Episode – 3

เป็นเวลากว่าสองวันแล้วที่มาเวอริคถูกขังในห้องเก่า ๆ ของชั้นแรก มันเหมือนกับห้องนอนปกติเพียงแต่ข้าวของที่มีดูเก่าและดูใช้ได้เพียงไม่กี่อย่าง แต่มาเวอริคไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่เพราะตอนนี้ความคิดของเขา มันกำลังจมอยู่กับการหาตัวคนทรยศ ซึ่งมีชื่ออยู่ในใจแล้วแต่จะยังไม่คอนเฟิร์มแม้เปอร์เซ็นต์จะสูงก็ตาม มาเวอริคถอนหายใจก่อนมองดูโซ่เส้นใหญ่ที่ล่ามข้อเท้าทั้งสองข้าง จากการลองยกข้อเท้าดูแล้วพบว่าน้ำหนักของโซ่ค่อนข้างมาก แต่ก็ไม่ได้มากจนถ่วงการขยับหรือการเคลื่อนไหวของร่างกายได้

มาเวอริคมองไปรอบ ๆ ห้องแล้วหยุดสายตาที่ถาดอาหาร ถึงจะถูกขังในฐานะคนทรยศแต่อาหารการกินยังดูดีอยู่ ก็สมกับที่เอดิสันให้ความชื่นชอบมาเวอริคมากกว่าใคร มาเวอริคถอนหายใจแล้วเอนกายลงนอน สายตาทอดมองเพดานห้องก่อนค่อย ๆ ปิดลงพร้อมความคิดมากมายที่แล่นอยู่ในหัว

ผัวะ!

แต่การพักผ่อนกลับถูกทำลายด้วยประตูห้องที่ถูกเปิดออกอย่างแรง มาเวอริคยันกายขึ้นลุกนั่งแล้วมองตรงไปยังหน้าประตูห้อง

“มารยาทหายไปไหนกันหมด?” เอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์แล้วมองหน้าบิดาด้วยสายตาแข็งกร้าว

“ปากดีเหมือนเดิมเลยนี่ลูกชาย แต่ที่ฉันมาหาแกในวันนี้เพราะฉันมีเรื่องต้องคุยกับแก... มาเวอริค” เอดิสันมองหน้าลูกชายด้วยสายตาที่แม้แต่มาเวอริคก็คาดเดาไม่ได้ แต่มาเวอริคยังคงนิ่งจนกระทั่งอเล็กซานเดอร์เดินผ่านเอดิสันแล้วตรงมาหาเขาที่อยู่บนเตียง

“ถึงจะพอรู้ว่าแผนของแกคืออะไร แต่เอดิสันก็อยากฟังจากปากของแกมากกว่า”

“แล้ว?”

“ถ้าแกไม่อยากเจ็บตัวก็พล่ามแผนของแกออกมาซะมาเวอริค” อเล็กซานเดอร์จ้องหน้ามาเวอริคเขม็ง มาเวอริคนิ่งเงียบก่อนเหยียดยิ้มออกมาและการยิ้มแบบนั้นต่อหน้าอเล็กซานเดอร์ ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามความแรงของหมัดที่กระแทกเข้ามา เอดิสันไม่คิดห้ามเพราะรู้ดีว่าลูกชายของตนมีแต่ต้องใช้ไม้แข็งเท่านั้น

“นึกถึงการฝึกแรกเลยแฮะ” เหยียดยิ้มแล้วบ้วนเลือดลงบนพื้นห้อง จากนั้นมาเวอริคก็ได้ลุกขึ้นต่อกรกับอเล็กซานเดอร์ ท่ามกลางสายตานับหลายสิบคู่ที่มองมา มาเวอริคไม่ได้อ่อนแอเลยสักนิดทั้งที่ข้อเท้าถูกล่ามด้วยโซ่เส้นใหญ่ ใบหน้าอเล็กซานเดอร์เริ่มมีรอยช้ำ ตามตัวเริ่มมีร่องรอยของบาดแผลเหมือนที่มาเวอริคมี

โครม!

“อึก!” แต่แล้วมาเวอริคก็ต้องมาเสียท่าเพราะเขาลืมเรื่องโซ่ที่ล่ามข้อเท้าอยู่ ทันทีที่ล้มลงบนพื้นห้อง อเล็กซานเดอร์เข้าชาร์จพร้อมกับมาเวอริคให้นอนคว่ำหน้าลง หัวเข่าแข็ง ๆ กดลงตรงช่วงท้ายทอย ทำให้มาเวอริครู้สึกอึดอัดพอสมควร

“แกนี่มันดื้อด้านจริง ๆ ต่อสายหาเมอร์ลินให้ฉัน” และประโยคต่อมาของเอดิสันเรียกสายตามาเวอริคให้ตวัดมอง

“พ่อคิดจะทำอะไร!”

“หุบปากของแกแล้วคอยดูอยู่ตรงนั้นก็พอ” เอดิสันเหยียดยิ้มแล้วโทรศัพท์ที่ใช้ติดต่อก็เป็นโทรศัพท์ของมาเวอริคเอง มาเวอริคได้แต่ภาวนาว่าน้องชายอย่าได้รับสายนี้เป็นอันขาดเลย แต่เหมือนพระเจ้าก็จะไม่ช่วยเขา

“รับแล้วครับ” มาเวอริคตัวชาวาบทันทีที่ได้ยินแบบนั้น โทรศัพท์ถูกส่งให้เอดิสันก่อนบมสนทนาทุกบทจะถูกถ่ายทอดให้มาเวอริคได้ยิน สปีกเกอร์โฟนทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี

(คุณ... เกิดอะไรขึ้นกับมาเวอริคหรือเขาหักหลังผม?) ยอมรับว่ามาเวอริคแอบเสียใจเหมือนกันที่น้องชายดูไม่ไว้ใจเขา แต่เขายอมรับมันได้ เว้นแต่เอดิสันที่ดูสะใจเหลือเกิน

“ฉันได้ยินมาว่าเจ้าลูกชายคนโตคุยกับน้องชายจนเข้าใจกันแล้ว แต่ดูแล้วแก... แกยังไม่ไว้ใจมันจริง ๆ สินะ” เอดิสันยิ้มแล้วมองมาเวอริคราวกับจะตอกย้ำ เอดิสันยังคงพล่ามให้เมอร์ลินฟังในเรื่องที่ไร้สาระ

“วางสายไปซะเมอร์!” มาเวอริครวบรวมแรงตะเบ็งเสียงลงไป ก่อนอเล็กซานเดอร์จะจับหัวเขากดลงบนพื้นห้องตามเดิม เอดิสันแค่นยิ้มแล้วปั่นประสาทเมอร์ลินไม่หยุด แม้เมอร์ลินจะไร้ซึ่งความเคารพแล้วก็ตาม จนกระทั่งน้ำเสียงปลายสายเปลี่ยนไป

(ฉันเอเวอร์เร็ตต์ ตั้งแต่ตกลงเรื่องแต่งงาน นี่คงเป็นครั้งแรกที่ได้คุยกันสินะ?) มาเวอริคโล่งใจในทันทีที่รู้ว่ารอบกายเมอร์ลินตอนนี้ มีผู้คนมากมายที่พร้อมจะปกป้องน้องชายของตน มาเวอริคกัดฟันแล้วออกแรงเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ อเล็กซานเดอร์เสียจังหวะเล็กน้อยก่อนการต่อสู้ย่อม ๆ จะเริ่มขึ้นโดยที่เอดิสันคอยมองอยู่ตลอดเวลา ยิ่งการสนทนาระหว่างเอดิสันและเอเวอร์เร็ตต์กินเวลา มาเวอริคก็ยิ่งสะบักสะบอมมากขึ้นเรื่อย ๆ ความเหนื่อยล้าและอาการช้ำจากบาดแผลเริ่มส่งผล

(มาเวอริค!) แต่แล้วเสียงที่ตะเบ็งลงมาจากปลายสายทำให้มาเวอริคมีรอยยิ้มจาง ๆ กับแรงที่จะฮึดเพื่อตอบกลับน้องชาย (ผมไม่รู้ว่าคุณได้ยินผมไหม! แต่ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกกับคุณ!) เมอร์ลินยังคงส่งเสียงมาเรื่อย ๆ และเอดิสันก็ไม่ได้มีความคิดจะตัดสายแต่อย่างใด

“ได้ยินแล้ว” มาเวอริคตอบกลับไปอย่างอ่อนแรงแต่ก็เสียงดังพอให้น้องชายได้ยิน

(ฟังดี ๆ นะครับ) มาเวอริคอยากตอบกลับว่าตั้งใจฟังอยู่ ไม่ว่าจะอยากพูดหรือด่าทออะไรก็พูดมันออกมาได้เลย ทว่า ประโยคต่อมาช่างช่วยต่อลมหายใจของมาเวอริคเหลือเกิน (เรเธเซีย! คุณได้หลานสาวนะครับ! ได้ยินผมชัดใช่ไหมว่าคุณได้หลานสาว!) เอดิสันตัดสายทันทีส่วนมาเวอริคกำลังนิ่งงันแล้วหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ท่ามกลางสีหน้าที่อยากจะฆ่ามาเวอริคให้ตายของอเล็กซานเดอร์ เอดิสันเพียงแค่มองด้วยสายตาเรียบนิ่งราวกับในใจของเขากำลังคิดอะไรอยู่

“อเล็กออกมา ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้งมาเวอริค กลับตัวกลับใจในตอนที่ฉันยังมองแกเป็นลูกซะ” เอดิสันหมุนตัวเดินออกจากห้องไปก่อนตามด้วยอเล็กซานเดอร์ ที่ฝากความจุกด้วยการเตะเข้าสีข้างของมาเวอริค มาเวอริคหอบหายใจแล้วพลิกกายนอนหงายพร้อมกับรอยยิ้ม จากนั้นก็ค่อยกัดฟันพาร่างกายที่เจ็บหนักขึ้นมานอนบนเตียง

มาเวอริคยังคงนอนมองเพดานห้องที่อับแสงมาเป็นเวลากว่าหลายสิบนาทีนับแต่สายถูกตัด ที่ข้อเท้าทั้งสองข้างของเขาถูกล่ามด้วยโซ่เส้นใหญ่เหมือนเคย ตามร่างกายมีรอยฟกช้ำจากการถูกอเล็กซานเดอร์ซ้อมมา แต่ใช่ว่าเขาจะยอมอยู่ฝ่ายเดียว มาเวอริคสู้กลับและยังสร้างบาดแผลให้อเล็กซานเดอร์ได้พอสมควร แต่รายนั้นมันอึดเกินไป ผลสุดท้ายตัวเขาเลยเจ็บหนักกว่าที่คิด

‘เรเธเซีย! คุณได้หลานสาวนะครับ! ได้ยินผมชัดใช่ไหมว่าคุณได้หลานสาว!’

รอยยิ้มผุดขึ้นมายามนึกถึงประโยคสุดท้ายก่อนพ่อเขาจะตัดสาย งั้นเหรอ... เขาได้หลานสาวสินะ เรเธเซีย... ไม่คิดเหมือนกันว่าเมอร์ลินจะยอมใช้ชื่อที่เขาตั้งให้ แต่ที่น่าเหลือเชื่อคือน้องเขยมันยอมได้ยังไงน่ะสิ?

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูห้องดังก่อนประตูจะถูกคนเปิดเข้ามา มาเวอริคหลุบตาลงมองไปที่ประตูห้อง เขาเห็นมีคนยืนอยู่แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร “แกเป็นใคร” เอ่ยถามแล้วเลื่อนสายตากลับมองเพดานห้องตามเดิม ที่ไม่ได้สนใจเพราะคิดว่าคงเป็นคนของพ่อตน ในเมื่อคนของเขาถูกกีดกันขนาดนี้

“ผมเอียนครับ เอียน วิคตัน ผมจะมารายงานเรื่องของหัวหน้าฟินน์ครับ” แต่ชื่อที่ออกมาพร้อมกับจุดประสงค์บ่งบอกว่าเป็นคนของเขา มาได้ยังไง? เอดิสันยอมให้มาแล้วงั้นเหรอ?และถึงจะแปลกใจที่คนรายงานไม่ใช่อิวาน แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากในเมื่อมาเวอริค มีเหตุผลรองรับที่หนักแน่นพอสมควรว่าทำไมอิวานถึงไม่มา

“ว่ามา”

“หัวหน้าฟินน์เดินทางไปยังประเทศจามิลครับ ประเทศทางใต้ที่ห่างออกไปไกลพอสมควร การเดินทางอย่างต่ำสามวัน โดยรอบแรกเครื่องจะหยุดที่รันเซีย ต่อเครื่องจากรันเซียไปลงที่ประเทศเพียร์ม่า แล้วต่อเครื่องจากเพียร์ม่าไปยังจามิลครับ อาจจะมีพักตามสนามบินระหว่างประเทศที่ผ่านบ้างแต่โดยรวมแล้วนับว่ายิงยาวจากเพียร์ม่าไปเลยครับ” เอียนรายงานตามที่ได้รับมา เขามองผู้เป็นนายที่นอนอยู่บนเตียง ไฟในห้องก็ไม่ได้เปิดเขาเลยไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้านายแสดงสีหน้ายังไงอยู่ แต่ในความเป็นจริงนั้นต่อให้เห็นก็คงคาดเดาไม่ออกอยู่ดี และเอียนยังรู้สึกผิดที่เขาไม่สามารถช่วยเหลือผู้เป็นนายได้ และกว่าจะได้รับการอนุญาตให้เข้าเยี่ยมผู้เป็นนาย ก็ต้องยอมก้มหัวให้เอดิสันและอเล็กซานเดอร์อยู่หลายวัน

“ตอนนี้คงถึงแล้วใช่ไหม”

“ครับ คาดว่าน่าจะถึงหลายวันครับ”

“คงถึงจามิลก่อนที่ฉันจะกลับมาที่นี่สินะ” มาเวอริคต้องใช้เวลาอยู่รันเซียเพื่อปูทางให้ตนเองรวมถึงเรื่องน้องชายที่สำคัญกว่าเรื่องไหน ๆ ไหนจะเรื่องมาร์การ์เล็ตอีก ทว่า ทันทีที่จบเรื่องของเมอร์ลิน เขาก็รีบกลับอิงเกรเซียนทันทีแต่มันก็ไม่ทัน แถมเขายัง... “พอรู้หรือยังว่าใครทรยศฉัน?” กดเสียงต่ำเอ่ยถามเอียนที่ยืนอยู่หน้าประตู

“ยังครับ ไม่มีใครยอมรับแต่ทุกคนคิดว่าเป็น...”

“ไม่ต้องพูด ฉันพอเดาได้แต่ก็หวังว่าจะไม่ใช่มัน” เพราะมาเวอริคไม่อยากฆ่าคนที่ครั้งหนึ่งเขามองมันเป็นลูกน้อง แต่หากคำตอบมันตรงกับที่เขาคิดไว้ เขาก็จะฆ่ามันอย่างไม่ลังเล “ไปซะ”

“...ครับท่าน” เอียนค้อมศีรษะก่อนก้าวถอยหลังเล็กน้อยแล้วปิดประตูห้อง เมื่อประตูห้องปิดลง ความมืดก็กลับมาเยือนภายในห้องอีกครั้ง

มาเวอริคขยับตัวพลางกัดฟันแน่นยามความเจ็บปวดถาโถมเข้าหาเมื่อเขาลุกขึ้นนั่ง แผ่นหลังฟกช้ำพร้อมบาดแผลในบางจุดค่อย ๆ เอนพิงหัวเตียงแผ่วเบา ริมฝีปากซีดเผือดอ้าออกเล็กน้อยพลางผ่อนลมหายใจทางปากแทน มือหนาเอื้อมเปิดโคมไฟที่หัวเตียงก่อนก้มมองสภาพตัวเอง แสงสีส้มอ่อนจากโคมไฟกระทบผิวกายเขา ทำให้เขาเห็นว่าสภาพของตนเองในตอนนี้มันเป็นยังไง

‘ตั้งใจฆ่ากันเลยนี่’ บริเวณหน้าอกด้านซ้ายช้ำกว่าที่คิด ราวกับกระทืบมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ตอนนั้นมาเวอริคไม่ได้รู้สึกว่าโดนกระทืบตรงนี้เลย แถมหน้าท้องก็ยังช้ำไม่ต่างกัน มีแผลขีดข่วนที่พอให้เลือดออกบ้าง มาเวอริคคิดว่าอย่างน้อยเขาต้องช้ำในบ้างล่ะนะ แต่ที่ไม่พาไปโรงพยาบาลเพราะที่นี่มีหมอประจำตระกูลคอยดูแล และมาเวอริคก็เชื่อว่าบิดาไม่มีทางปล่อยให้เขาตายแม้จะสั่งอเล็กซานเดอร์ให้จัดการเขาก็ตาม

‘ไม่มีอะไรจะบอกฉันหน่อยหรือไงลูกชาย?’

อยู่ ๆ ก็นึกถึงประโยคที่ถูกถามทันทีที่กลับมาประเทศแล้วเข้าพบบิดา มาเวอริคไม่ได้เอะใจจึงถามกลับว่าเขาควรบอกอะไร แต่เอดิสันแค่ยิ้มแล้วปล่อยให้เขากลับห้อง เขาถูกถามทุกวัน ทุกเวลาที่เจอหน้า สุดท้ายมาเวอริคก็ได้เข้าใจว่าคำถามนั้น มันถามถึงอะไรถ้าไม่ใช่การที่เขาทรยศบิดาตนเอง

ก๊อก ๆ

ประตูถูกเคาะอีกครั้งก่อนเปิดออก แสงที่ส่องเข้าห้องทำมาเวอริคแสบตา มือหนายกขึ้นป้องใบหน้า ประตูห้องปิดลง แต่แค่ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทืบพื้นยามก้าวเดิน มาเวอริคก็รู้ทันทีว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร เขาค่อย ๆ ลดมือลงพลางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยยามคนคนนั้นเดินมาหยุดข้างเตียง แสงจากโคมไฟทำให้มาเวอริคเห็นใบหน้าชัดเจน

มือเรียวเอื้อมประคองใบหน้าลูกชายพลางหันซ้าย หันขวา สายตาคู่สวยกวาดมองบาดแผลบนใบหน้าหล่อเหลาที่เธอฟูมฟักไม่ต่างจากเอดิสัน แม้จะคนละความรู้สึกก็ตามแต่มารีแอนน์รักมาเวอริคมากกว่าลูกชายอีกคนของเธอมาก

“เจ็บมากไหม?” เธอเอ่ยถามก่อนนำผ้าเช็ดหน้ามาซับบาดแผลให้แผ่วเบา

“แม่มีอะไรครับ?” มาเวอริคไม่ได้ปัดมือเธอออก แต่เอ่ยถามพร้อมหันหน้าหนีจากผ้าเช็ดหน้านั้น มารีแอนน์ชะงักมือพลางถอนหายใจ

“ทำไมลูกถึงคิดจะหักหลังพ่อตัวเองล่ะ? เมอร์ลินมันยุใช่ไหม?”

“น้องไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมคิดจะทำด้วยตัวเอง”

“ทำไมถึงคิดอะไรตื้น ๆ แบบนี้มาเวอริค! ลูกเอาชนะเขาไม่ได้หรอกนะ!” มารีแอนน์โวย ตอนเธอรู้เรื่องที่ลูกชายถูกอเล็กซานเดอร์จัดการเพราะคิดหักหลังเอดิสัน ใจเธอไม่อยู่กับตัวทันทีเพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้นกับลูกชาย แล้วมันก็เป็นจริง เพราะสภาพของมาเวอริคตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับนักโทษเลย ทั้งบาดแผล โซ่ที่ล่ามเท้า ไหนจะคำสั่งงดอาหารที่ตามมานั่นอีก และหากมาเวอริคยังไม่พูดอะไรล่ะก็ ทุก ๆ อย่างมันจะเลวร้ายมากยิ่งขึ้น

“ผมไม่ได้ตัวคนเดียวเพราะฉะนั้นแม่ไม่ต้องห่วง อีกอย่างคือผมเบื่อที่ต้องใช้ชีวิตในฐานะคาร์ลอฟ แม่เองก็ถูกคนคนนั้นแย่งชิงอะไรมามากมาย ทำไมถึงยังภักดีกับเขาครับ?” มาเวอริคเอ่ยถามมารดากลับ

“แม่รักเขา... ถึงเขาจะไม่รักแม่ก็ตาม แต่ริค...”

“ผมเองก็รักน้องและผมต้องการลบความทรงจำแย่ ๆ ของเมอร์ออกไป แล้วแม่รู้ไหมครับว่ามันคืออะไร? มันก็คือตระกูลเฮงซวยนี่ไง” มาเวอริคบอกไปตามตรง น้ำเสียงของเขาไม่มีสั่นคลอนแม้แต่นิด

“คนที่ลูกควรรักคือพ่อกับแม่นะมาเวอริค! เมอร์ลินน่ะไม่ใช่...” มารีแอนน์พยายามเกลี้ยกล่อมลูกชาย

“จะบอกว่าน้องเป็นตัวประหลาดเพียงเพราะน้องสามารถท้องได้เนี่ยนะครับ? ไร้สาระ นั่นมันเป็นคำตัดสินของแม่ที่ยัดเยียดให้น้องไม่ใช่หรือไง?”

“มาเวอริค!”

“ผมได้หลานสาว หลานสาวคนแรกจากน้องชาย เมอร์ใช้ชื่อที่ผมตั้งให้เป็นชื่อลูกคนแรกของน้อง เรเธเซีย... เมื่อรู้แบบนี้แล้วแม่คิดว่าผมควรยอมก้มหัวให้พ่อต่อไปหรือไง?” สิ้นคำมาเวอริคมองหน้ามารดาด้วยสายตาจริงจัง แสงไฟสีส้มอ่อนจากโคมไฟหัวเตียงที่กระทบเสี้ยวหน้าของมาเวอริค ทำให้เธอได้เห็นสีหน้าจริงจังไร้ซึ่งความลังเลของลูกชาย มารีแอนน์เลยไม่กล้าแย้ง แต่เมอร์ลินท้องแล้วงั้นเหรอ ท้องจริง ๆ สินะแถมยังเป็นลูกสาว นี่มัน...

“เพราะฉะนั้น... แม่อย่ามาห้ามผมเลยครับ”

“แต่มาเวอริค แม่...”

“ถือว่าเป็นเรื่องที่สองที่ผมขอแล้วกัน” มารีแอนน์เงียบแล้วมองมาเวอริคที่นอนลง ยามลูกชายขยับขาก็จะได้ยินเสียงของโซ่ตรวนที่ขยับตาม ถูกล่ามไม่ต่างกับทาสหรือนักโทษ เพียงเพราะคนคนเดียวน่ะเหรอ?

“พ่อกับแม่ไม่ใช่ครอบครัวลูกหรอกหรือมาเวอริค เด็กนั่นน่ะ... เด็กคนนั้น...”

“คนที่ทำให้ผมรู้สึกถึงคำว่าครอบครัวมีแค่เมอร์ลิน ...ออกไปได้แล้วครับแม่ ผมต้องการพักผ่อน” มาเวอริคตัดบท มารีแอนน์เม้มริมฝีปากก่อนจะเดินออกจากห้องไป เธอไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรักเมอร์ลินมากขนาดนั้น รักมากกว่ามารดาอย่างเธอ ทั้งที่สามีของเธอกีดกันไม่ให้เจอเมอร์ลินมาตั้งแต่เด็ก ขัดขวางทุกอย่าง ขัดขวางทุกทาง เธอเองก็ให้ความร่วมมือโดยหวังว่าสามีจะหันมองบ้าง แต่สิ่งที่เธอได้คือความเกลียดชังจากลูกชายคนโตงั้นเหรอ? มารีแอนน์เจ็บปวดอย่างมากที่ลูกชายคนโตไม่ได้รักเธออย่างที่คิด ทว่า ความเจ็บปวดพลันเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังที่พุ่งไปยังลูกชายอีกคน

มาเวอริคถอนหายใจทันทีที่มารดาออกจากห้อง เขาคิดว่านั่นคือคำพูดที่ถนอมน้ำใจมากที่สุดแล้ว และหวังว่ามารดาจะไม่เข้ามายุ่งเรื่องของเขาอีกต่อไป

 3 วันต่อมา

หลังจากพักร่างกายให้บาดแผลดีขึ้นและมีแรงมากพอแล้ว มาเวอริคได้บอกกับเอียนที่เข้ามารายงานเขาทุกวัน ๆ จนตอนนี้เอียนได้รับความไว้วางใจจากมาเวอริค และคำสั่งล่าสุดที่มาเวอริคมอบให้กับเอียนคือ นำตัวอิวานมาให้ฉันก่อนที่การเจรจาจะเริ่มขึ้น และวันนี้ก็เป็นวันที่มาเวอริคได้เจอหน้าอิวานอีกครั้ง

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะอิวาน” มาเวอริคเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งขณะจ้องมองอิวานที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียง ส่วนอิวานกำลังสั่นเทาด้วยความกลัวและไม่คาดคิดว่าตนจะถูกเอียนจับได้ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือแค่ได้เห็นสายตาผู้เป็นนาย อิวานก็รู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าคงจับทางได้แล้ว

“ท ท่านมาเวอริค ผม...”

“แกหักหลังฉันทำไม?” ยิงคำถามออกไปทันทีที่อิวานเอ่ยปาก มาเวอริคไม่มีความคิดที่จะเก็บอิวานไว้อีกแล้ว และนี่ไม่ใช่คำถามที่ให้โอกาสมีชีวิตรอด แต่เป็นคำถามที่ตัดสินที่ตัดสินว่าจะฆ่าอิวานด้วยวิธีไหน “ในวันที่นัดพบโรนัลเดล คนเดียวที่อยู่กับฉันในห้องนั้นมีแค่แก ตอบฉันมาตามตรงอิวานว่าแกหักหลังฉันทำไม”

“...” อิวานก้มหน้ามองตักตนเองด้วยแววตาที่สั่นไหว ความหวาดกลัวมันทวีคูณมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ถ้ามันตอบยากมากนักแกก็ฟังสิ่งที่ฉันจะพูดต่อจากนี้แล้วกัน ถ้าใช่ให้พยักหน้า” มาเวอริคพยายามอย่างมากกับการอดทนไม่ให้ลงมือฆ่าอิวานตอนนี้ “แกเป็นคนของพ่อฉันมาตั้งแต่แรกแล้ว?” คำถามแรกถูกถามออกไป

“...” อิวานพยักหน้า มาเวอริคกัดฟันและพยายามข่มอารมณ์ให้เย็นลง

“แกรายงานเรื่องฉันนับแต่เข้ามาทำงานหรือตั้งแต่ฉันก้าวเท้าออกจากคาร์ลอฟ?”

“ย อย่างหลังครับ” เสียงของอิวานสั่นมากแต่มาเวอริคก็พอจับใจความได้อยู่

“สุดท้ายที่ฉันอยากถามแก”

“...”

“แกหักหลังฉันทำไม”

“ผมขอโทษครับท่านมาเวอริค ผมจำเป็นต้องทำเพราะผมเป็นคนของท่านเอดิสัน ผมขอโทษครับ...” อิวานได้แต่ก้มหน้าแม้จะพูดขอโทษนับสิบนับร้อยครั้งก็ตาม มาเวอริคเดาะลิ้นแล้วเงยหน้ามองเพดานด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา อิวานที่เห็นว่าผู้เป็นนายเงียบไปจึงค่อย ๆ รวมความกล้าเงยหน้าขึ้นมอง

ผัวะ!

ก่อนใบหน้าจะหันไปตามแรงต่อย หมัดแรกว่าหนักแล้วแต่หมัดที่สอง สาม สี่ และห้าที่กระแทกลงบนใบหน้ามันแรงขึ้นทุกครั้ง ราวกับว่าทุกหมัดที่ปล่อยออกมามันอัดไปด้วยความรู้สึกของมาเวอริค

ตุบ

“แค่ก ๆ !” จนกระทั่งอิวานนั่งไม่ไหวต้องทรุดลงไปนอนบนพื้นห้อง สำลักเลือดออกมาเล็กน้อยพร้อมความเจ็บร้าวทั่วใบหน้า อิหวานพยายามที่จะยันตัวให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ว่า...

พลั่ก!

“อึก!” แรงกระทืบที่ท้ายศีรษะทำให้ใบหน้าอิวานกระแทกลงบนพื้นห้องอีกครั้ง ความมึนเข้ามาแทนที่จนสติมันเลือนรางลงเรื่อย ๆ มาเวอริคกัดฟันทุกการกระทำที่เขาทำกับอิวาน มันเจ็บปวดเหมือนกันกับคนที่คิดว่าเป็นลูกน้องที่แสนซื่อสัตย์ แท้จริงแล้วมันเป็นเพียงหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากบิดา

“ฉันเสียใจที่ต้องฆ่าแกอิวาน แต่ฉันจะเสียใจกว่านี้ถ้าหากฉันปล่อยคนทรยศแบบแกให้มีชีวิตอยู่” เพียงสิ้นเสียง ลำคอของอิวานก็ถูกรัดด้วยโซ่ตรวนที่ล่ามข้อเท้ามาเวอริค โซ่ตรวนที่ล่ามข้อเท้ามาเวอริคนั้นมันมีความยาวของเส้นโซ่ระหว่างขาซ้ายกับขาขวาพอสมควร เพื่อให้มาเวอริคเดินเหินสะดวกเวลาเข้าห้องน้ำหรือต่อสู้ยามอเล็กซานเดอร์มา ทว่า ตอนนี้โซ่ตรวนนั้นถูกใช้ประโยชน์อีกขั้นโดยการลัดลำคออิวาน

“ด ได้โปรดท่านมาเวอริค อึก ได้โปรดไว้ชีวิตผม” อิวานขอร้องเพื่อมีชีวิตรอด สองมือพยายามแกะเอาโซ่ที่ลัดคอออก แต่มันยากเหลือเกินเพราะตอนนี้ความแน่นของโซ่มันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่มาเวอริคค่อย ๆ ขยับสองเท้าออกไปด้านข้าง

“ความผิดของแกมันไม่ใช่แค่การทรยศอิวาน” มาเวอริคก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อมองเข้าไปในดวงตาอิวาน สองมือหนาจับเข้าที่เส้นโซ่แล้วออกแรงดึงจนหน้าอิวานแดงก่ำ “แต่มันเป็นเพราะแก ฉันถึงเสียเวลาในการตามนกของฉัน” ยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดชังและคับแค้นใจมากยิ่งขึ้น

“ ท ท่าน อึก!”

“ก่อนตายแกจงฟังคำของฉันไว้ให้ดี หากนกของฉันมีเจ้าของใหม่ก่อนฉันจะไปถึง ฉันจะกลับมาขุดศพแกแล้วกระทืบซ้ำจนกว่าฉันจะพอใจ” เพียงเท่านั้นสองมือก็กำโซ่ให้แน่นขึ้นแล้วออกแรงดึงรั้งจนมีเพียงเสียงอึกอักและสองเท้าของอิวานที่กระทืบไปมาเพื่อดิ้นรนเอาชีวิตรอด แต่เมื่อเวลาผ่านไป สองมือที่คอยดึงโซ่ก็ผ่อนลงพร้อมกับยกเท้าขึ้นเพื่อนำโซ่ที่พันลำคออิวานออก

“เข้ามา” น้ำเสียงเรียบนิ่งที่เอ่ยขึ้นหลังลมหายใจอิวานดับลง เอียน คนสนิทคนใหม่ได้เข้ามาพร้อมกับคนอีกสามคน สายตาของพวกเขามองไปยังร่างไร้วิญญาณของอดีตเพื่อนร่วมงาน ในตอนที่รู้ว่าอิวานคือคนที่หักหลัง พวกเขาก็พร้อมที่จะทำลายอิวานเพื่อแก้แค้นแทนเจ้านาย

“ผมจะรีบจัดการให้ครับ”

“เอาศพมันไปทิ้งไว้หน้าคฤหาสน์ ฉันอยากส่งของขวัญให้พ่อฉันหน่อย”

“รับทราบครับ” เอียนค้อมศีรษะก่อนจะให้เพื่อนร่วมงานอีกสามคนแบกศพออกไป แต่เอียนยังอยู่เพราะมีเรื่องจะรายงาน

“มีอะไร”

“อีกสี่วันต่อจากนี้จะมีการเจรจาระหว่างโรนัลเดลและคาร์ลอฟเกิดขึ้นครับ และคนส่วนมากจะระดมไปยังที่เจรจาเพื่อแสดงอำนาจของท่านเอดิสัน ในระหว่างนั้นผมคิดว่าการเฝ้าระวังที่ห้องนายท่านคงหละหลวมพอสมควร เมื่อถึงเวลานั้นผมกับคนอื่น ๆ จะเข้ามาตัดโซ่ตรวนเส้นนี้ออกครับ” เอียนรายงานหลังได้ยินมาจากคนอื่น ๆ ที่เป็นคนใต้ปกครองของเอดิสัน

“....อีกสี่วันเหรอ” มาเวอริคทำท่าคิดก่อนตัดสินใจอะไรบางอย่าง “ทันทีที่การเจรจาเริ่มต้นให้แกลอบขึ้นไปห้องนอนฉัน กดรหัส xxxx ในช่องลับโต๊ะทำงาน นำโน๊ตบุ๊กออกมาให้ฉันและวันนั้นเราจะเริ่มโต้กลับ ใครที่กลัวตายก็ให้มันถอนตัวไปตั้งแต่ตอนนี้”

“รับทราบครับ”

“ไปได้แล้ว” เอียนค้อมศีรษะแล้วรีบเดินออกไปพร้อมกับประตูห้องที่ปิดลง ห้องจึงกลับมาอับแสงและมีเพียงแสงไหสีส้มอ่อนจากโคมไฟเก่า ๆ ที่หัวเตียงเท่านั้น มาเวอริคเอนกายลงนอนแล้วผ่อนลมหายใจช้า ๆ พร้อมเปลือกตาที่ปิดลง ตอนนี้บาดแผลเขายังไม่หายสนิท รอยฟกช้ำจางลงแต่ก็ยังมีให้เจ็บจี๊ดอยู่บ้าง แต่ไม่เป็นไรเพราะเวลายังเหลืออีกสี่วัน ทันทีที่เขาส่งข้อมูลบางอย่างให้กับเมอร์ลิน เขาจะเริ่มตอบโต้กลับและเผชิญหน้ากับบิดารวมถึงอเล็กซานเดอร์

ไม่ว่าผลมันจะออกมายังไง เขาก็จะต้องรอดและพานกกลับสู่กรงอย่างที่ควรจะเป็นให้ได้

วันเจรจา

คฤหาสน์คาร์ลอฟดูวุ่นวายตั้งแต่ขึ้นเช้าวันใหม่ ในห้องนั่งเล่นกำลังถูกจัดและตกแต่งสถานที่เพื่อใช้เป็นพื้นที่เจรจากับโรนัลเดล เอดิสันเตรียมพร้อมทุกเวลารวมถึงอเล็กซานเดอร์ที่ยืนอยู่ข้างกาย

“เอ็ดดี้” เพราะอยู่ในห้องที่ไร้ซึ่งสายตาใคร อเล็กซานเดอร์จึงเปลี่ยนเป็นใครอีกคนที่ไม่มีใครรู้จักนอกจากเอดิสัน

“ว่าไงอเล็ก” หันมองคนเรียกพร้อมรอยยิ้มบางที่ริมฝีปาก เป็นรอยยิ้มหายากและเป็นรอยยิ้มที่มีให้อเล็กซานเดอร์เพียงผู้เดียว

“วันนี้ก็เหนื่อยอีกแล้วนะครับ” พูดจบก็ทอรอยยิ้มบาง ๆ พร้อมกับประทับริมฝีปากลงบนขมับแผ่วเบา

“คนที่เหนื่อยกว่าฉันคือนายนะอเล็ก วันนี้ฉันเองก็คงต้องฝากนายอีกครั้ง” เอดิสันยกมือลูบแก้มสากแผ่วเบา สายตาที่มองเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย อเล็กซานเดอร์เอียงแก้มแนบซบกับฝ่ามือข้างนั้น ยกมือขึ้นจับแผ่วเบาแล้วหันจูบฝ่ามือเอดิสัน ความสัมพันธ์ที่ต้องคอยหลบซ่อนมาอย่างยาวนานหลายสิบปี มีเพียงความสัมพันธ์เจ้านายและลูกน้องที่แสดงให้ใครอื่นเห็น มันมีเพียงช่วงเวลานี้เท่านั้น ช่วงเวลาที่อยู่ภายใน ห้องนอน ที่ต่างฝ่ายต่างแสดงความรักที่มีให้กันในฐานะ คนรัก ได้อย่างเต็มที่

“ผมรักเอ็ดดี้นะครับ”

“ฉันก็ด้วย ฉันรักนายมากกว่าใครบนโลกนี้” เอดิสันตอบกลับก่อนสวมกอดผู้เป็นดั่งหัวใจแล้วหลับตาลง อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นที่ความรักของพวกเขาไม่ต้องคอยหลบซ่อน อีกเพียงนิด ขอแค่อเล็กซานเดอร์อดทนอีกเพียงนิดเดียว... กลับกันกับอเล็กซานเดอร์ที่อยากบอกให้เอดิสันพอ อยากให้เอดิสันหยุดแล้วไปใช้ชีวิตบั้นปลายด้วยกัน ทว่า เพียงแค่มองหน้าคนรัก อเล็กซานเดอร์ก็ไม่กล้าเอ่ยปากให้หยุดในเมื่อสายตาที่มองมา ยังเต็มไปด้วยความทะเยอะทะยานอันมากล้น

“ไปกันเถอะครับเอ็ดดี้”

“อืม ไปสิ” แล้วสีหน้าของทั้งสองก็ปรับเปลี่ยนในทันที ออกจากห้องในฐานะเจ้านายและลูกน้อง เดินลงมาและตรงไปยังห้องนั่งเล่น ซึ่งในเวลานี้มีลูก ๆ มารอกันอยู่แล้ว อีกทั้งคนจำนวนมากเพื่อแสดงถึงอำนาจของ เอดิสัน คาร์ลอฟ ส่วนอเล็กซานเดอร์ได้รับสิทธิ์นั่งข้างกายเอดิสันเป็นปกติอยู่แล้ว

และเมื่อถึงเวลาที่รอคอย สายตรงจากโรนัลเดลก็เข้ามาทันที ช่างตรงเวลาอะไรแบบนี้

ขณะเดียวกันก่อนการเจรจาจะเริ่ม

มาเวอริคกำลังนั่งมองเหล่าลูกน้องที่ช่วยกันใช้เลื่อยและอุปกรณ์ตัดเหล็กต่าง ๆ ในการตัดโซ่ตรวนให้เขา เพราะมันไม่มีกุญแจให้เนื่องจากมันถูกเชื่อมติดกัน ทางเดียวที่จะช่วยผู้เป็นนายได้มีแค่การตัดโซ่เท่านั้น มาเวอริคนั่งมองไปก็พลางคิดถึงเอียนไปพลางว่าตอนนี้จะเป็นยังไง จะขึ้นถึงห้องเขาแล้วหรือยัง

เคร้ง...

โซ่ตรวนที่ล่ามข้อเท้าขาดแล้วแต่เหลือโซ่ที่ล่ามกับขาเตียง ตอนนี้ขาซ้ายมาเวอริคได้รับอิสระแม้จะยังมีโซ่ตรวนติดที่ข้อเท้า ส่วนขาขวานั้นกำลังได้รับอิสระในเร็ว ๆ นี้

ปึง!

แต่อยู่ ๆ ประตูห้องกลับถูกเปิดออกมาอย่างแรงพร้อมเอียนที่หอบเหนื่อย ในอ้อมแขนมีโน๊ตบุ๊กมาเวอริคอยู่แต่สีหน้าเอียนดูไม่ค่อยดีนัก

“ร เร่งมือ! แฮ่ก แฮ่ก รีบเร่งมือเร็วเข้า!” เอียนปิดประตูแล้วเข้ามาหาผู้เป็นนายพร้อมส่งโน๊ตบุ๊กให้ ก่อนหันบอกเพื่อนร่วมงานให้เร่งมือในการตัดโซ่

“ขอบใจแกมาก” มาเวอริครับโน๊ตบุ๊กมาก็รีบเปิดเครื่องในทันที หัวใจเขากำลังสูบฉีดอย่างหนักขณะฟังรายงานจากเอียน เอียนกล่าวว่าตอนนี้การเจรจาได้เริ่มขึ้นแล้วและมีคนสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวของตน แม้เอียนจะหลบหนีมาได้แต่อีกไม่นานอาจพากันตรงมายังห้องนี้ มาเวอริครีบเข้าไฟล์เอกสารลับที่เขาเก็บรวบรวมข้อมูลมาอย่างยาวนาน เขาทำการใส่รหัสการเข้าถึงไฟล์เอกสารนี้ว่า M A M E R ตอนใส่รหัสก็มียิ้มบางยามคิดถึงน้องชาย

ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ !

แต่แล้วเสียงทุบประตูหน้าห้องก็ดังขึ้นรัว ๆ ติดกันพร้อมเสียงเอะเอะโวยวาย ตอนนั้นเองที่ทุกสายตามองไปยังประตูห้องที่ใกล้จะพังเต็มที เพราะจากการทุบได้เปลี่ยนเป็นการใช้ตัวกระแทกเพื่อเปิด ที่รู้เพราะแค่เสียงที่เปลี่ยนไปก็พอเดาทางได้แล้ว

“ท่านมาเวอริค! ได้โปรดเปิดประตูด้วยครับ!” คนของเอดิสันต้องการเข้ามาค้นหาเอียน และแม้จะเป็นคนของเอดิสัน แต่มาเวอริคที่สืบสายเลือดก็ยังได้รับความเคารพและความเกรงใจอยู่ ดังนั้น จึงไม่มีใครกล้าพังประตูห้องเข้ามาง่าย ๆ มาเวอริคไม่สนใจแต่รีบมองเปอร์เซ็นการโหลดเอกสารให้เป็นไฟล์ p*f หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทันทีที่ขึ้นครบหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์และเป็นไฟล์ p*f เสร็จสมบูรณ์ มาเวอริคก็รีบจัดการส่งไฟล์นั้นให้กับเมอร์ลินทันที

ผัวะ!

ประตูถูกเปิดออกตามด้วยคนของเอดิสันรีบเข้ามา แต่เอียนเข้าชาร์จพร้อมกับเพื่อนร่วมงานอีกสองคนที่เข้าสกัดไว้

“เร่งมือเข้าบาโน่!” เอียนหันบอกกับเพื่อนร่วมงานอีกคนที่เร่งมือเลื่อยโซ่ที่เหลือเพียงนิด ขณะเดียวกันมาเวอริคก็รีบพิมพ์โดยลืมแนบรหัสไปด้วยเพราะสถานการณ์มันไม่รู้ดีนัก

[ From : [e-mail]

To : [e-mail]

 จุดอ่อนของอเล้กและอดิสันอยู่ในนี้ รวมถึงข้อมุลของคาลอฟ พี่ต้องไปแล้ว ร้กนาย

<ไฟล์เอกสาร>  ]

แม้อยากจะแก้คำผิดแต่มันก็ไม่ทันแล้ว ทันทีที่ขึ้นว่า ส่งสำเร็จ

โครม!

โน๊ตบุ๊กเครื่องนี้ก็ถูกทุ่มลงบนพื้นห้องในจังหวะเดียวกับโซ่ถูกเลื่อนขาดพอดี มาเวอริก้าวลงจากเตียงแล้วกระทืบโน๊ตบุ๊กด้วยเท้าเปล่า ๆ ของตนเอง เขาต้องการทำลายหลักฐานเพื่อไม่ให้เอดิสันสืบสาวได้ และตอนนี้คนของเอดิสันได้พากันนิ่งเงียบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกมันกำลังแสดงอาการหวาดกลัวต่อมาเวอริค

“เข้ามา” เพียงสิ้นเสียงการปะทะกันในจุดเล็ก ๆ ก็เริ่มขึ้นและเพียงไม่นาน มันก็ได้ลุกลามกลายเป็นกลุ่มของมาเวอริคลุกขึ้นต่อต้าน โดยระหว่างทางไปยังห้องนั่งเล่น มาเวอริคต้องต่อกรกับคนของเอดิสันเป็นจำนวนมาก มีเอียนกับคนอื่น ๆ ที่เข้ามาสมทบคอยช่วยเปิดทาง ทว่า คนของเอดิสันนั้นมีมากและมีแต่คนเก่ง ๆ จึงเสียเปรียบในหลาย ๆ อย่าง ในขณะที่คนของมาเวอริคเริ่มเหนื่อยหอบ คนของเอดิสันที่เหนื่อยก็จะหลบไปและมีคนใหม่เข้ามาแทนที่ แต่มันไม่ใช่เรื่องที่เอามาใส่ใจเท่าไหร่นักเพราะทั้งหมดทั้งมวล แทบไม่ส่งผลกับมาเวอริคเลย

ผัวะ!

“หลีกไป” หมัดหนัก ๆ ที่เริ่มชุ่มด้วยเลือดกระแทกเข้าใส่ใบหน้าคนของเอดิสันอย่างจัง ความเจ็บร้าวราวกับถูกค้อนทุบทำให้ต้องยกมือกุมแก้ม แต่มาเวอริคก็ไม่ปล่อยให้พักหายใจ เขายกเท้าขึ้นเตะเข้าสีข้างแล้วเข้าชาร์จพร้อมจับทุ่มลงทันที “ฉันบอกให้หลีก”

กร็อบ!

“อ๊ากกก!” เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดยามถูกหักแขนดังสั่นคฤหาสน์ แต่มาเวอริคไม่สนใจ เขาผ่านไปคนต่อไปในทันที บาดแผลตามตัวมาเวอริคเริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เลือดที่ไหลจากแผลเดิมที่ฉีกและแผลใหม่ที่ได้มา มันกำลังไหลมาปนกัน แต่มาเวอริคไม่สนสิ่งใดนอกจากเขาต้องไปยังห้องเจรจาให้ได้เพื่อบอกรหัสกับโจไซอาห์

หมับ!

“นายท่านไปเลยครับ ทางนี้พวกผมจะจัดการเอง” เอียนที่เข้ามาชาร์จกันคนร่างใหญ่จากผู้เป็นนายเอ่ยบอก มาเวอริคมองหน้าเอียนแล้วขอบคุณก่อนรีบก้าวเท้าตรงไปยังห้องนั่งเล่นทันที แม้จะวิ่งแต่ก็ไม่ได้เร็วมากเพราะที่ข้อเท้ายังมีโซ่ตรวนอยู่ เขาเพียงแค่ตัดมันออกแต่ไม่ได้ถอดออกแต่อย่างใด

“โปรดหยุดแต่เพียงเท่านี้เถอะครับท่านมาเวอริค”

“หุบปาก” สิ้นเสียงก็เกิดการปะทะกันอีกครั้ง มาเวอริคกัดฟันกำหมัดแล้วง้างใส่เต็มแรง อีกทั้งยังต้องคอยหลบหลีกคนที่เข้ามาหวังใช้ช่องโหว่นั้น “พวแกที่ไม่ได้ครึ่งของอเล็กซานเดอร์ อย่าริอ่านมาเสนอหน้าขวางฉัน” นัยน์ตาสีน้ำเงินครามจ้องตรงไปยังใบหน้าของทุกคนที่ขัดขวางเขา ร่างกายของทุกคนเย็นวาบและหนักอึ้งราวกับดิ่งลงสู่ใต้มหาสมุทร เพราะสีตางั้นเหรอหรือเพราะความกดดันที่แผ่ออกมาจากคนตรงหน้ากัน

“เข้ามาเพราะถ้าพวกแกไม่เข้ามา ฉันจะเข้าไปเอง”

“หยุดท่านมาเวอริคให้ได้ ต่อให้เก่งกาจแค่ไหนแต่ท่านมาเวอริคก็ยังเป็นมนุษย์!”

“ใช่ ฉันเป็นมนุษย์แต่ฉันถูกฝึกมาราวกระสอบทราย คิดว่าของแค่นี้จะทำให้ฉันล้มได้หรือไง? ตลกน่า” มาเวอริคฉีกยิ้มแล้วพุ่งเข้าใส่ในทันที ตอนนี้เขาต้องรีบจัดการและผ่านไปให้ได้ ไม่อย่างนั้นมันเสียเวลาและการเจรจาอาจจะจบลงก่อนเขาไปถึง

“แค่ก!” มาเวอริคสำลักหลังถูกเตะเข้าที่สีข้าง แต่เขาตั้งตัวได้ทันใช้แขนกอดรัดขาข้างนั้นแล้วออกแรงเหวี่ยงทันที ชายคนนั้นถูกเหวี่ยงเข้ากระแทกกับตู้โชว์หลังใหญ่จนจุกอัก หลังร้าวราวกับกระดูกหักจนขยับตัวไม่ได้มาก มาเวอริคจึงเพ่งไปอีกคนที่ตั้งท่าแล้วกระโจนเข้าหมา

หมับ!

ก่อนฝ่ามือใหญ่จะคว้าหมับเข้าที่ใบหน้าแล้วออกแรงจิก พลันขามาเวอริคตวัดเตะขาข้างที่ก้าวมาด้านหน้าของมัน ร่างกายใหญ่โตจึงได้ล้มลงพร้อมกับหลังศีรษะกระแทกลงบนพื้น

“แฮ่ก แฮ่ก อึก...” มาเวอริคยืนหอบพลางยกมือขึ้นกุมปากแผล มืออีกข้างยกเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วกัดฟันก้าวเข้าไปด้านหน้า คนของเอดิสันที่เหลือหลบทางให้ทันทีเพราะรู้ว่าต่อให้ต้องตาย มาเวอริค คาร์ลอฟ ก็จะไม่ยอมตายไปคนเดียวเป็นแน่

ปึง!

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกเรียกสายตาของใครหลายคนมองมา ทุกคนต่างดูตกตะลึงกับภาพของมาเวอริคที่มีบาดแผลตามตัว เสียงโวยวายดังขึ้นแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะมาเวอริคผลักพวกมันไปให้พ้นทาง

“อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้เลยครับท่านพี่” แต่แล้วอิการาชิกลับชักดาบขึ้นมาจ่อคอมาเวอริค ยอมรับว่าอิการาชิตกใจที่พี่ชายคนโตผ่านเข้ามาด้วยสภาพร่างกายแบบนั้น แต่ไม่แปลกใจเพราะคนที่ฝึกให้เป็นสัตว์ประหลาดแบบนี้คืออเล็กซานเดอร์ แต่แล้วอิการาชิที่มักมีดวงตาเป็นจันทร์เสี้ยวยามยิ้มกลับต้องเบิกกว้างเล็กน้อย

หมับ...

เพราะพี่ชายคนโตไม่กลัวคมดาบแต่กลับยกมือขึ้นจับแล้วบีบแน่นจนเลือดอาบดาบตน มาเวอริคมองไปยังบิดาที่ตอนนี้กำลังมองเขาด้วยสายตาพึงพอใจด้วยความรู้สึกที่สะอิดสะเอียน ทำไมพระเจ้าถึงต้องเขาและน้องชายเกิดเป็นลูกของคนคนนี้ แต่มาเวอริคก็ไม่สนใจแล้วเหลือบสายตาไปยังเหล่าโรนัลเดลที่ปรากฏบนจอ

“ไปหาเมอร์ลิน แล้วจะรู้ทุกอย่าง” เพียงเท่านั้นสีหน้าของเอดิสันและอเล็กซานเดอร์พลันดำมืดพร้อมกับยืนขึ้น ตอนนี้เอดิสันกำลังคิดอะไรหลาย ๆ อย่างทันทีที่ได้ยินแบบนั้นและก่อนที่จะตัดสินใจให้ตัดสัญญาณ มาเวอริคได้ทิ้งท้ายไว้อีกหนึ่งอย่างว่า “M A M E R”

หมับ โครม!

สัญญาณตัดขาดพร้อมกับอเล็กซานเดอร์ที่พุ่งเข้าชาร์จแล้วจับมาเวอริคทุ่มกดลงบนพื้น ช่วงเข่าที่กดลงตรงแผ่นหลังใต้ท้ายทอยลงมาหน่อย มันค่อนข้างเจ็บและทำมาเวอริคอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

“แกทำอะไรลงไปมาเวอริค!!!” อเล็กซานเดอร์ตวาดกร้าว แต่เอดิสันเดินมาจับไล่อเล็กซานเดอร์ไว้ มาเวอริคกัดฟันแล้ววตะแคงใบหน้าแนบแก้มฝั่งหนึ่งลงบนพื้น ตอนนั้นเองที่เขาเหลือบสายตาขึ้นมองและสบกับนัยน์ตาของบิดา

“นี่คือทางเลือกของแกสินะมาเวอริค” เอดิสันเสียดายมาเวอริคเหมือนกันแต่เขาก็ไม่ต้องการคนทรยศเช่นกัน “พามันไปไว้ห้องใต้ดินและจัดการตามที่นายคิดว่าเหมาะสม อเล็กซานเดอร์”

“รับทราบครับท่านเอดิสัน” แม้จะรับปากกับเอดิสันแต่สายตาที่จ้องมาเวอริค แทบจะฆ่าให้ตายเสียตรงนี้เลย

“คาร์ลอฟ อึก จะสิ้นสุดลงในไม่ช้า”

“มาเวอริค!” อเล็กซานเดอร์ตวาดใส่คนข้างใต้เสียงแข็งกร้าว มาเวอริคแค่นยิ้มแล้วไอออกมาเล็กน้อยก่อนพูดต่อ

“ถึงเวลาที่พ่อต้องพักแล้วครับ” อเล็กซานเดอร์สับสั้นมือลงบนท้ายทอยทันที มาเวอริคจึงสลบไปเพราะเดิมทีก็เหนื่อยล้าอยู่แล้ว และความต้องการเพียงหนึ่งเดียวคือการบอกรหัสและให้โรนัลเดลรับรู้สถานการณ์ทางนี้ ท้ายที่สุดแล้วมาเวอริคก็ถูกย้ายไปขังที่ห้องใต้ดิน ส่วนคนของมาเวอริคถูกซ้อมจนแทบขยับตัวไม่ได้ และถูกสั่งให้อยู่ใต้การปกครองเอดิสันแทน

แต่ถึงจะมีคำสั่งนั้นออกมา ทว่า พวกเขาทั้งหมดล้วนภักดีแก่นายเพียงคนเดียว นายที่ชื่อ มาเวอริค คาร์ลอฟ อีกทั้งพวกเขายังเชื่อว่ามันยังมีโอกาส โอกาสที่จะพลิกกลับมาชนะแม้มันจะริบหรี่เพราะไร้เสาหลักอย่างมาเวอริคหรือฟินน์