Chapter 8

Mark my words

My most anticipated day comes so slowly. 

Kung kailan gusto ko bumilis ang oras saka naman babagal. At kapag gusto kong bumagal saka naman bibilis. Like, what the hell?

Sumpa ba 'yon para makita ang kahalagahan ng bawat patak ng segundo? 

Napabuntong-hininga ako at tinitigan ang papel na nasa harap ko. Na'san na 'yong sinasabi ko na marunong akong maghintay?

And because I was 'slightly' impatient. Pagtungtong ng Alas sinco ng madaling araw ay gising na ako. Mula sa labas ay maingay na ang tilaok ng manok.

Habang marahan naman ang tunog ng musika na ng gagaling sa lumang kaset na pagmamay-ari ni Mama. 

"Good morning," bati ko kay Mama ng nadatnan ko siya sa kusina at tahimik na umiinom ng kape.

Nakapangtulog pa rin siya habang magulo ang buhok mula sa pagkakatali ng buhok. Halatang basta-basta na lang tinali.

"Hmm." She hummed while sipping at her coffee.

Inabala ko din ang pagtimpla ng sariling kape saka inabot ang mainit na tinapay na binili ni Mama mula sa bakeshop sa kabilang kanto.

"Sabado ngayon 'a? Ang aga mo naman yatang magising?" Tanong bigla ni Mama.

Nagkibit-balikat ako at ngumisi.

"Parang hindi ka naman sanay sakin, Ma. Saka may gagawin ako mamaya kaya maaga akong magsisibak ng kahoy." I said.

Nakita ko ang pagnguso niya bago tinungo ang rice cooker namin.

"I'm just wondering though. Halos ng mga katrabaho ko ay namomoblema sa anak nila na sabi nila ay kaedad mo lang habang ako ay parang single lang." She raised her eyebrows then flashed a playful grin.

Napatawa ako at sumimsim sa kapeng hawak,"Bakit? hindi ka ba single? Single Mother? Saka ayaw mo n'on, wala kang problema sakin?" I mimicked her expression.

Nagbikit-balikat siya at sinabing,"Gusto ko lang namang makarelate sa kanila kahit papano." Aniya saka umiling.

Mahina akong tumawa sa sinabi ni Mama. How ironic.

Kapag may kabulastugan ako, poproblemahin niya. Kapag wala, poproblemahin niya.

Aren't we likely son and mother? We both have the same dilemma although in the different situation and thoughts.

Habang naghahanda si Mama ng almusal ay nagsisibak ako ng kahoy sa likod bahay. Malamig pa ang simoy ng hangin dahil papasikat pa lang ang araw.

Nagsisimula lang pa din na gumising ang iba kaya imbes na sigaw ang naririnig ko mula sa kapitbahay ko ay mga inaantok pa na bulong ang umaalingawngaw sa paligid.

I took the work fast as possible. Kaya ang natitirang oras ay pinili kong maglinis ng likod bahay tulad ng pagwalis ng tuyong dahon at pagsunog nito.

"'Nak! Kain na tayo!" Sigaw ni Mama mula sa loob ng bahay.

Nakita ko si Mama na nakauniporme na sa kanyang trabaho habang hinahanda ang hapag kainan.

Tahimik lang ang naging agahan namin. At habang naghuhugas ako ng plato ay maingay na naghahabilin si Mama sa kailangan kong gawin sa bahay.

At pasado alas sies ng umaga ay umalis na siya. Nilinisan ko muna saglit ang sala at kusina bago ko tinungo ang kapitbahay ko.

Nag-aalangan pa ako sandali dahil baka tulog pa siya dahil sa magdamagang trabaho. Nonetheless, I still when to her house and knocked softly for how many times.

Wala pa masyadong tao sa lansangan kaya tingin ko ay tama lang na inagahan ko ang pagpunta sa kanya. Or not.

Pagbukas ng pinto ay akma na sana akong babati nang iba ang bumungad sakin.

"Oh? Magandang araw..."

Napatitig sakin at 'di na naman pamilyar na lalaki. Napatitig din ako sa kanya. Tingin ko ay matanda lang sakin ng dalawa o tatlong taon.

Medyo magulo ang ayos ng buhok niya. Nakasuot ng navy blue button up shirt at denim pants. Nakaleather shoe din siya kaya halata sa itsura niya na may kaya sa buhay. 

Mukha din siyang handa ng umalis nang binuksan niya ang pintuan.

"Cedric, sino 'yan?"

Naring kong tawag ni Maria mula sa loob ng bahay.

May kunting ngiti na sumilay sa mukha ng lalaki.

"Ash!" Biglang tawag ng lalaki.

Kumunot ang noo ko dahil sa 'di pamilyar na pangalang sinambit ng lalaki. 

Agad kong narinig ang mahinang yabag patungo samin bago sumulpot si Maria na nakasuot lang ng manipis na bestida.

Agad na simibol ang inis sa loob ko ng nakita ang suot na naman niya saka pinukol siya ng mariin ng tingin bago bumaling sa lalaking nasa harapan.

"A-Ang aga mo naman..." Si Maria sabay napalunok.

Madilim ang ekspersyon na tumango ako,"Pasensya na sa isturbo. Babalik na lang ako mamaya. Mukhang abala ka pa yata sa bisita mo." Kalmado kong saad kahit ang dugo ay kumukulo na sa inis.

"Wait! No! Aalis na din naman siya." Pagpipigil ni Maria saka pilit na pinapatabi ang lalaki.

"What? Akala ko may lakad-"

"Which I didn't agree at all." Pagtutol ni Maria sa sasabihin nito.

"What the heck, Ash? Kailangan mong sumama sakin para bumili ng regalo ni Mommy." Kunot-noo na sabi ng lalaki.

"Sa susunod na araw na ako bibili." Maria said stubbornly.

I heard the guy groaned. Akala ko ay susuko na siya ngunit nang bumaling siya sakin ay agad kumunot ang noo niya at mariin akong tinitigan.

Agad kaming nagsukatan ng tingin.

"Ano bang kailangan mo kay Ash?" Inis niyang saad.

"That's none of your business, Ced." Mariin sagot ni Maria.

Gumilid ang ulo ko at hindi parin bumibitaw sa sukatan ng tingin namin.

"I'm here to fix her door." Diretsahan kong sagot.

Nakita ko pag-awang ng baba niya. Hindi makapaniwala na tumingin siya kay Maria. Habang namimilog naman ang mata ni Maria. Oh, how comical their faces.

"Umalis ka na muna Ced-"

"The hell, Ash? I was here since yesterday yet you refused when I offered to repair your door?" Hindi makapaniwala na saad ng lalaki.

Bakas ang kaba sa mukha ni Maria saka matapang na hinarap ang lalaki,"Hindi ka din naman marunong umayos ng pintuan." Aniya.

Nakita ko ang pwersahang pagpikit ng lalaki sa kanya mata. Tila nauubusan na ng pasensya at humuhugot na lang ng iilan panghibla.

"For Pete's sake, bisagra lang 'yong sira ng pintuan mo." The guy frustrated facepalm.

Agad na tumigas ang ekspersyon sa mukha ni Maria subalit hindi nakaligtas sa paningin ko ang pamumula ng mukha niya. 

Hindi ko tuloy mapigilan na hindi maaliw sa kanilang dalawa.

"You don't have the proper tool to fix it." Maria continued to argue.

Napabaling ulit ang lalaki sakin at tinaasan ako ng kilay, "Do you have the proper tool?" Sarkastiko niyang tanong.

Pinilig ko ang ulo ko at medyo ng isip. Tingin ko ay mayroon naman...

Sasagot na sana ako ng makita ko ang frustrated na ekspersyon sa mukha ni Maria. Tila hindi niya alam ang gagawin.

I don't know but I'm really amused by her looks. Well, hindi naman kasi parati makikita na ganitong reaksyon niya.

"Tingin ko..." It's funny how both of them are very eager and expectant of my answer, "Meron."

Halos napahalakhak ako sa aliw nang nagpakawala ng malalim na hininga si Maria saka ngumiti ng matagumpay. Ang lalaki naman ay mas lalong kumunot ang noo.

"But it doesn't assured that you'll-"

"Umalis ka na, Cedric. Kung hindi ay baka hindi ako dadalo sa birthday ni Mama." Bakas sa tono ni Maria ang banta.

"What?" Hindi makapaniwalang tanong ng lalaki.

Akmang may sasabihin pa siya ng tinignan siya ng masama ni Maria. Mariin niyang tinikom ang labi ngunit bakas na bakas sa mukha niya ang inis at pagtutol.

"Fine. Bukas na tayo bibili ng regalo." Sumusuko na saad ng lalaki bago umismid.

Tumabi ako sa harap ng pintuan ng humakbang siya palabas.

At bago siya tuluyang makaalis ay makahulugan niya akong tinignan. Lulan ng itim na SUV ay umalis siya habang tinatanaw ko ng tingin.

"Pasok ka." Kalmado ng saad ni Maria.

Tinignan ko ang blanko na niyang mukha na medyo namumula dahil siguro sa iba't-ibang emosyon na dumaan sa mukha niya kanina.

Tahimik akong pumasok at agad na tumambad ang maliit niyang sala.

Kung sa malamlam na ilaw ng lampara ay bakante na tignan ang bahay niya, sa mismong tapat ng sinag ng araw ay mas bakante 'yon.

Pero nababagay lang sa liit ng bahay niya ang kakaunti lang ding bagay. Hindi magulo ngunit walang buhay naman tignan.

Sinundan ko siya nang tinungo niya ng tahimik ang kusina. Pilit kong hindi tignan ang suot niyang damit at tinitigan lang at mukha niya.

"Nag-almusal ka na ba?" Mahina niyang tanong.

Tapos na.

'Yon dapat ang isasagot ko pero palalampasin ko ba ang pagkakataon na makasama siya sa hapag kainan?

"Hindi pa." I shamelessly lying without blinking.

Tumaas ng kilay niya at napangisi. Puno ng aliw ang mukha saka humalukipkip.

"You're a good liar, you know that right?" Tukso niya.

Nagkibit-balikat ako.

"How can you say so?" Hamon ko.

Nakita ko ang pagngisi niya.

"The last time I check, magkatabi lang bahay na'tin. Maliit lang na ingay ay maririnig ko na mula sa inyo. Lalong-lalo na ang pagtawag ng Mama mo para kumain." Taas kilay niyang saad.

Sa katagang binitawan niya ay agad na bumalik sa ala-ala ko ang narinig mula sa bahay nila ilang linggo na ang nakakaraan.

Hindi ko mapigilan ang galit na umusbong sa sistema ko at agad na tumalim ang tingin.

"Yeah. Aware ka naman pala na kahit maliit na ingay ay naririnig din bakit pa sa malapit lang na bintana kayo..." nagtalik ng kliyente mo.

Nagtagis ang bagang ko at agad na nanigas ang katawan sa tensyon. Tangina! Hindi ko talaga nakalimutan ang eksenang 'yon kahit kailan.

Saka ano bang gusto ko? Na magtalik sila na malayo sa pandinig ko? Both situation are the same.

Whether it happened on her room or near the adjacent window, she still had sex with her client. Ang tangi lang yatang kaibahan sa konsepto ay ang narinig ko ang ginagawa nila.

"What do you mean?" Kunot noo niyang tanong.

"Narinig k-kitang..." Napapikit ako dahil hindi ko yata kayang sikmurain na sambitin ang kasunod. But I wanted to spill everything because even though I knew it was her, my mind still seek some confirmation, "nakikipagtalik sa may bandang bintana noong makaraang linggo." Mahinang usal ko at umiwas ng tingin.

Mula sa gilid ng mata ay nakita ko kung paano siya nabigla at agad na namutla bago siya umiwas ng tingin at napayuko.

For a moment, I saw shame, sadness, and fear glistened from her eyes before she masked it when she looked down.

Namayani ang katahimikan sa pagitan namin bago umangat ang tingin niya at ngayon ay may matigas ng ekspersyon.

"So what? You're already knew my job. Normal lang ang ganoon sa isang bayaran." Matapang niyang saad.

The emotions I saw from her earlier are now gone. Tila kathang-isip ko na naman 'yon.

Mariin ko siyang tinitigan. I really remind myself that I should be careful of every words I spoke. Ayaw kong maulit ang nangyari noong isang araw.

Ngunit tao pa rin ako. Although I pursue myself in practicing my self-control especially in my anger issue, I'm still be driven mad when I'm furious. 

Nandidilim ang paningin ko sa sobrang galit ngunit kailangan ko paring pigilan ang sarili ko. I don't want to hurt her by my words...

My breath was shaking when I exhaled some air.

"Kung may pagpipilian kang trabaho, pipiliin mo pa din ba ang pagiging prosti?" Mahinang boses na tanong ko.

Tumaas ang kilay niya at pasimple lang na sinuri ang kuko saka nagkibit-balikat.

"Depende. Kung ang bawat working hours ko ay mahigit dalawang libo at mahigit 30,000 by month then why not?" She tauntingly said.

Halos naririnig ko na ang bawat pagtagis ng ngipin ko sa loob dahil sa riin ng pagtiimbagang.

"That amount of salary doesn't come from a moral job." I snapped.

"Hindi moral pero malaki kinikita." Taas noo niyang saad.

It took ever once of my patience not to strides towards her and strangled her neck then knock some sense into her mind.

Pero patience is a virtue. Madilim pa rin ang ekspersyon ko sa kanya. 

Darating din ang araw na hihigitan ko ang pera nabibigay ng trabaho niya sa kanya. Just you wait... Just wait.

Bumuntong-hininga ako at tumahimik. For now I can't win any arguement from her. Not now but soon I will.

Nakita ko ang paglaki ng matagumpay niyang pagngisi at tinignan ang nakahandang pagkain sa lamesa.

"Too bad, those delicious foods came from my immoral work, huh? So tingin ko hindi mo masisikmurang kainin ang mga 'to? Hmm. Sa sala ka na lang maghintay, kakain muna ako." Mayabang niyang saad sabay hila ng upuan para umupo.

Kahit na abot-abot na sa langit ang galit ko ay pinanatili ko parin ang sarili ko na maging kalmado.

"D'yan ka yata nagkakamali. Wala yatang hindi inuurungan ang sikmura ko. Whether it came from a moral or immoral job, a food is a food. And nonetheless, the food you cooked and prepared."

Nang humila ako ng upuan na kaharap ng sa kanya at umupo ay nakita ko ang pagkawala ng ngiti sa labi niya.

Gusto ko mang maaliw sa reaksyon niya ngunit hindi pa din humuhupa ang galit sa loob ko.

Kaya seryoso ko siyang tinitigan saka pinagmasdan ang pagkain sa lamesa. Hindi naman ako gutom pero tulad ng isabi ko, niluto niya 'to at siraulo na lang siguro ako kung palalampasin ko 'to.

Ham, tuyo, scramble egg, at fried rice ang nakalatag sa lamesa. Simple ngunit niluto niya. Hindi ko alam na may isasarap pa pala ang mga ulam na ganito.

Tahimik kaming nagumpisang kumain habang hindi maipinta ang mukha niya. Patuloy lang akong tumititig sa kanya ng seryoso. 

Nang matapos kami ay aalok na sana ako na maghuhugas ng plato nang sinabi niya na tignan ko na lang ang sirang pintuan niya at siya na ang bahala sa hugasin.

Wala akong nagawa kundi sundin siya dahil sa matatalim niyang mata na dapat hindi ko kontrahin.

Ang pintuan sa kwarto niya ang nasira. At tulad ng sinabi ng lalaki kanina ay bisagra lang talaga ang problema.

Kinalawang na masyado ang bisagra saka ang screw nito. Medyo maluwag na din ang butas na binaunan ng screw kaya tuluyan ng nasira ang pintuan.

Ang kailangan ko lang gawin ay palitan ang bisagra at screw saka iiba ang pwesto ng paglalagay ng bisagra. 

"Kukuha lang ako ng tools samin." Paalam ko kay Maria habang abala siya sa paghuhugas ng plato.

"Okay." Sagot niya habang hindi ako tinitignan.

Napatingin ako sa damit niyang hindi pa niya pinapalitan saka umiwas ng tingin at lumabas ng bahay niya.

Kinalkal ko lahat ng sulok ng kabinet namin sa kusina at nagbabakasali na may makita na bisagra. At swerte naman ako dahil ay extra pala kami.

Dala ang tools at bisagra ay bumalik ako sa bahay ni Maria. Pinagtitinginan pa ako ng ilang kapitbahay namin ngunit binalewala ko lang sila.

Dahil hindi naman mahirap ang ginawa ko ay agad akong natapos.

"Tapos na?" Hindi makapaniwala tanong ni Maria habang may dalang walis.

Tumango ako.

"Hmm. Pinalitan ko lang ang bisagra saka ang screw tapos nilipat ko lang ng pwesto dahil maluwag na ang pabaunan ng turnilyo sa dating butas nito." Paliwanag ko.

Tumango siya at sinuri ang gawa ko. Pagkatapos ay bakas sa mukha niya ang satispaksyon saka ngumiti.

"Salamat." Aniya.

Tumango ako at nagsimulang niligpit ang ginamit na tools.

Naramdaman ko ang pag-alis niya sa tabi ko at bumalik din ilang sandali lang ang nakakaraan.

"Ito pala ang bayad ko."

Because I crouched on the floor while she's standing in front, I have to looked up to her.

At agad na kumunot ang noo ko ng nakita ang inilalahad niya.

"Hindi na kailangan." Maiksing saad ko saka pinagpatuloy ang pagliligpit.

Bago ako napaiwas ng tingin ay nasulyapan ko ang pagkunot ng noo niya.

"Lahat ng bagay may kapalit. And as for your help, I obliged to pay." Seryoso niyang saad.

Nang natapos ako ang paglalagay ng tools sa tool box ay agad akong tumayo at hinarap siya.

Sa hindi malamang dahilan ay nakita ko siyang umatras at napalunok.

"Do you really know the essences of help? Ang pagtulong ay ginagawa ng walang kapalit, hindi binabayaran." I squinting my eyes in disbelief.

Agad na tumalim ang mata niya sakin,"Hindi ako bobo. Alam ko kung ano ang kahalagahan ng tulong pero kinausap kita para ayusin ang pintuan ko. Hindi naging free will sa'yo ang pag-ayos kaya dapat lang na bayaran kita."

"Then free will ko ngayon na hindi tangapin ang bayad mo dahil tulong ko na sa'yo 'to." I retorted.

Agad kaming nagsukatan ng tingin bago ko nakita ang paniningkit ng mata niya.

"Fine. Hindi kita babayaran. But I still have to return the favor in some way. Ayokong magkaroon ng utang na loob." Matigas niyang saad.

Damn her and her stubborn attitude! And damn me for still liking this side of her! Am I toxic?

But well, hindi ba isa itong magandang oportunidad? Napangisi ako sa natanto.

Medyo naguluhan pa siya sa reaksyon ko at nang natanto din ang sinabi ay agad na nanlaki ang mata niya.

"Or maybe not. Tatangapin ko na lang ang naging tulong mo at sakto na siguro ang taos-pusong pasasalamat sa-"

"Relax." Napatawa ako sa pagkakataranta niya. Agad niya akong tinapunan ng masamang tingin.

"Hindi naman mabigat ang kapalit na gusto ko." I coolly said.

"Akala ko ba ang tulong ay walang kapalit?"

Bakit ba lahat na lang may nakikita siyang butas?

"Well, ikaw ang gusto na bayaran ang tulong ko."

"Kaya tanggapin mo na ang perang 'to."

Nagsukatan ulit kami ng tingin.

It's obvious to see that we're both stubborn and hard-headed.

"Fine. Iba ang gusto kong kapalit ng tulong ko. Hindi ko kailangan ng pera." I passively said.

Nakita ko ang pagkislap ng hinala sa mata niya ngunit pinili niya pa din akong tanungin.

"What do you want?"

You.

Ang dali lang sambitin pero ang daming komplikasyon sa huli.

"If I want you to quit your job. Would you grant it?" Nagbabakasali kong tanong.

Well, it's now or never.

"Nagpapatawa ka ba?" Sarkastiko niyang tanong sabay tawa, "Kung titigil ako sa trabaho ko, sinong magpapakain at tutustos sa luho ko? Ikaw na estudyante? O baka allowance mo galing kay Mama?" She mocked.

Nagtagis ang bagang ko sa sinabi niya ngunit pinanatili ko pa rin ang pasensya ko. God knows how she's been provoking my patience without any retribution.

Maybe not for now. Kapag ako nagkaroon ng pagkakataon, talaga sisigilin ko siya ng sobra-sobra haggang akin na lahat ng kanya pati na siya.

"Believe me or not, kaya kitang buhayin sa sariling pagsisikap ko." 

Seryoso kong saad at hindi mapigilan na humakbang papalapit sa kanya. Nakita ko ang paglunok niya bago tumuwid ng tayo.

"But I'll abide for my time right now. Pero darating din ang araw na mas bibigyan pa kita ng mas higit pa sa nakukuha mo mula sa trabaho mo ngayon." I said in low voice and full of conviction.

"W-What?" Then she gaped.

"Mark my words, Ria. Magiging akin ka din ng buong-buo."

~SpadeLucker