ตอนที่3 แม้ใจจะหวั่น ๆ

“อย่ามายุ่งนะเว้ย !” โดโนแวนตะโกนขู่ แม้ใจจะหวั่น ๆ เพราะเขาดูออกเลยว่านางเป็นนักผจญภัย    แน่ ๆ แต่มาคิดอีกทีเขามีลูกน้องตั้งสามคนนะ จะกลัวทำไม

“ปล่อยเด็กซะ ! อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำ” หญิงสาวผมแดงพูด

“เฮ้ย ! อีนี่พูดไม่รู้เรื่องเว้ย สั่งสอนมันหน่อยเว้ย !” โดโนแวนสั่ง พวกนักเลงสามคนเดินมาหานางพร้อมกับกระบองเหล็ก นางมองไปที่ขวานแล้วพูดว่า

“คงไม่ต้องใช้หรอก” พูดจบนางก็เดินเขาไปโดยไม่ได้หวาดกลัวเลย วิ่งพุ่งไปกางแขนทั้งสองข้างกระแทกลูกน้องโดโนแวนลงไปนอนกองกับพื้นแล้ว พวกมันเลือดกบปากและรีบลุกขึ้นมาเหวี่ยงกระบองมาแต่สาวผมแดงหลบได้ และจับแขนของมัน เสียงกระดูกหักพร้อมกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด แขนของมันหักไปแล้ว

อีกคนกำลังจะเล่นงานเธอ แต่ถูกเธอจับร่างอีกฝ่ายและทุ่มข้ามหัวไปกระแทกพื้นอย่างแรงจนมันสลบ  แต่ยังมีอีกคนหนึ่งกำลังจะเล่นงานเธอจากด้านหลัง มีหินก้อนหนึ่งลอยโดนมันเข้าที่ดั้งจมูกทำให้เลือดไหลอาบหน้ามัน สาวผมแดงชกมันซ้ำทำให้สลบไป  โดโนแวนหน้าซีดเผือดเขารีบวิ่งหนีไปดื้อ ๆ เพราะไม่กล้าสู้กับเธอ

“ให้ตายสิ! นี่มันยังเป็นผู้ชายหรือเปล่าเนี่ย” เธอตัดเชือกให้เหล่าเด็ก ๆ และบอกให้ รีบหนีไป จางกับตาเดินมาหาเธอ

“เอ๊า!รีบไปสิ เดี๋ยวเกิดมันกลับมาอีกจะแย่เอานะ”

“พี่สาวไปช่วยหมู่บ้านของข้า ด้วยเถอะคะ” ตาพูดด้วยความหวังการที่เธอยอมมาช่วยนี่ล่ะคือความหวังที่แท้จริง หญิงสาวมองเด็กหญิงแล้วถามว่า

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“พวกเราถูกโจรป่าปล้น พวกมันจะกลับมาอีก พวกเราจะตายกันหมด” จางพูด หญิงสาวนิ่งคิดสักพักแล้วถามว่า

“พวกเจ้าชื่ออะไร”

“ข้าชื่อ จาง นี่น้องสาวข้าชื่อ ตา”

“โอเค! ข้าชื่อมิก้า จะรับงานนี้ แต่ขอข้าไปรับเงินจากงานที่ผ่านมาก่อนะ” เด็ก ๆ ดีใจมาก มิก้ามองไปที่หินก้อนหนึ่ง เธอรู้สึกแปลกใจว่าใครเป็นปามากันแน่ จะบอกว่าเด็ก ๆ แต่แรงที่ปะทะกับหน้าของเจ้านักเลงนี่แข็งแรงกว่าเด็กแน่ ๆ

มิก้าเข้าไปรับเงินรางวัล โดยวางมือไว้แผ่นศิลา งานของเธอคือ การฆ่าหนูยักษ์  ซึ่งก็ไม่ได้เงินมากมายเพราะมันเป็นแค่งานง่าย ๆ

“อะไรกันนี่ฆ่าหนูยักษ์ได้ มาแค่นี้เหรอเหรอ”

“อย่าบ่นเจ้ายังใหม่ได้แค่นี้ก็พอแล้ว อีกอย่างเจ้าไม่เอาซากมันมาด้วยล่ะ จะได้ขายเอาเงินเพิ่มได้” เจ้าหน้าที่บอก มิก้าเดินเซ็ง ๆ ออกไปพร้อมกับเด็ก ๆ เธอสวนกับภารโรงแก่ ๆ คนหนึ่ง เขาถามว่า

“นี่เจ้ารับงานของพวกเด็ก ๆ นี้เหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ! เห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่ช่วยได้ไงกันเล่า!” มิก้าตอบ นักผจญภัยหลายคนได้ฟังแล้วก็ไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่อยากมีเรื่อง

“ไปคนเดียวมันอันตราย เอางี้ เจ้าไปที่ร้านบ่อฮุ้นนะ ไปถามหาคนที่ชื่อ ซามูเอล เขาคงจะช่วยเจ้าได้”

มิก้าพยักหน้า  เจ้าหน้าที่เมื่อได้ยินก็รีบพูดขึ้นมาว่า

            “แนะนำ ซามูเอลไปนี้จะดีเหรอท่านลุง”

            “ก็คงจะมีแต่มันเท่านั้นล่ะที่น่าจะบ้าพอรับงานแบบนี้” ภารโรงตอบเสียงเรียบ

มิก้าพาเด็ก ๆ มาที่ร้านบ่อฮุ้น ร้านนี้สร้างด้วยไม้ ตบแต่งแบบชาวเทียนมีกลิ่นอาหารลอยมาเตะจมูก เด็กสองคนท้องร้องขึ้นมาทันที เงินที่มิก้ามีวันนี้ก็คงจะซื้อได้แค่บะหมี่น้ำชามเดียวเท่านั้น เธอเลยพาเด็ก ๆ เข้าไป  ชายวัย 60เศษ ร่างสูงผอม ผมเริ่มขาว ไว้ผมหางเปีย ไว้หนวด เดินเข้ามาหาเขามาทั้งสามคน

“สวัสดีครับ เชิญนั่งก่อนจะสั่งอาหารเลยมั้ยครับ” เขาถาม มิก้าเลยพูดว่า

“ขอบะหมี่น้ำชามหนึ่ง” เถ้าแก่มองเด็กทั้งสองแล้วพยักหน้า

“ข้ามีเงินสั่งแค่นี้นะ แบ่ง ๆ กันกินก็แล้วกัน เดี๋ยวตอนเดินทางข้าจะล่าอะไรให้พวกเจ้ากินนะ” มิก้าพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ขัดกับรูปร่างกำยำแบบนี้

“ไม่เป็นหรอกครับ ที่หมู่บ้านข้าก็ไม่ค่อยมีอาหารเท่าไหร่ให้ตากินเถอะ ข้าทนได้” จางพูดแม้ว่าจริง ๆ ท้องจะหิวก็ตาม

            เถ้าแก่เดินมาพร้อม บะหมี่ชามใหญ่พิเศษ ใส่เครื่องเต็มที่ เด็ก ๆ ดีใจมาก รีบกินทันที มิก้าหันไปจะถามแต่เถ้าแก่บอกว่า

            “นี่ก็ชามเดียว ให้เด็ก ๆ กินเถอะเจ้าก็กินด้วยสิ กองทัพเดินด้วยท้องนะ”

            มิก้าเลยร่วมกินด้วย หลังกินอิ่ม เด็ก ๆ ชมไม่ขาดปาก สักพักมิก้าเลยพูดธุระขึ้นมา

“คือลุงภารโรงแนะนำให้เรามานี่ มาหาคนชื่อ ซามูเอล”

เถ้าแก่ขมวดคิ้วย่อ แล้วถามว่า

            “มีอะไรหรือเปล่าถึงอยากพบเขา”

            “คือ หมู่บ้านของเราโดนโจรโจมตี พวกเราเลยอยากขอให้ช่วย” จางรีบพูด เถ้าแก่พยักหน้า และตะโกนเสียงดัง

            “เฮ้ย ! อาแซม มีคนอยากพบรีบลงมาเร็ว ๆ”

“รู้แล้วน่า” น้ำเสียงเบื่อ ๆ ตอบกลับมา เด็ก ๆ ลุ้นว่าคนที่ลงมาจะเป็นคนแบบไหนกันแน่ เมื่อเห็นเขาชัด ๆ มิก้าตะลึงร้องออกมาว่า

“เคราโอดิน ! นี่ต้องล้อกันเล่นแน่ ๆ”

ชายร่างสูงร่างโปร่ง รูปร่างสมส่วน เขาสวมชุดสีดำ ปิดหน้าไว้ด้วยหน้ากากแบบไอ้โม่ง เห็นเพียงดวงตาสีฟ้า และสันจมูกที่ค่อนข้างโด่งและผิวค่อนข้างขาว เท่านั้น ที่หลังมีเคียวติดโซ่สะพายอยู่ คนที่แต่งกายแบบนี้ ใช้อาวุธแบบนี้ มีประเภทเดียวเท่านั้น คือ นินจา ! ซึ่งอาชีพคลาสนี้จัดว่าสังคมรังเกียจขั้นรุนแรง เพราะว่า ทุกคนโทษว่านินจาเป็นคนเปิดประตูมิติให้เหล่าปีศาจเข้ามา แม้จะมีการพิสูทธิ์หลายครั้งแล้วว่าไม่ใช่ มันเป็นแค่จังหวะเดียวกันเท่านั้น แต่ผู้คนก็ยังตั้งข้อรังเกียจไม่เลิก อีกข้อนินจาถูกมองว่าพวกหน้าเงินมักรับงานไม่เลือก ไม่ว่าจะฆ่าคน ฆ่าปีศาจ ไม่เลือกวิธีการขอให้งานเสร็จก็พอ แถมค่าจ้างจะแพงชนิดเรียกได้ว่าปล้นกันดีกว่า

“มีอะไร เถ้าแก่” ซามูเอลพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนซะมากกว่า

“พวกนี้คงอยากจ้างงานแกล่ะมั้ง คุยกับเขาดี ๆ นะ” เถ้าแก่บอกกับเขา

“เอาจริงดิ”ซามูเอลพูด ยังไม่ทันทีจะได้ถามอะไร มิก้ารีบบอกว่า

            “ไปเถอะ หมดธุระแล้ว”

“แต่เรายังไม่คุยกับเขาเลยนะคะ” ตาพูดเธอไม่เข้าใจว่า ทำไมมิก้าต้องหัวเสียขนาดนี้ด้วย

“อย่าไปคุยกับไอ้พวกนี้เลย เสียเวลา” มิก้าพูด

“ให้เด็ก ตัดสินใจดีกว่านะ แม่ผมแดง เจ้าไม่ใช่คนที่จ้างงานนี่” ซามูเอลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย จางเลยรีบบอกว่า

“ให้ข้าคุยกับเขาเถอะครับ”

มิก้าจนแต้มเลยต้องปล่อยเด็ก ๆ คุยกับซามูเอล