KABANATA 5- HELP

Nang bumalik siya sa kasalukuyan ay tumiim ang labi ni Victoria. Gustuhin man niyang magalit ay pinili parin niyang maging kalmado. Kahit pa ang totoo ay ilang segundo nalang sasabog na siya. 

“Nasa hospital tayo kaya imposibleng wala silang blood bank sa lugar na ito.” Malamig niyang turan. Tila ba ngayon lang niya narealize na pwede naman pala siyang humindi. Na hindi sa lahat ng oras ay siya ang magbibigay lalo na kung nauubos na siya. 

Ang nag-aalangang mukha ni Ginang Madrigal ay napatingin sa kanya.”Pero…”

Ngunit hindi na niya pinansin ang Ginang at nilingon si Jason.” Nilagay ko na sa desk mo ang resignation letter ko. Pirmahan mo nalang kapag nakabalik ka na sa kompanya o kaya magkaroon ka ng oras.”

“What resignation letter?” kunot ang noong tanong nito sa kanya. Alam niyang hindi ito papayag na umalis siya pero buo na ang kanyang desisyon sa mga oras na iyon.

“Kinakausap pa kita, Victoria, wala kang modo!” malakas na sambit ng ina ni Jason sa kanya. Nagagalit ito sa hindi niya pagbibigay pansin sa gusto nitong mangyari.

Pero imbis na patulan ito ay kalmado siyang nagsalita. 

“Kailangan mong magpahinga tita. Aalis na ako dahil marami pa akong aasikasuhin sa mga gamit ko.” Sa halip ay sambit niya. Ayaw niyang pahabain pa ang oras na nasa iisang lugar sila ng mga atong nagwasak sa kanya. 

Hindi na niya binigyan ng pansin ang expresyon sa mga mukha ng mga ito at tuluyan nang tumalikod para umalis sa lugar na iyon. Bitbit niya ang sakit pero talagang tapos na siya. Ubos na siya to the point na namamanhid na ang kanyang pakiramdam.

Ngunit hindi paman tuluyang nasasara ang elevator na sinasakyan niya ay may dalawang pares nang kamay ang pumigil sa mga iyon. Agad niyang nasalubong ang madilim na mukha ni Jason.

“Why did you resign?” matigas nitong tanong.

Hindi siya sumagot at tumingin lang sa lalaki.

“Dahil ba umalis ako sa kasal? O dahil sa hinihiling kong dugo para kay Sofia?” muli nitong tanong. Na para bang normal lang na bagay ang mga ginawa nito.

“Nag-sorry na ako sa`yo tungkol doon sa kasal, Victoria. At sinabi ko na din sa`yo na hindi na kita pipilitin mag-donate ng dugo kay Sofia kaya bakit ka aalis?”

Napailing siya sabay ngiti ng mapait. Totoong lahat ng gustuhin ng lalaking ito noon ay walang reklamong sinusunod niya. Walang pagdadalawang-isip niyang i-aatang ang sarili para hindi ito mahirapan. Dibale nang siya. 

Lalo na kapag may mga reklamo sa kompanya dahil hindi nagustuhan ang trabaho ni Jason pero siya ang lahat ng umaayos sa lahat ng gusot. Dumating pa sa puntong nagkasakit siya dahil sa sobrang pagta-trabaho.

“Jason, pagod na ako.” Mahina ngunit sinigurado niyang ramdam nito ang kanyang sinabi.

Sa loob ng limang taon halos siya lang lahat samantalang ito ay wala man lang ginawa sa kanya kahit isang beses.

Sadyang tanga lang siya dahil binigay niya sa lalaki ang buong buhay na hindi iniisip ang sariling kapakanan.

Ngayon ay totoong napagod na siya at ayaw na niyang maghabol pa.

“Kung pagod ka, I can give you a vacation leave!” turan pa nito kaya mas lalo siyang nanlumo.

Huminga siya ng malalim at tumingin ng deretso sa mga mata nito.

“Jason makikipag-

Naudlot ang gusto niyang sabihin nang tumunog ulit ang cellphone ng lalaki. At dahil malakas ang speaker niyin ay rinig niya ang nasa kabilang linya.

“Jason! Bumalik ka dito dahil nahimatay si Sofia!” malakas na sambit ng ina nito.

Walang emosyon na tumingin ang lalaki sa kanya at nagsalita.

“Pumunta ka sa bahay ko at hintayin moa ko don, Victoria. May sasabihin ako sayo. Babalik agad ako kapag naayos na ang lahat dito.”

Ni hindi na siya nito hinintay na magsalita dahil basta nalang itong tumalikod at umalis.

Walang namang bago doon. Kapag tungkol kay Sofia ay iiwan nito ang lahat. Napahinga nalang siya ng malalim at napailing.

Napatitig siya sa malamig na wall ng elevator. Wala siyang ibang nakikita doon kundi ang maputla niyang mukha at ang lungkot sa kanyang mga mata.

Doon naman talaga siya papunta sa condo ng lalaki dahil doon niya kukunin ang kanyang mga gamit.

Ang condo ng lalaki ay malapit lang sa lawfirm. Noong maging sila ay binigyan siya ng lalaki ng sarili niyang susi kaya Malaya siyang nakakapunta kahit kailan niya gusto. Sa katunayan ay parang matatawag pang mas bahay niya ito kesa sa lalaki.

Dahil lahat ng gamit na nandoon ay siya ang bumili. Mula sa mga appliances, sofa, gamit sa kusina at iba pa. Siya din ang nag-ayos ng mga iyon dahil wala naming hilig si Jason sa pag-aayos.

Nagsimula na din agad siyang magligpit ng mga gamit niya at kumuha ng malaking karton na paglalagyan ng lahat. May nakita pa siyang lumang album na laman ng mga masayang araw nila noon. Pero lahat ng iyion ay matatapos na ngayon. Nakakalungkot lang isipin na ganito rin pala ang hahantungan ng lahat. Pagkatapos ay naalala niyang hindi pa siya kumakain kaya nagluto nalang siya ng noodles para sa sarili.

Pero pagkatapos niyang kumain ng noddles ay biglang sumakit ang kanyang tiyan. Sobrang sakit na hindi niya alam kung saan galing.

Ang totoo ay ilang beses na niyang naramdaman ang masakit na bahaging iyin sa kanyang tiyan pero hindi niya lang sinabi kay Jason.

Hinanap nalang niya ang medicine kit para maghanap ng gamot pero wala siyang makita. Napaluhod na siya sa pinaghalong kirot at hapdi habang hawak sa isang kamay ang tiyan.

Hanggang nakakaramdam na din siya ng hilo. Sinubukan niyang abutin ang isang baso ng tubig pero muntik opa iyong mahulog. Kaya sa halip ay kinuha niya ang cellphone sa bulsa para sana tawagan si Jason pero nang sumagot ang teleponi nito ay boses ni Sofia ang kanyang narinig.

“Victoria, bakit ka pa tumawag? Akala ko ba magreresign ka na? Sinasabi ko na nga ba at sinabi mo lang iyon para habulin ka ni Jason.” Anang babae.

“Nasaan si Jason?” nanghihina niyang tanong.

“Sumakit ang puson ko dahil meron ako ngayon kaya lumabas muna siya para ibili ako ng pagkain.” Tila masayang turan ng babae sa kabilang linya.

Bago pa ito magsalita ulit ay pinatay na niya ang tawag at nag dial ng emergency hot line. Pakiramdam ni Victoria ay hindi na niya kakayanin ang sakit. Napaiyak nalang siya habang hinihintay na sumagot ang emergency hotline.

“Hello.. this is from ADELA`s apartment building room 0211. Acute stomach pain, please help…”

Hindi na alam ni Victoria ang sumunod na nangyari dahil nawalan na siya ng malay sa sobrang sakit.