ตอนที่2.เรียกร้องสิทธิ์

"คุณอรรถปล่อยนะ! คิดจะทำอะไร!"รสรินดิ้นหนี เมื่อถูกรวบตัวเข้าไปในอกกว้าง จนหน้าอกอวบใหญ่ สัมผัสไปกับกล้ามเนื้อที่แน่นตึงของเขา อรรถเป็นคนรักสุขภาพข้อนี้เธอรู้ดี 

"มาเรียกร้อง มาประกาศตัวว่าเป็นเมียผม ผมก็จะเรียกร้องสิทธิ์ของผมไง"

"สิทธิ์อะไรของคุณ เราตกลงกันแล้วนะคะ"รสรินถามกลับด้วยความตกใจ

"ใช่เราตกลงกันแล้ว ว่าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกัน แต่คุณมาประกาศเองนี่ ว่าเป็นเมียผม"อรรถยกเรื่องนี้มาอ้าง เพราะการกระทำของรสรินในครั้งนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับการผิดสัญญา

ที่เคยตกลงกันไว้

"แล้วฉันเป็นเมียคุณจริงไหม ฉันเป็นเมียที่ถูกตามกฎหมายของคุณ คนทั้งประเทศเขาก็รู้"รสรินเถียง

"ใช่! ผมไม่เคยลืมเรื่องนี้หรอก ว่าคุณเป็นเมียผม!"

พูดพร้อมกับกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น จนคนที่ถูกรัด เจ็บร้าวไปทั้งตัว ความนุ่มหยุ่นที่สัมผัสลงมาบนอก กับกลิ่นหอมๆที่ได้จากคนในอ้อมแขน ทำให้อรรถรู้สึกแปลกๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้กับเธอ ทั้งๆที่เขาก็มีผู้หญิงตั้งมากมาย เขาแต่งงานกับเธอมากี่ปีแล้ว เขาเองก็จำไม่ได้ เธอก็แค่เมียที่เขาถูกบังคับให้แต่งงานด้วย เพื่อความเหมาะ 

"ปล่อยฉันจะกลับบ้าน ป่านนี้หนูยิ้มร้องหาฉันแล้ว"รสรินเอาลูกมาอ้าง เพราะคิดว่านี่จะเป็นไม้ตายที่ใช้เล่นงานเขา อรรถรู้ว่าหนูยิ้มติดเธอมาก ทั้งๆที่เธอก็ไม่ใช่แม่ หนูยิ้มเป็นลูกของอรรถที่เกิดกับผู้หญิงคนหนึ่ง รสรินยอมจ่ายเงินก้อนโต เพื่อซื้อคำว่าครอบครัวและหน้าตาทางสังคมให้กับตัวเอง แต่เธอกลับได้หนูยิ้มมาเป็นของแถม เมื่อผู้หญิงคนนั้นจงใจส่งเด็กเข้ามา เพื่อเป็นหนามทิ่มแทงใจเธอ เธอเซ็นรับเป็นแม่ให้หนูยิ้มเพื่อรักษาหน้าตา แต่สุดท้ายเธอก็รักหนูยิ้มหัวปักหัวปำ

"ไม่ต้องเอาลูกมาอ้าง ป่านนี้พี่อินพาเข้านอนไปแล้ว"

"แต่ฉันเป็นแม่ ฉันต้องพาแกเข้านอนทุกวัน ปล่อย!"รสรินพยายามหาข้ออ้าง เพราะมันเป็นแบบนี้จริงๆ ตั้งแต่มีหนูยิ้ม ชีวิตเธอก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ หนูยิ้มเข้ามาเปลี่ยนชีวิตเธอ จากที่เคยตามหึงหวง ตามสอดส่องว่าเขาจะมีบ้านเล็กบ้านน้อยที่ไหน แต่หลังจากที่เธอมีลูก เธอก็เอาทุกอย่างมาลงกับลูก ทุ่มเทเวลาที่ให้เขา ป้อนข้าวป้อนน้ำ พาเข้านอน ปฏิบัติกับหนูยิ้มเหมือนกับแม่คนหนึ่ง หนูยิ้มทำให้เธอมีความสุข และอรรถก็ไม่จำเป็นกับเธออีกต่อไป เขาจะไปทำอะไรที่ไหน จะมีบ้านเล็กบ้านน้อย ก็เรื่องของเขา แค่ผู้หญิงพวกนั้น อย่ามาล้ำเส้นของเธอก็พอ

"เลิกดิ้นได้แล้ว คืนนี้คุณต้องอยู่กับผม เพราะคุณทำให้คนอื่นกลับ คุณก็ต้องนอนกับผมแทนคนอื่น"

เพียะ!

"เลว เลวที่สุด"ฝ่ามือบางฟาดลงไปบนใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรง เมื่อเขาพูดคำนี้ออกมา สำหรับอรรถ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็เหมือนกันหมด มันก็แค่เครื่องบำบัดความใคร่ของเขา

อรรถมองหน้าหญิงสาว ด้วยสายตาที่รสรินเห็นแล้วต้องขนลุก และก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ร่างสูงก็ดันจนร่างบางล้มลงไปบนเตียง โดยที่ร่างของเขาทาบทับอยู่ด้านบน รสรินดิ้นหนี

เมื่อปากหนาประกบลงมาบนเรียวปากของเธอ ต้องไม่ใช่แบบนี้ เธอเกลียดและขยะแขยงเขาที่สุด ทุกที่ๆเขาอยู่คือพื้นที่ต้องห้ามสำหรับเธอ ที่เธอหน้าด้านมางานคืนนี้ ก็เพราะอยากฉีกหน้าเขา ฉีกหน้าผู้หญิงคนนั้น ที่บังอาจขึ้นมายืนเสมอเธอ

"ปล่อย!"

"ไม่ปล่อย!"อรรถขู่คำราม เขาปล่อยเธอมานานเกินไปแล้ว ทุกวันนี้ก็คงเหลือแต่ทะเบียนสมรส ที่ดึงเธอไว้ เขารู้ว่าเธอหมดใจกับเขานานแล้ว เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ความโกรธก็เข้ามาแทนที่ ครั้งหนึ่งเขาเคยร้องขอให้เธอหย่าจากเขา แต่เธอก็หน้าด้านถือทะเบียนสมรสเอาไว้ จนวันนี้ที่เธอร้องขอใบหย่าจากเขา เขาก็จะให้เธอรอเช่นกัน เมื่อรักกันไม่ได้ก็อยู่กันแบบเกลียดๆไปอย่างนี้ เพราะคนอย่างอรรถ ก็ยอมไม่ได้เช่นกัน ถ้าเธอจะมีคนอื่น

"กรี๊ดดด!"หญิงสาวกรีดร้อง เมื่อมือหนากระชากชุดสวยที่เธอใส่จนขาดวิ่นคามือ 

"ปล่อย!"ไม่นานร่างบอบบางก็เปล่าเปลือย เมื่ออรรถจงใจดึงทึ้งทุกอย่างออกจากตัวเธอ ตาคู่คมกวาดมองไปทั่วคนที่อยู่ใต้ร่าง ความร้อนเริ่มลามไปทั่วผิวเนื้อ เมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่าของเธอ เขารู้ว่ารสรินเป็นคนซ่อนรูป แต่ไม่คิดว่าเธอจะเนื้อนมไข่ขนาดนี้

"ฉันเกลียดคุณ!"หญิงสาวคำรามลั่น เมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาหา

อรรถไม่สนใจกับเสียงร้องห้าม และเสียงก่นด่าของเธอ เพราะสิ่งที่เขาสนใจ คือความหอมหวานที่ได้รับจากเนื้อตัวเธอต่างหาก แค่ครั้งเดียว ไหนๆก็แต่งงานกันมาตั้งหลายปี คืนนี้ขอแก้ขัดสักทีคงไม่เป็นไร อรรถคิดเมื่อตัดสินใจกลืนน้ำลายตัวเอง เขาเคยประกาศว่าจะไม่แตะต้องเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เธอจะมายั่วยวนเขาได้แบบนี้