ตอนที่2  เอลฟ์ฟอร์แคร์

            ปีเคออสที่ 520 ณ จุดรับงานหรือที่เรียกกันอีกอย่างว่าไข่แดง เพราะที่นี่อยู่ติดกับดินแดนมนุษย์แทบทุกที่ แต่กลับไม่มีใครเป็นเจ้าของเลย ทำให้กลายเป็นจุดแวะพักและรับงานของเหล่านักผจญภัย ซึ่งการเป็นนักผจญภัยนั้นเป็นอาชีพที่ดีสุดแล้วในยุคสมัยเคออส เพราะตั้งแต่เริ่มยุคสมัยก็เกิดความวุ่นวายทั้งจากเหล่ามนุษย์ ปีศาจ มอนเตอร์ขึ้นมา ทำให้ทางการของแต่ละประเทศควบคุมแทบจะไม่ได้ เลยทำให้อาชีพนักผจญภัยเกิดขึ้นมากมาย เพื่อรับงานเหล่านี้ คำว่านักผจญภัยเป็นการเรียกรวม ๆ จริง ๆ งานสายนี้มีหลายวิชาชีพมาก เช่น นักรบ จอมเวทย์ โดยแต่ละอารยธรรมจะต่างกัน

ที่นี่นี้เป็นแหล่งเศรษฐกิจ มีทั้งที่พัก ร้านอาหาร ขายอาวุธ ขายอุปกรณ์ต่าง ๆ และที่นี่นอกจากมนุษย์แล้วยังมีเอลฟ์ โดวาฟ อยู่ทั่วไปในดินแดน โดยรับงานนั้นจะมีเจ้าหน้าที่จากดินแดนต่าง ๆ เอาประกาศมาแปะไว้ที่ป้ายประกาศตามหน้าร้านอาหาร ที่พักต่าง ๆ ไม่ก็มีคนเข้าไปที่ในอาคารที่เรียกว่า แหล่งงานก็ได้เหมือนกัน ภายในจะมีเหมือนแหล่งพักผ่อนเล็ก ๆ น้อย ๆ และจะพบพวกนักผจญภัยอยู่กันเต็มไปหมด

วิธีการรับเงินนั้นมีสองวิธี คือ เดินไปหาเจ้าหน้าที่เอามือวางบนแผ่นศิลาและภาพเหตุการณ์จะปรากฏขึ้นมา ซึ่งจะโกหกไม่ได้เด็ดขาด อีกวิธีคือหาหลักฐานมาโชว์ให้ดู

            เด็กสองคนเดินเข้ามาในแหล่งงานเป็นเด็กผู้ชายคนผู้หญิงคน ทั้งสองมีอายุประมาณ 12 ปี สวมเสื้อผ้าเก่า ๆ หน้าตามอมแมม แต่ถ้าล้างหน้าออกมาดี ๆ ทั้งสองคงจะดูน่ารัก ทั้งสองหน้าคล้ายกัน ปากนิด จมูกหน่อย มีดวงตาตี่  ผิวคล้ำแดด คนเด็กผู้ชายหัวโล้น แต่เธอผู้หญิงผมยาวถักเปีย จากเสื้อผ้าของเด็ก ๆ แม้มันจะเก่าและมีรอยแปะเต็มไปหมด แต่ก็บอกได้ทั้งสองเป็นชาวเทียน ทั้งสองเดินไปหาเจ้าหน้าที่

            “มีอะไรเหรอหนู” เจ้าหน้าที่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

            “คือพวกเราอยากให้เขียนประกาศหาคนไปช่วยหมู่บ้านครับ” เด็กชายพูด เจ้าหน้าที่มองเด็กทั้งสองแล้วพูดว่า

            “นี่ไม่ใช่ที่ที่เด็กจะมาเล่นนะ”

            “ไม่ ๆ พวกเราพูดความจริงนะ” เด็กหญิงรีบพูด เจ้าหน้าเห็นสีหน้าและแววตาของเด็กหญิงก็เลยถอนใจแล้วถามต่อว่า

            “งานแบบไหนแล้วมีค่าจ้างเท่าไหร่”

            “จับพวกโจรป่าครับ แต่เราไม่มีค่าจ้างให้หรอกครับ” เด็กชายตอบ เจ้าหน้าที่ถอนใจแล้วบอกว่า

“นี่ไม่ใช่ที่จะมาล้อกันเล่น ถ้าไม่มีค่าจ้างก็ไปแจ้งทางการของอาณาจักรตัวเองสิ ! ”

“แต่พวกเราเดือดร้อนจริง ๆ นะคะ พวกเราเป็นแค่ชนกลุ่มน้อยแถมยังอยู่ไกลจากเมืองหลวงมาก กว่าทหารของอาณาจักรเทียนมาถึง พวกเราก็ตายหมดแล้ว” เด็กหญิงพูดด้วยน้ำตานองหน้า แต่เจ้าหน้าที่กลับมีสีหน้าเรียบเฉย

“โอย! ข้าฟังเรื่องแบบนี้มาบ่อยแล้ว เอางี้สิ ! ลองไปถาม ๆ พวกที่นั่งอยู่ที่นี่ว่ามีใครจะไปมั้ย” เจ้าหน้าที่บอกปัดไป

เด็กชาย เด็กหญิงพยายามไปขอความช่วยเหลือแต่ถูกปฎิเสธอย่างไม่ใยดี แน่ล่ะในยุคสมัยแบบนี้ใครจะมาอยากทำงานฟรี ๆ ล่ะ

เด็กหญิงเดินไปหาชายคนหนึ่ง เขาเป็นชายร่างอ้วน หัวล้านสวมเสื้อผ้าราคาแพงเขาน่าจะเป็นเชื้อสายกรีกซึ่งอาณาจักรเดียวที่เด็กหญิงรู้จักคือ อาณาจักอาเธน่า ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องนักรบที่มีเกียรติ จึงรีบไปขอความช่วยเหลือ แต่เธอพลาดแล้ว ชายคนนี้เป็นพ่อค้าทาสจากอาณาจักรเนปจูน อาณาจักรเนปจูนขึ้นเรื่องการค้าแทบทุกอย่างแม้แต่ทาส ซึ่งชายคนนี้มีนาม โดโนแวน กำลังเซ็ง ๆ กับสินค้างวดนี้ซึ่งได้เด็กมาน้อยเกินไป

“ขอโทษนะคะ ท่านเป็นนักผจญภัยหรือเปล่า” เด็กหญิงพยายามพูดอย่างสุภาพที่สุด โดโนแวนหันมาเขาเห็นว่าเด็กสองคนนี้ตั้งแต่เข้ามาแล้ว กำลังจะวางแผนหลอกพวกเด็ก ๆ อยู่เลย ไม่คิดเลยว่าสินค้าดี ๆ จะเดินมาเขาเอง

“ข้าไม่ใช่หรอก แม่หนู แต่ข้ามีพวกนักสู้ในสกัด เจ้าอยากให้ข้าทำอะไรให้เหรอ”

“คือหมู่บ้านของเราโดนพวกโจรปล้นอยากได้คนไปช่วย ท่านช่วยเราได้มั้ย” เด็กหญิงพูด

“โธ่ ๆ น่าสงสารจริง ๆ มา ๆ ไปกับข้าสิ เดี๋ยวข้าจัดการให้” โดโนแวนพูดด้วยรอยยิ้ม เด็กน้อยก็ช่างซื่อเหลือเกิน เธอรีบร้องเรียกเด็กชาย

“พี่จาง มีคนยอมช่วยเราแล้ว” เด็กหญิงตะโกน เด็กชายวิ่งมาหาน้อง

“จริงเหรอ ตาพวกเรารอดแล้ว” จางพูดด้วยความดีใจ

โดโนแวนพาตากับจางเดินมาหากลุ่มลูกน้องของเขา อีกสามคนซึ่งแต่คนละมีรูปร่างสูงใหญ่ และท่าทางไม่ค่อยน่าไว้วางใจ และที่ที่พามาค่อนข้างลับตาคน และเห็นมีเด็กนั่งตัวสั่นอยู่ใกล้ ๆ นั่นทำให้จางรู้เลยว่าโดนหลอกแล้ว เขารีบพาน้องสาวหนี โดโนแวนให้จับตัวเอาไว้ เด็กน้อยพยายามวิ่งหนี ตาล้มลงพอดี พวกของโดโนแวนใกล้เข้ามาจางพยายามสู้แต่ก็ถูกตบกระเด็น

“จะหนีไปไหนหา อย่าทำให้ข้าเสียเวลานะโวย เด็ก ๆ แบบนี้ล่ะพวกอาณาบัดกรียะ ชอบนักล่ะ”       โดโนแวนจับหน้าของตา และยิ้มอยากหื่นกระหาย แล้วพูดว่า

“ก็ใช้ได้นี่หว่า เดี๋วยต้องขอลองหน่อยแล้ว” ตากลัวจนตัวสั่น ส่วนจางนั้นพยายามจะดิ้นจากพวกนักเลงแต่สู้แรงไม่ได้

“ปล่อยเด็กไปซะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา เจ้าของเสียงเป็นผู้หญิงร่างสูงใหญ่เกือบเท่าลูกน้องของโดโนแวน กำยำล่ำสันร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้าม ผิวสีแทน ผมยาวสีแดงมัดเป็นหางม้าไว้ มีดวงตาสีดำเป็นประกาย  จมูกสันเป็นคม ปากที่ค่อนข้างบางเป็นรูปกระจับ  สะพายขวานเล่มหนึ่งซึ่งมันดูแล้วหนักมาก ถึงเธอจะเป็นหญิงแต่ด้วยรูปร่างแบบนี้จะใช้ขวานนี่ก็ไม่แปลกหรอก