Chapter 2

Nabitiwan ni Ysabel ang folder.

“Anong sabi n’yo?” bulong niya, halos hindi makapaniwala sa narinig.

Tahimik lang si Leonardo. Wala siyang bakas ng pagbawi sa sinabi. Matatag ang tingin niya, para bang sanay siyang sabihin ang mga bagay na makakasindak sa kahit sino at manahimik pagkatapos.

“Hindi ako nakikipag kompetensya sa pamangkin ko,” aniya. “Pero hindi ko hahayaang bumalik ka pa sa kanya.”

“Hindi ko naman po balak balikan si Marco.” Nag-init ang mukha ni Ysabel. “Pero kung iniisip n’yong dahil lang sa nakaraan namin ay—”

“Wala akong pakialam sa nakaraan n’yo,” malamig niyang putol. “Ang gusto kong malaman mo, Ysabel, ay ito. Ako ang magbibigay ng lahat ng kailangan mo.”

Yumuko siya. Hindi niya alam kung matatawa, maiinis, o matatakot.

“Para saan, sir? Kapalit ng ano?”

Muling lumapit si Leonardo, mabagal ang hakbang, hanggang sa maramdaman niya ang init ng hininga nito malapit sa kanyang tainga.

“Kapalit ng ikaw.”

Walang kahit anong formality o romantikong ligawan. Walang paligoy-ligoy. Walang pagbibigay ng bulaklak o chocolate sa kanya. Iba si Leonardo. Ang mga gusto niya, kinukuha niya.

At ngayon, gusto niya si Ysabel.

Hindi dahil siya ang pinakamaganda. Hindi dahil gusto lang niyang inisin ang pamangkin niya.

Gusto niya ito dahil may alam siya sa sakit ng pagkalugmok at nakita niya ito kay Ysabel.

Pero si Ysabel, hindi sanay sa ganitong mundo. Hindi sanay sa mga alok na may kapalit. Napatanong tuloy siya.

“Bakit ako, Mr. Verano?”

Tahimik lang si Leonardo.

Nagtama ang mga mata nila. Walang kumurap ni isa sa kanila.

“Dahil ayokong masayang ka. At ayoko nang may lalaking sumira pa sa’yo.”

“Hindi ko kailangan ng tagapagligtas.” Madiin na sagot ni Ysabel.

“Hindi ako tagapagligtas. Ako ang may-ari sa mga tao o bagay na gusto kong kunin.”

“Hindi niyo ako pag-aari. Hindi ako isang bagay na itatapon niyo lang kapag gusto niyo nang itapon.”

“Hindi pa.”

Pagkauwi, bitbit ang folder, nanginginig pa rin ang kamay niya. Ang bawat salita ni Leonardo ay tila nakatatak sa isip niya.

“Ako ang bahala sa'yo.”

“Kapalit ng ikaw.”

“Hindi pa.”

Sinulyapan niya ang resume niya sa mesa. Marami na siyang pinuntahang interviews. Ilan sa mga kompanya, hindi man lang siya tinawagan pabalik. Ngayon, isang kumpanya na halos imposibleng mapasukan, biglang nagbukas ng pinto sa kanya, hindi lang dahil sa credentials niya.

Kundi dahil sa kanya. Sa mismong pagkatao niya.

‘Hindi ko kayang tanggapin ‘yon. Hindi ko kayang ibenta ang sarili ko.’

Pero nang marinig niyang muli ang ubo ng kanyang ina mula sa kabilang kwarto, unti-unting nadurog ang pride na buo pa sana.

‘Hindi ito tungkol sa akin. Tungkol ito sa kanila.’

Kinabukasan, habang kumakain si Ysabel at ang mga magulang niya ay may narinig silang kotse. Lumabas si Ysabel para tingnan iyon.

Isang itim na luxury car ang huminto sa labas ng bahay nila. Bumungad ang isang lalaking naka-itim na sunglasses.

“Miss Ysabel?” tanong ng driver.

“Opo? Ako po iyon. Bakit?”

“Pinapasundo po kayo ni Mr. Verano. May gusto po yata siyang pag-usapan po ninyo.”

Nagdalawang-isip siya. Pero sa huli, sumakay rin siya. Ni hindi na nga nakapag-paalam sa kanyang mga magulang.

Pagdating sa isang pribadong property sa Tagaytay, sinalubong siya ng malamig na simoy ng hangin at tanawing parang paraiso. Isang modernong bahay na gawa sa salamin at bato. Tahimik. Malayo sa ingay ng Maynila.

Nandoon si Leonardo, nakaupo sa balcony, may hawak na baso ng alak, nakasuot ng simpleng gray shirt at slacks.

Hindi businessman. Hindi intimidating.

Tao. Simpleng tao lang siya.

“Umupo ka,” aniya nang mapansin si Ysabel.

Tahimik siyang naupo.

“Ano ‘to, sir?”

Muling lumingon si Leonardo. Sa unang pagkakataon, tila may bahid ng pagod ang mukha nito. O lungkot. O... pangungulila? Hindi malaman ni Ysabel.

“Alam mo bang namatay ang magulang ko sa isang aksidente?” panimula niya.

Umiling si Ysabel.

“Limang taon pa lang ako noon. At simula no’n, ako na ang itinulak ng pamilya ko sa kumpanya. Ako ang dapat magtagumpay lagi. Ako ang dapat magpakalayo sa gulo. Ako ang nag-iisang Verano na walang kahinaan. Dapat.

Tahimik pa rin si Ysabel.

“Hanggang ngayon, tingin nila sa akin, bato. Wala akong puso. Laging galit. Laging malayo ang loob sa lahat.”

Bumaling ito sa kanya.

“Pero noong araw na iniwan ka ni Marco… nakita kita. Nandoon ako sa restaurant, nakita kitang naglalakad, umiiyak. Wala kang kaalam-alam, pero sinundan kita hanggang sa taxi na sinakyan mo.”

Napasinghap siya.

“Hindi ko alam kung bakit. Pero simula noon… hindi ko na magawang hindi ka bantayan.”

“Hindi ko ito ginagawa para manipulahin ka. At hindi ko rin sasabihing mahal kita ngayon, dahil hindi naman kita kilala.”

“Pero may gusto ako.”

Napalunok si Ysabel. Kinakabahan na.

“Ng ano po?”

“Ng isang kasunduan.”

“Na?”

“Tutulungan kita. Pagagalingin natin ang nanay mo. Bibigyan kita ng trabaho. Isang buhay na panatag para sa ating dalawa.”

“At ang kapalit?”

“Ikaw. Sa tabi ko. Hindi para maging alila. Hindi para maging babae lang sa kama. Kundi para maging sa akin, sa lahat ng aspeto ng buhay ko.”

Hindi makapagsalita si Ysabel noon dahil sa gulat. Hindi niya alam kung ano ang magiging reaksyon niya sa mga sinasabi ni Leonardo.

“Magpakasal tayo, Ysabel.”