5

Nasa isang sulok sina Aaron at Lucille, at maraming harang o block sa pagitan nila at ng pintuan kaya hindi agad nakita ni Mariane kung nasaan sila pagpasok nito.

Mukhang may reservation sina Mariane at Jalen, dahil pagkapasok pa lang nila sa restaurant, agad silang inihatid ng waiter sa isang pribadong silid.

Lumipas ang ilang oras. Akala ni Aaron ay mahihirapan siyang kontrolin ang emosyon niya sa muling pagkikita nila ni Mariane. Pero ang ikinagulat niya—wala siyang naramdamang pagkabigla, sakit, o kahit alinman sa inaasahan niya.

Sa loob ng tatlong taon, buong puso siyang nagmahal. Akala niya, ang nararamdaman niya ay hindi na simpleng pag-ibig kundi isang malalim na pagmamalasakit. Pero sa loob lang ng ilang oras, tila gumuho ang lahat ng damdaming iyon.

Ang nararamdaman niya ngayon ay puro lamig—lamig mula sa pagiging manhid ni Mariane, at lamig din ng sarili niyang pagkalkula sa sitwasyon.

Ang mukha ni Mariane—ang mukhang minsang minahal niya sa unang tingin—ngayon ay nagbibigay na lamang sa kanya ng matinding pagkasuklam.

"What a coincidence," ani Lucille, may bahid ng ngiti sa kanyang tinig.

Nagsalin ng tsaa si Aaron para sa sarili niya at sagot niya'y malamig, "Coincidence? Hindi ba sinabi ni Jalen kanina na susubukan niyang kausapin si Mariane? So it’s normal na magkita sila at mag-dinner."

Tinaasan siya ng kilay ni Lucille. "Are you trying to convince me, or are you trying to convince yourself?"

"Bakit ko kailangang manulsol?" balik-tanong ni Aaron.

Medyo seryoso ang tono ni Lucille. "Don’t you even suspect na baka may relasyon na sila?"

Matiim ang sagot ni Aaron, "Kahit anong sabihin mo, kahit nasaktan ako, matagal na kaming magkaibigan ni Jalen—mula pa sa kolehiyo. Hindi ko kayang basta-basta siyang pagdudahan."

Umiling si Lucille. "Then you really don’t know how dark people’s hearts can be."

Napabuntong-hininga si Aaron. "Oo, madilim talaga minsan ang puso ng tao. Pero naniniwala pa rin akong mas maraming mabubuti. Kung hindi, matagal na akong nawalan ng pag-asa."

Napangiti si Lucille at bahagyang nagtanong, "You really don’t want to hear what they’re talking about?"

Umiling si Aaron. "Wala akong interes. Kung maaari lang, ayoko na siyang makita muli."

Tumayo si Lucille at nag-ayos ng gamit. "Okay. Hatid mo na lang ako pauwi. Sigurado akong marami ka pang kailangang gawin ngayong gabi."

Pagdating sa tapat ng apartment ni Lucille, sandaling nag-atubili ito habang nakatingin sa kanya. May kutob si Aaron na baka iniisip ng babae na yayain siyang umakyat.

Pero wala na talaga siyang ganang makipag-usap pa, lalo na’t ang bigat ng damdamin niya ngayon.

Bago pa makapagsalita si Lucille, siya na ang nagsalita. "Magpahinga ka na. Salamat talaga sa tulong mo ngayong araw. Kung kailangan mo ako, tawagan mo lang."

At bago pa makasagot si Lucille, pinaandar na niya ang sasakyan.

Pagdating niya sa kanilang building, pinindot niya ang floor ng unit niya. Pero habang papalapit ang elevator, nakaramdam siya ng kaunting kaba. “Uuwi ba talaga ako? Bahay pa ba ito para sa akin?”

Pagharap niya sa pintuan ng kanilang unit, agad niyang inilabas ang susi—pero ayaw bumukas ng pinto. Nag-isip siya kung maling pinto ba ang napuntahan niya, pero makailang ulit siyang sumubok, at sa huli’y napagtanto niyang… pinalitan na ang lock.

Galit na galit niyang dinukot ang cellphone at tinawagan si Mariane.

"Anong ibig sabihin nito? Pinalitan mo ba ang lock ng pinto?"

"Oo naman. Bakit kita papapasukin sa bahay ko?" malamig na sagot ni Mariane.

"Bahay mo? Ang kapal ng mukha mo. Pasensya ka na, Mariane, pero naalala ko lang—wala pala sa pangalan mo ang unit na ’to. Sa akin lang nakapangalan. At plano ko sanang idagdag ang pangalan mo sa titulo kapag naka-ahon na tayo—pero ngayon? Forget it. Isa lang sa dalawa: ibigay mo ang bagong susi ngayon din, o pupunta ako sa bahay ng mga magulang mo ngayong gabi—at ikukuwento ko sa kanila lahat ng ginawa mong kagaguhan!" Mariing banta ni Aaron.

Pero sinagot siya ni Mariane nang walang takot, "Aaron, huwag mo akong takutin. Wala naman akong napala sa tatlong taon nating kasal!"

Pagkatapos niyon, ibinaba ni Mariane ang tawag.

Sa tindi ng galit, sinipa ni Aaron ang pinto. Pero sa loob niya, alam niyang hindi na siya makakapasok ngayong gabi.

Pwede namang tumawag si Aaron ng locksmith para makapasok sa bahay, pero naisip niyang mas mahalagang puntahan muna ang mga magulang ni Mariane.

Kung talagang mauuwi na ito sa hiwalayan, may mga bagay na kailangang pag-usapan at linawin. Isa na rito ang 6 Million na kinuha mula sa account ng kumpanya niya—hindi basta-basta lang puwedeng kuhanin iyon ng kahit sino, lalo na’t pera ng kumpanya ang nakataya.

Bukod pa riyan, ang bahay na tinutuluyan nila ay binili na niya bago pa man sila ikasal ni Mariane. Sa pangalan pa iyon ng kanyang ina, at sa loob ng maraming taon ay hindi pa rin niya naililipat. Plano sana niyang idagdag ang pangalan ni Mariane kapag naging maayos na ang lahat, pero ang totoo, kaya niya ito hindi inilipat ay para may seguridad ang kumpanya—na kung sakaling malugi man, ay puwede niyang ibenta ang bahay para ipagpatuloy ang operasyon.

Pagdating niya sa lumang community kung saan nakatira ang pamilya ni Mariane, agad siyang kumatok sa pintuan.

Pero walang sumasagot.

Napakunot ang noo niya. Nandito dapat sila sa ganitong oras.

Muling kumatok si Aaron, at maya-maya ay narinig niya ang boses ng kapatid ni Mariane—si Mario—mula sa loob.

"’Wag ka nang kumatok! Tumawag na si Ate. Sinabi niyang huwag kang papasukin. Kung may kailangan ka, sa kanya ka makipag-usap, huwag ka nang pumunta rito!"

Napangisi si Aaron sa inis. Hindi niya inakala na pati pintuan ng bahay ng biyenan niya ay isasara na rin sa kanya.

Pinipigilan ang galit, tinanong niya, "Nasaan sina Mama at Papa? Magdi-divorce kami ng kapatid mo, tapos wala man lang silang sasabihin?"

"Kung maghihiwalay kayo, edi maghiwalay kayo," sagot ni Mario. "Akala mo ba hindi mabubuhay si Ate nang wala ka? Ang ganda ng Ate ko—madaling makahanap ng ibang mayaman. Ikaw ang mukhang desperado."

Para bang sumabog ang galit ni Aaron.

"Desperado? Mario, gamitin mo nga ang konsensya mo! Ilang beses ka bang nagkaproblema sa labas na ako ang sumalo? Ilang beses ka nang nanghingi ng pera—di ba binigyan pa kita pera? Noong pandemic, buong angkan ninyo—pati mga bata at matatanda—nag-outing. Sino ang nagbayad ng lahat? Ako! Noong 60th birthday ni Mama, nakita n’yang jade bracelet na ₱120,000—hindi na ako nagdalawang-isip, binayaran ko agad. Si Papa n’yo, nakabangga ng tao habang naka-e-bike. Sino ang nagbayad ng ₱100,000 para sa damages? Ako rin! Tapos sasabihin mong desperado ako? Dahil lang humina ang kita ko nitong dalawang taon, ganito n’yo ako tratuhin?"

Galit na galit niyang sinipa ang pinto.

Mula sa loob, sumigaw si Mario, "Aaron, huwag kang magwala diyan! Pag nabasag ang pinto, pagbabayaran mo! Tatawagan ko ang pulis!"

"Fine! Tumawag ka! Pero sabihin mo sa Ate mo, mag-usap kami ng maayos! She took 6 million from my company’s account today—para bayaran ang utang mo sa sugal, di ba? Pera ’yon ng nanay ko—at sweldo ng mga empleyado ko! Hindi siya puwedeng basta kumuha niyan. Ibalik n’ya sa akin ang bawat sentimo! Otherwise, see you in court!"

Pagkasabi no’n, lumakad siya palayo. Wala na talagang saysay pang makipag-usap sa mga taong walang utang na loob.

Pag-uwi niya, agad siyang tumawag ng locksmith. Pinakita niya ang property certificate para mapatunayan na sa kanya ang bahay at binuksan naman ng technician ang pinto.

Pero pagpasok niya sa loob, para siyang binuhusan ng malamig na tubig.

Parang nanakawan.

Halos wala nang natirang mahahalagang gamit sa loob ng bahay. Sa loob lang ng ilang oras, literal na inubos ang lahat—mga gamit, appliances, at kahit ang kama ay iniwan na lang ang wooden frame.

“Mariane… ang galing mo talaga,” bulong niya sa sarili, puno ng hinanakit.

Pero sa halip na masaktan, lalo lang tumibay ang desisyon niya.

This is it. Bukas, alas otso ng umaga—diretso ako sa Court

Akala ni Mariane na madali lang ang lahat. Pero hindi siya papayag na basta-basta na lang kunin lahat ng pinaghirapan niya.

“Follow the process, Mariane,” bulong niya sa sarili. “This time, I’ll make sure you walk away with nothing.”