CHAPTER 3 - ELYU

CHAPTER 3 - ELYU

---

GABRIELLA MONICA JIMENEZ POV

" Tulong! Tulong! Tulongan niyo kameee!!" nag aalalang pagsigaw ng Ale.

Nang bigla akong namulat...

Gulat na gulat naman ako sa nangyare dahil pagmulat ko ay napapalibutan na pala kami ng mga tao. Pero agad ding nag alisan ang mga ito.

Omg, nahimatay pala ako. Nakaramdam ako ng nerbyos kaya agad akong humingi ng tubig.

" Pasensya na po sa abala, Nay." dahil siya din ang nag abot ng tubig sa akin.

Bakas naman sa mukha niya ang pag aalala. Grabe, ganito pala ang pakiramdam ng may taong nag aalala sayo. Naamoy ko din ang amoy ng isang menthol na ipinahid pala niya sa ilong ko nang mahimatay ako.

" Maraming salamat po, Nay." pasasalamat ko habang hawak ang kamay nito.

" Teka, saan ba ang bahay mo Ineng? Gusto mo bang ikuha na kita ng taxi? At lumalalim na ang gabi oh. Kami kasi ng anak ko eh nag iintay pa kami ng bus dito sa Terminal."

At tila ay bumalik ako sa aking ulirat sa pagkasabing iyon ng Ale. Oo nga pala, saan nga pala ako pupunta?

Hindi naman ako naka imik sa Ale, hanggang sa biglang may dumating na bus at sumakay na silang mag ina.

Naiwan naman akong mag isa sa may upuan at nag iisip isip...

" Ohh? Wala na ba dyan? Aalis na tong bus." sigaw ng kundoktor.

" Wala na ata pare, tara na!" tugon naman ng driver.

At nang paalis na ang bus na iyon...

" Manong ! Manong!" sigaw ko habang hinahabol ang bus.

Mabuti na lamang at mabagal pa ang takbo nito kaya nakaabot pa ako sa may pinto.

" Ano ka ba naman, sasakay ka pala. Kanina ka pa nakatulala sa may upuan. Jusko po, mga kabataan talaga ngayon!" naiinis na sabi ng kundoktor.

Hindi ko na pinansin pa ang mga sinabi niya basta umakyat na ako at naghanap ng mauupuan. Sakto at may nakita akong bakante kaya sa may harapan kaya umupo na ako.

At dahil sa pagod ay hindi ko na namalayan na nakatulog na pala ako. Hanggang sa nararamdaman kong may nangangalabit na sa akin.

" Hoy, Miss. Gising!" wika ng kundoktor. Pero hindi pa agad ako nakamulat dahil sa sarap ng tulog ko.

Nang ilang segundo lang at bigla akong nagulat sa lakas ng pagsigaw ng kundoktor. " HOY MISS!! WAG KANG MAGTULOG TULUGAN DYAN!! LUMANG TUGTUGIN NA YAN!! ALAM KO NA YANG MGA MODUS NIYO NA GANYAN!! ASAN NA ANG BAYAD MO!!" galit na sabi ng kundoktor. Sobra ding nanlilisik ang mata nito kaya nakaramdam ako ng takot.

" Ahh, sorry po, Kuya." mahinahon kong tugon dito at halos hindi ako makatingin sa galit na kundoktor.

" Yung bayad mo? Saan ka ba bababa? Tumatagal tayo eh, madami pa akong gagawin ineng." na tila nanggigigil na sa akin.

Hindi naman ako makasagot dahil wala akong ka-ideidea kung saan nga ba ako pupunta at kung anong ruta itong pupuntahan namin. Basta nalang kasi ako sumakay sa takot na maiwan akong mag isa sa Terminal.

" Ano?! Tsk!! Alam mo napupuno na ako sayong babae ka ha. Kanina ka pa, sa Terminal pa lang. May pamabayad ka ba talaga?! Kung wala papababain na kita dito. Bahala ka, nasa gubat gubat pa naman na tayo." pananakot sa akin ng kundoktor.

Omg! Ano ba tong pinag gagawa ko sa buhay ko. At hindi ko na napigilang mapaiyak dahil sa sitwasyon. " Sorry, Kuya. Hindi ko kasi alam kung saan ako pupunta eh. Sige, bababa nalang ako."

At tumayo na nga ako nang biglang may nagsalita...

" Teka, ineng! Wag kang bababa." sigaw ng isang Ale sa may bandang likod.

" Eto Kuya oh ang bayad. Kasama namin siya. Kasama namin yang babae, heto kunin mo ang bayad." at lumapit pa ito sa kundoktor.

At laking gulat ko nang makita kong muli ang Ale na nakasama ko kanina sa may Terminal. At hindi ko napigilang mapahagulgol nang muli akong salbahin ng Aleng iyon. Niyakap ko ito ng mahigpit habang humahagulgol sa pag iyak.

Pinaupo naman ako nito sa kinauupuan nila kaya dun ko na din napagpasyahan na tuluyan nang sumama sa kanila.

Tunay talagang napakabuti ng puso ng Aleng iyon. Kahit na hindi niya naman ako lubusang kilala ay tinututlungan niya pa rin ako. Kaya pagbaba namin ay tinanong ko ang pangalan nito at napag alaman ko na ang pangalan pala niya ay Emma Dizon at Faith naman ang kasa kasama nitong bata na nag iisa niyang anak.

Wala akong masabi sa kabaitan nila. Hindi din sila nagdalawang isip na tanggapin ako at manirahan sa bahay nila. Kaya napakalaki ng utang na loob ko kina Mama Emma at Faith...Habang buhay ko itong tatanawin na utang na loob sa kanila kaya ginagawa ko ang lahat para mabigyan sila ng isang kumportableng buhay bilang ganti sa kanilang kabaitan...

End of Flashback

---

LORENZO MIGUEL SAMANIEGO POV

---

"Operation success guys, Good job" Masayang sabi ni Miguel sa mga kasama nito sa loob ng operating room.

" Sige na po Doc. Kami na po bahala maglipat sa Room ng pasyente, alam naman po namin na wala pa po kayong pahinga sa dami ng pasyente ninyo." may pag-aalala sabi ni Nurse Summer .

" Oo nga po Doc. Kami na po bahala dito." pagsang-ayon pa ng mga kasama kong nurse dito sa OR.

" Okay thanks guys, just call me when you have any problem or need anything. Pupunta lang muna ako sa office to rest." nakangiti kong tugon sa kanila at lumabas na ako ng OR pagkatapos.

--

Paglabas ko sa Operating Room ay sinalubong agad ako ng umiiyak na pamilya ng pasyente tinanong nila kung ano ang kalagayan ng pasyente at sinabi ko na successful ang naging operation na lubos na ikinagalak ng pamilya nito.

At pagkatapos ay naglakad na ako papunta sa aking office.

Agad akong umupo sa swivel chair ko at hayy sa wakas! Ngayon lang nakapag pahinga.

Sinilip ko din ang window ko at pansin kong mag gagabi na pala at mukhang malakas ang ulan kaya medyo nakaramdam ako ng pagkaantok at medyo napapapikit na sa upuan ko nang makarinig ako ng pagbukas ng pintuan sa office ko pero hindi ko ito pinansin dahil sa sobra kong pagkaantok.

" Miggy boy???!!" isang boses na agad na nagpagising sa akin.

Sigh! I know it's Mom. At paglingon ko ay hindi nga ako nagkamali. Kasama din nito si Daddy. B****o ako sa kanila at pinaupo sa upuan sa tapat ng table ko.

" Oh, Dad Mom bakit po kayo nandito may problema po ba?"

" Problema agad? Ito talagang Miggy boy ko. Hindi ba pwedeng namiss ka lang ng Mommy at Daddy mo." matawa tawang sabi ni Mommy. At napangiti nalang din ako.

Hayy nako, paano ba naman kasi, pupunta lang naman sila dito para lang mang alaska at kulitin akong magka nobya oh kung di naman kaya eh kahit apo nalang daw. Katwiran kasi nila na hindi na daw sila bumabata at kailangan na ng mga tagapagmana ng mga angkan namin.

Nag iisang anak lang kasi ako nina Mom and Dad, at hindi na daw nila ako sinubukang dagdagan dahil maselan si Mommy magbuntis at maaaring ikalagay nito sa peligro kung sakaling magbuntis pa siya.

" Eto kasi anak, kaya kami nandito ng Mommy mo para sabihin ipapadala daw kayo sa Elyu, sa probinsya nitong Mommy mo para magsagawa ng medical mission doon. Halos lumubog na daw kasi sa baha ang mga Hospital duon kaya kailangan magpadala ng mga karagdagang mga Doctor para sa mga tao dun. Mamigay daw kayo ng mga relief goods at magbibigay ng mga vitamins para sa mga tao roon."

Oo nga pala, ilang araw na ring nababalita yang super typhoon. Kaya pala medyo maulan ngayon.

" Okay po Dad, so kailan po ito?"

" Bukas na bukas din dahil madami na ang nasasalanta sa lugar na yun. Maski kuryente sa ilang mga lugar ay wala na din kaya naaawa na itong Mommy mo."

Napailing naman ako sa malungkot na balitang iyon ni Daddy. Sa Elyu daw kasi ang province nina Mommy at duon din daw sila unang nagkita kaya sobrang espesyal sa kanila ang lugar na yun.

Kaya agad kong pinatawag ang Assistant ko para sabihan ang mga Nurses at Doctor namin para sa paglipad namin bukas.

Nakaready na din daw ang mga relief goods na dadalhin at galing daw lahat kay Gov pati na dun yung sasakyan namin namin na private plane ay galing rin dito.

" Ohh siya, mag iingat ka dun anak ahh. Balitaan mo nalang kami ng Mommy mo."

" Opo, Dad. Kasama ko naman ang Assistant ko kaya I'll make sure na mauupdate niya kayo."

Akala ko nga na paalis na sina Dad at Mom nang bigla pa itong humirit.

" Ahh, Miggy boy? Madaming magaganda dun sa Elyu." nakangiting sabi ni Mommy na parang nang aasar sabay taas baba ng kilay nito.

Tanging pag iling at pag ngiti naman ang naging tugon ko sa kanya.

Hindi pa siya natapos dun at nilapitan pa ako sabay yakap sa akin. " Malay mo diba? Like your Dad, mahanap mo na din ang forever mo dun." nakangising sabi ni Mom.

Hindi ko naman maiwasang hindi mapangiti sa kulit ng magulang ko. " Mom, really? Medical misson, right? So hindi ako makakapambabae dun."

" Hay nako anak, don't you remember? Pasyente ko din tong Mommy mo noon? Kahit nga wala nang sakit eh sige pa rin ang pacheck up niya sa akin. Ayan tuloy tinurukan ko na para wala nang kawala." malokong sabi ni Daddy sabay tawa ng malakas with Mommy.

Hayy nako, puro talaga kalokohan itong magulang ko. At sabi ko na nga ba at sa pangungulit pa rin talaga mauuwi ang lahat.

" Oh siya, sige na Mommy at Daddy. Opo, hayaan ninyo pag may nakita ako dun tuturukan ko din agad." biro kong tugon kina Mom and Dad.

Tuwang tuwa naman sila sa narinig nila mula sa akin. " Alright! That's my boy! Miggy boy!" at tuwang tuwa silang umalis sa aking opisina.

Ahh, grabe. Mukhang mas sumakit pa ulo ko sa kanila kesa sa ilang oras kong trabaho ngayon. Hayy nako, kung ganun nga lang sana kadali na mambabae na lang kahit sino patulan ko na para lang manahimik sina Mommy at Daddy. But I am a changed man now, at nananatiling loyal kay Nica. Hayy..

At hindi ko nanaman maiwasang mapatulala at mapatingin sa window ko at mapatitig sa langit.

Hayy, Dhalia...Wherever you are...Mahahanap din kita...