THE LOST MEMORIES ::: EP.3

“ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง! ปล่อย!!!”

พลั่กกกกกก ตึง!

หลังจากโดนลากออกมาจากห้องพยาบาล ฉันก็ผลักพายุออกเต็มแรง แต่น่าจะเพราะหมอนั่นปล่อยฉันพอดีด้วยแหละมั้ง เขาเลยเสียหลักเซถอยไปกระแทกกับผนังซะเอง

“สมน้ำหน้า! ไอ้บ้ากาม! ไอ้หื่น! ไอ้คนไม่รู้กาลเทศะ! ไอ้คนไม่มีหัวคิด! นี่มันสถานศึกษานะเว้ย นายกล้ามีเซ็กส์ใน ม. ได้ไง แถมนายเกือบจะฆ่าฉันแล้วไอ้โรคจิ...”

“จิ๊! จะหยุดได้ยัง?!”

พายุสบถออกมาก่อนที่จะถามฉันกลับอย่างอารมณ์เสีย จะว่าไปฉันเองก็แอบงงตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงด่าหมอนั่นด้วยประโยคที่โคตรยาวแบบนั้นออกไปได้ แต่ก็ช่างเหอะ =_=^

“ยัง! ขอโทษมารอฟังอยู่” ฉันเงยหน้าท้าทายไอ้หน้าดุนี่อย่างไม่กลัวตาย คนทำผิดก็ต้องขอโทษดิ มีความเป็นสุภาพบุรุษบ้างรึเปล่าเนี่ยฮะ?!

“ไร้สาระ”

พูดจบเขาก็หันหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ แถมยังหมุนตัวจะเดินออกไปซะงั้น ให้ตาย! ไม่ขอโทษแล้วยังเดินหนีเนี่ยนะ มารยาทดีใช้ได้ เหอะ!

“เดี๋ยว! ไม่ขอโทษก็ช่าง นายเห็นสร้อยฉันรึปละ...”

“แค่สร้อยมันสำคัญอะไรนักหนา?!”

ฉันยังพูดไม่ทันจบพายุก็ตะคอกสวนกลับมา นี่เขาเป็นอะไรกับสร้อยฉันนักเนี่ยถามหาแต่ความสำคัญอะไรนั่นอยู่ได้ ถ้าฉันบอกว่าไม่รู้นี่ได้รึเปล่าล่ะ ก็ความรู้สึกของฉันมันไม่รู้จริงๆ นี่นา

“ฉัน...”

“ตอบได้ค่อยมาเอา”

พายุตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แล้วเขาก็เริ่มก้าวขาเดินหนีฉันไปจริงๆ แผ่นหลังที่ค่อยๆ ไกลออกไปนั่นชวนให้หงุดหงิดมากถึงมากที่สุด เพราะคำตอบนั้นมันชัดเจนแล้วว่าสร้อยฉันอยู่กับหมอนั่นยังไงล่ะ แต่กว่าฉันจะได้สติพายุก็เดินทิ้งระยะออกไปไกลพอสมควร ฉันเลยรีบก้าวขาวิ่งตามหลังเขาไป แต่หมอนี่ขายาวชะมัดกว่าจะตามให้ทันเล่นเอาเหนื่อย

“หยุดนะพายุ เอาคืนมา! นี่นาย..กลับมาก่อน!”

“เงียบ! รำคาญ! ตอบไม่ได้ก็รอไป”

กึก!

รอ..รองั้นหรอ?

พอได้ยินคำพูดนั้นอยู่ๆ ขาก็ฉันก็หมดแรงเอาดื้อๆ แล้วเสียงเดิมๆ ก็วนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง ไอ้ประโยคพวกนั้นที่ฉันจำมันไม่ได้สักที

‘รอฉันนะ..นิลลา

นายจะกลับมาใช่ไหม...’

ฉันยืนนิ่งประมวลผลเสียงในความทรงจำที่แล่นเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว อีกแล้วหรอเนี่ย อะไรนักหนา -_-?! พอหันไปอีกทีพายุก็เดินหายไปไหนแล้วไม่รู้ แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาโฟกัสว่าเขาจะไปไหนไง ที่มันสำคัญคือตอนนี้..สิ่งที่ไหลเวียนอยู่ในหัวฉันมันดังขึ้นมาซ้ำๆ และเริ่มหนักกว่าเมื่อก่อนแล้วน่ะสิ

“ไอ้นิล นิลลา นิลโว้ยยย!”

“หะ..ห๊ะ ห๊ะว่าไง?” แล้วเสียงเรียกจากเจด้าก็ทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ รู้สึกตัวอีกทีคือเจด้ากำลังเขย่าตัวฉันอยู่ ยัยนี่มาตอนไหนกันล่ะเนี่ย

“เจอมั้ยสรุป? กูไปห้องพยาบาลมาไม่เห็นมีใคร”

“ก็เจอ..เจอมั้ง” ฉันตอบออกไปแบบงงๆ คือมันก็เจอไง ก็เจอแต่ไม่ได้คืนอะไรทำนองนั้นแหละ

“เจอมั้งอะไรของมึงวะ”

“ไอ้ด้า…” พอนึกอะไรขึ้นมาได้ ฉันก็ตัดบทเจด้าแล้วหันไปขอความช่วยเหลือจากมันทันที เรื่องนี้ถ้าจะมีใครพอช่วยได้ก็ยัยนี่นี่แหละ

“ว่า?”

“กูอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพายุ เอ่อหมายถึง..รุ่นพี่พายุ”

ไม่รู้ทำไมฉันถึงพูดออกไปแบบนั้น แต่ตอนนี้หมอนั่นเอาของรักของหวงของฉันไปยังไงก็ต้องทวงคืน เพราะงั้น..รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งก็ชนะร้อยครั้ง เฮ้! เดี๋ยวนะว่าแต่ นี่ฉันจริงจังเกินไปรึเปล่า -.-?

“หืม? สรุปที่ยืนอึ้งคือปิ๊งผู้ว่างั้น” เจด้าเลิกคิ้วใส่ฉันอย่างงงๆ ฉันเลยใช้จังหวะนี้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้มันฟังซะเลย

“เปล่า คือ..... #%฿!&?@$€¥^>!”

เราเดินคุยกันมาเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนไอ้ด้ามันจะชิลมาก ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรกับฉันสักนิด ทั้งที่สำหรับฉันตอนนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ยิ่งกว่า อุ้ม พัชรากาขี่ไม้กวาดบินอยู่บนฟ้าซะอีก

“ไม่เห็นยาก มึงก็หาคำตอบให้ได้เดี๋ยวรุ่นพี่เขาก็คืนให้”

“นั่นแหละที่ยาก” ฉันตอบไอ้ด้ากลับไปแบบไม่หยุดคิดเลยสักนิด ก็เพราะไม่รู้จะเอาคำตอบที่ไหนไปบอกหมอนั่นไงเล่า รู้แค่เคยชินที่ใส่มันทุกวัน..ก็แค่นั้น

“งั้นก็แต่งเรื่องเอา” เจด้าเสนอไอเดียออกมา แต่แค่ได้ฟังฉันก็ส่ายหัวรัวๆ ตอบกลับไปอีก

“มึงก็รู้กูไม่ชอบคนโกหก ให้ทำเองยิ่งไม่มีทางอ่ะ”

ก็นะ...คนเราถ้าโกหกก็ต้องจำเรื่องที่ตัวเองโกหกเอาไว้ให้ได้ตลอดเพื่อความเนียน ซึ่งมันยากกว่าพูดความจริงซะอีกแถมเปลืองแรมในสมองด้วย

“งั้นมึงก็ไปซื้อสร้อยใหม่”

“ไม่ได้! ต้องเป็นเส้นนี้เท่านั้นเว้ย!” ฉันค้านเสียงดังพอไอ้ด้าพูดเหมือนจะให้ฉันยอมทิ้งสร้อยเส้นนั้นให้คนแปลกหน้า

“ทำไมวะ นี่กูเริ่มคิดจริงละนะว่าสร้อยนี่มันมีเงื่อนงำเนี่ย”

“ก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ” โว้ยยย! ในหัวมีแต่คำว่าไม่รู้ๆ ไม่ว่ายัยนี่จะถามอะไรฉันก็ตอบได้แค่ไม่รู้อ่ะตอนนี้

“แล้วมึงได้มันมายังไงล่ะ” ยัง -_- ไอ้ด้ายังไม่หยุดยิงคำถามใส่ฉันทั้งที่มันน่าจะรู้คำตอบดี

“นั่นก็ไม่รู้ รู้แค่ไม่เคยถอด” ฉันตอบออกไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก รู้สึกวันนี้โง่ๆ ยังไงบอกไม่ถูก -_-^

“เออไม่รู้อะไรสักอย่าง แต่ตอนนี้ขึ้นเรียนก่อนมั้ย สายไปครึ่งชั่วโมงละ” แล้วฉันก็เดินตามหลังเจด้าที่เดินนำขึ้นตึกไปแบบเซ็งๆ ไอ้บ้าพายุ เจอกันอีกทีฉันจะอัดนายให้น่วมเลย!

Line~ Line~ Line~

JEDA : ส่งรูปภาพถึงคุณ

JEDA : ส่งรูปภาพถึงคุณ

JEDA : ส่งรูปภาพถึงคุณ

“เอาไป โปรไฟล์รุ่นพี่พายุของมึงอ่ะ เท่าที่พอหาได้ก่อนนะ”

ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งหงุดหงิดเรื่องพายุและสงสัยกับเรื่องเสียงหลอนๆ ในหัวจนไม่เป็นอันเรียน เจด้ามันก็ใช้จังหวะนี้หาโปรไฟล์บางส่วนของหมอนั่นส่งมาให้

อืมมม..หนึ่งในหนุ่มสุดฮอตของมหาลัยเลยงั้นหรอ

หน้าดุอย่างกับโจรเนี่ยนะ o_O?

ภาสกร อัศวโภคิน (พายุ)

KING OF IST  (Information Science and Technology)

กำลังศึกษา : คณะวิทยาการและเทคโนโลยีสารสนเทศ สาขาวิชาเทคโนโลยีสารสนเทศ (ปี 2)

เรียนดี กีฬาเด่น เน้นกิจกรรม เป็นมือวางอันดับ 1 ด้าน IT :

บ้านรวยระดับอภิมหาเศรษฐี ดีกรีทายาทบริษัทซอฟต์แวร์ชั้นนำของประเทศ ...โอ้โห พูดจริงพูดเล่น?

สีที่ชอบ : ดำ ขาว เทา น้ำตาล

บุคลิก : นิ่งๆ ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย ไม่ชอบคนเยอะ ขี้รำคาญ เย็นชา เย็นยะเยือก ยิ่งกว่าเหยือกใส่น้ำแข็ง

What?! ลงโปรไฟล์แบบนี้ก็ได้หรอ =_=? ไหนดูรูปถัดไปดิ๊…

ถึงภายนอกจะนิ่งแค่ไหน แต่ภายในใจดีมากกกก ...ถามจริง?

รักเด็ก ชอบช่วยเหลือคนอื่น แต่หาตัวจับยากหน่อยแล้วแต่อารมณ์ตอนนั้นว่าจะไปอยู่ที่ไหน ...เอ๋ -_-?

หงุดหงิดอยู่มั้ยสังเกตได้จากการสูบบุหรี่

สังสรรค์ไม่เว้นวันผับประจำคือ ZTUDIO

หุ่น Sexy ขยี้ใจ สาวใน ม. ฟินกระจาย จะครางดังเท่าไหร่ก็ได้แต่ครางชื่อพี่เขาไม่ได้! …อันนี้เชื่อ =_=

เจ้าของเรือนร่างนี้ที่ทุกคนใฝ่ฝัน (แนบรูป...)

8 คลิ๊ก link เข้ากลุ่มลับ บลาๆๆ

สรุปเด็ก IST ปี 2 แค่นั้นแหละที่อยากรู้ …จะอ่านให้ยืดยาวเพื่อ???

ว่าแต่..ผับประจำคือ ZTUDIO งั้นหรอ?

อ่าหะ งั้นรู้ละว่าจะเจอหมอนี่ได้ที่ไหน :)

“มึง คืนนี้ว่างป้ะ?”

ฉันหันไปถามเจด้าที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะเลคเชอร์ แล้วไอ้ด้ามันก็เงยหน้ามาตอบฉันอย่างงัวเงียแล้วนอนต่อ

“หึ.. บอกแล้วไม่ใช่ไงว่าจะบินไปสิงคโปร์วีคหนึ่ง’”

เออแฮะ ลืมไปว่ายัยนี่มีธุระที่สิงคโปร์ แต่นี่มันเพิ่งเปิดเทอมวันที่สองเองนะเฟ้ย ไอ้ด้ามันก็จะทิ้งให้ฉันโดดเดี่ยวแล้วหรอเนี่ย เยี่ยมมม!

“อยู่ได้แน่นะ?” เจด้ามันเงยหน้าขึ้นมาถามฉันซ้ำอีกครั้ง ถึงจะดูมึนๆ ง่วงๆ แต่มันก็เป็นห่วงนั่นแหละ

“ได้ดิ เดินทางปลอดภัย ของฝากด้วย”

“อืม”

เหอะๆ -_- อื้มมม! บอกว่าอยู่ได้ก็ต้องอยู่ได้! ไม่เป็นไรหรอกมั้งแค่ชีวิตที่ไม่มีเพื่อนเคียงข้างเอ๊งงง ปฏิบัติการทวงคืนของรักเริ่มขึ้นแล้วสินะ! ได้เจอกันแน่ ไอ้รุ่นพี่ หึ..

“อย่าคิดจะไป ZTUDIO คนเดียว”

เพล้งงงง~

เสียงเจด้าขัดขึ้นมาทำให้ฝันฉันดับสลาย แตกละเอียดไปในพริบตา

“แต่มึงก็รู้ว่ากูต้อง…”

“รู้ แต่มันไม่ปลอดภัย ที่นั่นยิ่งดึกยิ่งอันตราย” ฉันกำลังจะอธิบายแต่ไอ้ด้ามันก็ดูจะรู้ทันไปซะหมด

“กูไปแป๊บเดียวน่า แค่เอาของแล้วก็กลับ”

พอฉันตอบไปแบบนั้น ไอ้ด้ามันก็ทำหน้าเอือมๆ พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ แล้วบ่นอุบอิบออกมา

“มึงเนี่ยนะ -.-” แล้วมันก็คว้ามือถือตัวเองขึ้นมากดอะไรสองสามที ก่อนจะยื่นมาให้ฉันดู ซึ่งในหน้าจอมือถือตอนนี้ก็มีรูปสถานที่ที่หนึ่งที่ดูจะหรูหรามากกว่าผับทั่วๆ ไปเปิดค้างอยู่

“ไรอ่ะ?” ฉันรับมือถือมาดูแล้วถามออกไป

“VIP#9 รุ่นพี่พายุของมึงนั่งโซนนั้นกับแก๊งค์เพื่อนเขา”

“มึงรู้ได้ไง?” ได้ฟังเจด้าอธิบายฉันก็นึกสงสัยขึ้นมาเลยถามไปอีก แล้วมันก็ทำหน้าระรื่นตอบกลับมา แถมยังแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“กูเก่ง”

“เดี๋ยว แล้วทำไมทุกคำที่เรียกหมอนั่นต้องใช้คำว่า 'รุ่นพี่พายุของกู' ด้วย” เหอะๆ เอาตรงๆ ฟังแล้วขนลุกอย่างน่าประหลาดพูดจริง -.-

“ก็..ในโปรไฟล์ไม่เห็นมีบอก ว่าเขาเคยคุยกับใครเกินสามประโยคนอกจากมึง”

ไอ้ด้าทำหน้าเฉยๆ ตอบกลับมา แต่...ห๊ะ?! สามประโยคเนี่ยนะจะประหยัดคำไปไหน ฉันว่าฉันพูดน้อยแล้วนะกับคนที่ไม่สนิทอ่ะ

“โปรไฟล์มันเมคได้มั้ยล่ะ”

ฉันพูดออกไปตามที่คิดแล้วเจด้ามันก็สวนกลับมาทันที ก่อนจะพูดต่อ

“เอากันเสร็จไล่ออกจากห้อง เรียกชื่อยังห้าม ใครถามไม่อยากจะตอบ มึงว่าคนแบบนี้อยากทำความรู้จักกับใครบ้าง?”

ยิ่งฟังเจด้าพูดถึงพายุอย่างละเอียดยิบ ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่ายัยนี่รู้ลึกรู้จริงเรื่องหมอนั่นจนน่าสงสัย

“ทำไมมึงรู้จักเขาดีนักวะไอ้ด้า”

แล้วพอฉันถามออกไป เจด้ามันก็แอบมองบนเบาๆ ก่อนจะตอบกลับมาด้วยสีหน้าเอือมๆ

“กูไม่ได้รู้ดีแต่มึงอ่ะไม่เคยรู้เลย รุ่นพี่พายุที่มึงพูดถึงกับแก๊งค์เพื่อนเขาซึ่งก็คือ Nightshade! ที่มีรุ่นพี่รันเวย์ของกูอยู่ในนั้น มี content เป็นของตัวเองแทบจะทุกเพจใน ม. เหลือแค่เพจสิ่งแวดล้อมที่วันๆ ถ่ายแต่ต้นไม้ดอกไม้ลงเพจแหละมั้งที่ไม่ลงเรื่องร้อนฉ่าของแก๊งค์นี้อ่ะ”

“อ๋อหรอ โทษทีพอดีกูไม่ใช่ติ่งพวกนั้น”

พอฟังไอ้ด้าร่ายออกมายาวเหยียดจนจบ ฉันก็ตอบไปแบบเชิดๆ บางทีก็รู้สึกเหมือนตกข่าว แต่ไม่ใช่หรอกเชื่อดิ แค่ไม่มีรสนิยมตามกรี๊ดบุคคลสาธารณะเฉยๆ ก็ไม่น่าจะผิดอะไรมั้ง

“อืม ระวังตัวด้วยล่ะ”

แล้วเจด้ามันก็ส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใยแบบที่มีให้ฉันเสมอมาให้ ก่อนจะมุดหน้าหนี นอนต่อยาวไปจนหมดคาบ