DANGER ZENIOR ::: EP.10

“ถ้าจะติดมั่วขนาดนี้ก็แก้คำว่า ‘RUNWAY’ เป็น ‘NIGHTSHADE’ ซะไป!"

“ละ..แล้วรุ่นพี่มายุ่งอะไรด้วยเล่า -/////-” พอรู้ตัวว่าทำพลาดอย่างใหญ่หลวง ฉันก็เนียนตีมึนใส่เขาไปเลย

“ยังอีก”

แล้วรุ่นพี่รันเวย์ก็ส่งเสียงดุออกมาอีกครั้งพอฉันเรียกเขาแบบนั้น เหอะ! ทำไมชอบทำให้ฉันกลัวอยู่เรื่อยเลยนะ นี่ขนาดนั่งหันหลังให้อยู่นะเนี่ย ยังส่งกระแสจิตมาลอบทำร้ายฉันได้อีก

“ก็..หมายถึงเฮียจะมายุ่งไรด้วย นี่มันไม่ใช่ของเฮียสักหน่อย”

เอิ่ม..ทำไมพอเรียกเขาว่าเฮียมันรู้สึกเขินแปลกๆ แฮะ เลยเรียกแทนตัวเองไม่ถูกเลยทีนี้ =_=

“งั้นลบชื่อ”

พรึ่บบบ!

“หยุด! หยุดเลย อย่ามายุ่งนะ!”

รุ่นพี่รันเวย์พูดออกมาแล้วจะดึง Photobook ของฉันไปอีก ฉันเลยดึงมันไว้แล้วเอามันมากอดแน่น แต่เพราะมือเขาก็รวบแขนฉันอยู่ทั้งสองข้างเลยกลายเป็นฉัน เขา และ Photobook กำลังนั่งกอดกันกลมด้วยท่าทางแปลกๆ อยู่ซะงั้น โอ้ยยย เอาอีกละไอ้ความรู้สึกแบบนี้ แอบฟินไม่รู้เวล่ำเวลาเลยเว้ย -//////-

“ในนี้มันรูปใครกันแน่วะ”

เขาบ่นออกมาข้างหูฉันอย่างเซ็งๆ พอฉันกับ Photobook ที่ไม่เป็นความลับอีกแล้วเล่มนี้นั่งกอดกันกลม อ้อ..อย่าถามถึงความรู้สึกตอนนี้ หน้านี่ออกร้อนขึ้นมาเหมือนจะเป็นไข้ -////- ก็ใกล้กันเกินไปแล้วไง นี่ฉันแทบจะขึ้นไปนั่งตักเขาอยู่แล้วนะ รุ่นพี่คิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย >_<!

“ใครติดก็ของคนนั้นแหละ”

ฉันสวนกลับไปแก้เขิน วันนี้มันวันอะไรอ่ะ แล้วรุ่นพี่ดูแปลกๆ ไปมั้ยนะ หรือปกติเขาก็ทำอะไรแบบนี้กับแฟนคลับทุกคนอยู่แล้วอ่ะ -////-

“เด็กบ้า”

เขายังบ่นออกมาไม่หยุด เด็กบ้างั้นหรอ ชิ..ตัวเองแก่กว่าแค่ไม่กี่ปีเองนะ

“ชื่อเจด้ามั้ยล่ะ”

ฉันตอบกลับไปอย่างกลบเกลื่อนอีกครั้ง นี่รุ่นพี่จะรู้ตัวมั้ยว่าเขากำลังกอดฉันอยู่และมันเริ่มจะแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนใจฉันเริ่มเต้นแรงแล้วอ่ะ

“..เถียงเก่ง” คราวนี้เขาเลื่อนหน้ามากระซิบข้างหูฉันเบาๆ จนขนลุกซู่ขึ้นมาแบบอัตโนมัติ งื้อออ >.<

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

“ปะ..เปล่าเถียงนะ แค่พูดกับหมอนข้างอ่ะ -///-”

พอเขาเข้ามาใกล้มากไป ฉันก็เริ่มจะพูดออกไปแบบติดๆ ขัดๆ แล้วรุ่นพี่ก็ใช้มืออีกข้างล้วงกระเป๋าแจ๊คเก็ตของเขา ก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาโยนลงบนเตียงแล้วส่งเสียงออกคำสั่ง

พรึ่บบบ!

“ติดนี่แทน”

เขาพูดออกมาก่อนจะปล่อยฉันเป็นอิสระ แล้วขยับตัวไปหยิบกล่องใส่อุปกรณ์เครื่องเขียนของฉันที่วางอยู่บนโต๊ะเยื้องออกไปจากหัวเตียงมาให้

หืม... o_O?

ฉันมองรูปถ่ายปึกหนึ่งที่ถูกโยนลงมาบนเตียงอย่างงงๆ แต่ก็สนใจมันมากอยู่เหมือนกันเพราะมันเป็นรูปที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วพอเลื่อนมือไปหยิบมันขึ้นมาดู ฉันก็ดันไปสะดุดตากับรูปบางอย่างที่ยอมรับว่าเป็นสิ่งเดียวเกี่ยวกับรุ่นพี่รันเวย์ที่ฉันไม่เคยสนใจมันเลย

“ไม่เอาชิโร่”

ฉันพูดพร้อมกับยื่นรูปที่ถ่ายติด ‘ชิโร่’ ซึ่งก็คือแมวตัวโปรดของรุ่นพี่รันเวย์คืนไปให้เขา เพราะฉันเป็นคนกลัวแมวมากไงล่ะ..คือต่อให้รุ่นพี่ชอบแมวแค่ไหน มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันชอบแมวมากขึ้นเลยจริงๆ -_-

“ทำไม?” เขาถามออกมาแล้วขยับตัวมานั่งจ้องหน้าฉันที่กำลังดูรูปอื่นๆ พร้อมกับคัดรูปที่มีชิโร่ออกอยู่เรื่อยๆ

“เคยโดนกัด”

ฉันเงยหน้าไปมองและบอกเหตุผลกับเขาออกไป นึกแล้วยังแขยงอยู่เลยอ่ะ คือตอนนั้นฉันเด็กมากด้วยไงเลยจำฝังใจ พอโตมาอะไรก็ตามที่เป็นแมวฉัน Say No! หมดเลยจริงๆ จะคิตตี้ การ์ฟิลด์ ก็ไม่เอาทั้งนั้น ไม่ได้เว่อร์หรืออะไรนะ มันทำใจไม่ได้อ่ะเพราะตอนนั้นโดนฉีดยาด้วยและโคตรจะเจ็บ! เลยคิดว่าอย่าไปใกล้พวกมันดีกว่า หลอน! =_=

“ชิโร่ไม่กัด”

รุ่นพี่พูดแล้วหยิบรูปพวกนั้นยัดคืนใส่ในมือฉันทันที แต่ฉันก็ส่ายหัวและทำเป็นไม่สนใจ แล้ววางมันลงแยกไว้อย่างนั้นเหมือนเดิม หึ..แมวก็คือแมวอ่ะ อย่ามาใกล้กันเลยสยอง

แล้วฉันก็เอื้อมมือไปหยิบกาวมาทาลงหลังรูปที่เหลือและค่อยๆ ติดมันเข้าไปแทนที่รูปเดิมๆ ที่รุ่นพี่เพิ่งดึงออกไป เขาเองก็นั่งมองฉันติดไปเรื่อยๆ จนหมด จะว่าไปก็คุ้มเหมือนกันแฮะ โดนดึงออกแค่ไม่กี่รูปแต่ได้รูปใหม่ๆ มาเพียบเลยอ่ะ ที่จริงรุ่นพี่ก็แอบใจดีนะเนี่ย :)

“ติดชิโร่ด้วย”

พอฉันวางกาวลง รุ่นพี่ก็หยิบมันมายื่นให้พร้อมกับรูปชิโร่อีกครั้ง

“หึ..บอกว่าไม่เอาไง (- - ) ( - -)” ฉันส่ายหัวออกไปแล้วเงยหน้าไปมองเขาที่กำลังมองมาอย่างนิ่งๆ เดี๋ยวสิ..อย่ามาทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันนะ

“จะติดดีๆ หรือจะติดด้วยน้ำตา” รุ่นพี่ถามออกมาเสียงเรียบ นี่เขาจะขู่กันอีกแล้วสินะ ให้ตายยังไงก็ไม่ติดอ่ะ บอกไว้เลย!

“ทำไม เฮียจะร้องไห้หรอ?” ฉันกวนเขากลับไปพอเห็นว่าเขาเริ่มทำท่าขรึมๆ ออกมาก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาส่งไปให้

“หึ...” พอได้ยินแบบนั้นรุ่นพี่ก็กระตุกยิ้มมุมปากออกมา ก่อนจะโยนรูปชิโร่กับกาวในมือทิ้งไปแล้วพุ่งเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็วเล่นเอาฉันตกใจเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว

พรึ่บบบ!

“หยะ..หยุดนะ จะทำอะไร O_O?!”

ฉันร้องออกไปอย่างตกใจทันทีที่รุ่นพี่พุ่งเข้ามาดันตัวฉันให้นอนลงบนเตียงก่อนที่เขาจะเอาตัวเองมาคร่อมตัวฉันไว้ แถมยังล็อคแขนสองข้างไม่ให้ฉันดิ้นไปไหน แล้วทำท่าทางเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“ก็ทำให้ดูไง..ว่าใคร..ที่จะร้อง”

รุ่นพี่รันเวย์พูดออกมาช้าๆ แบบชัดถ้อยชัดคำแล้วจ้องหน้าฉันอย่างผู้ชนะ ก่อนจะแกล้งโน้มตัวลงมาจนหน้าเราห่างกันแค่คืบเดียวเท่านั้น พอเป็นแบบนั้นฉันเลยหันหน้าหนีหลบตาเขาไปทันที แถมใจตอนนี้ก็เต้นรัวเป็นกลองชุดไม่ปรึกษากันเลย >///<

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

“หิว..ไปเปลี่ยนชุด” อยู่ๆ รุ่นพี่รันเวย์ก็พูดออกมา ฉันเองก็หันหน้ากลับมามองเขาแล้วทำหน้างง เปลี่ยนชุด? คือยังไงจะให้ฉันไปกับ...

“กินข้าวกัน” แล้วเขาก็พูดออกมาอีกครั้งซึ่งตรงกับสิ่งที่ฉันกำลังคิดอยู่พอดี ฉันเลยถามออกไปแบบงงๆ

“แล้วไหนว่าจะคุยงานไงคะ?” อะไรของเขากันนะ ก็ตอนแรกเขาบอกแบบนั้นจริงๆ นี่นา..

“คุยที่ร้าน”

“แล้ว...”

“ไปเปลี่ยน อย่าให้พูดซ้ำ”

ไม่ทันที่ฉันจะถามอะไรต่อ รุ่นพี่ก็พูดขัดขึ้นมาแล้วแอบขู่ออกมาอีก เหอะ!  ขู่เก่ง! แล้วเขาก็ผละออกจากฉันก่อนจะหยิบ Photobook เล่มนั้นไปติดรูปชิโร่ซะเองจนได้ แถมติดแค่ใน Photobook อย่างเดียวไม่พอด้วยนะ เขายังเลือกเอาทั้งรูปตัวเองและรูปชิโร่ที่น่าจะชอบมากที่สุดไปแปะไว้บนหัวนอนฉันแบบโดดเด่นสุดๆ อยู่รูปเดียว เรียกได้ว่า..เกินหน้าเกินตาจากรูปอื่นๆ ที่ติดอยู่บนผนังซะไม่มี หึ! เอาแต่ใจได้อีก! แล้วยังทิ้งท้ายด้วยการหันมาขู่ฟ่อๆ ใส่ฉันด้วย

“ถ้าเอาออก..มีเรื่องแน่”

หืมมม? ยืมคำเขามั่งดิ นี่มันเตียงนอนใครแน่ บ้าจริง =_=!

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

“กินยาไปตอนกี่โมง?”

รุ่นพี่ถามขึ้นมาระหว่างที่เรากำลังนั่งอยู่บนรถ ดูเขาจะกังวลกับการกินยาคุมฉุกเฉินของฉันจังเน่อะ คงเพราะเราต่างคนต่างพลาดไปด้วยแหละมั้ง เขาเลยดูสนใจมันเป็นพิเศษจนถึงขั้นมาตามเช็คกันแบบนี้อ่ะ

“ถ้าเป็นห่วงเรื่องนั้น วางใจได้เลยค่ะไม่ท้องหระ..”

“พูดมาก ถามว่ากี่โมง?”

ฉันยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ดุขึ้นมาแล้วทำเสียงเข้มแบบโคตรจริงจัง -_-

“สะ..สามโมง”

ฉันตอบออกไปแล้วไม่พูดอะไรต่อ แต่ในใจก็แอบโกรธไอ้คนลงประวัติที่ทำให้ฉันหลงเชื่ออยู่ตั้งนานว่ารุ่นพี่รันเวย์เป็นคนแบบนั้นแบบนี้ ทั้งที่ความจริง..เขานี่มันเดาทางโคตรจะยากเลย

“งั้นกินอีกทีก็ตีสาม”

“อืม (- -) (_ _)”

ฉันพยักหน้าออกไปแล้วก็หันไปมองวิวข้างทาง เพราะตอนนี้ยังหัวค่ำอยู่รถเลยค่อนข้างติด เฉพาะแค่แยกนี้เราก็ติดอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว รถนี่จอดนิ่งสนิทมากแทบไม่ขยับไปไหนเลยจนรุ่นพี่ต้องหยิบมือถือขึ้นมาเล่นรอ

“Happy Birthday ย้อนหลัง”

“หืม o_O?”

พอเห็นว่าอยู่ๆ รุ่นพี่ก็พูดออกมา ฉันเลยหันไปมองเขาแบบงงๆ แล้วรุ่นพี่ก็ยื่นมือถือของเขาส่งมาให้

VAYO : เฮีย ช่วยไรหน่อย

VAYO : อัดคลิป HBD เพื่อนนิลลาให้หน่อย

VAYO : เห็นนิลบอกเพื่อนโคตรชอบเฮียเลยว่ะ

ได้อ่านข้อความในไลน์ที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอมือถือของรุ่นพี่รันเวย์ฉันก็เข้าใจในทันที หึหึ.. ไอ้นิล! มึงจัดชุดใหญ่กว่านั้นให้กูแล้วเว้ยยย รู้ตัวบ้างมั้ยวะเนี่ย?! แล้วนี่รู้กันไปกี่คนแล้วว่าฉันชอบรุ่นพี่รันเวย์เนี่ยฮะ รุ่นพี่วาโยยังรู้ จะบ้าตาย =_=

ฉันส่งมือถือคืนให้รุ่นพี่รันเวย์แล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ นั่นแหละ..ไม่รู้จะพูดอะไร ตื่นมาก็เจอแจ๊คพ็อตแล้วไง ก็ตามนั้นนั่นแหละ -////- แถมตอนนี้รถที่ฉันมโนว่าจะได้นั่งเคียงข้างบุคคลที่ฉันปลาบปลื้มสักครั้ง ฉันก็นั่งมันซะคุ้มเลยเหอะ เรียกว่าแทบจะนอนรอให้พ้นแยกนี้ไปได้สักทีอยู่แล้ว เอาง่ายๆ เลยนะ..ความจริงกับความฝันพันกันมั่วไปหมดแล้วอ่ะตอนนี้ สับสนหนักมาก #_#

“แต่บอกตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วมั้ง...”

“(- -) (_ _)”

รุ่นพี่รันเวย์รับมือถือคืนไปแล้วพูดขึ้นมาทำลายความเงียบบนรถอีกครั้ง ก็จริงของเขานะ..เพราะดูเหมือนรุ่นพี่วาโยจะไลน์มาขอตั้งแต่เมื่อวานแล้ว นี่เขาคงเพิ่งจะเปิดดูแหละมั้ง พอเห็นว่าเป็นงั้นฉันเลยพยักหน้าเห็นด้วยออกไป แล้วรุ่นพี่รันเวย์ก็หันหน้ามาจ้องฉันช้าๆ

“เพราะให้มากกว่านั้นไปแล้วไง..ใจกว้างกว่าซานตาครอสก็เฮียนี่แหละว่ามั้ย?”

What o_O?!

พูดจบรุ่นพี่ก็ยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาอย่างพอใจ ทิ้งให้ฉันเลิกคิ้วออกไปอย่างสงสัยขึ้นมาอีกที เดี๋ยวนะ..นี่เขาหมายถึงอะไรกันแน่เนี่ย?