KABANATA 7

CELESTINE VIENNE 

“Dapat dati pa lang, mula noong sumakabilang buhay ang ama mo, pinalayas mo na ang babaeng ‘yan!” dinig kong sigaw ni Therese mula sa sala.

Kasalukuyan akong nakatayo sa harap ng pinto ng kwarto namin ni Zion sa second-floor ng bahay. Kadarating lang namin galing sa Haven Palace at ini-expect ko kaagad na magiging ganyan ang reaksyon ng ina ni Zion after ko silang ipahiya kanina kina Lolo.

“That’s enough, ma. Nangyari na ang nangyari,” sagot ni Zion.

“Pero hindi mangyayari yun kung nakinig ka sakin dati!”

“Huwag kang mag-alala, maghihiwalay din naman kami. Humahanap lang ako ng magandang tyempo para mapapayag si Lolo.”

Napahigpit ang hawak ko sa doorknob sabay pakawala ng isang malaim na buntong hininga. Binuksan ko ang pinto saka pumasok sa loob ng kwarto.

Bahala silang magkasagutan doon sa ibaba, kunwari wala tayong pakialam.

Tinapon ko sa kama ang purse at tinanggal ang stilettos habang minamasahe ang talampakang halos tumirik ang kaluluwa ko sa sakit. Unti-unti kong hinubad ang suot kong midi wrap dress.

Dumiretso ako sa ensuite at binilisan ang paglilinis sa sarili. Gusto ko na nga lang sanang matulog kasi sobrang nakakapagod ang araw na ‘to, kaso hindi ako sanay na hindi maligo bago matulog.

Pagkalipas ng mahigit dalawampung minuto, natapos din akong maligo. Isinuot ko ang bathrobe na nakasabit sa likod ng pinto at agad na kinuha ang tuwalya mula sa towel rack para punasan ang basang buhok. Habang pinupunasan ito, lumapit ako sa drawer malapit sa pinto at binuksan iyon para kunin ang hairdryer.

Pagkalabas ko ng bathroom, hindi na ako nagtaka nang makitang nasa kama si Zion, kaharap ang laptop na nakapatong sa kanyang lap.

Saglit siyang bumaling sakin pero kaagad akong umiwas ng tingin at dumiretso sa vanity table.

“Tuloy pa rin ang divorce kahit hindi pumapayag si Lolo.” sambit niya.

In-on ko ang hairdryer at sinubukang hindi mag-react sa sinabi niya. Sobrang babaw ng luha ko at ayokong umiyak na naman ako dahil pinagpipilitan niya ang divorce.

Abala ako sa pagpapatuyo ng buhok ko nang muli na naman siyang magsalita.

“Ilang taon din akong nakatali sa’yo. Sana maintindihan mo kung bakit gusto ko nang makipaghiwalay.”

Napahigpit ang hawak ko sa hairdryer.

Sa sinasabi niya, parang siya pa yung nagmukhang inaabuso habang nakatali sakin, e ako nga ‘tong halos pag-iinitan araw araw ng ina niyang walang ibang ginawa kundi hanapan ako ng mali.

“Saka hindi nakakatuwa ang ginawa mo kanina. Ano na lang ang iisipin nila Lolo kay Thalia?”

Huminga ako nang malalim. Ipinatong ko ang hairdryer sa table at kinuha ang suklay para suklayin ang buhok ko. Tahimik pa rin ako sa ginagawa ko at hindi siya sinasagot.

“Pwede mo namang sabihin na hindi ka pabor sa divorce, pero kailangan ba talagang ipahiya mo pa si Thalia?”

This time, pabagsak kong inilagay sa mesa ang suklay saka inis siyang binalingan. “Concern ka sa kanya dahil pinahiya ko siya? E, sino ba ang nauna? Hindi ba’t plano mo naman talagang ipakilala siya kina Lolo? Inunahan lang kita Zion—”

“Oo, pero hindi sa ganung paraan!” putol niya. “Sana inisip mo man lang ang mararamdam ni Thalia bago mo sinabi ‘yon kay Lolo.”

"Sana inisip mo rin ang nararamdaman ko habang sinisiraan mo ako kina Lolo. Bakit kailangan mo pang magsinungaling na infertile ako kaya mo ako gustong iwan?" pabalang kong tanong. 

"I have no choice dahil hindi siya papayag na mangyari ang gusto ko kapag walang mabigat na dahilan."

"So, ayos lang sa'yo na masaktan ako, pero full of concern ka kapag si Thalia na ang pinag-uusapan?" nagkunwari akong natatawa. 

Napaka-insensitive niya. Sobra.

"What the hell, Vienne? Hindi mo kailangan ikumpara ang sarili mo kay—”

"Yeah, right. Hindi ko kailangang ikumpara ang sarili ko sa Thalia'ng 'yon dahil sobrang layo niya kumpara sakin. Well, thanks for reminding me, huh."

Muli kong hinarap ang vanity mirror at piniling itikom na lang ang bibig.

Kahit ano pang sabihin o gawin ko, si Thalia pa rin ang kakampihan niya at ako ang mali.

Puro na lang si Thalia, si Thalia. Wala na siyang ibang bukambibig kundi si Thalia kahit ako ang asawa niya. 

“Sa susunod, huwag ka nang makialam sa mga plano ko. Lagi ka na lang panira. Tch.”

Ilang sandali pa at hindi na siya nagsalita kaya nilingon ko siya sa kama.

Tulog na nga siya.

Minadali ko na ang ginagawa ko at nagbihis ng maluwag na t-shirt at cotton shorts na paborito kong pantulog.

Bago ako humiga sa tabi ni Zion sa kama, muli ko siyang sinulyapan.

He was sleeping so soundly, as if completely unbothered by what had just happened.

“I’ll do whatever it takes para hindi ka mapunta sa babaeng ‘yon,” pabulong kong sambit.

I suffered alone in silence, drowning in pain, so you deserve to suffer just as much.