ตอนที่5 ข้าไม่ใช่พวกของไอ้นินจา

 เมื่อมาถึงหมู่บ้าน ก็พบว่าที่นี่ อาจเคยเป็นหมู่บ้านเกษตรที่ค่อนข้างใหญ่ น่าจะเป็นแหล่งส่งออกที่สำคัญ แต่ตอนนี้เห็นแต่ความเสียหายเต็มไปหมด มันทำให้รู้สึกถึงความสิ้นหวัง ทุกคนมองมาที่ซามูเอลเป็นสายตาเดียว ทุกสายตาส่องถึงความรังเกียจ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับมัน เขารู้ดีเสมอว่าการเป็นนินจาต้องเจออะไรแบบนี้ตลอด ขนาดว่าคนมาจ้างงานแล้ว ทำงานสำเร็จ ก็ยังไม่วายส่งสายตาแบบนี้ 

 “ตา จาง” เสียงผู้หญิงคนดังขึ้นมาเธอเป็นหญิงวัยสามสิบปลาย ๆ รูปร่างผอม เธอวิ่งมากอดเด็กทั้งสองเอาไว้ 

“พวกเจ้าหายไปไหนมา แม่เป็นห่วงแทบตาย” นางพูดเสียงสั่น ๆ ยังไม่ทันที่ตากับจางจะตอบอะไรก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมา

 “กลับมาแล้วเหรอ ! ไปไหนไม่บอก อยากโดนตีใช่มั้ยหา !”  ชายร่างอ้วนหัวล้านเดินมาด้วยความโกรธที่ ลูก ๆ ของเขาหนีไปเช่นนี้ เด็กทั้งสองแอบหลังแม่ ทำให้ผู้เป็นพ่อชะงักไป 

 “ข้าขอโทษท่านพ่อ ข้าแค่ไปตามคนมาช่วย” ตาพูด พ่อของตาหันไปมองซามูเอลเขาก็ตกตะลึง 

“พวกเจ้าพานินจามางั้นเหรอ พวกเราจะซวยกันหมด” 

พวกชาวบ้านส่งเสียงฮือฮ่าขึ้นมา ส่วนมากจะพูดแย่ ๆ เกี่ยวกับนินจา จนซามูเอล อดที่จะคิดไม่ได้ว่า เขาควรกลับไปดีมั้ย แต่ก็พูดออกมาว่า

“แล้วคิดว่าจะรอดเหรอ ถ้าไม่มีข้า”

“เจ้าพูดงี้หมายความว่าอะไร” ชายชราคนหนึ่งเดินมา เขามีผมขาว ไว้หนวดเครายาว เขามาพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่ทางท่าเหมือนกับนักเลง หน้าเข้ม คิ้วหนา และยังมีลูกน้องตามมาอีกสามคนด้วย ซามูเอลพอจะดูออกว่าเขาเป็นใคร

“ผู้ใหญ่บ้านสินะ”

ชายชราพยักหน้า ไอ้คิ้วหนาพูดขึ้นมาทันที

 “ก็แค่นินจากับผู้หญิงของมัน จะมีน้ำยาอะไร”

มิก้าได้ยิน ก็ไม่พอใจเดินเข้าไปหมายจะเอาเรื่อง เมื่อไอ้คิ้วหนาเห็นมิก้าชัด ๆ ก็ขาสั่นและวิ่งไปหลบหลังผู้ใหญ่บ้าน เพราะมิก้านั้นตัวใหญ่กว่าเขาซะอีก ทำเอาซามูเอลหัวเราะเขา คนอื่น ๆ ก็พลอยหัวเราะไปด้วย

            “ขอโทษ แทน อาต๊ะ ลูกชายของข้าด้วย” ผู้ใหญ่บ้านรีบพูดทันที

มิก้าหันไปมองซามูเอล และพูดเสียงดังว่า

            “ข้าไม่ใช่พวกของไอ้นินจา ข้ามาเพื่อช่วยพวกเจ้า โดยไม่คิดเงินเลย พวกเจ้าสบายใจได้” เมื่อพูดจบมิก้ากลายเป็นฮีโร่ในสายตาทุกคนทันที ต่างร้องเรียกชื่อเธอเสียงดังลั่น ส่วนซามูเอลน่ะเหรอ กลายเป็นหัวตอไปแล้ว แต่เขาไม่ได้สนใจ เลยหันไปกระซิบกับเด็ก ๆ ว่า

            “อย่าได้คิดเบี้ยวค่าจ้างข้าเด็ดขาด ไม่งั้นเจ้าคิดไม่ถึงแน่ว่าจะเจอกับอะไร” เมื่อได้ยินแบบนั้นพวกเด็กก็กลืนน้ำด้วยความกลัว ซามูเอลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแบบนี้ ทำให้รู้ได้เลยว่า เขาไม่ได้ขู่

ซามูเอลเดินไปสำรวจหมู่บ้าน ทำให้รู้เลยว่าที่นี่ที่หลบภัยมีน้อยมาก แถมไม่ได้มีการเตรียมตั้งรับที่ดีเลย เขามองดูเครื่องไม้เครื่องมือ และอาวุธที่ชาวบ้านมีนั้นล้วนทำจากโลหะราคาถูกที่นี่ไม่มีช่างเหล็กชาว      โดวาฟ มีเพียงช่างเหล็กมนุษย์ระดับที่ตีเครื่องมือการเกษตรเท่านั้นเอง แถมฝีมือยังธรรมดามากอีกด้วย ทำให้การจะมาจับอาวุธขึ้นสู้นั้นแทบเป็นไปไม่ได้

“เฮ้ย ! แกทำอะไรไอ้นินจา” อาต๊ะพูดขึ้นมา เขามาพร้อมกับลูกน้องสามคน ซามูเอลไม่ตอบ

“เฮ้ย ! ข้าพูดกับแกอยู่นะโวย” อาต๊ะพูดซามูเอลหาได้สนใจไม่ เขาเริ่มไม่พอใจ เมื่อกี้เขาแสดงความขลาดที่กลัวมิก้าออกมา ทำให้คนหัวเราะเยาะเขา เลยจะมาหาเรื่องซามูเอลเพื่อล้างอาย เขาเลยสั่งลูกน้องทันที

“กระทืบมัน”

ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร ซามูเอลก็คว้าหินจากพื้นขึ้นมาและขว้างออกไป โดนพวกลูกน้องหัวแตกทุกคน

“อย่ายุ่งกับข้า ข้ายังไม่อยากขาดทุน” ซามูเอลพูดเสียงเบื่อ ๆ

“ขาดทุนอะไรวะ” อาต๊ะถาม

“ก็ต้องให้ข้าใช้ไอ้นี่” ซามูเอลเอามีดขว้างออกมา มันเป็นมีดปลายแหลมและคมมาก ที่ท้ายมือมีห่วงกลมติดอยู่ เมื่อมีดต้องแสงแดดมันก็ส่งประกายออกมา ทำให้ยิ่งดูน่ากลัว อาต๊ะเห็นที่ซามูเอลขว้างหินเมื่อกี้เขารู้เลยว่า ถ้าซามูเอลขว้างมีดนั่นมา เขาตายแน่ เลยวิ่งหนีไปดื้อ ๆ ซามูเอลยังคงสงสัยปกติเอลฟ์ฟอร์แคร์ไม่ปล้นมนุษย์แทบไม่อยากยุ่งเลย ต้องมีเบื้องหลังแน่ ๆ

มิก้าลับขวานเพื่อเตรียมพร้อม นางไม่รู้เลยว่าจะสู้ไหวมั้ย แต่ก็จะทำให้ดีที่สุด ยังไงก็ต้อชนะพวกมันให้ได้เพื่อช่วยทุกคน เสียงกลองดังขึ้นมาเป็นสัญญาณว่า

“พวกเอลฟ์บุกแล้ว !”

เหล่าเอลฟ์กำลังเคลื่อนพลมา พวกมันมีรูปร่างสูงใหญ่ ตาเหมือนแมว หูแหลมเชิด ทายางไม้สีเขียวเข้มไว้เต็มตัวแต่งกายด้วยเสื้อผ้าทำจากหนังสัตว์ ทาหน้าด้วยยางไม้สีขาว พวกมันมีประมาณ 30 คน ขี่ม้าเป็นพาหนะ

ผู้นำเป็นเอลฟ์รูปร่างกำยำ ผมยาวสีเขียว สีเหลืองอำพันเหมือนกับแมว สวมหมวกมีขนนกประดับเต็มไปหมด ในมือถือหอกยาว เขามือนามว่า  พิชอง ยังมีเอลฟ์สาว รูปร่างสูง สมส่วน ผมสีทอง ตาสีฟ้าเหมือนแมว เธอสวมมาลัยดอกไม้สีแดง และรัดเกล้าทำจากดอกไม้และเถาวัลย์ ถือ  คถายาว ปลายเป็นไม้ง่าม พันด้วยเถาวัลย์ นางมีชื่อว่า ทูนูซัน แต่ที่กลัวคือ สัตว์ร่างสูงใหญ่ 2 ตัว มันตัวใหญ่ราวกับหมี ผิวกายแข็งเหมือนกับหิน มีดวงโตสีแดงกำล่ำ ปากกว้าง ตัวหนึ่งมีหน้าอกเหมือนกับผู้หญิง คงบอกได้ตัวไหนเป็นตัวผู้ตัวไหนเป็นตัวเมีย เมื่อพวกมันไกลเข้ามาชาวบ้านต่างปิดบ้านยังแน่นหนา มีเพียงมิก้าเท่านั้นที่ยืนเผชิญกับพวกมัน ซามูเอลไม่รู้ไปอยู่ไหนแล้ว มิก้ารู้สึกกดดันเธอกำขวานเอาไว้แน่

“เฮ้ ! หลบไปแม่ผมแดง” ทูนูซันพูดออกมาเป็นภาษาเอลฟ์ พิชองหัวเราะแล้วพูดว่า

“โธ่ ทูนูซัน มันเป็นพวกเถื่อนจะเข้าใจภาษาชั้นสูงได้ไงกัน”

“จริงสิ ! ข้าลืมไป” นางพูดพลางหัวเราะและมองมิก้าด้วยสายตาเหยียด ๆ ก่อนและพูดว่า

“ผู้หญิงแท้ ๆ หาความงามไม่ได้เลย ยังจะคิดมาฆ่าตัวตายอีกเหรอ โอ๊ะ ! ลืมไปเจ้าไม่เข้าใจนี่” พวกเอลฟ์หัวเราะ สำหรับเผ่าพันธุ์ที่หยิ่งทระนง บ้าความงดงามแล้ว แม้จะเป็นพวกฟอร์แคร์ ก็ไม่ต่างกันนักหรอก ผู้หญิงอย่างมิก้านี่จัดว่าอัปลักษ์สุด ๆ แต่มิก้ากลับสวนไปเป็นภาษาเอลฟ์

“ปากดีนักนะ ข้าจะตัดหูยื่น ๆ ของพวกแกทิ้งซะ” พวกเอลฟ์ตกตะลึง

“เมื่อกี้เจ้าว่าไงนะ !” พิซองตกใจมากเข้าไม่คิดว่าจะมีคนพูดภาษาเอลฟ์ได้ที่นี่

“หูยื่นไม่พอ หูแตกด้วยหรือไง ข้าบอกตัดหูยื่น ๆ ของแกเองออกมาซะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็รีบไปซะ”  มิก้าพูดเสียงดังลั่น แต่พวกเอลฟ์กลับหัวเราะ

รไม่ถึงนา่ะเหรอ กลายเป็นหัวตอไปแล้วนและวิ่งไปหลบหลังผู้ใหญ่บ้าน เพราะมิก้านั้นตัว