Kabanata 5

Ang lola ko ay kontra sa relasyon ng nanay ko at ama ko ilang taon na ang nakararaan, natatakot sa hirap na pagdadaanan nila dahil walang pera ang ama ko.

Bilang resulta, ilang mga gabi na nagpakalunod ang nanay ko sa alak dahil sa lungkot, kung saan sinamantala siya ng magnanakaw na naging dahilan para mabuntis siya.

Sa mga panahon na iyon, bata pa siya, at maraming pagpipilian para sa kanyang kinabukasan.

Pero pinili niya na parusahan ang lola ko at iparamdam sa kanya na guilty siya sa pamimilit na iluwal ako.

Noong tatlong taong gulang na ako, nakita ng nanay ko ang itsura ng ama ko sa mukha ko at isinama ako sa paternity test.

Nakumpirma ng resulta ang matagal na niyang gusto marinig: na anak talaga ako ng ama ko, hindi ng magnanakaw na umatake sa kanya.

Dahil sa tuwa, ginamit ng nanay ko ang rebelasyong ito para makuha ulit ang loob ng ama ko.

Pero, laging dungis lang sa purong lovestory nila ang tingin nila sa akin, pinili nila akong itapon, na isang bata, sa lola ko habang nagkaroon sila ng bagong buhay sa kung saan.

Sa mga oras na iyon, ang ama ko ay kakahiwalay lang sa una niyang asawa, at dalawang taong gulang na si Flynn.

Ibinuhos ng nanay ko ang lahat ng pagmamahal niya sa kanyang stepson.

Dahil guilty sila sa mga taon na nawala sa kanila, napagdesisyunan nilang umampon ng apat na taong gulang na babae mula sa ampunan, pinangalanan siyang Scarlett.

Malalim ang dahilan ng pagkakaampon ni Scarlett, kaya inispoil siya ng husto, na tila gusto nilang ibigay ang mundo sa aknya.

Kahit na ako ang tunay nilang anak, naging pangalawa lang ako sa mga iniisip nila.

Ang nanay ko, na hindi ako makita o makontak, ay sinabi lang sa lola ko, “Dahil nandito ka na din, kumain na muna tayo.”

Sinuri ng lola ko ang paligid habang sinusubukan i-steady ang emosyon niya. “Wala ba si Whitney dito?”

Bumuntong hininga ang nanay ko na may bakas ng pagsuko. “Sinabi ko na sa iyo—nagtatampo si Whitney. Anong magagawa ko kung ayaw niyang magpakita?”

Nagsalubong ang mga kilay ng lola ko. “Anong nangyari?”

Nag-alinlangan ang nanay ko, pinili na hindi banggitin ang nangyari sa Wild Valley. “Hindi ba malinaw? Hindi kami dumalo sa graduation ceremony niya, at nagtatampo na siya simula noon.”

Noong marinig ito ng lola ko, nagdilim ang mukha niya. “Ang batang iyon! Tinanong ko siya kung kailan ang graduation niya, pero ayaw niyang sabihin sa akin. Bilang mga magulang niya, bakit hindi kayo dumalo? Sinasabi nila na ang graduation ay parang munting kasal para sa mga bata!”

Binuksan ng nanay ko ang bibig niya pera depensahan ang sarili niya pero hindi niya maisip ang dapat niyang sabihin.

Paano niyang maipapaliwanag na nasugatan ang paa ni Scarlett at nakakapit sa kanya kaya hindi siya makaalis?

Lalo lang kamumuhian ng lola ko si Scarlett.

Mabigat ang katahimikan sa paligid habang lumalabas ang usok sa init ng pagkain.

Tinawag sila ng ama ko, “Ma, tama na kakatayo lang dyan. Kumain na tayo!”

Hindi gusto ng lola ko na palalain pa ang lahat para sa nag-iisa niyang anak na babae at nag-aalinlangan na naupo.

Dahil bibihira lang ang pagkakataon na kumain ng magkasama, gumaan ang mood ng nanay ko. Ipinagbuhos pa niya ng imported na soda ang lahat.

Ang lola ko, na seryoso ang ekspresyon, ay ipinaalala sa nanay ko, “Bawasan mo ang inom ng soda at damihan mo ang tubig. May sakit ka nga naman sa kidney. Nagdonate pa naman si Whitney ng kidney sa iyo. Inaasahan mo ba na magdodonate siya ng isa pa?”

Nanigas ang nanay ko, humigpit ang kapit niya sa baso at gulat na tumingala.

“Anong sinasabi mo? Noong may sakit ako sa kidney, si Scarlett ang nagdonate ng kidney sa akin. Paano mo nagagawang magsinungaling sa harap ng mga bata? Nakakahiya!”

Kita ang sinseridad sa mga mata niya.

Agad na nagalit ang lola ko at tumayo mula sa kinauupuan niya. “Hangal ka talaga! Sinabi ko na sa iyo na huwag mo ampunin ang inggratang yan! Tignan mo kung anong kasinungalingan ang sinabi niya!”

Agad na natakot si Scarlett, tumulo ang mga luha niya. “Pakiusap, huwag kayo magtalo! Ma, sinabi ni Lola na kidney iyon ni Whitney kaya baka nga! Pakiusap huwag ka magalit.”

Ang mga salita niya ay naging dahilan para maniwala ang nanay ko na gumagawa lang ng gulo ang lola ko ng walang dahilan.

Dahil sa galit, nagbigay siya ng ultimatum. “Ma, hindi ko gusto palalain ang lahat, pero malinaw na kumakampi kay kay Whitney. Kung hindi mo magawa maging patas kahit minsan, umalis ka na lang!”

Habang nakikinig dito, hindi ko mapigilan na tumulo ang mga luha ko.

Ilang taon na ang nakalilipas, noong lumalaban ang nanay ko dahil sa sakit niya sa kidney, lihim akong nagdonate ng kidney para sa kanya.

Pero, naging istorya ito para sa sakripisyo ni Scarlett.

Nahulaan ng lola ko na ako ang lihim na nagdonate, pero nagmakaawa ako sa kanya na huwag magsalita.

Gusto ko ang pagmamahal ng nanay ko sa akin ay walang kasamang guilt.

Naguilty ang lola ko sa paghihiwalay niya sa mga magulang ko noon, kaya ang pagiging kampi niya sa akin ay galing sa sense of obligation.

Habang inilalagay ang sarili niya sa puwesto ng nanay ko, sumangayon siya na ilihim ito.

Hindi ito alam ng nanay ko.

Noong sinabi ito ngayon ng lola ko, ayaw maniwala ng nanay ko.

Ang dapat na simpleng family meal ay nauwi sa away.

Sa oras na umalis ang lola ko, tumunog ang phone ng nanay ko.

Makikita sa screen ang pangalan na ‘Whitney’.