THE LOST MEMORIES ::: EP.4

@ ZTUDIO

และแล้วช่วงเวลาแห่งการทวงคืนของรักก็มาถึง.. ในที่สุดฉันก็พาตัวเองมายืนอยู่ใน Ztudio จนได้ บอกตามตรงว่าที่นี่หรูกว่าที่คิด แบ่งโซนต่างๆ ได้อย่างลงตัวจริงๆ ระดับของลูกค้าก็แยกกันชัดเจน ซึ่งแต่ละโซนก็ดูมีสไตล์ไม่แพ้กันเลย

อ้อ.. เห็นว่าชั้นบนมีห้องพักให้ Member กระเป๋าหนักเปิดห้องได้ตามใจ แถมชั้นดาดฟ้ายังมีสระว่ายน้ำส่วนตัวแบบ Exclusive สุดๆ อีกด้วยนะ มิน่าล่ะใครๆ ถึงได้แห่กันมาเดินยั้วเยี้ยเต็มไปหมด เหอะๆ นี่คนหรือหนอนเนี่ย -.- แล้วยิ่งคืนนี้เป็นคืนวันศุกร์ด้วยก็เลยดูจะคึกคักกันเป็นพิเศษเชียวล่ะ

“เอ่อ โทษนะคะ VIP#9 ไปทางไหนคะ?”

ฉันมองหาคนที่คิดว่าน่าจะพอบอกทางได้แล้วเดินเข้าไปถาม ถ้าให้เดานะ.. Zone VIP ที่ว่านี่ต้องเดินผ่านประตูที่มีบอดี้การ์ดชุดดำ 3-4 คนเฝ้าอยู่ ประตูนี้แน่นอนเลยเชื่อสิ

“Ztudio Nightshade ตรงไปสุดทางเลี้ยวขวาห้องสุดท้ายครับ ขอ Night Card ด้วยครับ”

ฉันหันไปตามเสียงที่ได้ยิน แล้วพบว่าคนที่ตอบฉันไม่ใช่ชายชุดดำหน้าตาดุๆ อย่างที่คิดหรอก แต่เป็นผู้ชายผิวขาว ผิวพรรณดี และที่สำคัญหน้าตาหล่อโฮกในยูนิฟอร์มเชิ้ตเทาตัดขอบดำกับกางเกงสแล็คที่ดูกึ่งทางการนิดๆ แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาส่งยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร

“Night Card?”

ฉันทวนคำพูดผู้ชายยิ้มเก่งตรงหน้า แล้วนึกตำหนิตัวเองขึ้นมาทันที ทำไมฉันคิดไม่ถึงนะว่าสถานที่ระดับนี้ ความปลอดภัยและความเป็นส่วนตัวต้องรัดกุมสุดๆ อยู่แล้ว อยู่ๆ จะยอมให้ใครก็ไม่รู้เข้าไปเดินเพ่นพ่านได้ยังไง แล้วนี่จะไปเอามาจากไหนล่ะไอ้ Night Card อะไรเนี่ย -_-?

“ครับ Night Card เพราะชอบมีคนเนียนมาวุ่นวายกับพวกเฮียๆ อยู่เรื่อย เธอคงไม่ใช่หนึ่งในนั้นหรอก...ใช่มั้ย?”

“เอ่อคือฉัน...”

เอิ่ม! อุตส่าห์ชมว่าหล่อนะเมื่อกี๊ แต่ถ้ารู้ทันกันแบบนี้ถอนคำพูดนี่ทันมั้ย -_-? แต่จริงๆ ไม่ได้มาวุ่นวายสักหน่อย แค่ทำของหายแล้วอยากได้คืนเท่านั้นเองอ่ะ

“ถ้าไม่มี Night Card ก็ให้เข้าไม่ได้จริงๆ ครับ น่าเสียดายจังเลยเน่อะ ^_^” แล้วผู้ชายตรงหน้าก็เอาแต่ยิ้มทั้งที่ปากก็เพิ่งจะปฏิเสธฉันไปหมาดๆ

“เอ่อ...พายุ”

“ครับ?”

“คือฉัน...มาหาพายุ” ฉันบอกความต้องการของตัวเองออกไป และแอบหวังว่าเขาจะเข้าใจว่าฉันไม่ได้เนียนมาเหมือนพวกผู้หญิงที่เขาพูดจริงๆ

“มาหาเฮียพาย?”

ผู้ชายตรงหน้าถามซ้ำออกมาอีกครั้ง ฉันเลยพยักหน้าตอบแบบมึนๆ ไป ...น่าจะใช่แหละมั้ง พายุ พายๆ อะไรเทือกนั้นแหละ

“ใช่ หมอนั่นแหละ คือเฮียนายขโมยของบางอย่างของฉันไป ฉันแค่จะมาเอาคืน” ฉันชี้แจงเจตนาของตัวเองออกไป แต่สิ่งที่ได้กลับรับมาคือคนตรงหน้าเลิกคิ้วมาให้แบบไม่อยากจะเชื่อ

“ขโมย -.-?” เหอะๆ ดูจากสีหน้าก็พอจะรู้แหละว่าเขาไม่เชื่อฉันเลยสักนิด แถมยังพยายามแก้ตัวให้รุ่นพี่พายุที่ตัวเองเทิดทูนอีก

“จำผิดรึเปล่า? อย่างเฮียพายเนี่ยนะจะขโมยของ”

หึหึ.. เข้ายากเข้าเย็นจังเลยแฮะ เริ่มเซ็งละนะ

“เอางี้ถ้าฉันเข้าไปไม่ได้ งั้นช่วยเรียกเฮียนายออกมาทีได้มั้ย”

ฉันยังพยายามเจรจาอย่างใจเย็นเพื่อเข้าไปเอาสร้อยคืนให้ได้ แต่ดูเหมือนมันไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะหมอนี่ยืนดักอยู่ไม่ยอมปล่อยเลย

“ไม่ได้เนียนจริงๆ สาบานได้ ”

ฉันย้ำออกไปอีกครั้งพร้อมกับชูสามนิ้วแบบลูกเสือเนตรนารีด้วย แต่ก็ได้รับแค่รอยยิ้มแห้งๆ ตอบกลับมา แถมคนตรงหน้าก็ไม่ยอมหลีกทางให้ฉันแม้แต่ก้าวเดียว

“นิลลา?”

ระหว่างที่ฉันกำลังยืนเจรจากับผู้ชายตรงหน้า อยู่ๆ ก็มีใครบางคนเรียกชื่อฉันดังมาจากข้างหลัง ฉันเลยหันไปตามเสียงเรียกนั้นแล้วก็เจอผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งในชุดนักศึกษา หืม? เขาเรียน ม. เดียวกับฉันเลยนี่นา สังเกตจากเนคไทอ่ะ

“อ้าวเฮียโย วันนี้มาเร็วจังนะครับ ^_^”

ผู้ชายที่ยืนขวางทางเข้าฉันหันไปทักทายคนที่เดินเข้ามา โยหรอ.. ชื่อไม่คุ้นเลยแฮะ แล้วทำไมเขาถึงเรียกชื่อฉันอย่างกับรู้จักกันงั้นแหละ

“อืม มีไรกัน?”

“ไม่มีไรเฮีย ผู้หญิงคนนี้มาหาเฮียพายแต่ไม่มี Night Card”

พอนายโยอะไรนั่นหันมาถาม ผู้ชายที่ดักทางฉันไว้ก็อธิบายอย่างละเอียด ย้ำจังเลยนะไม่มี Night Card เนี่ย -_-!

“อืม เดี๋ยวกูพาเข้าไปเอง”

แล้วอยู่ๆ ผู้ชายชื่อโยก็หันมาคว้าแขนฉันพาเดินเข้าประตู Zone VIP มาหน้าตาเฉย ส่วนหมอนั่นที่ยิ้มกว้างๆ น่ะ ก็ยืนเฝ้าหน้าประตูต่อไปแบบงงๆ ..เดี๋ยวๆ แล้วทำไมนายโยอะไรนี่ต้องมาถูกเนื้อต้องตัวกันด้วยเนี่ย =_=?

“ไม่เจอกันนานเลยนะยัยตัวแสบ”

“นาย...หมายถึงฉันหรอ?” ฉันมองแขนตัวเองที่ถูกมือหนาจับไว้สลับกับแผ่นหลังของผู้ชายที่กำลังก้าวขาไปเรื่อยๆ อย่างสงสัย

“แล้วมีคนอื่นมั้ยล่ะ”

“เอ่อ...โทษนะ เรารู้จักกันด้วยหรอ -.-?”

ที่ถามไปแบบนั้นเพราะฉันจำไม่ได้จริงๆ ว่ารู้จักผู้ชายคนนี้ จะว่าเป็นเพื่อนตอน ม.ปลายก็ไม่น่าจะใช่นะ เพราะตอนนั้นฉันสนิทกับไอ้ด้าคนเดียวจริงๆ อ่ะ

“ที่พูดนี่หมายความว่าไง?”

ผู้ชายชื่อโยใช้มืออีกข้างผลักประตูห้องๆ หนึ่งเข้าไป แต่ในนี้ก็ไม่มีใคร ก่อนจะปล่อยแขนฉันเป็นอิสระและกดไหล่ฉันให้นั่งลงบนโซฟา ส่วนเขาก็ทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามกับฉันอีกที

“ก็ฉันกับนาย เรา...”

“เธอจำฉันไม่ได้?” คนตรงหน้าชิงถามขึ้นมาได้ถูกจังหวะเป๊ะๆ ฉันเลยพยักหน้าตอบไปแบบมึนๆ

“ก็...ประมาณนั้น”

“ตลก ทำกันไว้แสบมากนะยัยบ้า เธอควรจำฉันให้ขึ้นใจสิ!”

พรึ่บ!

คนตรงหน้าไม่พูดเปล่า เขาถกแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวเลยข้อศอกขึ้นไปจนเห็นรอยแผลเป็นตรงช่วงต้นแขนด้านใน

“รอยนั่นไปโดนอะไรมา?”

ฉันมองรอยแผลเป็นนั้นแล้วถามออกไปอย่างสงสัย มันดูคล้ายรอยกัดอยู่นะ แต่หมาที่ไหนจะกัดต้นแขนด้านในแบบนั้น นี่คือต้องอุ้มท่าไหนกัน นึกไม่ออกเลยจริงๆ

“ยังจะถามอีก”

ผู้ชายชื่อโยอะไรนี่ส่งเสียงดุออกมา แล้วจ้องหน้าฉันอย่างกับว่าฉันเป็นคนทำอย่างงั้นแหละ ส่วนมือก็คว้าแก้วเหล้ากับถังน้ำแข็งที่ถูกจัดไว้มาชงช้าๆ แถมจากคำพูดแต่ละคำของเขามันดูเหมือนเรารู้จักกันจริงๆ จนอดสงสัยไม่ได้

“นี่นาย...รู้จักฉันจริงๆน่ะหรอ?”

“พูดบ้าไรของเธอ ก็ต้องรู้ดิ”

พอฉันถามปุ๊บ เขาก็ตอบกลับมาปั๊บ แต่ยิ่งเขายืนยันแบบนั้นฉันก็ยิ่งไม่แน่ใจ เพราะสิ่งที่ฉันรู้สึกตอนมองหน้าผู้ชายคนนี้ มัน..มีแต่ความว่างเปล่า

“แน่ใจนะว่านายไม่ได้ทักคนผิด” ฉันย้ำออกไปอีกครั้ง แล้วหมอนี่ก็แอบถอนหายใจออกมานิดหน่อย

“เธอชื่อนิลลา ยัยหมาบ้าห้อง 3/2 ส่วนฉันวาโย 3/1 คู่แข่งว่ายน้ำตัวฉกาจของเธอไงเล่ายัยโง่!”

วาโยหรอ...?

จากที่ฟังก็ดูเหมือนวาโยจะรู้จักแค่ชื่อฉันนั่นแหละนะ เพราะข้อมูลบางอย่างมันไม่ตรงกับตัวฉันเลย

“นายจำคนผิดแล้วล่ะวาโย ฉันว่ายน้ำไม่เป็นสักหน่อย”

“สรุปจะไม่หยุด?”

แล้วใบหน้าของวาโยก็ดูเอาจริงขึ้นมาจนฉันเองก็ไม่เข้าใจ เหมือนเขาจะเริ่มไม่ค่อยพอใจที่ฉันยืนยันว่าไม่รู้จักเขา และคิดว่าเขาจำคนผิดอย่างแน่นอน

“ฉันว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยหัดว่ายเลยด้วยซ้ำ” ฉันบอกออกไปแบบแน่ใจ 100% แต่วาโยก็ดูจะไม่ยอม

“นิลลา เป็นไรของเธอวะ มันเริ่มจะไม่ตลกละ”

คิ้วที่ขมวดกันบวกกับใบหน้านิ่งๆ เป็นทุนเดิมทำให้รู้สึกว่าวาโยดูจริงจังกับการรู้จักฉันมากจริงๆ หรือจริงๆ แล้วเขาอาจเป็นที่เพื่อนที่โรงเรียนประจำของฉันก็ได้ล่ะมั้ง เพราะถึงแม้การทดสอบความจำฉันจะจำอะไรๆ ได้แค่เลือนราง แต่ถ้าตอนนั้นที่โรงพยาบาลเราเคยเจอกันแล้ว ยังไงก็ต้องจำได้แน่นอนแหละ

“วาโย นายเคยอยู่โรงเรียนประจำกับฉันรึเปล่า?”

ฉันจ้องหน้าวาโยอย่างคาดหวังในคำตอบ เพราะถ้าเขาเคยอยู่แปลว่าเราอาจเคยเป็นเพื่อนกันจริงๆ ก็ได้ ถ้าเป็นงั้นคงดีเพราะดูเขาก็ไม่ค่อยถือตัวกับฉันเท่าไหร่ แถมวาโยก็ดูเหมือนจะรู้จักกับพายุ นั่นอาจทำให้ฉันได้สร้อยคืนมาไม่ยาก

“เปล่า”

“งั้นหรอ...ถ้างั้นโทษทีนะฉันว่าฉันไม่รู้จักนายจริงๆ”

พอได้ฟังคำตอบของเขา ฉันเลยตอบกลับไปทั้งที่ในใจก็ยังรู้สึกขัดๆ คงเพราะแอบคาดหวังไว้นิดนึงแล้วล่ะมั้งว่าจะมีเพื่อนเพิ่มอีกคน แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก..

 “ต้องรู้สิ เธอรู้จักฉันดีกว่าที่ฉันรู้จักตัวเองซะอีก”

ยิ่งเขาพูดออกมา ฉันก็ยิ่งมองหน้าวาโยแบบอยากรู้เข้าไปอีก เขาเองก็ไม่พูดอะไรต่อนอกจากยกแก้วเหล้ากระดกอึกๆ อย่างไม่กลัวสำลัก

“นายมั่นใจว่าแค่ไหนว่าไม่ได้จำคนผิด”

ฉันถามออกไปอย่างสงสัย ทำไมเขาดูมั่นใจขนาดนั้นกันนะ ทั้งที่ฉันพยายามนึกดูแล้ว ก็ไม่เห็นรู้สึกว่าตัวเองรู้จักเขาเลยสักนิด

“99%” วาโยยังคงตอบกลับมาอย่างมั่นใจ

“แล้วอีก 1% ล่ะ?”

ฉันสวนกลับไปทันทีเพราะอย่างน้อยหนึ่งเปอร์เซ็นต์นั้นมันอาจจะเป็นจุดสำคัญที่บอกได้ว่าวาโยเข้าใจผิด

“รายละเอียดเล็กน้อย ช่างมันเถอะ” แล้วเขาก็ตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจนัก ฉันเลยพยักหน้าเออออออกไป

“อืม แล้วไหนล่ะพายุ ฉันมีธุระกับหมอนั่น”

เพราะคิดว่าตัวเองน่าจะต้องกลับได้แล้วล่ะฉันเลยลองถามดู ถึงจะยังไม่ดึกมากแต่ฉันก็ไม่ชอบเที่ยวที่แบบนี้สักเท่าไหร่ เพราะมันเสี่ยงที่จะมีควันบุหรี่ศัตรูตัวร้ายของฉันไงล่ะ

“หึ.. เธอจำมันได้แต่จำฉันไม่ได้เนี่ยนะ”

น้ำเสียงของวาโยดูแปลกไป แต่บอกตามตรงฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของมันเท่าไหร่หรอก และดูเหมือนเขาจะเข้าใจผิดอีกแล้วนะเพราะฉันก็ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยจำอะไรเกี่ยวกับพายุได้ด้วยเหมือนกัน นอกจากไอ้บ้านั่นขี้ขโมย

“ฉันแค่บังเอิญทำของหายแล้วหมอนั่นเก็บไว้แต่ไม่ยอมคืนก็เท่านั้น มันไปเกี่ยวกับเรื่องจำได้จำไม่ได้ตรงไหน ทั้งนาย ทั้งพายุฉันไม่รู้จักใครทั้งนั้นแหละ”

ฉันพูดออกไปตามที่คิดเล่นเอาวาโยชะงักไปจนเห็นได้ชัด เห้อออ.. ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ฉันรู้สึกว่าวันนี้มันเป็นวันที่ยุ่งเหยิงมากถึงมากที่สุดเลย -.-