Chapter - 8 ฉันจะไม่ตกหลุมรักเขาเป็นอันขาด

“หยุดเลย! รู้นะจะพูดอะไร…พี่ติดแค่กับเราคนเดียว” คนตัวเล็กหุบปากแทบไม่ทันเพราะเธอกำลังจะพูดคำนั้นออกมาจริง ๆ

พูดมาได้ไม่อายปาก! เขาแตะตัวผู้หญิงมาตั้งกี่คนแล้ว…จะมาบอกว่าติดสกินชิพแค่กับเธอคนเดียวมันออกจะปากหวานโอเว่อร์ไปหน่อยนะ

แล้ววันนี้เป็นอะไรของเขาก็ไม่รู้ พร่ำบอกแต่ว่าทำกับเธอแค่คนเดียวอยู่ได้ทั้งวัน เขาลืมไปแล้วเหรอว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนมันเป็นแค่เรื่องจอมปลอม แค่เกือบ ๆ นอนด้วยกันคืนเดียว อย่ามาทำเป็นเยอะหน่อยเลย

แต่ถามว่าเขินไหม…ตอบจากใจเลยว่าเขินค่ะ! เขินจนตัวจะละลายลงไปรวมกับเบาะรถอยู่แล้ว ทั้งสัมผัสอุ่นที่ต้นขาทั้งคำพูดคำจาแสนเอาใจ บอกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้อันตรายสุด ๆ

30 นาทีผ่านไป

Lamborghini คันงามแล่นมาจอดที่บริเวณล็อบบี้ของคอนโดหรูใจกลางเมือง ซึ่งเป็นที่พักของณิณีเพื่อนสาวคนสนิทของวรัญชิตาโดยมีริษาอยู่รอด้วย

“ขอบคุณค่ะ” คนตัวเล็กก้าวลงจากรถด้วยความรวดเร็วด้วยความเขินอาย…ขืนอยู่บนรถด้วยกันนานกว่านี้มีหวังเธอได้ละลายติดกับเบาะจริง ๆ แน่

เพราะตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนรถเขาไม่ปล่อยมือออกจากต้นขาขาวนวลเลยแม้แต่วินาทีเดียว ไม่รู้ว่าพ่อคุณไปฝึกวิชาขับรถมือเดียวมาจากไหนถึงได้ปราดเปรียวขนาดนี้

“แหม เดี๋ยวนี้มีหนุ่มหล่อมาส่งเหรอจ๊ะ” ณิณีเอ่ยแซวทันทีที่วรัญชิตาเดินเข้าไปถึงล็อบบี้

“พอเลย!” หญิงสาวตีแขนเพื่อนสาวเบา ๆ พร้อมใบหน้าแดงระเรื่อ

สองไฮโซสาวเดินเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัวและแตะคีย์การ์ดเพื่อขึ้นไปยังชั้น 40 ซึ่งเป็นที่อยู่ของคอนโดสุดหรูที่ณิณีอาศัยอยู่ เพียงไม่กี่วินาทีลิฟต์ก็เปิดออกให้เห็นประตูก่อนเข้าไปในตัวที่พักเพื่อความปลอดภัยเต็มระบบที่วรัญชิตาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

เมื่อเปิดเข้าไปจะพบห้องโถงที่มีชั้นเก็บรองเท้าและที่แขวนเสื้อแจ็กเกตติดกับผนังกระจกบานใหญ่ให้ความรู้สึกโปร่งโล่งสบาย

ถัดเข้ามาอีกนิดจะเป็นห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ที่เธอกับเพื่อน ๆ มักนั่งสังสรรค์กันประจำ แต่ตอนนี้ในห้องเต็มไปด้วยดีไซน์เนอร์และแบบชุดราตรีที่วางเรียงเป็นสิบ ๆ ชุดราวกับมีการจัดงานแฟชั่นขนาดย่อม

แน่นอนว่ามหาเศรษฐีที่เปรียบดั่งลูกค้า Super VVIP อย่างพวกเธอไม่จำเป็นต้องไปที่ร้านให้เสียเวลา เพราะดีไซน์เนอร์แต่ละแบรนด์ล้วนต้องการนำแบบชุดต่าง ๆ มาเสนอและตัดเป็นพิเศษให้อยู่แล้ว

“คุณไวน์มาวัดตัวได้เลยค่ะ” ดีไซน์เนอร์หญิงผู้มากด้วยประสบการณ์อย่าง ‘แพรว’ เดินเข้ามาพร้อมสายวัดและสมุดบันทึก

หญิงสาวเดินเข้าไปถอดรองเท้าและวางกระเป๋า ก่อนจะยืนนิ่ง ๆ เพื่อให้คุณดีไซน์เนอร์วัดตัวได้ถนัด

เธอทำการวัดรูปร่างของวรัญชิตาอย่างพิถีพิถัน ทุกขั้นตอนเต็มไปด้วยความละเอียดและความแม่นยำเพื่อให้ได้ชุดที่พอดีกับหุ่นของหญิงสาวที่สุด

“สัดส่วนสวยมากค่ะคุณไวน์ ชุดที่ออกมาต้องปังสุด ๆ แน่นอนค่ะ” 

แม้ว่าจะเคยวัดสรีระนางแบบมาแล้วมากมาย แต่ก็ต้องยอมรับเลยว่าสัดส่วนนาฬิกาทรายที่พอดีราวกับถูกสร้างขึ้นอย่าง 37-23-37 นั้นหาไม่ได้ง่าย ๆ สำหรับผู้หญิง

“ขอบคุณค่ะ รบกวนด้วยนะคะ พอดีไวน์เพิ่งได้บัตรเชิญมา” วรัญชิตาตอบกลับเสียงนุ่มพร้อมทั้งอมยิ้มน้อย ๆ

ปกติงานแบบนี้ต้องใช้เวลาเตรียมตัวกันหลายเดือน แต่เธอเพิ่งได้รับเชิญจากเก้ากวินทร์เมื่อวาน อาจเป็นเพราะว่าเธอบินไปเที่ยวต่างประเทศบ่อยแถมไปทีเป็นเดือน ๆ เลขาของเก้ากวินทร์ผู้ซึ่งคอยจัดการเรื่องเชิญแขกมางานอาจจะไม่แน่ใจว่าวรัญชิตาจะเข้าร่วมหรือไม่

ซึ่งการได้รับเชิญแบบกระชั้นชิดนี้เท่ากับว่าหญิงสาวเหลือเวลาเตรียมตัวแค่ 6 วันเท่านั้น

“ไม่เป็นไรเลยค่า สำหรับคุณไวน์และเพื่อน ๆ ตัดชุด 3 วันก็ทันค่ะ” ดีไซน์เนอร์สาวกล่าวอย่างเอาใจ

“...”

“นี่เป็นแบบชุดราตรีคอลเลกชันใหม่ที่ยังไม่วางขายค่ะ แต่วันนี้แพรวเอาตัวอย่างชุดที่อยู่ในภาพสเก๊ตช์มาด้วย…คุณไวน์สามารถเลือกดูเป็นตัวอย่างได้เลยค่ะ”

หญิงสาวหยิบแฟ้มสีดำขึ้นมาเปิดดูด้วยความใจเย็น…ภายในแฟ้มเต็มไปด้วยภาพสเก๊ตช์ของชุดราตรีหลากหลายแบบที่ดีไซน์เนอร์ชื่อดังรังสรรค์ขึ้นมา ซึ่งแต่ละชุดจะมีสไตล์แตกต่างกัน มีทั้งแบบเรียบหรูดูแพง แบบอลังการปักตาแตก หรือจะแบบแฟนซีไปเลยก็มี

เมื่อเลื่อนไปเรื่อย ๆ เธอก็เจอกับชุดที่ถูกใจและจึงเริ่มต้นบรีฟแบบที่ต้องการเพิ่มเติมในทันที

การพูดคุยเรื่องชุดราตรีที่จะต้องเสร็จภายใน 6 วัน ดำเนินไปกว่า 4 ชั่วโมง เพราะความมืออาชีพของห้องเสื้อนั้นได้มีการนำชุดทรงเดียวกันความยาวเท่า ๆ กันมาให้สามสาวไฮโซได้ลองสวมเดิน และวัดปรับขนาดความยาวของผ้าให้เหมาะสม

กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก็ล่อไป 1 ทุ่มกว่า ตอนนี้เหล่าดีไซน์เนอร์และผู้ช่วยต่างพากันเก็บของกลับไปจนหมดแล้ว ทำให้ห้องนั่งเล่นของคอนโดหรูจึงเหลือเพียง 3 สาวนั่งอยู่

“ไหน ๆ ก็เหลือแค่พวกเราละ มาเม้าธ์เรื่องยัยไวน์ดีกว่า” ณิณีชวนคุยไปเรื่อยตามประสาคนช่างพูด พร้อมทั้งรินแชมเปญราคาแพงใส่แก้วและยื่นให้เพื่อนทั้งสองคน

“หือ…เม้าธ์อะไรไม่มีเรื่องให้เม้าธ์หรอก” วรัญชิตาตอบเฉไฉก่อนจะยกแก้วแชมเปญขึ้นมาจิบ สำหรับพวกเธอแล้วการดื่มแชมเปญก็เหมือนดื่มชาที่ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ได้ทั้งนั้น

“ก็วันนี้เห็นเดินจับมือกันกระหนุงกระหนิงเลยนี่นา” มือเรียวบางของเพื่อนสาวโชว์รูปเธอกับเขาจับมือกันเด่นหราอยู่ในเพจ Gossip ถ้าจะให้เดาคงมีใครสักคนในห้างแอบถ่ายแล้วเอาไปลงในเพจแหง ๆ ก็คนเต็มห้างเสียขนาดนั้น…

“จับมือสร้างภาพไปงั้นแหละ” 

“อย่างกับคู่รักจริง ๆ แหนะ” 

“ก็เป็นจริง ๆ นี่นา” ริษาเอ่ยออกมาอย่างไม่คิดอะไรพร้อมทั้งมองตาแป๋วราวกับลูกหมาน้อยไร้เดียงสา

เพี๊ยะ!

วรัญชิตาฟาดเข้าไปที่แขนเล็กหนึ่งทีโทษฐานไร้เดียงสาไม่รู้เรื่อง! เธอก็พอจะรู้อยู่ว่าเพื่อนคนนี้เป็นคนมองโลกในแง่ดีแถมยังบ๊อง ๆ ขัดกับภาพลักษณ์ที่ดูเซ็กซี่ไม่แพ้เธอเลย แต่การมาแซวไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนี้มันสมควรโดนสักป้าบ

“ตีแบบนี้แปลว่าเขินแน่ ๆ ” ณิณีเสริมทัพช่วยแซวอีกแรงทำเอาคนที่ทำเป็นโมโหหน้าแดงขึ้นมา

“เขินบ้าอะไรล่ะ! ตีเพราะริษาแซวไม่เข้าเรื่องมากกว่า” เธอกลบเกลื่อนเสียงแข็งแต่เพื่อน ๆ ก็เอาแต่หรี่ตามองอย่างรู้ทันเพราะฉะนั้นก็ต้องเม้าท์ไปเลยแล้วกัน ไหน ๆ ก็ปิดไม่มิดแล้ว

“แต่มีเรื่องนึงที่กวนใจฉันมาก ไม่อยากจะเล่าเลย”

“เล่า/เล่า!” สองสาวประสานเสียงกันโดยอัตโนมัติ ถ้าณิณีกับริษามีหางตอนนี้มันคงสั่นระริกด้วยความอยากรู้อยากเห็นแน่ ๆ

“วันนี้พี่เขากอดฉันตอนอยู่ในโรงหนัง…กอดนานด้วยเป็นชั่วโมงได้ แถมชอบเอาตัวมาแตะกันตลอด เขาบอกว่าติดสกินชิพกับฉัน เขาว่างั้นนะไม่รู้เชื่อได้ไหม” 

“แต่ที่ฉันตกใจสุด ๆ คือเขาใส่รองเท้าให้ฉัน” 

“หา! ใส่รองเท้าเลยเหรอ” ทั้งสองสาวเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“ใช่”

“ไอ้เรื่องกอดฉันไม่ตกใจเท่าไหร่นะ แต่ใส่รองเท้านี่เหนือความคาดหมายสุด ๆ ” น้ำเสียงของณิณีเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือจะเชื่อกับการกระทำของการัณย์ จะเรียกได้ว่าถ้าวรัญชิตาไปเล่าให้ใครฟังก็น่าจะมีรีแอกชันเหมือนกันหมด เพราะขนาดตัวเธอเองยังตกใจมากเลย

“ฉันก็ตกใจ! ตอนนั้นแทบทำอะไรไม่ถูกเลย แต่ฉันไม่ได้รู้สึกกลัวหรืออะไรเขานะ…แต่กลับรู้สึกใจเต้นแรงแปลก ๆ” 

“โอ๊ย ใครก็ใจเต้นแรงกับเขาทั้งนั้นแหละ หล่อฟ้าประทานแถมทรีตเธออย่างกับเจ้าหญิงขนาดนั้น” 

“ไม่ใช่! มันไม่ได้เต้นแรงแบบเห็นคนหล่อ มันเต้นแรงเหมือน-” 

“เหมือนคนมีความรัก” ริษาพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่วรัญชิตาจะพูดจบ ซึ่งประโยคที่ยัยเพื่อนแทรกขึ้นมานั้นทำให้เธอรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่ไล่จากแก้มไปถึงใบหู

“บ้า! ความรักอะไรกัน ฉันเพิ่งเจอเขาได้แปปเดียวเองนะ” 

“แต่ก็รู้จักกันมาทั้งชีวิตแล้วไม่ใช่เหรอ” 

“มันก็ใช่แต่…” 

“เจอกันอาทิตย์กว่าได้ทั้งกอด จับมือ จูบ ครบสูตรคู่รักเลยนะเนี่ย ถ้านานกว่านี้ไม่แต่งงานกันเลยเหรอ ฮ่า ๆ ” 

เพี๊ยะ!

อีกหนึ่งป้าบแรง ๆ สำหรับยัยริษาผู้พูดจาไม่รู้เรื่อง (ทุกที) แค่นี้ก็อายตัวเองจะแย่อยู่แล้วที่ใจเต้นแรงกับเขาโดยที่เขาอาจจะไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ นี่ถ้ามีรางวัลยอดนักชงดีเด่นล่ะก็…ยัยเพื่อนคนนี้คงนอนมงมาแต่ไกลไร้คู่แข่งเพราะนางชงเก่งจริงอะไรจริง!

จริง ๆ แล้วไม่ใช่แค่กอด จับมือ จูบ แต่เธอยังเสียซิงท่อนบนให้เขาอีกด้วย ฮือ ๆ ถ้ายัยพวกนี้รู้นะ ได้ล้อเลียนไปตลอดชีวิตแน่!

“โอ๊ยยยยย! ช้ำหมดแล้วค่ะแม่” คนโดนตีทำเป็นโอดโอยแต่ยังคงหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจเหมือนเดิม

“เธอนี่ตลอดเลยนะ ชอบพูดอะไรไม่รู้!” 

“รู้สึกอะไรกับพี่เขาแล้วล่ะสิถึงเขินขนาดนี้” ณิณีที่นั่งหัวเราะท่าทางของเพื่อนทั้งสองอยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวด้วยอีกคน

“ฉันจะไปรู้สึกอะไรกับเขาได้เล่า! อย่าคิดว่าฉันลืมไปแล้วนะว่าใครที่ทำให้ฉันต้องตกมาอยู่ในสถานะแบบนี้น่ะ” หญิงสาวส่งสายตาดุ ๆ ใส่ณิณีผู้เป็นต้นเหตุหลักในการคบหาแบบเฟค ๆ ครั้งนี้

“ขอโทษจ้าาา…จะไม่ทำอีกแล้วสัญญา” คนถูกดุโน้มตัวมากอดวรัญชิตาอย่างออดอ้อน…เวลาเห็นสายตาสำนึกผิดของเพื่อนทีไรเธอก็อดสงสารไม่ได้ทุกที

“เรื่องมันผ่านมาแล้ว มาคุยเรื่องตอนนี้กันดีกว่า” ริษาเอ่ยขึ้นมาเสียงนิ่งซึ่งนาน ๆ ทีจะเห็นยัยเพื่อนสาวในโหมดนี้ ปกติจะบ๊อง ๆ ตลอด

“แล้วไวน์รู้สึกยังไงล่ะเวลาอยู่กับพี่เขา” 

“เอาตรง ๆ ก็อย่างที่บอกไปแหละ รู้สึกใจเต้นแรงแล้วก็เขินแปลก ๆ บอกไม่ถูก” 

“มันก็ไม่แปลกนะ ถ้าให้เดาพี่เขาคงแพรวพราวตอนอยู่กับไวน์มาก” 

“แพรวพราวจนบางทีฉันก็คิดว่ามันอาจจะเป็นแพทเทิร์นเวลาอยู่กับผู้หญิงของเขาหรือเปล่า นี่เมื่อคืนเขาก็พาไปกินบะหมี่ข้างทางมา เหมือนเขาคิดไว้หมดแล้วว่าจะทำอะไรบ้าง” 

“จะคิดอย่างนั้นมันก็ได้แหละ แต่จากประวัติที่ผ่าน ๆ มา ฉันว่าเขาน่าจะไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนไปกินบะหมี่นะ” 

“แล้วไปร้านบะหมี่ข้างทางนี่มันพิเศษตรงไหน” 

“พิเศษสิ! เพราะถ้าเป็นแพทเทิร์นเขาก็ต้องพาสาว ๆ ไปเดตที่หรู ๆ ถูกมั้ยล่ะ แต่นี่เหมือนเขาจะโชว์ให้เห็นอีกด้านที่น้อยคนจะรู้กับเธอไง” 

เมื่อฟังริษาในโหมดจริงจังที่พูดอย่างตั้งใจหญิงสาวก็รู้สึกคล้อยตามไปด้วย…มันก็จริงนะ เพราะผู้หญิงที่ผ่าน ๆ มาของเขาคงไม่น่าจะมีใครเคยได้สัมผัสตัวตนอีกด้านแบบนี้

แต่ถ้ามันเป็นเพราะว่ารู้จักกันมาแต่เด็กล่ะ? บางทีที่เขาทำเช่นนี้อาจเป็นเพราะความคุ้นเคยไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนสำคัญอะไรต่อเขาก็ได้

“ฉันไม่อยากคิดอะไรแล้ว” วรัญชิตาจับแก้วแชมเปญไว้แน่นและถอนหายใจออกมาเบา ๆ

ให้ตายสิ! เธอไม่ชอบความรู้สึกไม่มั่นคงและสับสนแบบนี้เลย ยิ่งพอหน้าหล่อ ๆ ลอยเข้ามาในความคิดมันยิ่งอดนึกถึงสัมผัสของเขาไม่ได้

สุดท้ายคำตอบมันก็มีแค่ว่าเธอใจเต้นแรงเพราะมันคือเรื่องปกติของหญิงสาวที่ไม่เคยมีประสบการณ์ใกล้ชิดกับชายหนุ่มคนไหนมาก่อนเท่านั้นแหละ

“แล้วถ้าที่พี่เขาทำเพราะอยากจะจีบไวน์จริง ๆ ล่ะ?” ริษายังคงเติมเชื้อไฟไม่เลิก บอกแล้วไงว่ายัยนี่ชงเก่งจริง!

“เรื่องจีบนี่ตัดไปได้เลย ที่ผ่านมาเคยเห็นเขาลงเอยกับใครไหมล่ะ” 

“ไวน์อาจจะเป็นคนแรกที่พี่เขารู้สึกแบบนี้ก็ได้” 

“ฝันอยู่หรือไง” หญิงสาวถอนใจออกมาน้อย ๆ เบื่อยัยเพื่อนรักนักชงคนนี้จริง ๆ

แต่พอมาย้อนคิดถึงคำพูดของตัวเองแล้วก็เหมือนเตือนสติตัวเองไปในตัวเหมือนกัน…อย่างน้อยก็ต้องอยู่บนพื้นฐานความเป็นจริงก่อนว่า ‘เขาไม่มีทางลงเอยกับใคร’ แน่นอน

ถ้าไม่อยากมีตอนจบเหมือนกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมาในชีวิตของเขา เธอเองก็ต้องอย่าเอาใจลงไปเล่นในเกมนี้ ไม่อย่างนั้นเธอจะกลายเป็นคนรวยที่เป็นของเล่นของคนรวยอีกทีตามที่พวกชาวเน็ตได้กล่าวไว้จริง ๆ แน่

-Line-

Rrrr Rrrr

เมื่อเสียงโทรเข้าจากโทรศัพท์ของวรัญชิตาดังขึ้น ต่อมความอยากรู้อยากเห็นของอีกสองสาวก็ถูกกระตุ้นทันที

“พี่กายโทรมาใช่ไหม นี่ไงฉันว่าแล้วว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ พูดถึงปุ๊บก็โทรมาปั๊บเลย” 

“โอ๊ยยยยยยย! หยุดชงได้แล้ว” วรัญชิตากลอกตาใส่ยัยริษาอีกครั้งก่อนเดินออกมาบริเวณระเบียงและกดรับสายจากคนตัวสูง

[เลือกชุดเสร็จหรือยังครับ] 

“เสร็จแล้วค่ะ” 

[จะกลับเลยไหมหรือจะทำอะไรต่อ] 

“ว่าจะกลับแล้วค่ะ” 

[โอเคครับงั้นลงมาเลย] 

“อะไรนะคะ?”

[พี่ไม่มีอะไรทำก็เลยมานั่งเล่นรอเราอยู่ที่ล็อบบี้] 

บ้าไปแล้ว! นี่มันผิดวิสัยคนอย่างเขาสุด ๆ ปกติเขาไม่เคยต้องรอใครเลย แต่ตอนนี้กลับมานั่งรอแฟนปลอม ๆ ที่ก็ไม่รู้ว่านั่งรอมาตั้งแต่กี่โมงแล้ว เขาทำไปทำไม ทำเพื่ออะไร?นี่กะจะไม่ให้เธอได้พักหัวใจเลยใช่ไหม อุตส่าห์จะอยู่กับความเป็นจริงแล้วเนี่ย!