DANGER ZENIOR ::: EP.11

ในที่สุดเราก็ฝ่ารถติดมาอยู่ที่ร้านอาหารร้านหนึ่งจนได้ แล้วรุ่นพี่ก็สั่งอะไรมากิน ส่วนฉันก็กินไอติมนั่งรอเงียบๆ เพราะปกติไม่ค่อยกินข้าวเย็นอยู่แล้ว เหอะๆ นี่มันความฝันชัดๆ เจด้าเอ๊ยยย >_< ได้นั่งรถเขา ได้กินข้าวกับเขา แถมยังได้รูปใหม่เพิ่มอีกเพียบ ไม่อยากจะตื่นบอกเลย ..ในที่สุดพระเจ้าก็ประทานพรวันเกิดที่แสนพิเศษในวันที่ฉันโตเป็นสาวมาให้จนได้ Yes! Yes! Yes!

“พรุ่งนี้เลิกกี่โมง?”

ฉันได้ยินรุ่นพี่ถามออกมาทั้งที่เขายังก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานอยู่แบบนั้นนะ แต่เพราะกำลังนั่งเก็บโมเม้นต์ความฟินตรงหน้าอยู่ก็เลยยังไม่ได้ตอบอะไรออกไปอ่ะ

“จ้องขนาดนี้เอากลับไปไว้บ้านเลยมั้ย”

แล้วพอเขาพูดออกมาอีกครั้ง ฉันเลยหลุดจากภวังค์แล้วหันหน้าหนีไปมองทางอื่นอย่างอายๆ เหอะๆ เอาไปได้จริงมั้ยเล่า..ถ้าได้สาบานว่าจะโยนหมอนข้างทิ้งเลย พูดจริงงงงง -/////-

“ไม่มีเรียน” แล้วฉันก็ตอบออกไปทั้งที่ยังหันมองไปทางอื่นอยู่แบบนี้นี่แหละ ส่วนรุ่นพี่ก็ไม่ได้พูดอะไรคงก้มหน้าก้มตากินต่อไปแหละมั้ง

แชะ! ขวับ!

ฉันหันขวับไปทันที พอได้ยินเสียงกล้องถ่ายรูปดังขึ้น แล้วก็ทันเห็นรุ่นพี่รันเวย์กำลังยกมือถือของตัวเองจ่อมาที่ฉันอยู่ด้วยสีหน้าเฉยๆ

“ทำไรของเฮียอ่ะ =_=?”

เออ..จะว่าไปพอเรียกเขาแบบนี้บ่อยๆ เข้ามันก็เริ่มชินเหมือนกันนะเนี่ย เฮียเวย์ เฮียเวย์ สั้นกว่ารุ่นพี่รันเวย์ตั้งเยอะ

“มือลั่น” รุ่นพี่พูดออกมาแล้วตีมึนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ใส่ฉันซะงั้น

“ให้จริงเหอะ”

แค่เห็นท่าทางเขาฉันก็รู้ละว่าตัวเองต้องโดนแอบถ่ายแน่ๆ อ่ะ นี่กะจะเอาไป blackmail ฉันป้ะเนี่ย ดื้อจริงๆ เลยแฮะ แล้วรุ่นพี่ก็เก็บมือถือใส่กระเป๋าเฉยๆ ก่อนจะเรียกเช็คบิล เดี๋ยวสิก็ไหนว่าจะคุยงานไงอ่ะ

“แล้ว...”

“เดินตามมา..เงียบๆ”

พอฉันกำลังจะถามเขาก็พูดขัดขึ้นมาแล้วลุกออกจากโต๊ะไปเลย นี่มาด้วยกันจริงป้ะเนี่ย? แอบคิดนะถ้าฉันไม่ลุกตามไปแล้วรุ่นพี่หันหลังกลับมาไม่เจอใครเขาจะเหวอป้ะ ฮ่าๆๆ

แล้วรุ่นพี่ก็ขับรถพาฉันออกมาที่ไหนไม่รู้ รู้แค่มันมุ่งหน้าออกนอกตัวเมือง แถมทางก็ยังดูมืดๆ และดูจะลำบากนิดๆ อีกด้วย นี่เขาไม่กลัวรถสปอร์ตสุดหรูของตัวเองเป็นรอยเลยรึไงนะ คันนี้จากที่ฉันเคย Search ดูเล่นๆ ราคามันก็แพงเอาเรื่องเลยไม่ใช่หรอ...

หลังจากขับมาได้สักพัก รุ่นพี่รันเวย์ก็จอดรถในลานกว้างที่โล่งมากแบบมองไปไม่มีอะไรเลย แล้วเขาเปิดประตูลงไปเฉยๆ ทั้งอย่างงั้น ก่อนจะเดินอ้อมไปหน้ารถแล้วกระโดดขึ้นนั่งบนกระโปรงรถจนฉันงง

ตึงงง!

“เฮียพาเจมานี่ทำไมอ่ะ”

ฉันเปิดประตูลงจากรถแล้วถามออกไปอย่างลืมตัว เอ้า..ดันหลุดปากแทนตัวเองว่า ‘เจ’ ไปซะงั้น

“เอ่อ คือ..หมายถึงพาฉัน...”

“แบบนั้นแหละดีแล้ว”

พอกำลังจะแก้ต่างและเปลี่ยนสรรพนามที่พูดผิดไป รุ่นพี่ก็ขัดขึ้นมา ฉันเลยพยักหน้าตอบกลับไป

“อืม (- -) (_ _)”

“ที่นี่เงียบดี เหมาะกับการใช้ความคิด”

อยู่ๆ รุ่นพี่ก็พูดออกมาพร้อมกับเงยหน้าไปมองท้องฟ้าที่ฉันเองก็เพิ่งสังเกตว่ามีดาวระยิบระยับอยู่บนนั้นเต็มไปหมด โห สวยมาก..มีที่ที่ดาวชัดขนาดนี้อยู่ใกล้ตัวเมืองด้วยหรอเนี่ย ฉันไม่เคยรู้เลยจริงๆ อ่ะ

“อยากทำอะไร?”

ระหว่างที่ฉันเงยหน้ามองดาว รุ่นพี่ก็ถามออกมา ฉันเลยหันไปตอบคำถามของเขาด้วยคำถามอีกทีเพื่อความชัวร์

“หมายถึงงาน?”

“(- -) (_ _)”

แล้วรุ่นพี่ก็พยักหน้าออกมาช้าๆ ฉันเลยยืนประมวลผลอยู่แป๊บหนึ่ง ก่อนจะโดดขึ้นไปนั่งข้างเขา มองดาวแล้วพูดในสิ่งที่คิดออกไปพร้อมๆ กัน

ตึงงง!

“ก็คงเป็นอะไรที่ไม่ซ้ำกับ Know more เพราะเท่าที่เห็น Love point ฟรีก็ได้จากกิจกรรมรักสิ่งแวดล้อมหลายอย่างเหมือนกัน เช่นพวก.. สั่งกาแฟเอาแก้วมาเองลดการใช้แก้วพลาสติก ปั่นจักรยานแทนการขับรถ ใช้ถุงผ้า บลาๆ แบบนั้นน่าเบื่อจะตาย”

“(- -) (_ _) ก็จริง ”

รุ่นพี่พยักหน้าเห็นด้วยออกมาแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเล่นระหว่างที่ฉันกำลังอธิบายสิ่งที่คิดออกไปยาวเหยียด แต่ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก เพราะแอบเห็นว่าเขากดเข้าเพจ F******k ของชมรมสิ่งแวดล้อม ม.เราอยู่ คงกะจะดูเป็นแนวทางนั่นแหละ แต่ในนั้นมันไม่ค่อยมีไรหรอก ฉันเคยเข้าไปดูมาละ

“ตอนนี้คนที่ทำกิจกรรมพวกนั้นก็หวังจะได้ Love point เอาไปกดโหวตอะไรที่ชอบตามใจจนกลายเป็นว่าได้ Love Point มาจากการทำอะไร มันไม่สำคัญเท่า.. ได้มาแล้วจะโหวตอะไรดี ที่ผ่านมาความสนใจเลยไปตกที่ Know more ไม่ใช่ชมรมสิ่งแวดล้อม”

ฉันพูดขยายความออกไปให้รุ่นพี่เห็นภาพชัดขึ้น แล้วเขาก็พยักหน้ารับฟังเหมือนเดิมก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา

“อืม แต่สุดท้ายจะโปรโมทกิจกรรมนี้ก็ต้องอาศัยพื้นที่ของไอ้เลโอมันอยู่ดี”

นั่นสินะ..ที่รุ่นพี่พูดมาก็ถูก แต่ไม่ใช่ทั้งหมด

“เราจะอาศัยสังคมจำลองของรุ่นพี่เลโอต่างหาก เพราะพื้นที่ที่ใช้จริงๆ มันจะเป็นของชมรมสิ่งแวดล้อม ปกติชมรมใช้เพจ F******k ในการนำเสนอ ถึงจะมีคนกด like เพจเยอะ แต่เด็ก ม.เรา ก็ไม่ได้ให้ความสนใจมันมากเท่ากับที่สนใจ Know more”

ฉันพูดพร้อมกับชี้เข้าไปในมือถือของรุ่นพี่ที่เปิดเพจนั้นค้างอยู่ด้วยแล้วอธิบายแนวคิดของตัวเองต่อ

“เพราะงั้นเราแค่ต้องตบๆ ให้เข้าที่เข้าทาง ในเมื่อเรามี Know more อยู่แล้ว และกิจกรรมนี้ก็เป็นกิจกรรมภายใน ม.เท่านั้น เจว่าแค่ User ชมรมสิ่งแวดล้อมอันเดียวอ่ะ รุ่นพี่พายุคลิ๊กไม่กี่ทีก็น่าจะเสร็จ หรือถ้าจะให้ดีรุ่นพี่ Nightshade ก็แค่ต้องช่วยโปรโมทด้วย”

“แล้ว…?” รุ่นพี่รันเวย์พูดขึ้นมาและกดปิดมือลง ก่อนจะหันมามองที่ฉันอย่างตั้งใจฟัง

“ภาพหลุดกับ Know more เป็นของคู่กัน ถ้าจะให้สนใจแค่กิจกรรมที่ทำก็ต้องโฟกัสให้ถูกจุดไงคะ”

ฉันพยายามบอกใบ้ออกไปเพราะคิดว่าสิ่งที่กำลังจะสื่อมันใกล้ตัวเขามากที่สุด แล้วรุ่นพี่ก็นิ่งไปสักพักก่อนจะค่อยๆ พูดออกมาช้าๆ

“ให้ภาพ..เล่าเรื่องสินะ”

“Yes! สมกับเป็นรุ่นพี่รันเวย์ของฉะ..เอ่อ แหะๆ”

พอเห็นว่าเขาเดาทางถูกฉันก็เผลอดีใจออกไปยกใหญ่ แต่ดันไปสะดุดตอนท้ายกลับลำแทบไม่ทัน อย่ามาหลุดชมเขาต่อหน้าแบบนี้นะ ไม่ได้! ไอ้เจด้า Keep look หน่อย!

“พูดให้จบ” เขาทำหน้านิ่งที่ก็เหมือนจะรอฟังอยู่ ฉันเลยเฉไฉไปเรื่อยอ่ะ

“ก็..สมกับเป็นรุ่นพี่รันเวย์ของทุกคนไงคะ”

“อืม (- -) (_ _) ตามนั้นเลย”

แล้วรุ่นพี่ก็พยักหน้าออกมา แต่ไม่รู้ว่าเขาเห็นด้วยกับเรื่องไหนกันแน่ไง

“ตามนั้น คือ…?”

“กิจกรรมไงเดี๋ยวเริ่มเลย”

รุ่นพี่ตอบกลับมา ฉันเลยพยักหน้าเบาๆ ออกไป แล้วเขาก็กระโดดลงจากกระโปรงรถทันทีโดยไม่บอกไม่กล่าวทิ้งให้ฉันนั่งโดดเดี่ยวคนเดียวซะงั้น ฉันเลยทำท่าจะโดดลงไปบ้าง แต่กลับมีคำพูดของเขามาขัดเอาไว้จนฉันชะงักไป

“เป็นของทุกคนด้วยก็ได้ ตามนั้นเลย”

What?!

พูดจบรุ่นพี่ก็เดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วเปิดประตูขึ้นไป ส่วนฉันก็กระโดดลงจากกระโปรงรถแล้วเดินตามเขามาขึ้นรถอย่างงงๆ

เป็นของทุกคนเนี่ยนะ -.-? แล้วทำไมใจฉันมันส่งเสียงประท้วงแปลกๆ ว่า..ไม่ได้นะเจด้า! อะไรทำนองนั้นล่ะ -_-

Rrrrrrrrrrrrrr~

LUCAS (Video Call)

ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงเรียกเข้าจากไลน์ก็ดังขึ้น พอฉันหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นเฮียลุคที่ Video Call เข้ามา แต่ฉันก็เลือกจะกดตัดสายไปเพราะไม่สะดวกที่จะคุยตอนนี้

Rrrrrrrrrrrrrr~

LUCAS (Video Call)

แต่พอฉันตัดสาย เฮียลุคก็โทรเข้ามาใหม่อีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้รุ่นพี่รันเวย์ก็มองมานิดหน่อยและยังไม่ยอมออกรถไปไหน ยิ่งเห็นแบบนั้นฉันเลยยิ่งเกรงใจ เพราะยังไงนี่ก็รถเขาและฉันไม่อยากให้เขาเสียสมาธิตอนขับรถด้วย ฉันเลยเลือกจะตัดสายเฮียลุคไปอีกครั้ง

ครึ่มมมมมมม!!!

แล้วจังหวะเดียวกันนั้น อยู่ๆ ฟ้าก็ร้องออกมาเสียงดังสนั่น ประกอบกับมีเม็ดฝนเริ่มปอยลงมาบางๆ ในขณะที่เรากำลังนั่งเงียบๆ อยู่ในรถ

Rrrrrrrrrrrrrr~

LUCAS (Video Call)

และเฮียลุคก็โทรมาอีกทีเป็นครั้งที่สาม คราวนี้ฉันกำลังจะกดตัดสายแต่รุ่นพี่รันเวย์ก็ดันพูดขึ้นมาขัดซะก่อน

“รับสักที รำคาญ”

พอเขาบ่นมาแบบนั้น ฉันเลยเงยหน้าไปมองรุ่นพี่รันเวย์กับรูปเฮียลุคที่เด่นหราอยู่ในจอสลับกันสักพักแล้วก็กดรับไปทันที

[รับสายคู่หมั้นช้ามีไรจะแก้ตัวมั้ย?]

“ตลกหรอเฮีย”

แค่ได้ยินเฮียลุคทักเรื่องที่คิดแล้วโคตรเซ็งขึ้นมา ฉันก็สวนกลับไปทันควัน คู่ม่ง คู่หมั้นอะไรกัน รุ่นพี่ได้ยินก็เข้าใจผิดพอดี แค่เหล่มองเมื่อกี๊เขาก็เริ่มหน้าตึงละนะหรือปกติหน้าเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่หรอกมั้ง

[อยู่ไหน? กลับห้องยัง?]

“ยังอ่ะ เจออกมาทำธุระข้างนอก” ฉันตอบเฮียลุคออกไป ทั้งที่ลึกๆ ก็เกรงใจรุ่นพี่อยู่เหมือนกัน แต่เขาก็เป็นคนสั่งให้รับเองนี่นา

[ดึกละนะ กลับได้แล้วเฮียเป็นห่วง]

“อื้ม อีกแป๊บก็กลับแล้วค่าา”

ฟังจากน้ำเสียงเฮียลุคก็ดูจะห่วงฉันจริงๆ นั่นแหละ ปกติเขาก็ห่วงฉันตลอดเวลาแบบนี้อยู่แล้วคงเพราะเห็นฉันเป็นน้องเขาด้วยล่ะมั้ง อารมณ์แบบพี่ชายต้องปกป้องน้องไรงี้

[ถึงแล้วบอกนะเดี๋ยวแวะไป]

“เฮ้ย มาจริงหรอ ฮ่ะๆ” พอรู้ว่าเฮียมาฉันก็แอบตกใจนิดหน่อย เพราะวันก่อนฉันยังแกล้งแซวเขาอยู่เลย ไม่คิดว่าจะเอาจริงอ่ะ

[ก็ใครมันอ้อนล่ะ]

“หรอ ไม่ใช่คิดถึงเค้าหรอกหรอ” ฉันแกล้งแซวเขากลับไป แล้วส่งยิ้มกวนๆ ไปให้ ก่อนที่เฮียจะเค่นหัวเราะเบาๆ ออกมา

[หึ! อืม คิดถึงมาก รีบกลับ]

“ค่ะ เจอกันนะ” ฉันโบกมือบ๊ายบายเพื่อบอกให้รู้ว่าจะวางแล้ว เขาเองก็ยักคิ้วมาให้แล้วฉันก็กดวางสายไป

ติ๊ดดดดด

เปรี้ยงงงง!!! ซู่วววววววว!!!

แล้วพอฉันกดวางสายปุ๊บ ฟ้าก็ผ่าลงมาทันทีจนฉันสะดุ้ง แถมฝนที่ตกปอยๆ ในตอนแรกก็แรงขึ้นมากจนกระจกหน้ารถมัวไปหมด ตอนนี้คือมองไม่เห็นอะไรข้างนอกเลย พอหันไปหารุ่นพี่รันเวย์ฉันก็เห็นเขานั่งมองฝนที่เทลงมาอย่างบ้าคลั่งด้วยท่าทางนิ่งๆ ก่อนจะตัดสินใจเข้าเกียร์และทำท่าจะขับฝ่าออกไป

หมับ!

ฉันรีบหันไปคว้ามือเขาไว้ทันที ถ้าฝ่าออกไปตอนนี้ไม่ดีแน่อ่ะ ฉันว่ามันน่ากลัวออกนะ มืดก็มืด ถนนก็ลื่น

“มีนัดไม่ใช่?”

เขาถามออกมาเสียงเรียบพอเห็นว่าฉันยั้งมือเขาเอาไว้ ก็จริงของรุ่นพี่อ่ะ แต่มันก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก เฮียลุคน่ะไว้เจอกันพรุ่งนี้ก็ได้มั้งเพราะกว่าจะไปถึงก็ดึกแล้วอยู่ดี

“เรื่องนั้นช่างเถอะค่ะ ตอนนี้มันอันตรายอย่าไปเลย” ฉันพูดออกไปด้วยสีหน้าเป็นกังวล ยิ่งหันไปเห็นว่าเริ่มมีลมแรงๆ พัดเข้ามาอีก พายุเข้ารึเปล่าก็ไม่รู้สิ..

“กลัว?” รุ่นพี่หันมาถามฉันด้วยสีหน้านิ่งๆ ตามเคย ฉันเลยพยักหน้าออกไปแล้วถามเขากลับบ้าง

“กลัวดิ หรือเฮียไม่กลัว?”

“เฉยๆ” แล้วเขาก็ตอบกลับมาด้วยท่าทางสบายๆ เฉยๆ บ้าอะไร ลมพัดรถจะปลิวยังจะมาชิลอีก รุ่นพี่นี่ประหลาดคน

“กลับไปเดี๋ยวก็ไม่ล้างมือหรอก”

“หืม o_O?” ฉันเลิกคิ้วมองหน้าเขาอย่างสงสัย พอได้ยินเขาพูดประโยคที่ฟังแล้วไม่เข้าใจออกมา แล้วรุ่นพี่รันเวย์ก็หันมองหน้าฉันสลับกับมองที่มือเขา ฉันเลยเพิ่งรู้สึกตัว

พรึ่บบบ!

“ขะ..ขอโทษค่ะ >/////<”

ทันทีที่หันไปเห็นว่าฉันกำลังจับมือเขาที่กำลังจะเข้าเกียร์อยู่ ฉันก็รีบปล่อยมันออกทันทีก่อนที่รุ่นพี่จะหลุดยิ้มออกมานิดๆ

“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ -///-”

ฉันแกล้งส่งเสียงดุใส่เขากลบเกลื่อนไปทั้งที่ในใจคือ.. อร๊ายยย >_<!!! ฉันได้จับมือรุ่นพี่รันเวย์อ่ะ! แถมเขายังมารู้ทันอีกว่าจะไม่ล้างมือ บ้าบอมากเลยแก!

“อาการเป็นไง?”

พอฉันหลบตาหันหน้าไปหากระจก รุ่นพี่ก็ทำท่าชะเง้อมาอย่างกวนๆ เหมือนจะล้อฉันให้ได้

“ต่างคนต่างอยู่ไปเลยนะเฮีย”

ฉันตอบปัดๆ ออกไปทั้งที่ในใจมันจะเขินหรือจะฟินดีก็ไม่รู้ แต่มือเขานิ่มจัง นี่จับเพลินเลยอ่ะไม่รู้ตัวเลยจริงๆ >////<

“จับอีกก็ได้ คนใจกว้างเขาทำดีไม่หวังผลหรอก”

พรึ่บบบ!

แล้วรุ่นพี่ก็แกล้งยื่นมือเขามาให้อีก ส่วนฉันก็ปัดแขนเขาออกแล้วแกล้งทำขรึมใส่ทั้งที่ในใจกรี๊ดออกไปจนกระจกรถแทบแตก

โอ๊ยยย..เบื่อ! อ่อยพร่ำเพรื่ออออ เบื่อมากกก งื้อออ >/////<