ekspresyon. Humuni lang siya ng kaunti bilang pagkilala sa kanya, walang sabik ang tono niya.

Sumimangot ang nanay ko dito, “Ma, binabati ka ni Scarlett! Bakit ang lamig mo?”

Matapos marinig ang nanay ko, sumagot ang lola ko ng naiinis ng kaunti, “Wala kang pakielam kung anong trato ko sa kanya. Tignan mo ang ugali niya; walang nakakatuwa dito.”

Ang nanay ko ay malinaw na nasaktan para kay Scarlett. “Ma, mabait na bata si Scarlett. Hindi ba puwede na mas maging understanding ka?”

Namula sa galit ang mukha ng lola ko ng itinuro niya ang aking nanay. “Lagi mo siyang pinoprotektahan. Bulag ka sa pang-aapi niya sa iba. Hindi ko siya gusto. Anong mali doon?”

Dahil hindi gusto magpatalo ng nanay ko, pumamewang siya, at kinumpronta ang lola ko. “Si Scarlett ay walang inaapi na kahit na sino! Inuulit mo lang ang sinasabi ng inggratang babae na si Whitney!”

Ang totoo, umiyak lang ako ng isang beses sa harap ng lola ko. Sa pagkakataong iyon, pinrotektahan ako ng lola ko, at pinarusahan ako ng nanay ko sa pamimilit sa akin na isulat ang “Pasensiya na, Scarlett’ ng sampung libong beses. Halos matanggal ang kamay ko kakasulat, at hindi ako naglakas loob na magreklamo ulit.

Simula ng isama ako ng mga magulang ko para tumira kasama nila, wala ng ibang ipinakita sa akin si Scarlett kung hindi galit.

Sadya niya akong babanggain at madramang babagsak kapag nandoon ang mga magulang namin, sasabihin na itinulak ko siya. Pupunitin niya ang gawa kong homework, dahilan para maparusahan ako ng mga teacher. Itinago niya ang bag ko, at halos malate ako sa school. Sinulatan pa niya ang mga damit ko, dahilan para mapahiya ako sa mga kaklase ko.

Ang makita na pinapaburan siya ng nanay namin ay naging dahilan lang para apihin ako lalo ni Scarlett.

Noong sinubukan ko na sabihin ito tungkol sa mga magulang ko, sinabi lang nila na ang mga reklamo ko ay overreacting lang o kaya sobrang sensitive lang. Tunay akong nasaktan, pero hindi ko na ito sinasabi.

Habang lumalaki kami, siniguro ni Scarlett na ipamukha ang estado niya sa pamilya sa pagbibigay sa akin ng mga problema sa tuwing may family gathering.

Sa mga kaarawan, lagi niyang ineenganyo ang lahat na kumain sa labas ng magagarang mga pagkain ng hindi ako iniimbitahan. Sa tuwing may bakasyon ang pamilya, lagi akong naiiwan para bantayan ang bahay.

Kinalaunan, nasanay ang pamilya ko sa pagsasawalangbahala sa akin, at tinanggap ko na ang papel na tagalabas ako.

-

Sa living rom, nagtalo ang lola ko at nanay, ramdam ang tensyon sa pagitan nila.

Sawakas, nakielam ang ama ko, “Ginny, tumatanda na ang nanay mo, kaya hayaan mo na lang. Pamilya tayo, at hindi kailangan na pagtalunan pa ang maliit na bagay.”

Kahit na hindi kuntento ang lola ko sa ama ko, tiniis niya ito para sa kapakanan ko at ng nanay ko.

Pero, hindi niya matanggap si Scarlett, ang ampon niyang apo.

Matapos ang tignan ng mapanglait si Scarlet sandali, ang lola ko ay umiwas agad ng tingin, mukhang naiirita na makita siya.

“Nasaan si Whitney? Isasama ko muna siya ng ilang mga araw.”